In verwachting van mijn vierde had ik vanaf de uitgerekende datum periodes met regelmatige weeën. Elke keer was ik opgetogen en blij dat het zover was en steeds raakte ik weer teleurgesteld. Toen ik met 40+3 weken gestript was, kwamen er weeën en had ik het idee dat de bevalling nu werkelijk op gang kwam. Ik had zelfs het bad opgeblazen en alles klaargezet. Ik wilde nog een half uurtje wachten met het bellen van de verloskundige, maar in dat half uur zakten alle weeën weer weg en ben ik maar gaan slapen….
Nu liep ik dus 11 dagen ‘overtijd’ en voelde weer wat weeën. Ik had daardoor extra tijd gehad om mij voor te bereiden om thuis natuurlijk te kunnen bevallen. Ik had het boek ‘Vrije Geboorte’ van voor tot achter uitgelezen, het HypnoBirthing-boek herlezen, de bijbehorende oefeningen en visualisaties gedaan, veel filmpjes gekeken van mooie badbevallingen en de prachtige verhalen van www.mooiebevallingen.nl gelezen. Ik luisterde vaak naar een prachtig mantra ‘I am opening up in Sweet Surrender’ en zong tijdens de weeën deze mantra met als aanvulling ‘to my Higher Power, whom I trust’. Ik voelde dat loslaten in vertrouwen het allerbelangrijkste was. Het volledige vertrouwen, dat het zou verlopen zoals de bedoeling zou zijn. Al zou dat inleiden betekenen, een ziekenhuisbevalling, interventies, een keizersnede of zelfs…. mijn grootste diepste angst… een kindje krijgen dat stil wordt geboren. Ik bleek een diepe angst hiervoor te hebben en besefte dat deze angst mijn weeën afremde. Ik heb in de ochtend voordat ik beviel deze angst uitgeschreven en kan het meer loslaten.
Rond 18.00 uur brengt mijn man de oudste twee kinderen naar vrienden om te logeren. We willen zoveel mogelijk rust om mij heen. Dan kan ik mij goed ontspannen. Onze jongste dochter zal de volgende ochtend bij een andere vriendin logeren. Terwijl ik met haar ontspannen onze avondmaaltijd eet voel ik als vanouds weer een wee. Een half uur later nog een, en 30 minuten later nog een. Daarna komen ze om het kwartier. Tegen 20.00 uur komt mijn man weer thuis.
Mijn vriendin, collega en HypnoBirthing coach van de vorige zwangerschap kan contact maken met kinderzieltjes en voelde die ochtend dat ze langs moet komen. Als ze er is, maak ik samen met haar contact met de baby en laat voelen dat ik het heel fijn zal vinden als hij/zij thuis in bad geboren wil worden. Een warm bad betekent voor mij letterlijk: in het warme geboortebad. En figuurlijk: in ons liefdevolle gezin waarin we hem/haar zo graag willen verwelkomen.
Onze jongste dochter begint ineens rondjes te rennen en er wervelt een enorme energie door de kamer. Ze kiest twee essentiële oliën uit voor mij en de baby en mijn man brengt haar naar bed. Het is 21.00 uur en vriendin Ingrid masseert de oliën op speciale punten op mijn voet die de baarmoeder kunnen stimuleren. Buiten hoor ik vuurwerk en zeg nog ‘Laat het feestje maar beginnen!’ Niet wetende dat dit werkelijk zou gaan gebeuren….
De voetreflexpunten zijn enorm gevoelig en gelijk voel ik een intense sensatie onderin mijn buik, een wee die duidelijk anders aanvoelt dan de weeën van de afgelopen dagen. Ik zeg tegen Ingrid: ‘Nu weet ik het weer…. dít is een wee!’ Elke drie minuten voel ik zo’n samentrekking die ruim een minuut aanhoudt. Ik moet mij concentreren op mijn ademhaling om te ontspannen. Ik merk dat ik de neiging heb om weg te gaan van de wee. En dan denk ik, nee, dit wil ik juist! Kom maar. En ik leun (letterlijk en figuurlijk) weer naar voren. En zo werk ik mij door de eerste ontsluitingsweeën heen. Steeds meer kan ik in de ontspanning komen en mijn adem voor mij laten werken.
Na een half uur meld ik Ingrid dat dit toch het echte werk lijkt te zijn! Ik vraag of ze Marcel wil halen van boven. Ik hoor haar met aarzeling en ongeloof zeggen: ‘Volgens mij is het begonnen…’ Marcel komt half slaperig naar beneden en zegt: ‘Jeetje, je buik is gezakt!’ Hij steekt de kaarsjes aan terwijl ik de volgende weeën op de bank opvang.
Ingrid maakt mij erop attent dat mijn ademhaling iets te diep is. Ze kan mij vanuit haar achtergrond ter plekke aanwijzingen geven over mijn ademhaling. Ze geeft mij de waardevolle tip om te ontspannen als een lappenpop tijdens de weeën. Dat lukt meteen en als een slappe, lappenpop laat ik mijn lijf ontspannen tijdens de wee en merk dat ik de weeën daardoor beter kan ontvangen. Het zijn rugweeën en even overvalt mij een klein paniekgevoel want die zijn minder goed op te vangen. Het blijkt prettig te zijn als iemand flink tegen mijn onderrug tegendruk geeft. Ik vraag aan Marcel of hij de verloskundige wil bellen.
Tien minuten later komt de verloskundige binnen, het is iets na 22.00 uur. Ze kijkt vragend om zich heen in de huiskamer en vraagt waar het bad is? We vertellen haar dat we eerst willen weten hoe het ervoor staat voordat we er weer helemaal voor gaan. Ik blijk 4 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond is helemaal zacht en klaar. We besluiten om de vliezen te breken zodat het goed door gaat zetten en een thuisbevalling daadwerkelijk in zicht komt.(1) Het vruchtwater is helder. Gelukkig! Opgetogen ben ik klaar voor de volgende fase van de bevalling. Let’s do it!
Blij kom ik beneden vertellen hoe het ervoor staat. Marcel en Ingrid, die ook als kraamverzorgster heeft gewerkt, blijken intussen al de spullen klaargezet gezet te hebben voor het bad. De verloskundige gaat haar spullen uit de auto halen. Ik vang een paar weeën op op de geboortebal. Ze zijn inderdaad nog intenser, ik voel meer druk op mijn bekkenbodem staan sinds het openen van de vliezen. Marcel belt mijn tante Sjakkie, die foto’s komt maken. Tussen de weeën door moet hij ineens van alles doen van de verloskundige; de verwarming hoger, matras van boven halen, het bad vullen, het kraampakket halen van boven, hydrofiel luiers zoeken, de kruiken pakken en extra handdoeken. Het huis wordt op die manier overgenomen en er kan nog geen sprake zijn van de afstemming die we normaal gesproken hebben tijdens de bevalling.
Mijn tante komt rond 22.30 uur binnen. De verloskundige zit bij ons geïmproviseerde bed op de eettafel en leest ons geboorteplan door. Mijn tante en Ingrid pakken de camera’s en gaan alles installeren. Ik hoor mijn tante zeggen: ‘Zo, het is hier vól! Alle (bescherm)engelen zijn aanwezig.’ En zo voelt het voor mij. Het is vol. Vol met energie, vol met steun, vol met spirituele hulp. En ik ben vol van vertrouwen. Ik voel nu voluit het vertrouwen dat het kindje in ons warme bad gezond en wel geboren zal worden en in ons warm nest welkom kan worden geheten.
Tijdens de volgende weeën merk ik dat ik de druk kan sturen. Als ik met mijn adem naar beneden duw, voel ik wat vruchtwater gutsen. Zo weet ik dat ik de kracht de juiste kant op duw. Dat geeft mij letterlijk richting. Ik wil graag in bad, maar het is nog niet klaar. Toch wacht ik niet langer en stap er in. Het water voelt fijn. De warme straal wordt op mijn onderrug gehouden en dat verzacht de rugweeën. De warmte doet me goed en ik vind het prettig dat de intensiteit van de wee wordt overgenomen door het water waardoor de kracht wordt verspreid. De verloskundige heeft het nummer van de kraamhulp nodig. Tussen twee weeën in, liggend in het bad, pak ik mijn mobiel aan en probeer daar met één hand het nummer in te zoeken. Ik besef dat dit er raar uit moet zien, en er wordt nog gegrapt of ik misschien een selfie aan het maken ben? Wat een humor, de ultieme ‘Kijk-mij-eens-bevallen-selfie’. We besluiten om geen kraamhulp te bellen. Intussen sluit ik mij meer en meer af. De weeën worden intenser en door mij af te sluiten kan ik mij focussen en zorgen dat ik ontspannen blijf.
Eindelijk komt er totale rust in huis. De kraan gaat uit en de stilte komt weer terug. Marcel komt op de geboortebal bij de badrand zitten en ik hang voorover over de rand bij hem in zijn armen. Eindelijk raken Marcel en ik weer op elkaar afgestemd en zijn we weer onze vertrouwde eenheid. Wel merk ik dat ik langzaam wegglijd met mijn knieën tijdens deze krachtige wee en verlies op die manier mijn grip een beetje. Ik probeer tijdens de volgende weeën steeds een andere houding en voel dat ik zoekende ben. Tussen het veranderen van de houdingen zit ik nu rechtop en voel de druk steeds meer toenemen. Zonder na te denken ga ik vanzelf een beetje deinen. Langzaam beweeg ik op en neer in het water, alsof ik op de bal zit. Dít voelt goed zeg. De verloskundige vraagt of ik persdrang heb, en ik knik bevestigend. Op deze manier ben ik intuïtief het hoofdje heel rustig naar beneden aan het ademen/duwen. De verloskundige schiet gelijk in actie, ze stroopt de mouwen op en doet haar handschoenen aan. Ik voel de druk dan enorm toenemen en ga op mijn knieën zitten met mijn hoofd leunend op de badrand. Marcel heeft zijn handen om mijn bovenarmen gelegd en ik voel met mijn handen of mijn gevoel klopt.
Na een diepe, krachtige ademhaling met een druk die ik niet kan tegenhouden voel ik ineens haartjes! Ik zeg hardop dat ik het hoofdje voel. Marcel denkt: ‘Dat kan niet, dat is veel te snel, we zitten net… Maar ja, ik zal niet tegen een barende vrouw in gaan.’ Ik voel dat het hoofdje niet verder gaat en daar komt een beetje paniek. Dat gaat niet passen! Het doet zeer…. Ik maak wat gromgeluiden en Marcel zegt: ‘Rustig, rustig, rustig.’ Hij denkt dat ik ga hyperventileren. De verloskundige en hij zeggen daarna duidelijk tegen mij dat ik moet zuchten. Oh ja, zuchten, dat kan natuurlijk ook nog! Dit is de fase dat het hoofdje ‘staat’ dus dat heeft even wat tijd nodig. Het doet behoorlijk zeer, en ik weet eventjes niet waar ik het zoeken moet. Toch merk ik door het zuchten en mijn ontspanning terug te pakken dat het weer te doen is en ik weer op adem kom.
In de kamer is het sfeervol verlicht door de kerstboom, de kaarsen en wat lichtjes. De verloskundige kan het niet zien en voelt even. Dan zegt ze rustig: ‘Blijf zuchten, bij de volgende wee wordt je kindje geboren.’ Marcel schiet overeind met zijn hoofd en beseft dat het dus écht zo is! De verloskundige vraagt hoe ik wil zitten. Ik kan niet meer antwoorden en blijf stil. Ik heb al mijn concentratie nodig voor dit punt. Ze zegt dat ik nog even moet wachten op de volgende perswee. Maar dan voel ik de druk heel krachtig oplopen en duw met een korte diepe grom mee en heb ineens het hoofdje vast tussen mijn handen. Ik zeg: ‘Daar is íe al, het hoofdje is er al.’ De verloskundige zegt dat ik mij moet omdraaien zodat ik mijn kindje geboren kan zien worden. Ik draai me met hulp van Marcel voorzichtig om mijn as terwijl ik het hoofdje bescherm en ga in een half liggende houding achterover zitten. Ik voel dat de druk de baby als vanzelf verder naar buiten gaat werken en zeg: ‘Maar het kindje komt al.’ De verloskundige kan het nog steeds niet zo goed zien en zegt dat het kindje misschien niet in de goede ligging ligt. Ik voel dat het goed zal gaan, het voelt alsof de baby er zo uit zal glijden en zeg geruststellend tegen haar: ‘Komt goed, komt goed.’ Gelukkig blijkt de baby gewoon goed te liggen.
Ik leg mijn hoofd op de rand van het bad, terwijl Marcel zijn handen op mijn schouders legt en ik het hoofdje van mijn baby in mijn handen voel. Een heerlijk warm en zacht koppie tussen mijn handen…. Ik voel geen pijn, ik heb geen weeën, ik zucht zachtjes en ontspannen. Ik lig daar en voel mij overstromen met een gelukzalig, euforisch bijna extatisch gevoel. Wat is dit een bijzonder, overweldigend gevoel…! Met mijn hoofd achteroverliggend, me overgevend aan dit moment, voel ik mij als een verbinding tussen hemel en aarde. Een kanaal tussen een andere wereld en onze wereld, waarin ik mijn kindje het leven mag schenken. Dit goddelijke moment voel ik in al mijn vezels en cellen en wordt opgeslagen in mijn totale wezen. Met een grote glimlach op mijn gezicht zuig ik het helemaal in mij op. De wereld staat nu even helemaal stil, ik zit in een tijd vacuüm en ik voel mij in het warme water omringd en vervuld met zachtheid en warmte. Ik geniet en dompel mij figuurlijk onder in dit gelukzalige gevoel terwijl de verloskundige, Sjakkie en Ingrid deze bijzondere overgang in stilte aanschouwen.
De verloskundige fluistert: ‘Je doet het hartstikke goed’ en geeft aan dat ik een beetje naar onderen moet bewegen voor de uitwendige spildraai. Ik ga meer onderuit liggen en de verloskundige helpt het schoudertje een beetje mee. Het doet geen pijn, ik ervaar het meer als een energieveld waarbij van alles gebeurt. Ik heb nog steeds mijn ogen dicht om goed bij mezelf te kunnen blijven waardoor de verloskundige herhalend zegt: ‘Kijk eens, kijk eens, pak het eens, pak het eens, kijk eens Esther, kijk eens.’. Omdat ik mijn naam hoor, open ik mijn ogen en zie daar het lijfje van mijn baby geboren worden onder water! Vol verwondering en ontzag roep ik “Áh!” en floep, daar floept het lijfje het water in, je hoort letterlijk een plop en mijn buik is leeg… De verloskundige had van tevoren aangegeven dat badbaby’s na hun geboorte, zolang ze nog geen hap lucht hebben genomen, onder water kunnen blijven. Ik houd de baby dus nog onder water en wieg samen ritmisch zachtjes heen en weer. De baby knippert langzaam met de ogen. Marcel kijkt om mij heen, hij zit nog steeds achter mij en heeft zijn handen op mijn armen, en samen zien we dat de baby zijn ogen opent en door het wateroppervlakte oogcontact maakt. Wat is dit mooi…! Het voelt alsof het een paar minuten duurt, we ervaren het allemaal als een lang en intens mooi en sereen moment. Het blijkt een ruime halve minuut te zijn. De verloskundige zegt dat het goed is zo, dat ik ze omhoog kan halen en op dat moment til ik de baby boven water en leg het warme lijfje tegen mij aan.
De baby beweegt en pruttelt zachtjes en de verloskundige vertelt dat als het zo rustig gaat, ze soms vergeten of niet beseffen dat ze geboren zijn. Ze prikkelt de voetjes en het lijfje en wil graag de eerste goede ademteug horen om te zien of de longen zich goed ontplooien. Na een seconde of tien tilt ze de baby op om de ‘first cry’ uit te lokken en dan horen we inderdaad de eerste huil. Ik houd de baby geruststellend tegen mij aan en vertel dat het goed is. ‘Nou Marcel’, zeg ik, ‘jij mag zeggen wat het is.’ We kijken samen en wat een verrassing…. Het is een meisje! Tóch een meisje! Het is 23.03 uur… Lotte is geboren….
Ongelooflijk om te zien dat het nog voor middernacht is. Toen mijn vliezen waren gebroken en het net na 22 uur was, dacht ik nog: ‘Zullen we het redden voor twaalf uur? Ja, dat denk ik wel… Maar ik ga het niet uitspreken want dan ga ik verwachtingen kweken.’ En tsjonge jonge… het is uitgekomen…. In twee uur tijd is dit meisje zo rustig en sereen op de wereld gekomen. Precies zoals ik hoopte, precies zoals ik gevisualiseerd had. Nee… niet precies… Dat ik met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht mijn baby op de wereld zou zetten…. dát is werkelijk mooier dan in al mijn dromen!
Marcel zorgt ervoor dat de navelstreng volledig is uitgeklopt voordat hij hem doorknipt, na een minuut of tien. Dat blijft een bijzonder moment. Marcel en Lotte maken daarna oogcontact en ze neemt haar papa helemaal in zich op. Na totaal twintig minuten wordt de placenta op bed geboren. Lotte wordt bij mij getest en gewogen. Ze weegt 3920 gram en is 53 cm. Exact even lang als de 3 andere kinderen.
Voor middernacht lag ik in mijn schoon opgemaakte bed in alle rust onze dochter te voeden. Een half uurtje later bekijken grote zus Nienke en grote broer Sem liefdevol voor het eerst hun kleinste zusje en ze zijn net zo opgetogen en blij als wij. De volgende ochtend wordt kleine grote zus Anne-Sofie wakker en hoort Lotte huilen. Ze rent de kamer in terwijl ze uitroept ‘De baby is geboren!’ Verwonderd bekijkt ze haar kleine zusje en geeft haar zacht een kusje. Dit warme welkom nemen we volledig in ons op en we genieten intens: Ons grote gezin is geboren!
(1) Het kunstmatig breken van de vliezen is een interventie waaraan ook risico’s verbonden zijn. In Vrije Geboorte besteed ik aandacht aan de mogelijke gevolgen van deze ingreep..
0 Reacties op "De bevalling die al mijn dromen overtrof"