Op het dak van de wereld

Dit is het verhaal van de bevalling van vroedvrouw Michelle ten Berge, zoals zij dat twee weken na de geboorte opschreef. Tijdens het lezen van dit verhaal heb ik dubbel gelegen van het lachen: Wat een geweldig gevoel voor humor en zelfspot. Maar het verhaal is niet alleen grappig; ik werd ook geraakt door de eerlijkheid waarmee Michelle haar ervaringen deelt en door de prachtige beschrijving van de transcedente ervaringen tijdens de weeën. Ze schreef me dat ik erin mocht knippen als het te veel tekst is voor mijn blog, maar ik zou niet weten wat ik er uit zou moeten weghalen. Het is een prachtig geheel, alledaags en diep spiritueel….

Plopje
Op 5 januari was ik weer eens vroeg wakker, zoals wel vaker de laatste maand, rond half zes ongeveer. Ik ben nog even gaan doezelen, tot ik plotseling een soort ‘plopje’ in mijn vagina voelde. Een beetje alsof de baby er met zijn voetje tegen aan schopte. Maar dat was niet logisch, gezien zijn hoofdligging. Opeens bedacht ik dat het wel eens de vliezen konden zijn! Maar ik voelde helemaal geen water? Ook wilde ik helemaal niet dat de vliezen zouden breken, gezien mijn 3 minst favoriete bevalscenario’s: serotiniteit (een te lang durende zwangerschap), gebroken vliezen met meconium en gebroken vliezen zonder weeën. Alledrie scenario’s waarbij ik zelfs niet een gedeelte van de bevalling thuis zou kunnen doen.

Ik voelde voorzichtig van onderen: alles droog. Mmm. Toen maar voorzichtig even wat geperst en jawel: een stroom warm water liep op de handdoek die ik heel toevallig pas sinds de avond tevoren voor het eerst in bed gelegd had. Dus het was toch echt zo. Gebroken vliezen. Wat spannend! Ik keek op de klok: 6.20 am. Vanuit mijn linkerzijligging porde ik achter mij Michiel wakker: “Mijn vliezen zijn net gebroken.” Een beetje slaperig nog, maar verder totaal cool kwam Michiel meteen in actie: “Wat nu?” De eerste verstandige actie leek mij om matjes uit het kraampakket te halen, aangezien ik vermoedde dat de handdoek het niet lang zou houden. Na enig zoeken gaf Michiel mij een matje voor tussen mijn benen waarbij hij mij verwachtingsvol aankeek. “Ik durf niet te kijken”, zei ik. Uiteindelijk wel gedaan natuurlijk en gelukkig, het was helder! Pffff. Nu durfde ik weer optimistisch te worden. Twee van de drie scenario’s waren de deur uit (serotiniteit en meconium), nou die derde zou ik ook wel gaan tackelen. Kom maar op met die weeën! Michiel kroop nog even lekker achter mij, terwijl ik gespannen wachtte op wat er verder nog zou gebeuren, behalve de sloten water die inmiddels naar buiten stroomden. 

Small-medium-large
Om 6.37 voelde ik een krampje. Joepie! Contractiel! Ik wist wel dat het ging lukken! Vijf minuten later nog een. En vijf minuten later weer. Qua pijn stelde het niks voor, maar het was grappig om te merken dat ze meteen al regelmatig kwamen. Ook duurden ze netjes een minuut. Ik wist echter wel dat ‘dit’ het nog niet was. Om 7 uur ging Michiel opstaan om ontbijt op bed te verzorgen en bespraken we de mogelijkheden. Ik vond dat hij nog wel kon gaan werken, dit zou immers vast nog wel de hele dag gaan duren. Uiteindelijk besloot Michiel echter alleen even op en neer te gaan naar zijn werk om wat zaken te regelen en dan meteen weer terug te komen. Stiekem vond ik dat toch wel fijn. Toen Maya boven kwam, ging Michiel met haar ontbijten en spraken ze af dat ze na school nog even zou komen kijken, haar spullen ophalen en dan de geboorte verder bij Kik thuis af zou wachten. Toen Michiel en Maya beiden de deur uit waren ben ik me goed gaan concentreren op de krampen en ze gaan noteren op een post-it met de indeling ‘small-medium-large’. Voorlopig vond ik ze echter nog bijzonder small. Inmiddels ook Jackie en Bea van dit nieuws op de hoogte gesteld. Met Jackie afgesproken dat ze me die middag een weeënstimulerende behandeling zou geven. 

Al vrij snel ben ik rechtop in bed gaan zitten, omdat ik de weeën liggend opvangen maar niks vond. Rechtop zittend in kleermakerszit ging het beste. Nu en dan kwam er een ‘medium’ voorbij, maar ook die waren goed te doen. Enerzijds was ik opgewonden en opgetogen dat mijn baby geboren ging worden een dezer dagen. Anderzijds begon ik ook te piekeren over alle mogelijk doemscenario’s (lees: richting ziekenhuis moeten). Opeens moest ik denken aan die mail die mijn vriendin Jennifer mij daags tevoren gestuurd had:

“I am happy for you. You are so loved. And I am here.  I know that Jacky (de doula van Michelle) will send me a text when you call her.  So that I will light a candle for you.  That I too will be there with you, in spirit.  My heart and soul holding you.

If you are afraid, know you are loved. If you have fear, give it to us.  We will hold it for you. And may we also share in your joy and blessings.”

Daar moest ik aan denken terwijl ik aan het piekeren was. Ik besloot dus om mijn angsten haar kant op te sturen. Al snel had ik een beeld van Jennifer boven op een duintop met achter haar de zee. Ik gooide mijn angsten in de vorm van water haar kant op en zij ving die elegant op in een soort aarden kruik, waar vandaan het achterlangs naar de zee stroomde. Daarna had zij opeens een klederdracht kostuum aan, met klompen, schort en wit mutsje. Nu ving ze mijn angsten op in haar schort, nog steeds lachend. Ze wiegde ze even heen en weer om het geheel dan over haar schouder te kieperen. Ik had erg veel lol om mijn visualisatie en besloot ladingen water over Jennifer heen te gooien waardoor ze kletsnat werd. Ze bleef alles echter blijmoedig opvangen met haar handen in de zij, af en toe deed ze er zelfs een leuk klompendansje bij.

Na een tijdje kreeg ik een andere visualisatie. Omdat ik min of meer in meditatiehouding zat, kreeg ik een beeld dat ik een grote stenen boeddha was, boven op een berg, op het dak van de wereld. Al eeuwenlang gleed alles langs mij af, regen, vogelpoep, alle leed van de wereld en nu dus weeën. Opeens deden de weeën ook geen pijn meer, maar voelde ik daarentegen een soort energie/kracht (kundalini?) van mijn kruin langs mijn ruggegraat naar mijn stuitje lopen gedurende de wee. Mijn buik werd dan wel hard, maar ik voelde geen pijn. Integendeel, het was zelfs een prettig soort gevoel. Ik denk dat dit een uurtje ofzo geduurd heeft, maar eigenlijk weet ik het niet, want ik voelde me ook heel tijdloos. 

Jennifer was overigens niet de enige die een kaarsje voor me zou branden. Afgelopen zomer had ik vroedvrouw Ketut op Bali beloofd haar te sms-en als mijn bevalling zou beginnen zodat ze voor me kon bidden. Dus dat ook nog even gedaan tussen de weeën door. Dat leverde gedurende de bevalling de volgende hilarische smsjes op: 7.41 “im prayered to you my doughater! I hope you and baby health, My be in my practice i put cytotek tablet im portio, and make quick the open cervix” 8.20 “howmatch cm our open cervix? One our you drink 1glas white water put flower yellow or white and call mamma in your heart” 10.51 “How you cotraction/ Mama ktut in tample small pray to you” 1.00 (inmiddels 6 jan) “How you pregnancy my doughter? Are you babbycome?” 

Kortom, ik had het heel gezellig met sms-en, visualiseren en wat menstruatieachtige krampjes wegpuffen. Mamma belde ook nog met een vraagje over het hemeltje dat ze voor het ledikantje aan het maken was. Haar ook maar meteen verteld dat de vliezen gebroken waren, maar dat ze absoluut niet de hele tijd mocht bellen hoe het ging (ik had het immers al druk genoeg met de smsjes van “mamma” Ketut!). Bovendien namen de krampen nog steeds af zodra ik afgeleid werd en in de middag werden ze sowieso minder frequent. Toen Maya uit school kwam zijn we daarom gezellig met z’n drieen in bed tosti’s gaan eten en tv gaan kijken. Af en toe deed ik dan nog mijn ogen dicht om een wee op te vangen. 

Slapen met weeën
Om 15.30 kwam mijn doula Jackie. Dat vond ik erg fijn, want ik had zin om te vertellen hoe het ging en ik hoopte dat ze met haar wondermiddeltjes de weeën een goede slinger kon geven. Het is altijd fijn als Jackie je een behandeling geeft, maar nu was het extra fijn omdat ik kon zien dat ze net zo blij was als ikzelf dat mijn baby geboren ging worden.

Nadat Jackie weg was bleven de krampen een beetje wisselvallig, dus na vijven besloot ik dat het dan waarschijnlijk pas ’s nachts zou doorzetten en ben mijn bed uitgegaan. Michiel had heerlijk gekookt en ik besloot daar een lekker wijntje bij te nemen om goed van te ontspannen. Uiteindelijk nam ik 2 glazen witte wijn, een half glaasje port en nog een scheut Grand Marnier in mijn warme chocolademelk toe, waarna ik me toch een beetje schuldig voelde tegenover de baby, maar wel voelde dat ik er heerlijk rozig van werd…

Om 23.00 gingen we naar bed en ik viel direct in slaap. De weeën waren tijdens het eten om het kwartier blijven komen en leken dat ook te blijven doen. Af en toe werd ik namelijk wakker van een wee, om direct daarna weer in slaap te vallen. Om 1.30 had ik het daarmee gehad en besloot uit bed te gaan om Michiel niet wakker te maken met mijn gewoel in bed. Hij had beneden al een matrasje voor me naast de bank gelegd met een dekbedje en daar heb ik nog even wat gedoezeld tot een uur of 3. Toen vond ik het wakker worden midden in een wee echt niet leuk meer en besloot rechtop te gaan zitten. Soms doezelde ik dan toch nog even weg tegen de bank aan, maar vanaf 4 uur kwamen ze echt regelmatig en toen lukte dat niet meer. Ook kreeg ik nu zin om af en toe geluid te maken, wat denk ik een beetje klonk als de islamitische oproep tot gebed. De weeën vond ik nu redelijk medium, maar nog steeds goed te doen. Als vroedvrouw schatte ik mezelf ‘beginnend in partu’ met hopelijk al 1-2 cm ontsluiting of anders tenminste een mooie verweekte baarmoedermond. Om 5.30 werd Michiel wakker van mijn oproep tot gebed en kwam gezellig bij mij zitten. Ik vroeg hem de weeën te timen, zodat ik tegen achten Jackie en Bea een beeld kon geven van de situatie met mijn inmiddels 24 uur gebroken vliezen. Michiel ging daarop druk in de weer met allerhande niet werkende meetapparatuur, maar kwam desondanks na een tijdje uit op weeën om de 6,7 minuten die ongeveer een minuut duurden. Net toen ik wilde gaan bellen, belde Jackie mij eerst. We spraken af dat Bea en zij om 8.00 langs zouden komen. Toen ze arriveerden was er volgens mij nog niet veel veranderd. Wel stond ik nu en hing aan Michiel als er een wee kwam. Ik maakte geluid omdat dat fijn was, maar vond de weeën nog steeds goed te doen. Ik riep dan ook dat het er heftiger uit moest zien dan dat het eigenlijk was. 

Meconium
Zoals ik al verwacht had, besloten Bea en Jackie niet te toucheren i.v.m. de gebroken vliezen en mijn beginnend ‘in partu’ zijn. We bespraken de situatie en mijn wens om nog een extra 24 uur af te wachten alvorens naar het ziekenhuis te moeten. Dat was oké. Wel zou ik ’s middags voor consult gaan als de weeën dan nog niet doorgezet hadden. Alhoewel ik hier opgelucht over was (ik had verwacht direct deze ochtend al voor consult te moeten), werd ik toch chagrijnig bij het idee vanmiddag mijn fijne nestje te moeten verlaten. Mijn bevalling viel midden in de schaatsgekte van begin januari 2009 en het vroor buiten min tien graden. Dat, met onze 3 steile trappen en de angst dat ze me in het ziekenhuis toch zouden willen houden, maakte dat ik de weeën minder goed kon opvangen. Ik probeerde wat ‘Byron Katie’ op mezelf los te laten en dat lukte aardig. Ook gaf Jackie me iets homeopathisch tegen paniek. Deze nacht en de afgelopen dag had ik toch maar vast thuis meegemaakt en dat ziekenhuis zou ik ook heus wel overleven. Zeker met alle liefde en support die ik om me heen had. Ik ging maar weer eens plassen. Inmiddels was het bijna negen uur, las ik achteraf in Jackie’s geboorteverslag. In mijn beleving echter was er nog maar een kwartier ofzo voorbij vanaf het moment dat zij en Bea binnen waren gekomen. 

Terwijl ik op het toilet zat, kwam Bea binnen met een ernstig gezicht; ze had ontdekt dat er meconium zat op mijn laatste maandverbandjes. Dan werd dus het zeker ziekenhuis. Ik probeerde mijn teleurstelling weg te zuchten samen met de volgende wee en ging weer terug naar de bank. Bea en Jackie hadden inmiddels besloten nu wel te gaan toucheren. Dat zou in het ziekenhuis immers ook gaan gebeuren en wie weet was ik toch al verder dan we dachten. Later hoorde ik dat ze mijn weeën het laatste uur vonden toenemen in frequentie en kracht, ook al dacht ik zelf dat dat aan het ‘uit mijn concentratie zijn’ lag.

Jackie voelde eerst en keek daarbij erg moeilijk. Ze vroeg me of ik mijn vuisten onder mijn billen wilde leggen (truukje om bekken meer naar voren te doen kantelen). Dat bevestigde voor mij mijn vermoeden dat de baarmoedermond nog ver naar achteren moest liggen. Uiteindelijk zei ze dat ze het toch goed kon voelen en hoefde het truukje niet. Ze keek echter nog steeds bijzonder twijfelachtig. Ik was ook blij dat ze klaar was, dan kan Bea ook voelen en dan maar snel naar dat stomme ziekenhuis. Terwijl Bea voelde keek ze naar Jackie en vroeg wat zij gevoeld dacht te hebben. Nog steeds weifelend zij Jackie: “Vier? Vijf? Misschien z…?” Ik weet nog dat ik opzij naar haar keek en dacht: “Arme Jackie, die moet echt nog veel leren…” Op dat moment keek Bea mij echter glunderend aan en zei: “Zes! En hartstikke mooi dun verstreken. We gaan nergens meer heen!” Ik kon het niet geloven. Zes centimeter? Met deze weeën? Deze zeer zeer zeer beginnende weeën? Wauw! Als ik hiermee al zes centimeter had, dan werd de rest van die bevalling een lachertje… En ik kon thuis blijven! En ik mocht in bad! 

Michiel ging direct aan de slag om het bevalbad op te blazen en te vullen. Ondertussen ging ik rondlopen zodat het hoofdje mooi dieper kon komen op advies van Bea. Zij ging daarna nog even weg om wat te regelen. Ze had namelijk eigenlijk spreekuur die dag, wat op dat moment opgevangen werd door de andere vroedvrouwen van het Geboortecentrum. Nog meer lieve mensen die er voor mij waren. Ik voelde me zo ontzettend gesteund door iedereen in mijn leven. Tijdens het rondlopen was ik nog steeds helemaal eufoor van vreugde over de plotselinge ommekeer van de situatie. Ik had 6 cm! Ik wilde het eigenlijk van de daken schreeuwen en met iedereen delen. Ik vroeg Jackie om Beatrijs te bellen om haar mee te delen dat-ik-het-dus-ook-kon! Joepie! Tijdens het lopen werden de weeën echter pijnlijker, waardoor ik afwisselend “wauw zes centimeter” en “auw, nu doet het toch wel echt pijn” riep. Heb nog 2 weeën hangend aan een laken over de deur opgevangen, toen ik het wel genoeg vond met dat rondlopen en weer ben gaan zitten. 

Geen pijn
Toen gebeurde er iets raars. Ik zat rechtop op de bank met mijn voeten op de grond. Ik voelde de volgende wee opkomen want mijn buik werd weer heel hard, maar er kwam geen pijn meer! Wel voelde ik net als de dag daarvoor die tintelende energie van mijn kruin naar mijn stuitje trekken. Ook kreeg ik mijn ‘boeddhabeeld’ visualisatie weer terug. Jackie, en later Michiel, drukte ondertussen afwisselend op acupunctuurpunten op mijn voeten (tijdens de weeënpauze) en mijn handen (tijdens de wee). 

Omdat ik helemaal geen geluid meer maakte en onbeweeglijk rechtop zat, zei ik telkens maar ‘handjes’ en ‘voetjes’ om aan te geven dat er een wee begon en stopte. Ik vond het heel knap dat Michiel en Jackie uit zichzelf door hadden dat ze absoluut geen geluid mochten maken. Ik moet inmiddels behoorlijk stoned geweest zijn van de endorfines, want ik wist opeens op een hallucinerende manier een aantal dingen heel zeker. Zoals dat de reden dat de pijn weg was, kwam doordat er helemaal geen weerstand meer was. Niet in mijn lijf, wat onbeweeglijk was, en niet in de lucht door de trilling van geluid. Zolang er geen weerstand was, zou de energie van de weeën ongestoord door mijn lijf kunnen trekken zonder pijn te veroorzaken. Ook wist ik opeens heel zeker waarom de baby in het vruchtwater gepoept had. Daar was immers helemaal geen aanleiding voor. Ik beviel keurig op tijd en er was bij mijn weten geen stressmoment in de bevalling geweest. Echter, als er geen meconium geweest was, hadden Jackie en Bea niet gaan toucheren en had ik niet geweten hoe goed het al ging. Wat een slim kind had ik! Kortom, ik was lekker ver weg in een andere wereld…

De telefooncel van Dr. Who

Om 10.00 (zelf had ik wederom geen idee van de verstreken tijd) voelde ik mijn harde buik tijdens een wee in een persgolf samentrekken. Ook voelde ik weer pijn. Het was volkomen helder voor mij dat dit betekende dat ik persdrang had. Gelukkig was het bad inmiddels gereed. Om 10.12 ging ik het bad in. Het warme water was heerlijk nu de weeën weer pijn deden. Ik voelde tijdens de weeën 1 of 2 keer een persgolf die een vervelende scherpe pijn in mijn anus veroorzaakte. Dat maakte dat ik absoluut geen zin had om mee te gaan drukken. Tegen de tijd dat Bea terug was (10.48) vond ik het echt niet leuk meer. De ontsluitingsweeën waren heel rustig en controleerbaar geweest. Nu werd ik echter volkomen overvallen door een kracht in mijn bekken die ik vreselijk eng vond. “Ik vind dit eng, ik wil dit niet”, riep ik telkens weer.

Ik praatte ook alleen nog tegen Bea, zij was degene die ik nodig had. Achteraf denk ik dat ik me instinctief gericht heb op degene met de meeste ervaring. Heel fijn was dat ze zei dat ze bij haar eigen bevallingen het persen ook afschuwelijk gevonden had. En ze moedigde me gelukkig niet aan om mee te gaan persen, wat ik ook echt niet wilde. Wel stelde ze voor dat ik zelf zou gaan voelen naar het hoofdje. In tegenstelling tot wat ik van tevoren bedacht had, leek me dat he-le-maal geen goed plan, maar toch deed ik het. Ik voelde meteen het hoofdje! Het zat echt al heel diep! En ik voelde de kleine fontanel (mooi in aav) en nog een dikke rand voor. Bea zei dat ik maar moest voelen wat er gebeurde met die rand als ik een wee had. Zelf hoefde ze niet te voelen. Ook dat was fijn. Aan het begin van de wee voelde ik niks totdat de persgolf kwam: Als een enorme kanonskogel rolde het hoofd voor mijn gevoel door mijn bekken met een enorme vaart naar beneden. Heftig! En ook al weer zo eng. Ik kon me niet voorstellen dat dit allemaal echt in mij gebeurde. Alsof ik de telefooncel uit dr Who was; van binnen veel groter dan van buiten. Alhoewel, van binnen voelde het eigenlijk ook heel krap, gezien die gemene rotpijn in mijn anus. Voorzichtig probeerde ik toch een keer mee te persen op zo’n persgolf, maar dat was een vergissing. De pijn, die aanvoelde als een gloeiende kachelpook in mijn anus, werd daarmee alleen maar erger. Alsof ik dan die kachelpook zelf nog even dieper erin duwde. Auw! “Ik doe dit niet hoor, Bea!”, riep ik. Waarop Bea heel lief zei dat dat ook niet hoefde.

Ondertussen had ik gevoeld dat het randje mooi dunner werd tijdens de wee en het hoofdje dus ook dieper kwam. Tussendoor kreeg ik zelf het uiteinde van de doptone in handen om naar het hartje te luisteren. Ook dat vond ik briljant, zo hoefde ik helemaal niet van houding te veranderen voor het luisteren. Na een tijd had ik genoeg van het bad. Buiten de weeën was het water te koud en moest er warm water bij van mij. Tijdens de wee echter was het te warm en had ik last van het stromende water uit te slang. Waardoor ik afwisselend dingen riep als: “kraan aan!” “kraan uit!” “ik vind dit eng” “ik wil nog even ontsluiten, ik wil niet persen” “dit is zoooo heftig” “Al die vrouwen die persen geweldig vinden mogen tegen de muur!”. Michiel, Bea en Jackie bleven hier gelukkig heel rustig onder. Ik was ook niet echt in paniek, maar het was wel fijn om van alles te roepen om de af en toe toch opkomende paniek mee te bezweren. Verder had ik continu mijn ogen dicht. Toen ik achteraf de bevallingsfoto’s bekeek, zag ik pas hoe lief ze alledrie naar mij gekeken hebben. 

Vagina voorwand
Om 12.06 wilde ik het bad uit. Ik was nog steeds niet van plan om mee te persen, dus wie weet kon de zwaartekracht mijn arme baarmoeder nog wat helpen, aangezien ik dat niet ging doen. Ik ging op de baarkruk voor de bank zitten, met Michiel achter mij. Hij masseerde mijn schouders, wat niet fijn was, want te veel afleidde. “hou daar mee op”, riep ik. Bij de volgende wee hield hij zijn handen heel stil in mijn zij. Ook dat was echter al te veel afleiding. “Michiel moet weg”, zei ik toen. Michiel allang blij, want die vond het maar niks om achter mij te moeten zitten en niks te kunnen zien. Toen zaten ze dus alledrie aan mijn voeten. Niet dat ik dat zag, want ik hield mijn ogen nog steeds gesloten. Af en toe durfde ik wat mee te persen, ook al bleef ik het eng vinden. Ook op de baarkruk kon ik mijn draai niet vinden. Ik wilde eigenlijk gewoon weglopen voor die afschuwelijke persdrang, dus ging ik staan, verzitten en draaien. Maar er was natuurlijk geen ontkomen aan. Om mezelf moed in te praten zei ik hardop: “Ik weet dat ik het kan en ik weet dat het moet.” Waarop Bea heel schattig zei: “Nou zou het fijn zijn als je bij de volgende wee ook zegt ‘ik wil het’!”. Wat ik braaf deed natuurlijk, terwijl ik dacht: “Ik wil het helemaaaaaal niet, aaaaarghh”.

Ondanks mijn niet meepersen, verscheen er toch al snel een klein segment in de diepte. Haartjes! Iedereen enthousiast, behalve ik natuurlijk. Snibbig: “Dat zijn geen haartjes, dat is de vagina voorwand.” Wat Bea de opmerking ontlokte dat ik dan wel een hele harige vagina voorwand had… Bij de volgende wee zag ik het echter zelf ook. En weer een paar weeën verder werd het kleine segment groter. 

Nadat ik Jackie nog even afgeblaft had toen ze mij heel lief aanmoedigde dat ie er bijna was (“dat mag je niet zeggen! Dat mag pas als het echt nog maar 1 wee duurt!”), vroeg Bea mij naar voren te gaan persen ipv naar achteren. Ook dit vond ik maar onzin, je moet toch immers meegaan met wat je voelt in je lichaam? Nou die pijn in mijn anus was nog onveranderd richting achterkant! Maar wederom wel braaf geprobeerd en warempel: de pijn verhuisde naar voren. Oef! Ook dat deed smerig pijn. In de spiegel zag ik een groot segment. Nu durfde ik het echter wel aan om door te persen. Nu zou hij er echt heel snel zijn. Nog een paar keer persen en toen werd om 13.08 het hoofdje geboren en bij de volgende wee ving Michiel om 13.10 onze zoon op uit mijn buik: Roemer Silas ten Berge. Wat is ie lief!

Oja. Om 13.34 werd de placenta geboren en daarna verloor ik nogal wat bloed (1300 ml). Dat maakt dat ik in de kraambed een vaatdoekje was, maar wel een heel erg gelukkig vaatdoekje… Nu, na ruim 2 weken, gaat het gelukkig al weer heel goed met mij en ben ik zelfs al even buiten geweest. En Roemer is nog steeds hartstikke lief…