‘Met 42.2 weken is onze prachtige en kerngezonde dochter Nina geboren. Helemaal op eigen kracht, zonder interventies en met minimale aanwijzingen. Wat een geweldige, ontroerende en liefdevolle ervaring. Ik heb nog steeds regelmatig heimwee’, vertelt Ella in het bevallingsverhaal van haar vrije ziekenhuisbevalling:
‘Op 22 augustus was het zover. De uitgerekende datum van ons eerste kindje, een meisje. Ik had absoluut niet het gevoel dat ze er al klaar voor was om te komen. Er was nog geen gerommel, het voelde niet zwaar en ik was er zelf ook nog helemaal niet klaar mee, in tegenstelling tot veel mensen in onze omgeving. We hadden besloten de natuur haar werk te laten doen. De tijd verstreek en op 5 september waren we op dat akelige punt: ik was 42 weken zwanger. Dit maakte mij volgens de richtlijnen medisch en helaas werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Ik wist dat mijn verloskundige mij niet mocht dwingen tot een ziekenhuisbevalling, maar had met mijn hoogzwangere buik geen puf om de discussie aan te gaan, dus legden we ons er bij neer. Het bevalbad dat al wekenlang klaar stond in de babykamer werd met pijn in mijn hart ongebruikt weer opgeruimd door mijn vriend Sander.
In het ziekenhuis hadden we met exact 42 weken al een afspraak staan voor een CTG en vruchtwater meting, die wij zelf ook graag wilden. Deze bleken optimaal, onze kleine meid zat dus nog heerlijk in mijn buik. Zo voelde het ook, ze was erg beweeglijk en ik had absoluut niet het gevoel dat het niet goed zou zijn. Toch pushte de gynaecoloog ontzettend naar een inleiding, hij wilde ons eigenlijk niet naar huis laten gaan. Ik heb me gigantisch onzeker gevoeld, kreeg door zijn harde woorden zelfs het gevoel dat ik onverantwoord bezig was en een trotse troela was die onnodig risico’s opzocht. Gelukkig stond Sander vierkant achter me en hij besloot het gesprek af te kappen. We maakten een afspraak voor een CTG en vruchtwater meting de dag erop, en gingen naar huis om het er samen over te hebben.
Behoorlijk wat tranen zijn er gevloeid na dit ziekenhuisbezoek. Het kwam binnen: mijn droombevalling (thuis, hands off, in bad) viel in duigen. Ik zag het totaal niet meer zitten, had na het gesprek dat we zojuist hadden gehad geen greintje vertrouwen meer in het hele ziekenhuis en ging fysiek en mentaal op slot. We maakten de beste beslissing die we maar hadden kunnen maken op dat moment: we namen heel last-minute een doula in de arm. Deze vrouw was een week eerder al eens bij ons geweest voor een rustgevende behandeling. We hadden een goed gevoel bij haar en na een kort telefoongesprek stapte ze diezelfde avond nog in de auto om samen met ons het geboorteplan aan te passen aan een ziekenhuisbevalling. Ze heeft ontzorgd, ons moed ingepraat, veel stress weg genomen en ze hielp ons weer in onszelf en ons kindje te vertrouwen.
Op 6 september hadden we in de ochtend weer een afspraak voor een CTG en vruchtwater meting. Dit keer hadden we het daaropvolgende gesprek met een medisch verloskundige. Een ontzettend lieve vrouw, die echt heeft geluisterd naar hoe wij tegen de hele situatie aankeken, maar ook naar hoe we het gesprek van de dag ervoor hadden ervaren. Zij zag, in tegenstelling tot de gynaecoloog, afgezien van de 42-weken-grens, geen reden om direct in te leiden. Wát een opluchting toen we dat kamertje uit kwamen lopen. Opeens hadden we er weer veel meer vertrouwen in.
Dat vertrouwen is waarschijnlijk wat nodig was, want diezelfde middag rond 16.30 uur braken mijn vliezen. Sander was aan het koken terwijl ik onder de douche stapte. Ik voelde vrijwel direct krampen. Om 18 uur hebben we gegeten, maar op een gegeven moment lukte dit niet meer zittend. Voor de vorm gingen we even timen, maar dit was eigenlijk niet nodig. Sander belde het ziekenhuis en ik stuurde een berichtje naar onze doula. Om 19 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. We kregen direct een bevalkamer met ligbad, waar ik om had gevraagd. We zouden naar de kamer met bevalbad gaan wanneer ik zo’n 7 centimeter ontsluiting zou hebben. Hiervan is er maar één van in ons ziekenhuis, die je logischerwijs niet je hele bevalling mag bezetten. Ik ontspande toen ik hoorde dat de gynaecoloog van de dag ervoor geen dienst had. Mocht er toch ingegrepen moeten worden, zou hij in ieder geval niet degene zijn die dat zou doen. De ziekenhuisverlichting werd gedimd, mijn eigen muziek en verlichting kon aan en ze lieten ons zo veel mogelijk met rust. Het was direct duidelijk dat ons geboorteteam het bevalplan goed had doorgelezen.
De weeën waren heftig. Ik had rugweeën, ze duurden 2 tot 3 minuten en er zat nauwelijks adempauze tussen. Om 20 uur bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. Stiekem had ik gehoopt op iets meer, en ik vroeg me in stilte af of ik dit nog 7 uur lang vol zou houden. Achteraf had ik me op dat moment helemaal niet moeten laten toucheren, maar ik was zelf ergens ook wel benieuwd hoe het ervoor stond. Sander kreeg op heel natuurlijke wijze tips van onze doula om mij te ondersteunen. Hij was precies waar hij moest zijn en deed precies wat hij moest doen. Dat heeft me zó veel kracht gegeven! Ik kon er al die tijd blindelings op vertrouwen dat hij over mij en onze baby zou waken. Om 23 uur, toen ik in het ligbad lag, veranderden mijn weeën. Ze schoten door mijn benen en ik voelde ineens veel meer druk. Ik bleek volledig ontsloten te zijn. Er was geen tijd meer om volgens plan te “verhuizen” naar de kamer met het bevalbad. Dit maakte me op dat moment ook niets meer uit.
Op 7 september om 0:10 is met 42+2 onze prachtige en kerngezonde dochter Nina ter wereld gekomen. Helemaal op eigen kracht, zonder interventies en met minimale aanwijzingen. 50 minuten later kwam in alle rust haar placenta in halve lotus. Wat was deze bevalling een geweldige, ontroerende, emotionele en liefdevolle ervaring. Ik heb nog steeds regelmatig heimwee.
Achteraf besef ik nog meer hoe belangrijk het voor ons is geweest dat we ons zo goed voorbereid hebben en dat we op één lijn lagen. Dat we, mede door boeken als Vrije Geboorte en Mijn reis naar binnen, ons zo vertrouwd en zeker voelden met onze keuzes dat we daarvoor zijn blijven staan. Des te meer besef ik ook hoe ontzettend waardevol en belangrijk het is om je samen met je geboortepartner voor te bereiden op deze grote gebeurtenis en hoezeer je hem of haar nodig kan hebben. Ik ben apetrots. Op Sander, op Nina, maar minstens zoveel op mezelf. Ik gun iedere vrouw een bevalling waar ze net zo op terug kan kijken als ik op de mijne. ✨’
Ella Kamphuis
0 Reacties op "Vanzelf bevallen met 42.2 weken"