Verhaal van een superrelaxte stortbevalling

Dit is het verhaal van een superrelaxte bevalling. Een hypnobirthing geboorte die wel zó ontspannen verliep dat het kindje geboren werd terwijl de vroedvrouw nog onderweg was…. De moeder vertelt:

Uitgerekende datum

‘Vanaf een enorme roze wolk beschrijf ik de geboorte van mijn tweede dochter. Op de uitgerekende datum was er nog geen aanwijzing dat de geboorte zich aan zou dienen, dus we wilden die dag nog even met z’n drietjes genieten, want dit zou wel eens het laatste weekend in deze samenstelling kunnen zijn. We besloten ’s middags naar een zomerfeest te gaan op een kasteel. Omdat we de auto niet dichtbij konden parkeren moesten we een eind lopen naar het kasteel. Ik voelde me super, dus het was geen enkel probleem. Ik zei nog tegen mijn man dat ik tijdens de hypnobirthing cursus had geleerd dat lopen zo goed is, dus we stapten vrolijk door. 

Eenmaal thuis voelde ik tijdens het eten en de rest van de avond regelmatig gerommel in m’n buik, maar niet noemenswaardig. Dan was het er weer wel en dan was het weer weg. Om 22.00 uur ben ik, zoals al een paar maanden iedere avond, in bad gegaan met een boek. Heerlijk ontspannen ben ik om 22.45 uur in bed gekropen. Om 23.00 uur voelde ik plots een heftige steek in m’n buik, gevolgd door het gevoel alsof er iets knapte van binnen. Ik ben snel uit bed gerold en inderdaad bleek mijn membraan te zijn losgelaten (‘loslaten van het membraan’ = hypnobirthing taal voor ‘het breken van de vliezen’). Toen heb ik een beetje vocht opgevangen om te kijken of het helder was en de verloskundige gebeld, omdat de baby bij de laatste controle niet meer ingedaald bleek te zijn. 

Het echte werk
De verloskundige kwam om 23.45 uur om het hartje van de baby te controleren en om te kijken of ze inmiddels was ingedaald. Dat was gelukkig het geval, zodat ik niet aan bed gekluisterd hoefde te zijn. We hebben nog wat met haar zitten kletsen (over hypnobirthing), terwijl ik een paar golvingen aan het weg ademen was (die kwamen toen om ongeveer om de tien minuten). Mijn man had niet eens in de gaten dat ik dat aan het doen was, haha. 

Om 00.30 is de verloskundige naar huis gegaan en hebben we het licht uit gedaan. Toen begon direct het ‘echte werk’. Om de twee à drie minuten waren er golvingen die ik toch nog vrij pittig vond om weg te ademen. Gelukkig kon ik tussendoor weer op adem komen en ik had het gevoel dat ik het allemaal nog onder controle had (in tegenstelling tot de geboorte van onze eerste). We zijn veel van houding veranderd. We begonnen liggend op bed. 

Daarna ben ik op een kruk gaan zitten en is mijn man achter mij de light touch massage gaan toepassen met op de achtergrond de rainbow relaxation cd aan. Dit was nog niet zo eenvoudig, omdat ik heftig aan het transpireren was, wat het strelen over de huid niet echt gemakkelijker maakte. Vervolgens ben ik even gaan staan en gaan draaien met m’n heupen. Ik voelde een soort druk die ik niet goed kon omschrijven. Daarna ben ik weer gaan zitten, maar dit voelde niet prettig meer. Ik zei tegen mijn man: ‘Ik vind het nu niet grappig meer, ik denk dat ik even onder de douche ga staan.’ 

‘Ik zie het hoofdje’

Onder de douche heb ik ongeveer vijf minuten doorgebracht, want ik voelde al snel weer die rare druk. Ik dacht dat het persgolvingen waren, maar kon niet geloven dat dat al zo was, we waren tenslotte nog maar net bezig. Ook kon ik mezelf nu niet meer stil houden en er kwamen echte oerkreten naar boven. Mijn man, die al een paar keer had gezegd de verloskundige te willen bellen, was van plan dit nu ook echt te doen, maar heeft me nog snel geholpen met afdrogen en mij naar bed helpen. Inmiddels hoorde ik dat ons dochtertje van het lawaai was wakker geworden en lag te huilen in bed. Ik zei nog tegen mijn man dat hij misschien beter eerst mijn ouders even kon bellen voor haar. Gelukkig was hij zo wijs om dat niet te doen en eerst de verloskundige te bellen. Een minuut nadat hij haar aan de lijn had, voelde ik weer een persgolving en deed mijn onderbroek uit. Ik voelde het hoofdje al met mijn hand en mijn man zei:’Ik zie het hoofdje.’

 
Één groot feest
Twee tellen later (om 2.10 uur) kwam ze blakend gezond ter wereld in de armen van haar vader. Ze begon direct te huilen en we hebben haar op mijn buik gelegd. Wat is ze mooi! De verloskundige die inmiddels in de auto zat onderweg naar ons heeft ons verder telefonisch begeleid. We hebben haar toegedekt met handdoeken en een mutsje opgedaan. 

Mijn man heeft ons dochtertje uit haar bedje gehaald en zo hebben we met z’n viertjes op bed zitten wachten tot de verloskundige bij ons binnen kwam stormen. Het was zo ontzettend bijzonder om zonder het bijzijn van buitenstaanders je kindje ter wereld te brengen. Een moment om echt nooit, maar dan ook nooit meer te vergeten. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk. Ook daarna voelde het als één groot feest.

Die hypnobirthing van jou..
Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt en voor de netheid is er een hechtinkje gezet (ik was dus gelukkig niet echt uitgescheurd). De verloskundige stond al klaar met een injectie voor de placenta, maar ik heb aangegeven dat ik dit niet wilde en wilde kijken of deze zo geboren zou worden en dat was gelukkig het geval. De kraamverzorgster, die een uurtje later kwam, heeft alles opgeruimd, terwijl ik lekker ben gaan douchen. Daarna hebben we gezellig een beschuitje gegeten en zitten napraten over de geboorte. De verloskundige zei: ‘Die hypnobirthing van jou dat is wat….’ Het is precies de soepele geboorte geworden die we gehoopt hadden. En of het nu wel of niet door de cursus hypnobirthing komt, dat maakt ons niet uit. Wij hebben onze prachtige dochter zonder al teveel ongemak in onze armen kunnen sluiten.’