Tweelingbevalling thuis op de baarkruk

Na de bevruchting wist ik gelijk dat ik zwanger was van een jongetje. Hij hing al jaren om mij heen, maar ons leven was niet zo dat een tweede kindje alles zou kunnen krijgen dat het verdiende. Toen wij besloten dat de tijd rijp was, hebben we een vruchtbaarheidsbevorderend dieet gevolgd om ons kind een geweldige start te geven in de buik en gelijk waren we in blijde verwachting.

Na drie maanden groeide mijn buik wel erg hard in vergelijking met onze eerste zwangerschap en besloten we, ondanks dat we geen echo’s en onderzoeken wilden, met twintig weken een korte echo te laten doen. Ik was inderdaad zwanger van een jongen, maar ook nog van een ander mannelijk kindje. Vervuld van vreugde begon de zoektocht op internet en in boeken naar hoe en wat over tweelingen. Dáár werd ik niet gelukkig van en ik staakte het al snel. In de Vrije Geboorte groep en bij de Geboortebeweging vond ik wel zinvolle informatie en dit sterkte mij in mijn keuze om geen verdere onderzoeken te laten doen, om zeker weten thuis te bevallen en bovenal bij mezelf te blijven.

Mijn oorspronkelijke verloskundige durfde een tweelingthuisbevalling niet alleen aan, dus ging ik op zoek naar een verloskundige die ervaring had met tweelingen. Tanja kwam op mijn pad en mijn verloskundige wilde een lerende rol innemen, waar ik blij mee was.

Vanaf halverwege de zwangerschap attendeerde de buitenwereld mij constant op vroeggeboorte, waardoor ik blij was toen ik de 36-weken grens passeerde. Na die periode kreeg ik constant de vraag wanneer ‘ze gehaald zouden worden’. En hoe langer ik zwanger was en dikker ik werd, hoe zieliger men mij vond. Ik, daarentegen, voelde me heel goed. Natuurlijk was ik moe, maar zolang ik nog elke dag onze dochter naar school kon brengen en ophalen, de huishouding kon doen en kon boekhouden voor het bedrijf van mijn man, mocht ik niet klagen.

Op de dag voordat ik 40 weken zwanger was, kreeg ik wat voorweeën. Het zette niet door en ik kende de vele voorweeën van de vorige zwangerschap. De dag erna, precies 40 weken zwanger, had ik weer voorweeën, maar het echte werk liet op zich wachten. Ik besloot alle strijkgoed van weken weg te werken en toen ik klaar was, wilde ik graag naar bed. Gelukkig kwam mijn man vroeg thuis en samen kletsten we wat en vertelde ik hem mijn gevoel. Ik moest een traantje wegpinken en toen braken mijn vliezen. Gelijk kreeg ik een weeënstorm. Mijn man stond erop om Tanja en Joan te bellen, terwijl ik dacht het nog wel even op te vangen. Joan, mijn oorspronkelijke verloskundige, was er binnen een half uur, maar Tanja moest ruim anderhalf uur rijden…

Na een uur en een kwartier weeën opgevangen te hebben, die net zo heftig waren als tijdens de inleiding bij onze dochter, kreeg ik persdrang. Mijn mantra, ‘jaaa, ontspan’, hield me overeind. Ik probeerde kracht te zetten, terwijl ik op handen en knieën op bed zat, maar het lukte niet. Joan vroeg of ik op de baarkruk wilde en daar is waar het eindigde. Half achteroverhangend tegen mijn man, die alles wat in de weg stond opzij schopte, werd Bob geboren. Zijn navelstreng was kort en ik kon hem niet hoger vasthouden dan mijn navel. Na een paar minuten kreeg ik weer weeën en mijn man heeft de navelstreng eerder door moeten knippen dan gewild, maar baby twee diende zich al aan. Negen minuten na Bob werd Jack geboren, in de vruchtzak. Tanja kwam even daarna binnen en de placenta’s kwamen naar buiten.

Bob en Jack wogen 5 en 6 pond, en deden het gelijk goed. Ze dronken bij mij, terwijl de oxytocine rijkelijk vloeide. Zonder (kleer)scheuren en zonder overbodige interventies, kreeg ik de bevalling die ik wenste. Onze jongens zijn nu twee maanden (dit verhaal is twee jaar geleden opgeschreven) en doen het perfect. Ik voed ze op verzoek, ze groeien goed en zijn heel tevreden.
Beter dan hoe deze geboortes zijn verlopen, had ik mij niet kunnen wensen. Het heeft veel wonden geheeld en poorten geopend.