Eerste bevalling in het ziekenhuis, tweede bevalling thuis in bad met grote zus erbij

‘Mijn hele zwangerschap wist ik dat ik in bad wilde bevallen, thuis. Alsof het baby’tje in mijn buik dat ook graag wilde. Naarmate de zwangerschap vorderde kreeg alles steeds meer en mooier vorm. Mijn streven naar een droombevalling was zo groot, maar er waren beren op de weg. Een medische indicatie en angsten van de verloskundigenpraktijk, trauma’s in mijn lichaam en een trauma bij Wander… Als je wilt weten hoe dat kwam, lees dan de geboorte van Mayana eerst.

De geboorte van Mayana in het kort.
De geboorte van mijn oudste dochter op 07.12.2014 verliep niet zoals wij wilden. Na ruim 10 uur weeën zonder veel pauzes tussen de weeën door, zijn mijn vliezen handmatig gebroken door de verloskundige. Nadat ik persweeën kreeg (thuis), werd ik toch nog even getoucheerd en kwam de conclusie dat ik nog maar 6 cm ontsluiting had en niet mocht persen. Op dat moment brak ik, het was me teveel en ik wilde naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Eenmaal daar had ik teveel ontsluiting voor een ruggenprik. ‘YES!’ mijn baby zou komen zonder pijnbestrijding, op mijn sterke vrouwenkracht! Daar ging ik dan… in dat rotbed. En toen de persweeën kwamen en ik op handen en knieën in bed ging zitten om mijn baby’tje naar beneden te persen namen ineens heel spontaan alle weeën af… Ik werd verplicht om op mijn rug te gaan liggen. Ik kreeg een infuus met oxytocine (?), mijn baby kreeg een electrode op haar hoofdje en op die manier moest ik verder gaan. Ik vond het vreselijk, al die interventies. Al die mensen constant aan mijn bed, al die mensen die steeds in en uit liepen en vragen stelden, die apparatuur die geluiden maakten en mijn partner die door de interventies ineens afstand ging nemen. Eindelijk, na 22 uur weeën, is onze dochter Mayana om 03.33 uur geboren.
Na haar geboorte kwam de placenta niet (snel genoeg). Ik had teveel bloedverlies, dus twee dames zaten praktisch op mijn buik om die placenta los te laten komen. Ineens ging er een alarm af, allerlei mensen renden onze kamer in. Ik kreeg nog een infuus in mijn andere arm, een zuurstofmasker op en een warmtedeken over mij heen. Ik gaf Mayana aan Wander, want dit vond ik best wel even te traumatisch voor haar… En Wander, die dacht dat ik doodging. Hij zag ons hele leven voor zich voorbij vliegen. Niemand die hem erbij betrok. Niemand die hem geruststelde. Niemand die hem uitleg gaf… Uiteindelijk heb ik een liter bloed verloren. Hierdoor heb ik een medische indicatie gekregen, om met de volgende bevalling in het ziekenhuis te bevallen.
En Mayana was te zwaar vonden ze, dus moest ze bijgevoed worden en elke 3 uur geprikt op suiker (?). Ze woog 4275 gram. Het was afschuwelijk, dat kleine meisje die zo vaak geprikt werd. Ook kon ik na de geboorte van Mayana mijn linkerbeen niet meer bewegen van de pijn. Ik had de hele zwangerschap last van bekkenpijn waardoor ik niet kon werken. Ik kon amper functioneren. Boodschappen doen, het huishouden, eten koken, honden uitlaten… ik kon het niet meer door de pijn. Mijn sociale leven leed hier flink onder, ik voelde me ellendig en daarbovenop kwamen de muren in huis op mij af. Afijn, eenmaal thuis moest Wander mij achteruit de trap op slepen. Ik kon niet op mijn linkerbeen staan van de pijn. De eerste week heb ik in bed doorgebracht. Als ik wilde douchen of moest plassen ging ik schuivend met mijn voeten zijwaarts naar de badkamer. Iemand anders moest mijn linkerbeen optillen om de drempel op te komen. Het was vreselijk! Pas 2,5 jaar later voelde ik me weer fit en pijnvrij!

Inspiratie en kracht
De geboorte van Mayana heeft ons inspiratie gegeven om alles dit keer anders te doen. Ik mócht het dit keer ook anders doen. Want als er iets is wat ik geleerd had uit dat proces, is dat ‘Loslaten’. Loslaten en vertrouwen.

Ik ben veel gaan lezen over een ‘vrije geboorte’, eigen keuzes maken en dus vrije keuze tijdens zwangerschap en bevalling. Ik kwam er achter dat je nooit verplicht bent om iets te doen wat een zorgverlener zegt of ‘eist’. Ik ben mij ook gaan verdiepen in hands-off bevallen, wat betekend dat niemand mij of mijn baby aanraakt tijdens de hele bevalling. En ik ben mij gaan verdiepen in een UC, wat betekent Unassisted Childbirth, waarbij er helemaal geen zorgverlener aanwezig is. Online vond ik een geweldige (natuurlijke) kraamhulp; Lenneke. Zij werkt ook als doula en we besloten dat we Lenneke heel graag bij de bevalling en in de kraamweek wilden hebben.

Ik heb mij afgestemd op de baby in mijn buik, Masha, om te vragen waar ze graag geboren wilde worden; thuis of in het ziekenhuis. Ik kreeg heel duidelijk een visueel beeld van een bevalbad in onze woonkamer. Ook vertelde ze erbij dat het snel zou gaan. Ze wilde heel graag dat haar grote zus Mayana haar zou verwelkomen tijdens haar geboorte. Met z’n viertjes in bad dus.  Mayana (3 jaar oud) vertelde zij dat ze heel graag bij de geboorte van haar kleine zusje wilde zijn. Mayana wilde zó graag bij de geboorte zijn, dat we haar elke avond bij het naar bed brengen moesten beloven dat we haar wakker zouden maken als haar zusje zou komen. Ook moesten we haar beloven weer op te halen bij de oppas als haar zusje zou komen. Anders wilde ze absoluut niet slapen of naar de oppas (terwijl ze hier normaal geen moeite mee had)
We voelde ons ontzettend sterk en vol vertrouwen met betrekking tot onze gezamenlijke wens (badbevalling) en het beeld van de ‘perfecte’ droomgeboorte werd steeds realistischer. Ik wilde graag weten hoe het zou zijn als mijn vliezen spontaan zouden breken, als de weeën daarna zouden beginnen en ons meisje binnen een paar uurtjes geboren zou worden, geheel zonder pijn. Liefdevol, als gezin (volledig uc), met kaarslicht en relaxte muziek…

De ‘wat als’ scenario’s
Ondanks ons vertrouwen, kreeg ik wel regelmatig de ‘wat als’ scenario’s. Ook nam de verloskundige (heel begrijpelijk) met ons door wat er kon gebeuren bij herhaling van veel bloedverlies. Preventiemaatregelen waren van belang, zoals de wens van de verloskundige om het hartje van de baby te beluisteren tijdens de geboorte, 15 minuten na geboorte een oxytocinespuit om de placenta te laten komen én een paardenmiddeltje in mijn koelkast voor als er echt teveel bloedverlies zou zijn en de ambulance moest komen. Dit middel zou dan moeten zorgen voor harde samentrekkingen van mijn baarmoeder zodat de wond van de placenta sneller zou sluiten. Het zou fijner en veiliger zijn om in het ziekenhuis te bevallen. Toch lieten wij ons hierdoor niet uit het veld slaan. Wij wilden per se die thuisbevalling en de angst op herhaling was er helemaal niet bij ons! Wij begrijpen heel goed dat een verloskundigenpraktijk ook gewoon protocollen heeft om te volgen en het wordt tegenwoordig steeds lastiger om volledig aan de wens van de bevalvrouw te voldoen.

De laatste weken van mijn zwangerschap
De laatste weken naderden en met 36 weken zwangerschap voelde ik heel sterk dat Masha wilde komen. Mijn baarmoeder gaf weeën. En de weken daarvoor ervoer ik al veel voorwerk zoals menstruatieachtige krampen en oefenweeën. Deze weeën voelden zo duidelijk, ze volgden elkaar snel op en werden intenser. Intuïtief wist ik dat ze wilde komen. Ze was er klaar voor. Heel mijn zwangerschap voelde het al alsof ze vroeg zou komen.

Toch heb ik Masha gevraagd om nog even te blijven zitten. Hier kwam mijn angst naar boven om in het ziekenhuis te moeten bevallen, want ik had de 37 weken grens nog niet bereikt.
Masha bleef zitten, mijn buik werd weer rustig en we streefden naar die 6 januari, Driekoningen. Het leek me prachtig om op die datum onze dochter te mogen verwelkomen op aarde. Mayana werd ook onrustig en wilde net als ons haar zusje graag ontmoeten. Maar Masha kwam niet…

Op het laatste moment besloten we nog om een fotoshoot te laten maken. Deels voor onszelf maar ook vooral voor mijn werk. Als ZZP’er begeleid ik vrouwen tijdens hun zwangerschap, dus hoe gaaf zou het zijn als ik mijn eigen foto’s kon gebruiken voor op mijn website en folders!

Elke dag die voorbij ging voelde aan als een teleurstelling, want ze wilde toch zo graag geboren worden? Rond 39 weken was ik het echt zat. Door de bekkenpijn, vele oefenweeën en een zware buik kon ik niet veel meer. Ik wilde zo graag dat Masha geboren zou worden.
Online zocht ik naar alternatieven. Ik had al het een en ander gelezen over een ‘orgasmic birth’, stimulatie van tepels en clitoris, klaarkomen en wat sperma van een man doet met de baarmoedermond. Ook scheen het goed te zijn om minstens 5 dadels per dag te eten. Én ik had een middeltje van onze homeopaat gekregen die zouden kunnen helpen. In verbinding met ons meisje, meditatie, in verbinding met elkaar, mantra’s zingen, affirmaties uitspreken, intenties zetten, een soort welkomstritueel, een vrouwencirkel met alle oermoeders, engelen en gidsen…
Alles hebben we gedaan! Maar nog steeds geen baby met 41 weken zwangerschap.

Ik maakte mij geen zorgen over het ‘hoe’ en ‘waar’ Masha geboren zou worden, maar spannend vond ik het wel. Daar kwam heel even de angst naar boven, zo’n ‘wat als’ scenario. Wat zou ik doen als Masha met 42 weken zwangerschap nog niet geboren zou zijn? Zou ik doorzetten? Zou ik in mijn kracht kunnen blijven staan? In vertrouwen? Zou ik volledig durven vertrouwen op mijn lichaam? Waarom is die 42 weken grens ooit bedacht?
We waren het echt zat…

En toen…
Toen hebben we op 4 februari maar gewoon het bevalbad in de woonkamer neergezet. Mayana vond het geweldig! Want… we hadden een zwembad in huis! Hoe gaaf is dat voor een kind! ’s Middags mocht Mayana zwemmen. In haar blote kont met een zwembril op haar hoofd. We hadden de grootste pret. Na het eten hebben we Mayana naar bed gebracht en daarna zijn we zelf in bad gegaan. In huis hebben we alleen een douche, daarom voelde een ontspannend bad extra fijn aan.

Alleen… alles bleef rustig. Dus wat zouden we doen? Laten we het bad staan of breken we het af? Mayana zou de volgende morgen naar de peuterspeelzaal, als ze het bad zou zien staan wilde ze natuurlijk de hele dag zwemmen. Afbreken dus! We grapten nog wat, over dat je net zal zien dat het bad opgeruimd en wel is en dat Masha dán geboren zou worden. Wander zei namelijk dat ik een beetje vreemd deed. Ik liep heen en weer in de keuken zonder echt iets te doen. Ik voelde me ook een beetje wazig. Tijd om naar bed te gaan dus. Om 23.00 uur lag ik in bed en Wander ruimde beneden het bad op. Ik viel snel in slaap naast Mayana, die altijd tussen ons in slaapt. Om 23.45 uur had Wander alles opgeruimd en in de bijkeuken gezet. 

Nattigheid en bruinige ‘vliebertjes’
Om 00.07 uur werd ik wakker van een vreemd gevoel en heel veel nattigheid. Mijn ogen sprongen direct wijd open en ik wist het; mijn vliezen zijn gebroken! Ik keek onder de dekens en de natte plek werd steeds groter. Ik belde gelijk naar Wander, die beneden zat en hij kwam naar boven. Mayana werd ook wakker en vroeg wat er was. We vertelden dat haar zusje eraan zou komen. Ze stond gelijk op en was heel blij! Ik besloot om de verloskundige te bellen zodat ze in ieder geval op de hoogte zou zijn. Ook stuurde ik Lenneke een berichtje van de situatie. Ik zei dat ze konden gaan slapen en dat ik dat ook nog zou proberen.
Ik ging douchen en Wander verschoonde mijn bed.

Wander had een stoel in de badkamer gezet voor me, want ik was helemaal aan het trillen. Ik denk van de adrenaline. We hadden er zoveel zin in! Ik ben even gaan zitten op wat handdoeken. Slapen zou zo niet lukken… Ik deed het kraamverband uit en het was wat bruin-groenig met vliebertjes. Ik noem het maar vliebertjes, want het waren geen vlokjes en ook geen sliertjes. Ergens daar tussenin. Gepoept in het vruchtwater? Het lijkt er wel op.. Maar het water is verder gewoon helder met witte vlokjes. En bruin-groenige vliebertjes dus. Wander en ik keken elkaar aan, nog steeds in onze bubbel. Beiden stemden we ons af op Masha en we kregen duidelijk het gevoel dat alles goed met haar ging. Geen reden tot zorgen. Ik voelde ook dat er weeën aankwamen dus vroeg ik of Wander het bad weer op wilde zetten beneden. ‘Zie je wel!’ riepen we, ‘net opgeruimd en dan komt ze.’ Mayana ging naar beneden om Wander te helpen en ik ging even later ook naar beneden. Met een handdoek tussen mijn benen, omdat het vruchtwater bleef komen. In kleine gutsen.

Weeën enzo
Mayana stond weer in haar blote kont naast het bevalbad. Ze wilde zo graag weer zwemmen. Samen met ons. Helaas, dat mocht niet. Ze mocht wel op de bank even Netflix kijken op een mobieltje met een koptelefoon op. Ingewikkeld in een deken zat ze in de hoek van de bank. Ik zat ernaast en daar kwam de eerste wee. Het voelde geweldig! Ze kwamen heel geleidelijk, heel fijn. De wee kwam rustig op en nam daarna weer rustig af. Het voelde als een melodietje die opkwam in toonhoogte en daarna weer daalde in toonhoogte. Elke wee werd iets sterker dan de vorige. Ik ademde er heerlijk doorheen en tijd en ruimte namen rustig af om mij heen. Ik zag dat Wander nog bezig was met het bad en af en toe had ik met Mayana oogcontact. We waren heerlijk in verbinding met elkaar.

Ik herhaalde de affirmaties als mantra’s; ‘Adem kracht in, adem spanning uit’, ‘Bij elke wee opent mijn baarmoedermond iets verder’, ‘Met elke wee kom je iets dichterbij, lieve Masha’, ‘Ik ben ontspannen’, ‘Nog even en dan kunnen we eindelijk knuffelen’.

Ongeveer om 01.45 uur ben ik in bad gaan zitten. Wat fijn! Het water nam de weeën bijna over en ik zette de intentie dat het nu lekker zou vlotten. Ik zat er zo lekker in. Een uur later vroeg ik Wander of we misschien de verloskundige of Lenneke moesten bellen. Tja… ‘Hoe voel je je? Jij bent de enige die dat kan zeggen’, zei hij. Twijfel, twijfel… ‘Nee… bel maar niet.’ Maar een paar tellen laten zei ik dat hij toch maar wel moest bellen. Het was ongeveer 02.30/02.45 uur toen Wander belde. Laura zou er aan komen.

Om 03.00 uur/ 03.10 uur kreeg ik persdrang. Wauw! Dat ging snel! Ik zat heel even in twijfel over het hele ‘wat als’ ik niet voldoende ontsluiting heb? Maar Wander stond me super bij. ‘Je zei zelf dat het niet nodig is, dus kom op’, zei hij. Hij hield mijn hand vast en coachte me echt geweldig. Mayana kwam ook kijken, ‘Wat doe je mama?’,  vroeg ze. Wander zei dat haar zusje er aan kwam. Mayana ging weer op de bank zitten en vervolgde haar serie. Ik voelde nog van binnen om te proberen te achterhalen of ik wel voldoende ontsluiting had, of dat ik al een hoofdje voelde van binnen. Heel even schoot ik in de twijfel. Wander zag dit en zei dat ik zelf had gezegd dat ik gewoon op mijn lichaam kon vertrouwen.

Om ongeveer 03.15 uur stond Laura (verloskundige) voor de deur. Ze was net binnen en er kwam een sterke perswee aan. Dit voelde heel intens en ik zei: ‘Neeneeneenee!!’ Wander kwam gelijk bij me en zei: ‘Ja! Amanda zeg JA! Je kan dit!’ Dus ik riep ‘Jaaaaa!’ De wee zakte weer af en Wander liep met Laura naar de bijkeuken. Waarschijnlijk om wat spullen te pakken om klaar te leggen. Ineens kreeg ik nog zo’n sterke perswee, ik duwde heel lichtjes mee en ineens was daar het hoofdje van Masha! Ik riep naar Wander: ‘Hoofdje!’ Ik voelde een hoofd vol met slijmerig haar, ik vond dat heel gek om zo te ervaren. Wander kwam rustig aanlopen, keek in het bad en zei verrast: ‘Hoofdje! Oh Wauw!’  en ik riep dat hij erin moest komen omdat hij Masha moest aanpakken. Ik zat op mijn knieën, mijn armen hangend over de badrand, stevig vasthoudend aan de handvaten die aan het bad zaten. (super handig bedacht!) De volgende wee kwam en ik hoefde maar een klein beetje mee te duwen en daar was Masha.

*

Masha, geboren op 5 februari 2018 om 03.33 uur.

*

Ik riep Mayana om erbij te komen en ze stoof naar het bad.
Masha had net zo’n korte navelstreng als Mayana had, dus ze kon net aan tegen mijn borst liggen met haar hoofdje.

Wauw!! Dit was echt heel magisch mooi!

Een paar minuten later zei Laura voorzichtig dat ze wel wilde dat ik uit het bad zou komen zodat ze het bloedverlies in de gaten kon houden. Ik weet nog dat ik ‘ja’ zei, en nog een paar dingen uit blijdschap. Laura zei dat ik beter in mijn bubbel kon blijven, want ik was nog niet klaar. Precies wat ik wilde dus, de ‘push’ terug mijn bubbel in.

Rustig aan kwam ik het bad uit. Ik voelde me echt geweldig want ik kon gewoon staan! Ik kon gewoon moeiteloos mijn been over de badrand tillen! Wauw!

Ik heb wel 100 keer gezegd dat ik het zo geweldig vond, dat het zo mooi en magisch was!

Op dit moment belde Wander naar Lenneke.

Om 04.11 uur is de placenta met gemak geboren.

We liggen nog een tijdje op de bank na te genieten van dit magische moment. We zijn echt in de zevende hemel! Wat een prachtige droombevalling!

Na een poosje mag Masha lekker bij Wander op de borst liggen als ik naar boven ga om te douchen. Lenneke loopt met me mee en ik denk dat ik wel 3 keer heb gezegd hoe geweldig ik het vind dat ik gewoon kan lopen! Lenneke vraagt me wel om het rustig aan te doen. Ik ga na de heerlijke warme douche lekker in bed liggen en Wander, Mayana en Masha komen ook boven. Lekker bloot op bloot met mijn mooie meisje. Eindelijk is ze daar!

Lenneke en Laura gaan naar huis en we spreken af dat ze er rond 11 uur weer zijn.

Onze kraamweek was super fijn, alles was een roze wolkje en gelukkiger konden we niet zijn!’

Amanda

P.S. Dit is de lange versie van mijn droombevalling. Klik hier voor de korte versie.
P.S. Klik hier voor mijn webpagina over Bewust Zwanger Zijn – Hoe kan ik jou begeleiden in en naar een prachtige zwangerschap en bevalling? 
P.S. Klik hier voor de webpagina over TSS; dé behandeling die mij van mijn trauma’s afgeholpen heeft. 

Dit verhaal staat ook op: https://buitengewoonbewust.jimdo.com/2018/03/06/baby-masha-is-geboren/