Zonder meepersen gleed ze naar buiten

‘Tijdens mijn eerste zwangerschap vond ik het niet nodig om mij voor te bereiden op de bevalling in de vorm van een cursus. Ik wist zeker dat ik kon bevallen, zoals miljoenen vrouwen mij voor waren gegaan. Dit klopte natuurlijk, ik kon ook bevallen. Ik had er alleen niet bij stil gestaan dat ik in een systeem zou gaan bevallen. Mijn eerste bevalling werd medisch wegens meconium houdend vruchtwater en in het ziekenhuis kwam ik in een reeks van onwenselijke en mijns inziens onnodige interventies terecht. Hoewel ik ontzettend trots terugkijk op mijn eigen kracht tijdens deze eerste bevalling, heeft het verloop van deze bevalling mij heel erg beziggehouden. Al direct de volgende dag zei ik tegen mijn eigen verloskundige in het kraambed: ‘Ik had dit nog beter alleen kunnen doen.’

‘Ik ging mijn bevalling zien als één grote levensles‘
In de periode na de bevalling kwam ik in aanraking met Vrije Geboorte. Dit voelde als een feest van herkenning, thuiskomen en de bevestiging dat ik niet gek was. Dit alleen al was zo helend voor mij. Ik ging mijn bevalling zien als één grote levensles. Al voordat ik zwanger werd van mijn tweede kindje heb ik honderden keren bedacht hoe ik alles een volgende keer anders zou doen en hoe ik mij deze keer wél zou voorbereiden. Mijn tweede zwangerschap viel uiteindelijk prachtig samen met de lancering van de Vrije Geboorte cursus. Ik voelde mij enorm gesterkt door alle opgedane kennis over het natuurlijke geboorteproces.

Een krachtige visualisatie oefening tijdens een van de cursusbijeenkomsten heeft mij diep geraakt. Tijdens de visualisatie zag ik mezelf alleen in een kamer in een klooster bevallen, op banken met rode en oranje kussens. Mijn man en verloskundige stonden buiten de deur. Pas op het allerlaatste moment liet ik ze binnen in de ruimte. Ik voelde meteen dat in deze visualisatie meerdere boodschappen voor mij verpakt zaten: de verwerking van mijn eerste bevalling (‘ik kan dit beter alleen doen’), het mogen vertrouwen op mijn eigen intuïtie en het buiten de deur willen houden van bemoeienis uit mijn omgeving. Een spirituele ervaring die later voor een groot deel zou uitkomen, een soort visioen.

De grote dag
Ik ging diep in mijn geboorte voorbereiding. Ik stelde mijn geboortewensen op voor een handsoff bevalling thuis in bad en leefde in geduld, ontspanning en vertrouwen toe naar de grote dag. Op zaterdagavond 28 mei voelde ik de eerste krampjes. Wat was ik blij te merken hoe ontspannen ik kon blijven. Waar ik bij mijn eerste bevalling direct hyper werd en weeën ging timen (in mijn hoofd ging!), mediteerde ik mezelf in slaap en lukte het zo’n zes uur te slapen. Aangezien mijn eerste bevalling 32 uur duurde en er ’s ochtends nog geen noemenswaardige weeën waren, ging mijn man naar zijn werk. Ik was volledig ingesteld op wederom een lange bevalling. In de loop van de ochtend voelde ik dat ik toch mijn man nodig had om de bevalling door te laten zetten. Na een belletje stond hij binnen een half uur weer binnen en dit werd direct beantwoord met een krachtige wee. Yes! Meteen de bevestiging dat de oxytocine zijn werk deed door de juiste keuze.

Hoe aandoenlijk het ook was dat mijn dochter van twee met mij mee zuchtte tijdens de weeën, het volgende wat ik nodig had was niet de zorg voor haar hoeven dragen, om volledig naar binnen te kunnen keren. Om 16 uur bracht mijn man onze dochter naar mijn jarige zusje om de hoek. Direct werden de weeën heel krachtig. Pas nu wist ik 100% zeker dat het doorgezet was.

Mijn man blies het bevalbad op en ik ving de weeën staand, zittend en hangend op de bank op, liggend was het meest oncomfortabel. Bij iedere wee werd ik overvallen door een angstig gevoel. Hoe konden de weeën nu al zo intens zijn terwijl het nog maar net begonnen was? Omdat ik was ingesteld op wederom een lange bevalling had ik niet in de gaten dat mijn bevalling snel verliep. Achteraf zit hier een les in om een eventuele volgende bevalling mijn referentiekader los te laten. Het lukte me gelukkig wel goed de weeën toe te laten en mild te blijven voor mezelf: laat de angst er dan maar zijn, het is oké.

Ons kindje ging nú geboren worden!
Ik kreeg behoefte aan contact met mijn (caseload) verloskundige. Niet omdat ik dacht dat ons kindje bijna geboren zou gaan worden, maar voor wat vertrouwen om de ‘enge’ weeën door te komen. Mijn man belde haar om 18.10 uur, om 18.30 uur stond zij op de stoep. Vlak voor de bel ging ben ik op mijn zij op de bank gaan liggen. Instinctief, want daarvoor wilde ik absoluut niet liggen. Mijn verloskundige kwam vanuit de deur op mij aflopen en ging naast mij op de grond zitten. Na twee minuten volgde weer een wee en voelde ik alles veranderen. Met mijn ogen wijd open zei ik: ‘Ik voel druk!’ Heel mooi om die hormonale verandering naar de volgende fase van de bevalling zo bewust mee te maken.

Mijn man stelde voor om het bevalbad te gaan vullen met water, maar voor de verloskundige en mij was het duidelijk: Ons kindje ging nú geboren worden. Geen bevalbad dus, meteen volledige overgave aan de situatie. Mijn man en verloskundige konden nog net wat matjes op de bank leggen, terwijl ik de eerste perswee voelde met mijn kleren nog aan. Zij trok mijn broek uit, ik ging met mijn hand bij mezelf naar binnen en voelde het hoofd van onze dochter. Bij de volgende wee kwam haar hoofdje in mijn handen mee naar buiten, terwijl de vliezen braken. Met een enorme golf vruchtwater gleed zij de bank op, zonder meepersen. Op zondag 29 mei om 18.43 uur was onze tweede dochter geboren. Nog zeker twee uur ben ik met haar op de bank blijven liggen, met de placenta naast ons. Toen knipten mijn man en ik de navelstreng door.

De ultieme vrije geboorte
Een week na de geboorte staarde ik naar de bank waarop mijn kindje is geboren en viel het kwartje: de visualisatie uit de vrije geboortecursus is uitgekomen. Ik ben bevallen op een bank met rode en oranje kussens, ik heb alles handsoff ‘alleen’ gedaan en mijn verloskundige kwam op het állerlaatste moment binnen.

Hoewel dit niet mijn gedroomde badbevalling was, was dit voor mij de ultieme vrije geboorte. Ik voelde direct dat het perfect was zoals het was. Dit was mijn bevalling en mijn kindje is in liefde geboren. Ik kon zelfs deze gedachten ervaren tijdens de laatste fase van mijn bevalling en dat gaf mij een gelukzalig gevoel. De hormonen deden zun werk, ik maakte keuzes die ondersteunend waren aan het geboorteproces, ik kon verwachtingen (badbevalling) loslaten, ik was mild voor mezelf, mijn lichaam deed álles zelf. Het was de meest waanzinnige ervaring van mijn leven om te voelen hoe mijn lichaam mijn kindje zelf naar buiten duwde, zonder meepersen. Hoe prachtig krachtig zijn wij vrouwen. Ik had het niet anders gewild.’

Mieke