‘Aan het einde van een perswee geef ik toch mee, ik kan niet anders’

Het mooie van bevallingsverhalen is dat ze altijd anders zijn. Elke moeder krijgt haar eigen uitdagingen én geeft er haar eigen antwoord op. Deze moeder werd in een heel onhandige periode zwanger en de zwangerschap duurde langer dan verwacht. Toch wist ze de rust te bewaren en haar vertrouwen te hervinden als ze dat even kwijt was. Ook tijdens de geboorte zelf: Aan het einde van haar (drie uur durende!) bevalling raakte ze even in paniek. Ze kwam tot zichzelf door de gedachte dat ze zo haar kindje in haar armen zou houden. Haar gevoelens, gedachtes en ervaringen laten zien wat een bevalling van je vraagt – dit verhaal is zoveel meer dan het uiterlijk perfecte plaatje (thuisbevalling, lotusgeboorte, in bad, niet ingescheurd, met de kinderen erbij), het is een reis waarbij je jezelf echt tegenkomt. Thera vertelt”:

’Omdat Resa (4,5 jaar) met 37 weken is geboren en Tias (1,5 jaar) met 40 weken als een grote baby kwam, zonder een spatje vernix en goed vetgemest, was ik ervan overtuigd dat ik deze keer 40 weken niet zou redden. Dit kindje kwam als een bonus en we waren bezig een huis te bouwen. De verhuizing was gepland met 37.3 weken en we hadden al een noodscenario bedacht voor als het zou komen als het oude en nieuwe huis beide niet geschikt zouden zijn. Maar ze kwam niet voor de 40 weken. En ook met 41 weken zat ze er nog.

 Langzaam begon ik te na te denken over de opties die ik had om moeder natuur een handje te helpen. Ik voelde soms wat onrust, want doordat ik er zo overtuigd van was dat ik echt niet lang zou dragen was ik onzeker geworden. Voelde ik dit kindje en mijzelf wel goed aan? Steeds vaker voelde ik angst voor de baring, bang dat het mij niet zou lukken en bang voor de pijn.

De baring van mijn eerste ging ik vol vertrouwen in. Waar mensen mij waarschuwden dat een baring nooit gaat zoals je denkt, kreeg ik precies de baring die ik verwachtte te hebben. En zelfs ondanks dat ze een sterrenkijker was had ik amper pijn en leek alles vanzelf te gaan. Bij de baring van mijn tweede ging dat iets anders. Ik voelde hetzelfde vertrouwen, maar had al snel heftige rugweeën. Doordat mijn dochter van toen bijna 3 erbij was kwam ik niet in mijn cocon. Waardoor ik onzeker werd, omdat je toch in je cocon moet zitten om te kunnen baren. Door deze overtuiging, luisterde ik niet meer goed naar mijn lijf en was ik een half uur lang echt overtuigd dat ik moest poepen, want zo snel kon ik niet al persweeën hebben en ik zat ook nog niet in mijn cocon. Toen ik ineens voelde dat ik ook kon baren zonder cocon was mijn zoon er met 5 minuten.

 Nu had ik al sinds 36.5 weken veel voorweeën, maar telkens zette het niet door. Ik werd ongeduldig en het wachten had ook impact op mijn gezin. Na de verhuizing voelde ik de behoefte om klaar te zijn met veranderingen en de komst van ons kindje voelde als iets wat zo boven ons hoofd hing. Mijn kraam Wanda gaf lavendelolie als tip. Dat was even wennen om in te nemen, maar ik vond het fijn om iets te doen en de smaak wende snel. Met Marjolein, mijn vroedvrouw, afgesproken dat ze op zaterdag langs zou komen voor cupping en een drukpunt massage. Die zaterdag rond 6 uur word ik wakker en moet ik naar het toilet. Daar loop ik ineens helemaal leeg. Het begint direct te kriebelen, zou dit dan? Maar ik had die weken al 2 keer eerder dunne ontlasting gehad, dus ik durf niet meer direct enthousiast te zijn.

Terug in bed krijg ik kramp, intenser dan eerder die weken. Tussen het slapen in heb ik nu om de 20/30 minuten een wee. De kindjes worden wakker en we gaan pannenkoeken bakken en lekker ontbijten. De weeën blijven komen, maar met lange tussenpauzes. Toch voelt dit anders. Stefan vraagt of ik Marjolein alvast wil bellen. Ik twijfel, ik durf niet, want als ik haar bel dan wil ik zeker weten dat het echt is begonnen. Maar ik bel toch omdat ik niet meer wil dat ze komt voor de massage, want er is duidelijk iets gaande. Ik bel haar en we besluiten dat ze afwacht en nog niet in de auto stapt. Ze feliciteert mij dat er nu echt iets gaande is en dat ik eindelijk kan gaan baren.

De beslissing om haar te bellen, te erkennen dat de baring eraan zit te komen, zorgt ervoor dat het ineens “aan” is. Nog voor ik heb opgehangen komen de weeën om de 5 minuten. Stefan stelt voor dat ik haar terugbel, maar ik wil niet meer bellen. Dus belt hij dat ze mag komen. Ook belt hij Wanda. De weeën zijn scherp en pijnlijk en Tias reageert wat angstig op mijn geluiden. Al hangend over het bed bespreken we of Tias wel kan blijven. Maar ik voel nog steeds dat we als gezin samen deze ervaring aan kunnen gaan en vraag Stefan of hij Tias wil begeleiden. Ik hoor hem zeggen dat de baby komt, dat ik pijn heb, maar dat dat erbij hoort en oké is. En als hij mijn hand wil vasthouden dat hij dat gewoon kan doen. Bij de eerstvolgende wee (en die er op volgen) komt hij met een uitgestrekt handje aanrennen en met een liefdevol en serieus gezicht houdt hij mijn hand vast, dit is zijn taak.

 Vervolgens vraagt Stefan Resa of zij mij van (kokos)water wil voorzien. En ook zij neemt haar taak zeer serieus. Zodat ik tussen de weeën door even moet zeggen dat ze het zo goed doet, maar dat ik echt genoeg heb. Ik voel de weeën heel intens en scherp, op het randje van wat ik aankan. Het voelt alsof mijn lichaam geen stofjes aanmaakt om de pijn te verzachten. Ik sta ook nog erg open, in contact met mijn kindjes. Ik voel dat als ik kies voor mijzelf, dus in alle rust baren, de pijn minder zal zijn. Ik kies voor de pijn, zodat we met Resa en Tias, dus als compleet gezin deze ervaring kunnen hebben.  

Ondertussen gaat Stefan het bad vullen, ik wil zo graag het warme water in. Als het redelijk vol is stap ik erin. Resa en Tias staan met hun hoofdjes bij de rand en we kletsen tussen de weeën door. Eigenlijk willen ze er ook bij, maar dat voelt voor mij niet goed. Stefan zet hun tafeltje en stoeltjes naast het bad zodat ze kunnen lunchen.  Wanda komt binnen en het is een fijn weerzien met de kindjes die haar goed kennen. Niet veel later hoor ik dat Marjolein er ook is. Mijn weeën worden er niet minder op. En ik ben even trots, dat mijn lijf gewoon lekker doorgaat terwijl zij binnenkomen.  

 Tias hangt in zijn stoel met zijn fles, terwijl ik veel pijn heb en grommend en brullend de weeën opvang. Hij zit erbij alsof hij dit dagelijks doet. Hij is moe en Wanda gaat hem in bed leggen. En na 10 minuutjes komt ze terug, hij slaapt. Wat een wonder.  

 Resa gaat aan tafel zitten, vlak naast het bad, om te tekenen. Ze is wat stil (want tekenen doet ze doorgaans zingend) maar verder ontspannen.  

 Ik voel al persdrang, maar ik wil niet meer. Ik zie op tegen de pijn. Ik wil eigenlijk niet. Mijn vliezen breken en ik voel mijn kindje ineens nog dieper indalen. Achter mij hoor ik Marjolein verrast zeggen dat er geen meconium in zit. En ik zie de witte vlokken in het badwater drijven. Marjolein vraagt of ze even naar het hartje mag luisteren en zoals ik dat al voelde kan mijn kindje dit allemaal prima aan. Dan ineens verschuiven mijn darmen in de vrijgekomen ruimte. Ik gil en brul, dit kan ik niet aan. Het is heftig en ik word misselijk. Er wordt snel een bakje gehaald en ik geef meerdere keren over. Tot uit mijn tenen.  

Even paniek, ik weet echt niet meer welke houding aan te nemen en ik wil steun. Ik vraag Stefan om erbij te komen en achter mij te zitten. Hij grapt dat het mij dan uiteindelijk bij de derde toch is gelukt hem het bad in te krijgen. Resa vraagt waarom papa een onderbroek aanheeft in bad en Wanda reageert met iets van dat zij maar verlegen zou worden als hij in vol ornaat zou rondlopen. Ik geniet van mijn bevalteam, het vertrouwen en de grapjes. Ieder zijn rol.  

De persdrang hangt rond, maar ik wil en durf er niet aan over te geven. Ik zeg meerdere keren “ik wil niet”. De weeën worden sterker en ineens aan het einde van een wee geef ik toch mee, ik kan niet anders. Het hoofdje komt er voor een groot gedeelte uit, net voor de helft en in een reflex duw ik het heel hard weer terug. Ik schrik ervan en zeg “ik heb het teruggeduwd”. Marjolein blijft er rustig onder, dat stelt me gerust. “Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet.” Ik zie zo op tegen de pijn, maar ik geef toch mee. Ik ga mijn kindje zo ontmoeten! Mijn handen houd ik naast mijn vagina en in de volgende perswee voel ik het hoofd eruit komen. Ik geef instinctief tegendruk met mijn handen en pers het hoofd ertussen uit. De ontspanning die ik ken van de geboorte van Tias nadat zijn hoofdje eruit was, komt niet. Het lijkt alsof een schoudertje al half mee is en het is erg oncomfortabel. Ik bevoel het hoofdje, voel een neusje, oortje en mondje. Marjolein vraagt Resa of ze wil komen kijken bij het bad, maar ze wil blijven zitten en ik zie dat ze wat ongemakkelijk is.

 Ik raap langzaam al mijn moed bij elkaar voor de laatste pers. Mijn handen weer terug naast mijn vagina en ik pers mee met mijn lijf. Maar het lijkt alsof dat schoudertje niet meewerkt. In het persen probeer ik te veranderen van houding met mijn benen en ik geef nog extra druk met mijn handen op de plek waar ik het vast voel zitten. Het duurt en duurt, een wee waar geen einde aan komt, maar eindelijk lukt het en daar is het. Ik pak mijn kindje uit het water en houd het dicht tegen mij aan. Ik voel hoe ze nog helemaal onder de vernix zit, wat verrassend.

Oh my, het is klaar, het is over. De zware zwangerschap is klaar en de pijn. Ik hoef nooit meer, dit is ons laatste bonus kindje.  

Marjolein vraagt of ik even in het gezichtje wil blazen en zodra ik dat doe huilt mijn kindje en kleurt het snel weer bij. Snel kijk ik wat we hebben gekregen; een meisje! Wanda komt snel aan met warme doeken en ik kijk op de klok. Iets meer dan 2 uur nadat ik Marjolein heb gebeld is ze er. Wat een storm. Resa komt met haar tekening aan en bekijkt haar zusje. Ze is er weer helemaal bij.

Het bad kleurt best rood en ik vraag Marjolein wat ze ervan vindt. Ze vindt het niet te veel en ik ontspan. Dan word ik geholpen naar de bank waar ons meisje al direct aan de borst begint te drinken. Ik voel dat ze misselijk is, maar ze drinkt er gewoon doorheen. Mijn placenta komt vrij snel erna. Hij is enorm, 900 gram en geen verkalking ondanks de termijn. 

Ik word volledig in beslag genomen door het prachtige mensje in mijn armen, maar ik bemerk dat Wanda en Marjolein een andere energie hebben gekregen. Ze zijn de matjes waar ik op zit aan het wegen en Wanda laat mij aan bepaalde olie ruiken. Ik merk dat ik mij er voor afsluit, totdat ik Resa hoor vragen aan Marjolein waar die spuit voor is die ze aan met maken is. Ik schrik, want dat betekent dat mijn bloedverlies dus veel is en dat ze de oxytocine aan het voorbereiden is (waarvan ze weet dat ik die alleen wil als het echt niet anders kan). Op dat moment keer ik naar binnen; dit gaan we niet doen lief lijf! En op dat moment stopt gelukkig het bloeden ineens en zie ik Wanda en Marjolein langzaam ontspannen. Mijn bloedverlies wordt geschat op iets meer dan een liter, maar ik voel me prima.  

 Ik houd mijn meisje lekker bij mij en vertel Marjolein dat ze haar morgen mag checken. Ik voel dat het niet nodig is en dat we in alle rust kunnen genieten en bijkomen. Ook mijn vagina is volledig intact, dus ze hoeft niets te hechten. De naweeën zijn direct al heel hevig en ik voel de teleurstelling dat het nog niet echt over is. In mijn lijf zindert de pijn na, al mijn zenuwen voelen volledig overprikkeld. Iets waar ik nog weken erna last van houd.  

 Op de derde dag, als we ook een naam hebben bedacht voor haar, knippen we de navelstreng door. Samen met Resa en Tias, een mooi moment met ons vijven. Direct lijkt Mare wakkerder en kijkt ze ons indringend aan. Welkom Mare, jouw pad begint hier.’