‘Mijn lichaam wist wat er moest gebeuren’

Het is tijdens je bevalling belangrijk dat je je op je gemak voelt. In een ontspannen en vertrouwde sfeer en omgeving kunnen de bevalhormonen hun werk optimaal doen. Het is daarom belangrijk dat je zorgvuldig bent in de keuze van degenen die bij de bevalling aanwezig zijn en het is belangrijk dat de aanwezigen jouw sfeer en wensen respecteren. Er wordt wel gezegd dat elke extra aanwezige de bevalling met een uur vertraagt, overweeg dan ook goed of je wel een kraamzorg en stagiaires bij je bevalling wil. 

Maar… elke vrouw is anders, en elke bevalling is anders. De hele kamer zat vol tijdens de bevalling van Marjolein, maar ze had er geen last van: ‘Er waren veel mensen: Ik, mijn man, de verloskundige in opleiding, de verloskundige die hem begeleidde, de kraamverzorgster en de stagiaire van de kraamverzorgster. Van tevoren had ik bedacht dat ik zo min mogelijk mensen bij de bevalling wilde, maar op dat moment maakte het me niet uit. De sfeer was ontspannen en gezellig, iedereen die niet met mij bezig was zat achter in de kamer (we hebben een redelijk grote slaapkamer) en de leerling-verloskundige heeft me echt ontzettend fijn begeleid.’ Marjolein (28) vertelt het hele verhaal van haar thuisbevalling:

Plop

‘Ik ben 39 weken en 1 dag zwanger als de wekker om kwart over negen gaat. Ik baal, want na een slechte nacht had ik graag nog wat langer uit willen slapen. Maar aangezien ik de buurvrouw heb beloofd om om tien uur een kopje thee te komen drinken, stap ik uit bed. Ik zet één stap en voel een ‘plop’ in mijn buik. Het is gek, maar ik voel meteen dat dit geen trap was van de baby. Een paar seconden na de plop voel ik wat weglopen, alsof ik plas. Zenuwachtig ga ik op de wc zitten. Er komen scheutjes vocht, en het vocht is roze. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik pak maandverband en daarna de telefoon. Ik bel de dienstdoende verloskundige en zeg dat ik denk dat ik vruchtwater verlies. Ze geeft aan dat ze zo even komt kijken. Daarna bel ik de buurvrouw om me af te melden. We kletsen even kort. Dan bedenk ik me ineens dat ik mijn man nog moet bellen… Ik vertel hem wat er gebeurd is en zeg dat hij gewoon op zijn werk kan blijven. Behalve gebroken vliezen is er niets aan de hand. Mijn gevoel zei de afgelopen weken dat ik over tijd zou gaan en dat gevoel heb ik nog steeds (Niet logisch natuurlijk, maar op dat moment dacht ik niet meer heel logisch…).

Geen vruchtwater?
De verloskundige komt samen met een verloskundige in opleiding. Het blijkt mijn minst favoriete verloskundige te zijn en de verloskundige in opleiding is een jongen van mijn leeftijd. Ik twijfel even of ik dit wel leuk vind, maar goed, ik moet het er maar mee doen. Ik vertel mijn verhaal en ga op bed liggen zodat ze kunnen kijken. Beide verloskundigen twijfelen of het wel vruchtwater is. Ze denken dat het dunne afscheiding is en aangezien ik verder geen klachten heb vertrekken ze weer met de belofte dat ze aan het eind van de middag nog wel even langskomen. Ik vertel ze nog dat ik zeker weet dat het vruchtwater is, maar ik krijg ze niet overtuigd.Ik bel mijn man weer om dit te vertellen en realiseer me ineens dat ik in een plasje water sta. Ik besluit om de verloskundige gewoon weer te bellen. Als ik haar vertel dat het vocht me inmiddels langs de benen loopt, gelooft ze me wel. We spreken af dat ik weer bel als de weeën een tijd lang om de 4 minuten komen.

‘Vlagen’
Ondertussen voel ik me wat onrustig. Ik vouw een was op, drentel wat door huis en gebruik een heel pak kraamverband om het vruchtwater op te vangen. Mijn man belt nog een keer of hij thuis moet komen. Ik vertel hem dat er geen reden is en dat hij gewoon kan blijven werken.

Om 11.30 uur is de onrust zo groot dat ik niet meer weet hoe ik moet zitten of staan. Ik hang wat op de wc, douche me even en scharrel door het huis. Ik besluit mijn man toch te bellen. Ik vertel hem dat ik graag wil dat hij thuiskomt, omdat ik me zo onrustig voel. Ik wil liever niet alleen zijn. Weeën heb ik nog niet, dat weet ik zeker. Hij hoeft zich dan ook niet te haasten. Als hij een half uur later belt dat hij vertrekt, schijn ik hem verteld te hebben dat ik misschien toch weeën heb. Ik kan het me niet meer herinneren…

Hij komt thuis en ziet me over tafel hangen. De buurvrouw komt ondertussen nog wat extra kraamverband brengen, ik ben al bezig aan het tweede pak. Ze kijkt me aan, wenst me sterkte en vertrekt meteen weer. Het vruchtwater blijft met scheuten komen. Mijn benen zijn nat en ik voel me heel onrustig. Ik adem diep in en uit. Het gaat automatisch en het voelt fijn. Ik ben in een soort van wakkere trance en ben het besef van tijd inmiddels kwijt. Er trekken rare, onrustige vlagen door mijn onderrug. Mijn man stelt voor dat ik nog een keer onder de douche stap. Ondertussen pakt hij zijn horloge om die rare ‘vlagen’ te gaan timen. Ik vertel wanneer het begint en wanneer het stopt. Mijn man vraagt of ik het zeker weet. Hij kijkt zenuwachtig. De vlagen blijken om de drie-en-een halve minuut te komen en houden een minuut aan. Het is 12.45 uur en mijn man besluit de verloskundige te bellen. Ik zeg hem nog dat ze vast boos wordt. Ze is twee uur geleden geweest en toen was ze er nog van overtuigd dat mijn vliezen niet eens gebroken waren!

Thuis
Twintig minuten later stappen beide verloskundigen weer binnen. Ik hang – nog steeds in hetzelfde ritme ademend – over het bed. De verloskundige kijkt me aan, lacht een keer en zegt: ‘Zo, dat zijn krachtige weeën!’ Ik kijk haar aan alsof ze gek is. Ik ga liggen om getoucheerd te worden en blijk 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ik snap er helemaal niets meer van. Zijn dit weeën? Is het echt begonnen? Dat kan niet!

Ik klim weer van het bed en loopt wat rond. Mijn lichaam vertelt me dat ik in beweging moet blijven. De verloskundige vraagt of ik thuis wil blijven of naar het ziekenhuis wil. Ik zeg dat ik dat nog niet weet en krijg als antwoord dat ik nú moet beslissen. Bij het idee dat ik een broek aan moet trekken en in de auto moet stappen krijg ik het al warm. We blijven lekker thuis.

Dan begint iedereen dingen te doen waar ik niets van snap. Er moeten kruiken komen, de verwarming moet hoger, mijn man belt de kraamzorg. Ik zie alles gebeuren, maar toch ben ik er niet bij. Iedereen laat me met rust en ik loop wat rond. Ik hang over het bed, over de trap en op de wc. Ik haal diep adem, zonder erbij na te denken. In door mijn neus, uit door mijn mond. Het gaat vanzelf en het voelt fijn. Er komt een wee en als hij weg is komt hij terug. Steeds opnieuw. Het lijkt wel of de weeën in elkaar overlopen. Achteraf hoor ik dat ik een weeënstorm van een uur gehad heb. Ik heb het niet doorgehad…

Ontspannen en gezellig
De verloskundige vertrekt vanwege een vergadering (gelukkig, ik vond haar niet aardig) en een andere, onbekende verloskundige neemt haar over. De leerlingverloskundige blijft. Hij gaat mijn bevalling doen. De kraamverzorgster komt binnen en ze heeft een stagiaire bij zich. De kamer is vol met mensen en het is op een rare manier ontspannen en gezellig. Ik heb nog steeds niet het idee dat ik écht aan het bevallen ben. Mijn lichaam is druk bezig en mijn hoofd kan het niet bijbenen. Mijn man vertelt me dat ik steeds door mijn benen zak. Ik had het nog niet gemerkt, maar ineens merk ik dat mijn lichaam te zwaar wordt. Ik ga met wat hulp op bed liggen en de verloskundige vraagt of hij mag toucheren. Ik vind het prima. Ik heb 8 centimeter ontsluiting. Ik vraag hoe laat het is: het is tien voor drie.

Ik lig op mijn rechterzij en ben ver weg. Af en toe kijk ik naar de verloskundige. Hij zit op een krukje naast het bed en zegt niets. Hij glimlacht terug als ik kijk en geeft antwoord als ik wat vraag. Mijn man zit achter me op het bed. Hij heeft een hand op mijn rug liggen en legt af en toe een koud washandje op mijn hoofd. Achter het bed kletsen de andere verloskundige en de kraamverzorgsters. Af en toe wordt er een grapje gemaakt en kletst mijn man wat mee. De zon schijnt door het raam op mijn gezicht en het voelt alsof ik droom. De weeën trekken inmiddels ook door mijn buik en het onrustige gevoel in mijn lichaam gaat over in pijn. Mijn billen beginnen te knijpen en in voel me ongemakkelijk. De verloskundige ziet het. Hij vraagt me om rustig te blijven ademen en het ‘persgevoel’ weg te zuchten. Dan begint mijn baarmoeder ineens zelf te persen. Mijn buik golft op en neer. Ik ga op mijn rug liggen en de verloskundige toucheert opnieuw. Er zit nog een randje, maar hij besluit dat hij dat wel weg kan drukken. Bij de volgende wee mag ik voorzichtig persen.

Omschakelen

Wat doet dat zeer! Ik vind het moeilijk om te persen. Ik heb de laatste uren helemaal niets gedaan, mijn lichaam deed het werk en ik volgde. Nu moet ik omschakelen en dat gaat niet zo makkelijk. De verloskundige blijft rustig en laat me in mijn eigen tempo meepersen. Het doet zó zeer dat ik zeg dat ik nooit weer wil bevallen. Direct daarna moet ik lachen om mijn eigen opmerking. Na iedere perswee zet de verloskundige de doptone op mijn buik en hoor ik de hartslag van mijn zoontje weer versnellen. Hij is de hele dag al erg actief en ik realiseer me heel sterk dat ik moet genieten van dit getrap en gewriemel in mijn buik. Over een tijdje is mijn buik weer leeg… Tijdens de persweeën krijgt mijn zoon de hik. Ik leg mijn hand op mijn buik en prent dit bijzondere moment in mijn geheugen.

XL
Het persen gaat beter en de pijn is iets minder. Toch blijf ik het erg onprettig vinden. Mijn man zit heel rustig achter me en vertelt me dat hij haartjes ziet. Dat geeft me moed. Dan staat het hoofdje. Ik zucht de wee weg zoals de verloskundige me verteld heeft. Auwauwauw! Niet leuk. Dan zegt de verloskundige dat hij bij de volgende wee geboren gaat worden. Ik realiseer me dat ik dat wel vol kan houden en de pijn is ineens een stuk beter te dragen. Ik pers en pers… en voel het hoofdje geboren worden. Direct daarna komt zijn lijfje. Het is kwart voor 4 in de middag. Ik hoor dat mijn zoontje een enorme teug adem neemt en op dat moment ligt hij op mijn buik. Hij begint te huilen en ik kan alleen maar verbaasd naar hem kijken. Wat is hij groot en zwaar! Zat hij nou in mijn buik?

Ik krijg twee prikken om de placenta te laten komen, omdat ik erg veel bloedverlies heb, maar ik maak me niet druk. De placenta komt en ziet er goed uit. Alles blijkt ‘XL’ te zijn: mijn zoontje (4370 gram/53 cm), de placenta, de hoeveelheid vruchtwater en de navelstreng. Die is zo dik dat er 2 klemmen op komen. Mijn buik is ingezakt en het getrap en gehik is weg. Maar op mijn buik ligt mijn kind! 

Achteraf ben ik zó trots op mijn lichaam. Tijdens mijn zwangerschap was ik dood- en doodmoe. Ik had steeds onverklaarbare bloedingen en heb heel veel last van mijn bekken gehad. Het vertrouwen in mijn lichaam was weg. Maar mijn bevalling heeft dit allemaal weer goed gemaakt. Mijn lichaam wist wat er moest gebeuren en heeft het goed gedaan. Ik heb gevolgd en op het laatst een beetje meegeholpen. In zwanger zijn mag mijn lichaam dan niet zo goed zijn, maar bevallen kan het als de beste!’