Het eerste kindje van Justine werd in het ziekenhuis geboren. Dat ‘moest’ van de verloskundige omdat het ziekenhuis te ver weg was in geval van nood (let op de aanhalingstekens om moest, les 1 voor een vrije geboorte is dat je tijdens een bevalling nooit iets moet, maar dat alles wat er met je gebeurt je eigen weloverwogen keuze hoort te zijn). Bij de tweede bevalling kozen ze bewust voor het ziekenhuis omdat hun baby’tje een aangeboren hartafwijking had. Dit aangrijpende verhaal staat hier beschreven met prachtige foto’s erbij (gelukkig gaat het heel goed hun kindje). Na deze twee intense bevallingen, bevalt Justine de derde keer in haar eigen sfeer thuis, net niet in bad omdat het zo snel ging.
‘Een thuisbevalling… iets wat ik zo graag wilde. Maar mijn eerste bevalling was poliklinisch in het ziekenhuis. Verplicht. Mijn tweede bevalling was in het Sophia kinderziekenhuis, tijdens de 20 weken echo was er een ernstige hartafwijking geconstateerd. Nu bij deze derde zwangerschap ging ik na een goede 20 weken echo echt voor een thuisbevalling. En die kreeg ik.
De hele zwangerschap roep ik dat ik graag zo laat mogelijk wil bevallen. 20 maart ben ik uitgerekend. 5 maart wordt mijn oudste 4 en gaat voor het eerst naar school. Ik wil niet dat dit meisje geboren wordt op zijn verjaardag. Ik gun ze ieder een eigen dag. Bovendien vind ik het fijn als mijn zoontje al een aantal weekjes gewend is op de basisschool voordat de kleine meid komt. Maar dan: 20 maart gaat voorbij en er is nog geen baby. Hoewel ik graag lang zwanger wil zijn had ik nooit verwacht de uitgerekende datum echt te passeren. Mijn zoons kwamen namelijk beiden een week eerder. De dagen gaan voorbij en er is nog steeds geen baby. Met de verloskundige maken we fijne afspraken, maar steeds meer bekruipt me een gevoel dat dit kindje niet meer ‘vanzelf’ gaat komen.
29 maart ga ik voor een controle naar het ziekenhuis bij de gynaecoloog. De gynaecoloog is ingelicht door de verloskundige dat wij ondanks het ‘over tijd’ (edit AMK: 41 weken + 2 dagen is niet over tijd) zijn gewoon thuis een natuurlijke bevalling willen. Ctg en echo zijn goed en bij inwendig onderzoek (dit wil ik zelf ook graag) blijk ik 4 cm te zijn en volledig week. Volgens de gynaecoloog hoeft dat niets te zeggen maar het kan ook zo maar vanavond nog gebeuren. De gynaecoloog is fijn en pusht verder totaal niet richting een inleiding of iets dergelijks.
We rijden gerustgesteld naar huis en omdat we er maar vanuit gaan dat het vast niet die avond gaat gebeuren, gaat mijn vriend Kai ‘s avonds naar een verjaardagsfeestje. Ik nestel me op de bank en merk dat het wat ‘rommelt’ in mijn buik. Ik verwacht er niet veel van en besluit om 23 uur naar bed te gaan. Om 1 uur word ik wakker van een wee. Kai is nog niet thuis dus app ik hem of hij al onderweg is. Om 1.15 is hij thuis. Ik zeg hem dat hij maar even moet gaan slapen omdat ik voel dat dit nog geen goede ontsluitingsweeën zijn. De weeën komen iedere 10 minuten. Ik voel duidelijk dat dit nog niet het echte werk is en denk dat het voorweeën zijn. Ik soezel wat in bed, maar slapen doe ik niet echt. Dan tegen half 3, 3 uur, neemt de kracht van de weeën toe. Ik besef dat het is begonnen en ga naar beneden.
Beneden zet ik mijn ontspanningsmuziek op en ga op de geboortebal zitten. Ik ga al snel in diepe ontspanning. Ik kan de weeën goed opvangen en zit lekker in mijn bubbel. De weeën komen zo iedere 7 minuten. Rond kwart voor 5, voel ik me wat eenzaam en heb behoefte aan Kai om mij heen. Terwijl ik naar boven loop, krijg ik iedere minuut een wee en ik kan ze maar moeilijk opvangen zo uit mijn bubbel. Kai komt mee naar beneden en gaat het bad opzetten. Eenmaal terug op de bal komen de weeën om de 5 minuten en kan ik het weer goed opvangen. Kai spoort me aan om de verloskundige te bellen. Ik twijfel erg. Zo snel komen de weeën niet en ik kan ze goed opvangen. Bovendien ben ik nu eigenlijk nog maar 2 uurtjes bezig. Ik denk zelf dat het nog lang niet nodig is en wil haar ook niet onnodig wekken. Toch besluit ik haar te bellen omdat ik ook tijdig de fotograaf wil bellen en daarvoor wil ik wel weten hoever ik ben. Ik wil namelijk de fotograaf niet een gehele dag bij me hebben.
Ik weet welke verloskundige er dienst heeft, maar als ik bel neemt een andere verloskundige op. Ze hebben gewisseld van dienst en stiekem vind ik dat toch wel heel erg leuk. De verloskundige vraagt of ze moet komen of dat ik nog wil wachten. Ik vraag haar te komen en vertel waarom. Nog geen half uur later is ze er. We wachten een wee af en dan ga ik op de bank liggen. Ze voelt en aan haar gezicht zie ik het gelijk. volledige ontsluiting. Ze wendt zich naar Kai en zegt dat hij beter kan stoppen met het bad. Dat ga ik niet meer redden. Samen met de verloskundige besluit ik dat ik dan naar boven wil, naar mijn eigen bed. In de tussentijd zijn mijn ouders gearriveerd en vangen de kinderen op. Mijn vriend belt de fotograaf die er binnen no time ook is. De verloskundige maakt het bed klaar en ik hang over het bed om een wee op te vangen. Het voelt te heftig en niet prettig op deze manier. Liggend op bed voelt fijner. Ik krijg wat persdrang maar Ik moet erg schakelen en kom er niet echt goed in. Het voelt rommelig. De verloskundige geeft aan dat de baby er niet echt goed voor ligt. Een sterrenkijker. En dat we mogelijk even van houding moeten wisselen als ze niet echt wilt zakken. Ik wil dit niet en wil eigenlijk gewoon dat ze zo snel mogelijk komt. Mijn weeën zijn zwak en lang uit elkaar. Persdrang ervaar ik alleen op het hoogtepunt van mijn weeën. Precies zoals ik bij mijn eerste kind ook had. Mijn baarmoeder gaat dit kindje er niet alleen uit krijgen. Dat voel ik. Ik besluit dat ik zelf met vooral eigen kracht dit kind eruit wil persen en geef alles. En dan na een half uur wordt onze prachtige dochter geboren in het vlies. Kai pakt haar aan en legt haar bij mij. Ze is zo rustig en vredig. Ze huilt niet en is helemaal gaaf. Kai en ik zijn overdonderd, we genieten met tranen. Dankbaarheid overheerst voor dit kindje wat we in rust, in ons eigen bed, geheel gezond hebben mogen ontvangen. Wat een verschil met de heftigheid en enorme zorgen bij de geboorte van ons tweede kindje.
We noemen haar Niarahalela, wat regenboog betekent in het Moluks. We zullen Niara gebruiken. Niara onze regenboog.
Achteraf gezien denk ik dat ik onbewust Niara nog niet kon los laten en mijzelf er op een gegeven moment van overtuigd had dat ze ook niet meer vanzelf zou komen. Het bericht van de gynaecoloog dat de baarmoedermond al 4 cm open stond, heeft mij psychisch het laatste zetje gegeven dat het klaar was, waardoor ik het los kon laten en er weer in ging geloven. Het was in ieder geval een geboorte die anders ging dan verwacht maar heel bevredigend was en waar ik nog steeds met een fijn en warm gevoel op terug kijk.’
——
Naderhand heb ik trouwens nog met mijn verloskundige gesproken over mijn sterke voorkeur om te liggen. En waarom staan en hangen over het bed totaal niet prettig waren. Niara lag niet helemaal lekker voor de uitgang. Als sterrenkijker. Bovendien had ze een opgeslagen armpje. De verloskundige gaf aan dat dit waarschijnlijk een flinke druk en volheid in mijn bekken gaf wat gewoon net iets teveel was en waardoor mijn lichaam dus aangaf dat liggen prettiger was. Toch weer bijzonder om te horen, hoe goed je lichaam aan geeft wat goed en fijn is en wat niet. Luisteren naar je lichaam is zo belangrijk
(Op de foto zie je hoe de baby en placenta na de geboorte nog met elkaar verbonden waren, Justine en haar man kozen voor een halve lotusgeboorte, oftewel de navelstreng werd pas een paar uur na de bevalling doorgeknipt)
0 Reacties op "'Luisteren naar je lichaam is zo belangrijk'"