Gedroomde vrije watergeboorte na een keizersnede

Op 7 mei is onze lieve dochter Ronja geboren!! Wat een krachtige en liefdevolle ervaring, nog mooier dan in onze dromen!

Onze zoon, Ole, is ruim anderhalf jaar geleden geboren d.m.v. een keizersnede. Na een bevalling van 18 uur, thuis in bad, bleef er een randje baarmoedermond staan, we besloten naar het ziekenhuis te gaan. Omdat zijn hartslag daar daalde gedurende het persen, werd besloten tot een keizersnede. Ole bleek als sterrenkijker te hebben gelegen en had een hoog geboortegewicht en een relatief groot hoofd. 

Tijdens deze tweede zwangerschap kreeg ik steeds meer dromen over een mooie watergeboorte thuis. Ik voel heel sterk dat dit kindje graag via de vaginale weg geboren wil worden. Met 31 weken zwangerschap besloten we over te stappen naar een verloskundige die ervoor open staat een thuisbevalling na een eerdere keizersnede te begeleiden. Wat een verademing om bij deze liefdevolle en wijze verloskundige terecht te zijn gekomen. Ik voel een enorm vertrouwen in haar en zij in mij en in mijn kindje.

De laatste weken van de zwangerschap merk ik dat ik toch steeds meer bezig ben met de ligging van dit kindje. Ligt ze wel met haar rug links/voor? Daalt ze wel in? Ik verdiep me in spinning babies oefeningen, maar deze anatomische benadering zorgt ervoor dat ik erg veel in m’n hoofd zit en moeilijk bij m’n gevoel kan. De laatste weken laat ik deze oefeningen daarom weer wat meer los en besluit ontspanning te zoeken in wandelen en door lekker in bad te gaan. De uitgerekende datum gaat voorbij en er zijn nog een aantal angsten die de revue passeren bij zowel mij als mijn man. Wat is het fijn om die dingen dan te kunnen delen in de Vrije Geboorte groep, jullie lieve woorden en tips hebben me enorm geholpen. 

Het is 7 mei, ik ben 40+4 weken zwanger. Op de proefdruk van het geboortekaartje heb ik deze datum genoemd als geboortedatum. De tekst luidde: ‘Op dinsdag 7 mei is, veilig en warm bij ons thuis, een heel mooi lichtje gaan stralen’. Ik had nooit verwacht dat dit in zijn geheel zou uitkomen, datum en al! Magisch bijna… 

Die bewuste 7 mei word ik ‘s ochtends om 04.00 uur wakker met harde buiken met daarbij menstruatie-achtige kramp in mijn onderbuik. Ik val af en toe weer in slaap, maar word ook steeds weer wakker van zo’n ‘harde buik’. ‘s Ochtends blijft dit een regelmatig verschijnsel, maar ‘s middags lijkt het opeens helemaal te verdwijnen. Ik twijfel of ik ons zoontje alvast door opa laat ophalen voor de komende nacht. Zou het nog niet te vroeg zijn? 

Het lijkt alsof mijn lijf juist heeft gewacht tot ik deze zorg over mijn andere kind heb overgedragen. Om 17 uur wordt Ole door mijn vader opgehaald en om 18 uur starten plots de eerste echte weeën. Ze komen al vrij regelmatig en een half uur later voel ik tijdens een wee plots een knapje en gutst het vruchtwater langs mijn benen. Yes het is nu echt begonnen! Wat zijn we blij! Martijn wil nog snel wat avondeten maken en we proberen nog een serie op Netflix te kijken, maar de weeën nemen zo snel in intensiteit toe, dat we nergens meer aan toe komen. Martijn besluit het bevalbad vast op te zetten beneden en hangt mijn slinger met affirmaties op. We steken kaarsjes aan en knuffelen en kussen elkaar. We zijn er helemaal klaar voor om onze dochter te ontmoeten.

Waar Martijn eerst nog kampte met angsten dat de bevalling mogelijk weer anders zou lopen dan gehoopt en bijvoorbeeld uit zou monden in een keizersnede, is hij nu vol vertrouwen en rust. Hij merkt dat de weeën snel heftiger worden en stelt voor het bevalbad te vullen. Het lijkt me heerlijk om in bad te gaan, ondanks mijn voornemen om dit uit te stellen tot het laatste stukje van de bevalling. Op dit moment voel ik een enorme behoefte aan warm water! Het wordt namelijk al vrij pittig om de weeën op te vangen. Tijdens een wee zeg ik ‘jaaaaaa’ en probeer mijn hele lijf en kaken te ontspannen. Eenmaal in bad kan ik heerlijk vrij bewegen en raak ik tussen de weeën door in een fijne roes. Ik voel ontzettend veel liefde voor Martijn en voor ons als gezin, hij zit tegenover me op de grond en kust me. De oxytocine giert door m’n lijf! Al vrij snel merk ik dat de weeën van karakter veranderen, op het einde van een wee begint m’n buik vanzelf mee te duwen (zelf heb ik geen tijdsbesef meer, maar volgens Martijn is dit ongeveer om 20.30 uur, ik zit nu een half uurtje in bad). Pfff wat voelt dit heftig en wat gaat het snel! Heel even heb ik het gevoel dat ik dit niet volhoud en opeens voel ik weer de angst dat het niet goed zal gaan en we misschien naar het ziekenhuis moeten. Martijn stelt me gerust, het gaat juist enorm goed! De weeën lijken zoveel krachtiger dan bij de bevalling van Ole, een goed teken lijkt het! 

Onze verloskundige Marion moet een uur rijden en is er inmiddels bijna. Wat fijn! Als ze rond 21.15 uur de kamer binnenkomt heb ik inmiddels echt sterke persdrang, waarbij ik diepe oerkreten uitslaak. Waar ik bij mijn eerste bevalling heel zen en rustig was, voel ik nu zo’n enorme kracht door mijn lijf gieren, dat ik deze geluiden niet kán (en ook niet wil) tegenhouden. Marion hurkt voor het bad neer en zegt met haar fijne rustige stem dat het er heel goed uitziet. Ik zeg haar dat ik dit niet meer uren kan volhouden zo, waarop zij antwoordt dat dat ook helemaal niet hoeft, er komt een baby aan! Ze vraagt Martijn alvast de kleertjes en andere spulletjes klaar te leggen. Zou het echt zo snel gaan?

Ik vraag Marion of ze wil toucheren, dan kan ze misschien voelen of ons kindje al dieper komt en of ze niet ook als sterrenkijker ligt. Marion antwoordt dat dit helemaal niet nodig is en dat ze aan me ziet dat alles helemaal goed gaat. Wat fijn om zoveel vertrouwen te voelen! Ze vraagt of ze wel even naar het hartje mag luisteren en dat klinkt gelukkig prachtig. Ik geef me helemaal over aan mijn lijf en pers mee met de weeën. Ik voel haar hoofdje steeds dieper komen. Dit is precies wat ik zo graag wilde voelen en ervaren, wat een magisch gevoel! Zelf voel ik af en toe met mijn vingers aan haar hoofdje en het geeft me enorm veel kracht te voelen hoe ze steeds dichterbij ons komt. Tussen de weeën door voel ik me ontzettend helder en klets ik zelfs nog een beetje met Marion en Martijn.

Rond 22.15 uur staat haar hoofdje bijna, deze fase duurt, achteraf begrepen van Marion, vrij lang. Haar hoofdje schiet nog een aantal keer terug, wat een gek gevoel! De volgende wee staat het hoofdje dan echt, dit voelt enorm branderig en ik hoop dat de volgende wee snel komt. Deze laat uiteraard toch even op zich wachten en als hij zich uiteindelijk aandient, lukt het me niet haar hoofdje geboren te laten worden. Marion suggereert bij de volgende wee even uit bad te komen, ik weet niet hoe ik het bad uit zou moeten stappen nu en zeg Marion ook dat ik dat liever niet wil. Ik wil zo graag dat ze onder water geboren wordt! Op de volgende wee verander ik op advies van Marion van houding. Ik buig wat meer voorover, op handen en knieën en plots voel ik haar hoofdje geboren worden. Wat een intens gevoel!! Ik aai haar en zeg dat ik zo blij ben dat ze er is! Marion geeft aan dat ik zachtjes nog wat mag meeduwen, ook al is er geen wee. En daar is ze dan, om 22.30 uur geboren, 4,5 uur na start van de eerste weeën! Ronja Anne. Wat een wonder!! Ze glijdt het water in, ik roep nog een paar keer ‘au au au’ en dan zie ik haar tussen mijn benen. Ik ben verbijsterd!! Martijn moet me eraan herinneren haar aan te pakken, dat doe ik met behulp van Martijn en Marion helpt me haar navelstreng van haar nekje te halen. Martijn en ik zijn allebei verbouwereerd en in extase, het is gelukt! Onze dochter is thuis in bad geboren, ze is er!! Ze ligt op m’n borst en moet nog een beetje bijkomen. Als we haar eerste kreetjes horen, moeten we allebei een beetje huilen. 

Het water van het bad verkleurt wat rood en Marion stelt voor om uit bad te gaan en op de baarkruk de placenta te laten komen. Ik zit nog geen seconde, pers een klein beetje en daar floept de placenta eruit! Wow ook al zo snel.. Ik verlies aardig wat bloed, waardoor Marion graag wil dat ik snel ga liggen. We besluiten daarom toch de navelstreng vrij snel door te knippen, ook omdat ik duizelig begin te worden op de baarkruk en graag op de bank wil liggen. Eenmaal op de bank word ik lekker ingestopt met dekens en ligt Ronja heerlijk warm op mijn blote borst. Ik help haar een handje richting mijn tepel en al vrij snel drinkt ze goed aan de borst, wat een fantastisch gevoel! Dat warme natte lijfje op het mijne, dit heb ik echt enorm gemist bij mijn eerdere keizersnede…

Marion blijft nog even, ik hoef gelukkig niet gehecht, maar heb wel wat scheurtjes opgelopen in het vagina slijmvlies en in de schaamlippen. Het bloedverlies is inmiddels flink afgenomen en mijn baarmoeder is mooi gecontraheerd, ook een oxytocine injectie is daarom gelukkig niet nodig. We zijn benieuwd wat Ronja weegt, dus een ruim uur na de geboorte besluiten we haar snel even te wegen, 4120 gram! 

Uiteindelijk gaat Marion rond 00:00 uur naar huis en laat ons intens gelukkig, heerlijk ingestopt met dekens, met z’n drietjes achter op de bank in de woonkamer. Wauw wat een heftige, maar intens mooie en vrije geboorte is dit geweest. Het grootste gedeelte zijn we met zijn tweeën geweest, als enorm krachtig team en daarna met een verloskundige zo vol vertrouwen, dat zij zonder interventies, mij mijn lichaam liet volgen. Ik kan het nog steeds niet geloven, dat dit mijn bevalling is!! Nog mooier dan ik had durven dromen…!