De vrije geboorte van een reizende familie – deel 1

Niets inspirerender dan de verhalen van mensen die hun dromen volgen. Zoals dat van deze moeder die tot vlak voor de geboorte niet wist waar ze zou gaan bevallen…:

‘Ik geloof niet dat het overdreven is te zeggen dat Bodhi’s geboorte voor mijn partner en mij een totaal transformerende ervaring werd. Wij zijn een reizende familie. We reizen door Europa in ons Volkswagenbusje en volgen onderweg, met vallen en opstaan, ons hart. Onze beide kinderen zijn onderweg geboren.

Onderdeel van Bodhi’s verhaal is de geboorte van zijn broer Tijn, 3,5 jaar geleden. Zijn geboorte heeft mij gesterkt in de overtuiging het deze keer zelf te kunnen doen. We hadden gepland Tijn in ons tijdelijke huurhuisje in Zuid-Frankrijk in bad te verwelkomen samen met onze holistische vroedvrouw, maar gingen uiteindelijk ‘voor de zekerheid’ toch naar het ziekenhuis. De vliezen waren een dag vóór het begin van de weeën gebroken en dat in combinatie met streptokokken voelde niet heel veilig. In het ziekenhuis werden onze wensen gerespecteerd en Tijn werd vlot en natuurlijk geboren. Vanuit ons hypnobirthing-leesvoer voelden we ons krachtig en rustig en ook dankbaar voor deze plek waar mensen in onze dienst wilden staan. Toch vroeg ik me later af waarom we niet thuis waren gebleven. De warme, vertrouwde ruimte van thuis werd vervangen door een onbekende kamer met onbekende geluiden op de gang.

Inmiddels zie ik duidelijk elementen die toen in de weg stonden voor een volledig ‘vrije geboorte’. Allereerst was er de klok, die na het breken van de vliezen begon te tikken en die zou bepalen hoelang de geboorte mocht duren. Die klok, voel ik nu, is het laatste waar een geboortegevende vrouw mee te maken moet hebben. Het had me ongemerkt enige stress gegeven en dat werkte averrechts.

Ook besef ik nu dat er iets anders onbehulpzaams in de weg zat: Bewijsdrift. Iets in mij wilde heel graag laten zien (aan mezelf en mijn meelevende omgeving) dat een geboorte heel sereen kan zijn en de vrouw oersterk, mooi en onafhankelijk. In het begin van mijn eerste zwangerschap was ik dermate met onbegrip en afschuw vervuld over vaak shockerende geboorteverhalen, dat een keizersnee me misschien nog het minst onvriendelijk leek. Ergens zat een feminist in mij die binnenin een klok hoorde luiden maar de klepel niet kon vinden. Gelukkig werd ik tijdens de zwangerschap steeds wijzer en kwam ik, lezend over hypnobirthing, een heel ander perspectief tegen waar ik wel mee resoneerde. Het moest en zou dus ‘slagen’. En daarmee vergat ik mijn angsten te onderkennen.

In het verlengde hiervan miste ik vervolgens iets heel wezenlijks; mijn onbegrip over onvriendelijke geboorteverhalen richtte zich in stilte tegen de mannelijke helft van deze wereld en ongemerkt creeërde ik daarmee afstand tussen mijn man en mij, daar waar we juist dichterbij elkaar hoorden te zijn dan ooit. Mannelijke dominantie had vrouwen in kwetsbare posities gedrukt en pleegde heiligschennis; het onteerde de vrouw tijdens haar meest heilige taak.

Het dubbele is dat we tegelijkertijd ook dichterbij elkaar waren dan ooit, mijn man en ik. We gingen zacht en liefdevol met elkaar om. Hij was een zorgzame en respectvolle geboortepartner en ik gaf mijn waardering terug. Zijn deur stond open om me volledig aan hem over te geven en hem in alles toe te laten. Maar toch deed de feminist in mij dat maar tot op weloverwogen hoogte, geen 100%. Hij deed er alles aan om mijn wensen te respecteren, maar ‘kende zijn plek als man’. Ach, hoezeer heb ik hem en mezelf daarmee tekort gedaan, dringt nu tot mij door!

Tot slot zie ik nu de rol van de ‘verstandelijke hersenhelft’ versus de ‘instinctieve hersenhelft’. Het ligt in mijn aard om op mijn rationele helft te steunen. Ik was op mijn omgeving gefocust tijdens de geboorte van mijn eerste zoon en zorgde ervoor dat de vroedvrouw alles goed begreep. Dat stukje ratio belemmerde me om mijn oerkrachten volkomen vrij spel te geven.

In de reis naar deze tweede geboorte voelde ik een groeiend verlangen om dit helemaal van onszelf te laten zijn. Elke ochtend voor de wereld wakker werd had ik mijn eigen ritueel; ik ging mediteren, beoefende yoga en ging zwemmen. We stonden met onze bus meestal in de buurt van een rivier, meer of oceaan. Het voelde alsof ons kindje mij het water in stuurde, zelfs bij regen, kou en hoge golven. Ik begon bewust te ‘connecten’ met hem en met mijn lichaam en ik merkte dat mijn verlangen langzaam transformeerde tot zekerheid. Terwijl mijn man en ik ‘Vrije Geboorte’ en Ina May Gaskin’s ‘A guide to childbirth’ lazen, groeide die zekerheid. Dit kindje, mijn lichaam en deze eenmalige reis die we samen zouden voltooien… ik zou het bewaken en eerbiedigen; het zou onze heilige reis worden. Ik voelde me gehoord door mezelf. Die bewakende binnenstem zou ik luider laten spreken dan stemmen die over veiligheid en medische risico’s spraken. Hier begon het stukje ‘instinct boven ratio’.

Een groot cadeau was het voor ons beiden dat mijn man op zijn eigen tempo hetzelfde verlangen kreeg. Al inlezend en erover pratend voelde hij hetzelfde als ik en terwijl we ons hierin verdiepten, voelden we ons samen sterker worden. We zouden een tijdelijk huis zoeken waar we ons kindje konden verwelkomen en een fijne vroedvrouw die onze wensen begreep en respecteerde, die we niet zouden bellen als het zover was maar die we wel móchten bellen als we twijfels kregen.

Althans, dat was ons plan, maar dit gebeurde er in plaats. We waren onderweg naar Alentejo (Portugal) toen we langs de kust in de buurt van Lissabon halt hielden. Het was lastig om een overnachtingsplek te vinden en uiteindelijk kozen we een plek op een klif achter een ruïne, waar we schuilden voor extreme windvlagen. We voelden ons een beetje verloren; eigenlijk wisten we niet echt waar we naar toe onderweg waren. We hadden ons best gedaan om uit de buurt te blijven van bosbranden, hittegolven en deze aanhoudende wind. Maar we wilden niet langer uit de buurt blijven van iets, we wilden juist ergens naar toe. Het enige dat we wisten was dat we onze intuïtie wilden volgen, gezond verstand erbij houden en geloven in het plaatje dat we getekend hadden voor deze geboorte.

Het plaatje liet een serene plek zien in de natuur waar we konden leven als familie en fijne mensen om ons heen zouden ontmoeten. Waar we ons konden voorbereiden op onze gezinsuitbreiding en een stevig, liefdevol en veilig nest konden bouwen voor ons nieuwe kindje.

Eén maand voor de “uitgerekende datum” ging voorbij en nog steeds hadden we geen idee waar we moesten zijn. Het enige dat we hadden was elkaar. Er waren heel wat redenen waardoor we ‘het’ nog niet hadden gevonden, maar het lukte niet om echt te begrijpen waarom. Het enige dat we konden doen was vertrouwen houden, al werd de zorg groter naarmate de tijd verstreek en we aan plan b en c werkten.

Twee ochtenden later, op een rustige plek in de buurt van de klif, ontmoette ons zoontje Tijn een hond. Zijn naam was Spot, vertelde de vrouw die bij Spot hoorde. Al gauw hadden we niet alleen een warm, inspirerend gesprek met haar maar kregen we ook enkele waardevolle tips. Via haar leerden we niet lang daarna een gewedige Braziliaanse doula kennen. En via deze doula kwam weer een wereld vol geweldige mensen op ons pad. Langzaam werd duidelijk: hier willen we zijn. Maar al snel kwamen we erachter dat het onmogelijk zou worden om in dit mooie natuurrijke gebied neer te strijken voor de geboorte. Dichtbij de kust, dichtbij Lissabon en hoogseizoen: hier gaan we niets vinden.

Uiteindelijk besloten we onze weg naar Alentejo te vervolgen. Daar ontmoetten we, via onze doula, een vrouw die alle drie haar kinderen op de wereld heeft gezet zonder professionele hulp (de eerste 2 ongepland). Ze deelde haar bijzondere geboorteverhalen met ons, adviezen, risico’s om aan te denken en ook dat we onze wensen niet van de daken moesten schreeuwen. Hier in Portugal kon het administratief (en juridisch) lastig worden al je voor unassisted childbirth (een bevalling zonder verloskundige) koos.

Na ons afscheid voelden we ons van top tot teen bekrachtigd. En opnieuw realiseerden we ons dat we nog steeds niet onze ‘spot’ hadden gevonden. Het gebied waar we hiervóór waren bleef trekken en inmiddels waren er heel wat mensen voor ons aan het meezoeken. We hadden al veel accommodaties online gecontacteerd, makelaars, café’s, locale winkeltjes en iedereen die we ontmoetten gesproken. Op zeker moment hadden we tot onze grote blijdschap een plek gevonden maar een dag later kregen we bericht dat dat een vergissing was; de plek was niet beschikbaar. Het enige dat we hoorden dag na dag was: “Het spijt me, tot eind volgende maand zit alles vol.”

We begonnen ons inmiddels een beetje als Maria en Jozef te voelen, op zoek naar een herberg… En tegelijkertijd wisten we inmiddels bijna zeker dat we nu hier moesten zijn; we hadden wel eerder voor ‘onmogelijkheden’ gestaan in het leven. Bijna, want de angst was er nog steeds (“Wat zijn we aan het doen? We staan op punt om een baby te krijgen en we weten niet eens waar…”). Dus elke ochtend weer spraken we onze angsten uit en namen vervolgens een ‘Wijsheid van de dag’ (potje vol yogi-theekaartjes die Bas door de tijd heen had verzameld). Dan lazen we dingen als:

“Give yourself the time to just be there,”

“What is growing, is growing still” en

“The most wonderful tale is life itself.”

Tot die ene avond. We liepen over het strand toen Tijn opnieuw een hond tegenkwam. Opnieuw met de naam Spot… We begonnen te praten met de man die bij Spot hoorde en de volgende ochtend stonden we bij het huis van zijn familie. De bewoners waren onlangs verhuisd. Het werd normalerwijs niet verhuurd maar we waren welkom om een kijkje te nemen. Toen we aankwamen wisten we niet wat we zagen! Een paradijselijk huisje op een prachtig, klein landgoed, uitkijkend over de oceaan. We keken elkaar aan. Het duurde even voor we durfden geloven dat dit echt waar was. Toen vroegen we onze baby:

“Is dit de plek waar jij je leven op aarde wil beginnen?”

Het antwoord kwam kraakhelder met een trapje in mijn buik en toen realiseerden we ons: We leven écht in een wereld vol wonderen. Tien dagen voor Bodhi’s geboorte hadden we onze Spot gevonden.

Dag angst, hallo vertrouwen. We zijn er klaar voor.’

—-> volgende week volgt het verhaal van de geboorte zelf <—-

*** De verhalen van Miriam zijn te volgen via haar blog https://redbootsjourney.com ***