Dit wordt ons feestje…

Dit is het verhaal van een prachtige thuis- en watergeboorte van Daniëlla (32). De ouders kregen het advies om in het ziekenhuis te bevallen en de baby direct na de geboorte te laten opnemen, vanwege haar lage geboortegewicht. Maar de mama had daar andere gedachten over. Volgens haar was haar dochter kerngezond en ze wilde zich niet laten bepalen door de angst voor alles wat er mis zou kunnen zijn. Haar baby werd thuis geboren en bleef daarna ook thuis. Ze groeide als kool en kwam in de eerste week geweldig goed op gewicht….  Daniëlla (vertelt haar bevalverhaal: 

Protocollen
‘Tijdens mijn eerste zwangerschap werden we steeds geconfronteerd met procedures/protocollen die om een antwoord vroegen. We lieten ons overweldigen en gaven de regie totaal uit handen. Het werd een ziekenhuisbevalling met veel onnodige ingrepen en de eerste maanden een erg onrustige baby. Tijdens mijn tweede zwangerschap leek het weer dezelfde kant op te gaan, maar deze keer hielden wij de touwtjes stevig in handen. Het was en is een avontuur om hier bewuste keuzes in te maken ongeacht hoe de omgeving hierop reageert.

Het was een bijzondere tijd, een gebeurtenis die zich gelukkig niet laat controleren. Maar we konden wel invloed uitoefenen door ons goed voor te bereiden op een thuisbevalling. Er was vanuit de reguliere verloskunde twijfel over de groei en voor we het wisten zaten we bij de gynaecoloog op de poli die overigens geen conclusies kon trekken uit alle uitslagen, behalve dat ons kindje genetisch klein zou zijn. Toen ik las over waterbevallingen, wist ik dat ik mijn kindje zo’n mooie zachte overgang wilde geven.

Holistisch verloskundige
We hebben uiteindelijk een fijne holistische verloskundige gevonden, gespecialiseerd in waterbevallingen, die landelijk werkte en vanuit intuïtie en vertrouwen aanwezig was tijdens de zwangerschap en bij de bevalling. Het was heel boeiend om van onze omgeving reacties te krijgen op onze keuze. Vaak ook veel onbegrip en tegenargumenten die echter voor ons niet inspirerend waren of kloppend voelden over wat de beste zorg voor ons kindje zou zijn.

Als enige uit het klasje van de zwangerschapsyoga had ik een thuisbevalling. Een onderwaterbevalling leek al helemaal uniek in Brabant en ook het feit dat we een holistisch verloskundige kozen. Veel medemoeders lieten weten dat dit voor hen een droombevalling zou zijn, maar hadden allemaal redenen gebaseerd op angst om ‘toch maar’ voor een ziekenhuisbevalling te gaan.

Ontdekkingstocht
Wij zagen ons ‘weten’ als de beste raadgever, het voelde helemaal goed. Tijdens een yogasessie waarbij ik merkte dat een angstgolf toch grip op me kreeg, hoorde ik een melodietje in mijn hoofd. Het was een introliedje van een kinderprogramma waar mijn zoon Jaron graag naar kijkt. Toen ik de tekst stukje bij beetje wist te herinneren kwam er een grote glimlach. 

Ben je klaar, zit je goed
ben je wakker en doet alles het nog goed
Als je wilt, als je durft
ga je mee op een ontdekkingstocht met huisje boompje beestje
dit wordt ons feestje…

Familiegebeuren en viering
Het werd inderdaad een droombevalling.Het speciale bevallingsbad stond op onze slaapkamer en om te wennen en me mijn gewenste bevalling voor te stellen had ik er al een paar keer in gezeten. Het is zo anders dan de sfeer in het ziekenhuis. Het haalt het gevoel van een ‘medische gebeurtenis’ helemaal weg. Het voelde veel meer als een familiegebeuren, een viering en dat mag het ook zijn. Heel bijzonder hoe mijn zoontje Jaron van bijna drie, die gewoon in huis was met mijn ouders, reageerde op zijn moeder met weeën. Hij kwam soms even binnenlopen en vroeg of ik kwam spelen, mijn geluiden maakten geen indruk op hem. Hij reed met een autootje over mijn rug, broem!

Naar beneden kijken! 
Ik heb veel gehad aan hypnobirthing. De bevalling was niet zonder pijn, maar het volgen van mijn lijf en het naar beneden ademen van de baby voor de laatste persweeën was erg fijn (na natuurlijk ook flink gescholden te hebben op technieken ter ontspanning terwijl ik liever spieren wilde aanspannen). De warmte en het gevoel van gewichtsloosheid in het water heeft het proces denk ik versneld, het water ‘weekt’ ook. Tijdens de eerste fase was het heel ontspannend, daarna ben ik er uit gegaan omdat de warmte juist teveel werd. De laatste fase ging ik er weer in samen met mijn partner Frederik en arriveerde de verloskundige. Ik zat rechtop en het was erg fijn niet gehinderd te worden door de zwaartekracht. Als de verloskundige zag dat ik weg wilde vluchten, haalde ze mij er bij. Ik heb dit gevraagd, ik wilde iedere seconde bewust beleven, er helemaal zijn deze keer. ‘Terug op je hurken en naar beneden kijken, voel maar!’

Één en al rust
Na vier persweeën lanceerde ik letterlijk onze dochter, ze schoot uit mijn water in het water en ik heb haar zelf opgevangen. De verloskundige heeft uiteindelijk alleen toegekeken en hield een hand boven mijn hoofd en Frederik hield zijn hand bij mijn heiligbeen. We hebben haar langzaam en eerbiedig naar boven gebracht en onder water keek ze ons al heel rustig aan. Frederik dacht even dat ze verzoop, want ik was vergeten uit te leggen dat baby’s niet ademen onder water zolang de placenta nog zuurstof geeft. Ze was één en al rust en zo mooi. Jaron kwam ook nog even gezellig erbij na afloop, maar besloot dat hij een zusje toch niet zo leuk vond (is overigens helemaal goed gekomen). Ze woog nog geen 5 pond, maar we hebben haar thuis gehouden omdat we naar haar keken en zagen dat het goed was.

Thuis gebleven
Op de tweede dag stond ineens een verloskundige van de reguliere praktijk op de stoep, omdat de kraamverzorgende haar had ingelicht vanwege Tarah’s lage geboortegewicht. Onze eigen vroedvrouw was hiervan niet op de hoogte gebracht. Heel vreemd, want als er gewoon een gesprek tussen professionals was gevoerd, dan was er vast niet zo veel commotie geweest. Nu werd er geadviseerd om ons dochtertje in het ziekenhuis aan de sondevoeding te leggen en regelmatig haar bloedsuiker te laten prikken. Gelukkig lieten wij ons niet leiden door die angst: dit was geen kind met een lage bloedsuiker, niet suf maar ook geen vechtertje. 
We bleven thuis. Ze deed het heel goed en verbaasde iedereen door nauwelijks af te vallen en al heel snel aan te komen op de borstvoeding. We zagen ook dat deze gang van zaken uiteindelijk heel inspirerend was voor de kraamverzorgende. 

Tarah is een heerlijk meisje dat prima groeit. Elke dag zijn we dankbaar.’