De kunst van het wachten

Zo mooi, vol, rond, in alle opzichten in verwachting… De tijd gaat door en de tijd staat stil. Je weet dat ‘het’ heel binnenkort gaat gebeuren, en dat daarna alles anders zal zijn (en ook weer niet, want je blijft altijd jij) maar je weet niet wanneer.

Mede-moderator Nicole van de vrije geboorte facebook groep, hoogzwanger van haar vijfde, schreef er zo mooi over. Haar woorden zijn ook heel toepasselijk voor deze stille dagen waarin je eigenlijk niet anders kunt dan naar binnen keren en extra goed zijn voor jezelf, no matter what je tegenkomt :

‘Letterlijk en figuurlijk in verwachting zijn is een uitdaging, zeker in deze tijd waarin elk wachten met een activiteit wordt gevuld, al is het maar scrollen door je tijdlijn. Wachten zonder te wachten maar gewoon ‘zijn’ is een oefening geworden.

De vorige 4 keer hield ik tijdens de uitgerekende datum al een baby in mijn armen. En hoewel ik rationeel wist dat het langer kon duren, rekende ik nu toch op een kortere zwangerschap. Ik voel ook al weken gerommel, alle seinen staan op groen. Harde buiken die langzaam meer ritme kregen en intenser voelden, melk die uit mijn tepels vloeit… En dan ineens is alles weer stil en gaat de dag verder alsof ik niet op het punt sta te ontploffen. De energie die zo duidelijk aanwezig was, vloeit weg en brengt niets in haar plaats.

Soms voelt het leeg, als een teleurstelling of zelfs wanhoop. Mijn lijf dat voor een grote uitdaging staat. Naast de pijn in mijn bekken, knellen nu ook mijn zenuwen soms zodanig onder het gewicht van mijn baarmoeder, dat er pijnscheuten door mijn benen gaan. Mijn rug is pijnlijk, mijn buik voelt soms zo gespannen dat geen enkele houding nog comfort kan brengen.

De kunst is vooral om ruimte te geven aan emoties. Ook aan verdriet. Het mag er zijn. Ik hoef niet van iedere seconde te genieten omdat dit écht ons laatste kindje is. Ik mag het ook moeilijk vinden. Dat geeft ruimte, het lucht op. Ik omarm nu ook de momenten dat ik het zwaar vind, hoe bijzonder en magisch het ook allemaal is. En juist dat geeft rust.

Alle emoties lopen in elkaar over. Laat me maar zwanger zijn, of juist nu bevallen. Laat het maar nog 2 weken duren. Als ik het soms ook maar gewoon ellendig mag vinden.

Niet denken, maar zijn.’