De bevalling van mijn eerste zoon was er een die velen zullen kennen. Ik wilde graag thuis bevallen. Maar na een hele goede start zetten de persweeën uiteindelijk niet door en moest ik naar het ziekenhuis. Daar infuus gekregen met hormonen om weeën op te wekken. Naar mijn idee werkte dit helemaal niet en uiteindelijk heb ik met alle kracht die ik in mij had hem er uit geperst. Gelukkig is hij zonder verdere externe hulp geboren. Wel moest ik flink gehecht worden. Ik keek niet negatief tegen deze bevalling aan. Zo kan het gaan, vooral bij een eerste.
De tijd daarna was zeer heftig. Ik zat totaal niet op een roze wolk en kon niet echt genieten van onze zoon. Alles was me teveel en had het gevoel continu op mijn tenen te lopen. Na zes weken werd het wel wat beter, maar ik bleef mij niet goed voelen. Maar ik wist niet beter en dacht dat het er bij hoorde. Dus ik bleef maar doorgaan en na drie maanden gewoon aan het werk. Na negen maanden was ik helemaal op. Het heeft mij uiteindelijk een jaar gekost om er weer enigszins bovenop te komen.
En toen werd de wens voor een tweede kind steeds sterker. Twee maanden voor de tweede verjaardag van onze zoon was ik weer zwanger. Aan het begin van mijn zwangerschap kreeg ik van vrienden voor mijn verjaardag het boek “Vrije geboorte”. Ik heb het in een ruk uitgelezen. Een bron van herkenning en inspiratie. Het werd mij heel duidelijk wat maakte hoe de bevalling van mijn eerste zoon uiteindelijk is verlopen, inclusief de tijd erna. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Mijn ogen werden geopend. Dit is niet zoals dat nou eenmaal kan gaan, dit kan heel anders!
En zo ben ik mijn tweede zwangerschap ingegaan. We hebben een andere verloskundige gezocht, we hebben de hypnobirthing cursus gedaan, ik heb mij gericht op positieve bevalervaringen (ik had twee favoriete beval filmpjes op youtube die ik regelmatig gekeken heb: zulke relaxte bevallingen!), ik luisterde bijna dagelijks naar de hypnobirthing affirmatie cd en we deden regelmatig ontspanningsoefeningen. Ik besluit uiteindelijk ook om in bad te bevallen (ik ben eigenlijk niet zo’n water mens). Mijn vertrouwen in mijzelf en in mijn lichaam is weer helemaal terug en ik keek uit naar de bevalling. Dit is het verhaal.
’s Avonds rond een uur of half 11 breken mijn vliezen. Tom en ik zijn boven op zolder om te mediteren. Ik verlies een klein beetje vruchtwater. Het is helder, mooi. Verder gebeurt er nog niks. Ik verlies ook niet meer vruchtwater. Een beetje giechelend omdat het nu niet lang meer gaat duren, gaan we mediteren en naar bed.
Rond half twee word ik wakker. Ik heb harde buiken en verlies daarbij steeds een scheut vruchtwater. Ik pak een stapel handdoeken om het op te vangen. Dit blijft maar doorgaan. Ik word er uiteindelijk toch wat onrustig van, maak Tom wakker en besluit rond half 5 de verloskundige te bellen. Ze komt langs om te kijken hoe het gaat. Dit geeft mij rust en in de wetenschap dat ze er aan komt val ik nog even in slaap. De verloskundige luistert naar het hartje, allemaal in orde. Ze gaat niet weg maar gaat even liggen op onze slaapbank op zolder. In de ochtend kijken we wel hoe het verder gaat.
Ik kan nog een beetje doezelen en om half zeven staat ons zoontje aan ons bed. Hij komt er even bij liggen. De harde buiken beginnen langzaam meer te voelen als weeën. De verloskundige vraagt hoe het gaat en of ze moet blijven. Ze heeft nog afspraken deze ochtend. Ik heb geen idee, kan er niks zinnigs over zeggen. De harde buiken zijn toch echt duidelijk over gegaan in weeën, maar echt heftig nog niet. Ze besluit de afspraken af te zeggen. Wel zo rustig.
Dit is de dag dat ons zoontje naar het kinderdagverblijf gaat. We vragen mijn moeder of zij hem wil ophalen en wil wegbrengen naar het kinderdagverblijf. Mijn moeder komt om acht uur. Als ze weg zijn realiseer ik mij dat ik Cas helemaal niet goed gedag heb gezegd. Dus ik bel mijn moeder nog even op en zeg Cas gedag en vertel dat straks de baby er zal zijn. Hij vindt het allemaal goed en geniet er van dat hij met oma mee mag. Dan worden de weeën steeds duidelijker.
Ik sta naast ons bed wat te wiegen om de weeën op te vangen. Ik ben op zoek naar de ademhaling die we geleerd hebben tijdens de hypnobirthing cursus, maar ik kan het niet echt vinden. Ga liggen in bed, maar dat is het ook niet. Staan is het beste. De ene keer is Tom bij mij de andere keer de verloskundige. En ondertussen zet de ander het bevalbad op beneden.
Tom is bij mij. Hij zit op het bed en ik hang tegen hem aan. De verloskundige is beneden bezig met het bad. Ze komt naar boven. Ik heb het gevoel dat ik moet persen! Ik kan het zelf bijna niet geloven. Nu al?! De weeën waren nog helemaal niet zo heftig. Het ‘voelde wel’ zal ik maar zeggen, maar echt heftig was het niet. Ik dacht dat het nog wel even zou duren. Na de volgende wee ga ik naar beneden en het bad in. Het is dan ergens tussen half 9 en 9 uur.
Ik ga zitten op mijn knieën en hang voorover over de rand van het bad. En ik zal niet meer van positie veranderen…! De persweeën blijven komen. Ik ga er in mee, ik adem mee en pers mee. Ik maak geluid, ik doe wat goed voelt en ik geef precies aan wat ik prettig vind en waar ik behoefte aan heb. Zoals de heerlijke rode vruchtensap die ik speciaal voor tijdens de bevalling gekocht had!
Ik voel het hoofdje het geboorte pad in gaan. Dat voelt goed! Steeds pers ik een beetje mee, ik kan niet anders en het voelt goed. Ik voel het hoofdje steeds verder komen. Als mijn perineum op spanning staat dan adem ik met de perswee mee en laat ik de spanning wegvloeien. Ik word nieuwsgierig en voel zelf of ik het hoofdje al kan voelen. En ik voel het hoofdje! Ik praat tegen de baby en zeg dat het goed gaat, dat hij het goed doet en dat het nog maar eventjes duurt. Ik voel de baby met zijn armpjes bewegen. Ik zeg nog tegen de baby dat het goed is dat hij zijn armpjes goed legt.
Tom zit bij mij in het bad. Hij zit achter me. Ik vraag of de baby haartjes heeft. En dat heeft hij! Langzaam komt het hoofdje er uit. Het lijfje volgt niet meteen. Ik heb het niet echt door. Achteraf vertellen ze mij dat zijn handje er mee uit was gekomen. Vandaar dat gefriemel met zijn armpjes! De verloskundige haalde zijn armpje eruit en wilde hem achterlangs er uit laten komen zodat Tom hem op kon vangen, maar dat voelde niet fijn. Ook dat gaf ik aan en de baby kwam voor mij er uit. Ik kom overeind en pak hem vast. Daar is hij! Onze prachtige zoon!
Ik voel me super en ben super trots op onze zoon en deze bevalling. Ik voelde mij volledig in mijn kracht en was volledig in contact met mijn lichaam en volgde wat mijn lichaam aangaf. Ik heb mij helemaal gegeven en opengesteld. Deze bevalling was zo relaxt en ontspannen en zo goed te doen. Geteld vanaf de eerste (kleine) wee heeft de bevalling maar 4 uur geduurd. En daarbij was ik ook nog eens niet ingescheurd, ondanks een flinke jongen van bijna 9 pond en zijn armpje die ermee uitkwam.
Ik ben heel tevreden over onze verloskundige. Ze masseerde mijn voeten zodat ik bleef voelen (in plaats van denken!), ze volgde mij in wat ik deed of wat ik wilde (in plaats van te zeggen wat ik moest doen) en ze heeft mij niet getoucheerd, wat ik ook niet wilde als dat niet noodzakelijk was.
Deze bevalling ervaar ik als de kroon op het werk dat ik heb verricht om uit het dal te komen waarin ik was beland na de geboorte van mijn eerste zoon en de bewuste keuzes die we gemaakt hebben tijdens mijn tweede zwangerschap en ter voorbereiding op de bevalling. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren.
0 Reacties op "De kroon op het werk: Een superbevalling!"