Pauline: ‘Dit is het verslag van de geboorte van Emma. Emma is geboren bij haar papa’s thuis, want ik was draagmoeder en het leek me mooi voor haar om thuis geboren te zijn. Haar thuis.
De bevalling begon met gebroken vliezen, vroeg in de ochtend op 13 november. Ik had het totaal nog niet verwacht, ik was pas 38 weken! Mijn eigen drie kinderen kwamen pas na 41 weken, eentje pas met 43 weken zelfs! Maar ik wist wel meteen wat er aan de hand was, want bij mijn tweede ging het precies zo. Gebroken vliezen en geen weeën. Mijn man, mijn dochter en ik maakten ons klaar om naar Amsterdam te gaan. Ik belde eerst de vaders wakker. De reactie was onbetaalbaar. Ik heb mijn dochter wakker gemaakt en ben nog op mijn gemak gaan douchen, waarna we in alle rust naar Amsterdam vertrokken. Het was een surrealistische reis. Niemand van de medeweggebruikers leek door te hebben hoe bijzonder onze reis was. Allemaal te druk met hun alledaagse forens…
Eenmaal in Amsterdam, installeerde ik me lekker op de bank. De mannen waren druk met bellen en regelen. Ze waren nerveus en druk en dat werd pas na een poosje minder, toen ze mij totaal relaxt op de bank zagen zitten. Ik had dit eerder meegemaakt. Ook bij mijn dochter kwamen de weeën tegen de avond pas. Dus ik maakte me nog totaal niet druk, eerst maar eens weeën krijgen!
Er volgde een hele lange, hele saaie dag. Ik ben met man en dochter nog wat gaan wandelen, boodschapje gedaan bij de Etos. En uiteraard moest de kassière een opmerking maken over mijn zwangere buik. ‘Zo, u hoeft niet zo lang meer, zie ik!’ Ik glimlachte vriendelijk en grinnikte van binnen. Ze moest eens weten!
Pas in de nacht van de 13e op de 14e kwamen de eerste weeën. Ze waren nog makkelijk op te vangen en ik wist dat het nog niet echt begonnen was. De volgende ochtend belde ik de doula en mijn beste vriendin. Beiden zouden bij de bevalling zijn, de doula zou tevens geboortefoto’s maken en met mijn vriendin had ik afgesproken dat ze mijn kraamverzorgende zou zijn. Wat volgde was een dag vol periodes van goede, stevige weeën, maar ook periodes van helemaal niks. De weeën bleven wegvallen en wat we ook probeerden, het wilde maar niet doorzetten. Ik had zoveel steun aan mijn man! Hij week niet van mijn zijde. Gelukkig hadden we een hele geduldige verloskundige, die het vertrouwen erin hield. Volgens de richtlijnen hadden we ‘s ochtends al naar het ziekenhuis gemoeten (meer dan 24 uur gebroken vliezen), maar ze respecteerde mijn wens om nog thuis te blijven.
Toen de avond viel begon de verloskundige opnieuw een gesprek met me. We waren al zo’n 12 uur over de officiële richtlijn van langdurig gebroken vliezen heen. Wilde ik nog steeds thuis blijven? Ik werd er verdrietig van. Ik had volledig vertrouwen in mijn lichaam. Ik was al die tijd niet getoucheerd, dus de kans op infectie was echt minimaal. Maar dat de weeën niet door wilden zetten, dáár werd ik zo moedeloos van! Ik overwoog in te stemmen met een reis naar het ziekenhuis.
De verloskundige vroeg me of ik niet onbewust tegenhield. Zat er misschien angst? Ik zei van niet. En dat was ook zo. Ik was er klaar voor om dit kleintje los te laten. Ik was niet bang, hoe diep ik ook groef, ik kon geen angst bij mezelf ontdekken. Toen vroeg de verloskundige of het kon zijn dat niet ík, maar de baby angst had om los te laten. Die opmerking was raak. Daardoor ging de knop om en ik huilde met lange halen. De baby kon bang zijn! En ik had dat niet voorkomen! Schuldgevoel!
Nasnikkend vroeg ik of iemand de vaders kon halen… Ze waren al die tijd erg op de achtergrond gebleven. Ik was gesteund, geholpen en gemasseerd door de doula, de verloskundige, (vooral!) mijn man, mijn vriendin en zelfs mijn dochter, maar de vaders had ik nog niet eerder opgezocht. Ze waren dan ook erg blij dat ik nu toch naar hun vroeg. Ik vroeg hen om spiritueel contact te maken met hun kindje en het welkom te heten. Om het te vertellen hoe welkom en geliefd het zou zijn en dat het niet bang hoefde te zijn, omdat zij er altijd zouden zijn.
Daarna barstte een heftige weeënstorm los. Mijn man probeerde me er doorheen te praten zoals hij de hele dag al deed, maar ik was onbereikbaar geworden. Volledig van de wereld golfde ik van de ene heftige wee over in de volgende, hijgend, voor mijn gevoel was ik echt in paniek. Ik voelde angst, omdat het allemaal ineens zo anders was. En omdat ik de weeën niet aankon, ik raakte mijn kalmte kwijt. Van alle kanten werd ik aangemoedigd en werd er gezegd dat ik goed bezig was.
De baarkruk werd klaargezet. De verloskundige zei dat het wachten was op reflectoire persdrang. Die resoneerde in mijn hoofd. Reflectoire persdrang, reflectoire persdrang. We wachten op reflectoire persdrang. Ik wist hoe die eruit zag. Het moment was daar, dat ik die moest gaan ervaren, reflectoire persdrang. En toen ik de neiging om te persen voelde, liet ik me er dan ook helemaal in gaan. Vocaal, spierspanning, ontspanning, heerlijk. Maar ook een beetje te enthousiast. Want ik wist dat als er reflectoire persdrang was, dat ik dan op de baarkruk mocht. En als ik op de baarkruk zat, dan zou het snel voorbij zijn. Reflectoire persdrang, dat was nu mijn doel en iets anders paste niet meer in mijn hoofd. Dus toen ik diep begon te grommen en de verloskundige zei dat het tijd was om op de baarkruk te gaan zitten, toen wist ik diep van binnen dat het te vroeg was. Ik had de reflectoire persdrang extra aangezet. Maar het was zo heftig en ik verlangde zo ontzettend naar dat verlossende moment dat ik vol mee kon gaan in de persdrang en dat die overgangsfase voorbij zou zijn…
Eenmaal op de baarkruk drong tot me door dat ik de geboorte zelf ook best eng vond… Ineens herinnerde ik me die “ring of fire”, het moment dat het hoofdje gaat staan en de huid maximaal opgerekt wordt. Leuk, hoe je dat soort dingen min of meer vergeet tot vlak vóór je ze weer tegenkomt. En dus – naast dat ik voelde dat ik te vroeg op de baarkruk was gaan zitten – begon ik het tegen te houden. Angst. Ik was ernstig teleurgesteld in mezelf. Angst!? Kom op, ik was toch degene die wel wist hoe dit moest?? Ik was toch degene die dit mooi en kalm zou doen?? Maar ik was het kwijt! Alle controle kwijt, vertrouwen kwijt, verloren. In paniek tussen niet meer in de overgangsfase willen zitten en niet verder durven naar de persfase. Mijn vriendin zag het gebeuren. Ze maakte een opmerking over mijn paniek. Dat ik in paniek aan het raken was. En dat was ook zo, de verloskundige bleef haar vertrouwen in mij uitstralen, maar ik was dat vertrouwen kwijt en de opmerking van mijn vriendin was even heel hard nodig. Ik moest de paniek tegengaan. Mijn vriendin vroeg of ik aanwijzingen wilde. Ja! Ja! Ik wéét dat in mijn geboorteplan staat dat ik geen aanwijzingen wilde, maar ik ben de weg kwijt, help mij!! Daarop gaf de verloskundige wat aanwijzingen. uiteindelijk, achteraf bezien, waren het niet eens echt concrete aanwijzingen. Maar toch hielpen ze me, want ze gaven me het gevoel dat ik iemand kon volgen die nog wel wist wat ze deed. Eigenlijk zei ze niet veel meer dan “volg je gevoel”, maar zelfs dat kon ik op dat moment niet meer zelf verzinnen.
De persdrang zette niet door. Ik kon wel janken, ware het niet dat ik behoorlijk uitgeput was. Ook een realisatie die ik pas achteraf kreeg, trouwens. De hele dag had ik het gevoel gehad dat het nog weinig voorstelde en dat ik dus niet echt moe kon zijn, maar we naderden middernacht al. Stiekem waren de periodes mét weeën wel gewoon hard werken geweest, de hele dag door. Bovendien waren de weeën vanaf dat de vaders boven waren gekomen héél heftig geweest. En de afgelopen nacht had ik natuurlijk ook niet veel geslapen! Ik besefte niet hoe moe ik al was…
Ik was zó boos op mezelf en zó teleurgesteld. Omdat ik die persdrang erger had doen lijken dan hij was, aansteller! En omdat ik de weeën niet zo goed had kunnen opvangen, omdat ik de controle verloor… Het was nu mijn schuld dat ik op de baarkruk zat zonder persdrang. Ik wist dat die nog niet heftig genoeg was! Ik wíst het! Ik voelde me een aansteller en mislukt in datgene waar ik zo goed in was, baren! Dit was toch wat ik zo goed kon!? Boosheid en verdriet.
De verloskundige bood aan de Rebozo nog een keer te proberen en dat deden we. Ik werd omhoog gesjord door mijn man en mijn vriendin. De verloskundige deed haar grote sjaal om mijn heupen. Gesteund door mijn twee steunpilaren (op dat moment letterlijk) begon de verloskundige mijn heupen te wiegen en te schudden. Ik weet niet of het veel deed, maar zodra er weer een wee aankwam, werd de sensatie van de sjaal me teveel. Hij moest wég! Weg, weg, weg dat ding! En ik moest zitten, NU! Mijn man en mijn vriendin probeerden me nog zachtjes te laten landen, maar ik gaf ze geen kans en plofte op de baarkruk. Een knop ging om en ik gaf alles wat ik had.
Ik voelde de baby naar beneden zakken. De “ring of fire” waar ik zo bang voor was geweest, schoot voorbij. Een moment. Toen was hij al voorbij en realiseerde ik me dat het hoofdje geboren was. Voor me dook één van de vaders op aanraden van de verloskundige naar beneden en hield zijn hand onder het hoofdje. Ik voelde dat de perswee nog niet op was. Ik wist dat ik rustig aan moest doen, anders zou ik zeker inscheuren. Het ging al zo hard, dit was pas de eerste perswee! Maar ik wist ook dat de wee nog niet op was en dat ik hem niet zou kunnen tegenhouden. Het was geen gelatenheid en geen paniek, er was geen tijd om er iets van te vinden of iets bij te voelen. In dezelfde wee kwamen de schoudertjes er achteraan en ving de papa de baby op. Hij legde haar op het matje neer. Ik had haar zelf aan willen pakken, maar dat kon niet, mijn lichaam gaf aan dat ik achterover moest leunen bij dit moment, dus ik had er niet zelf bij gekund. Voor hem was het het allermooiste, om zijn dochter aan te kunnen pakken. Ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik dat niet zelf had gedaan. Ik kwam weer rechtop zitten en zag die natte baby voor me op het matje liggen. Daar is ze! Het is voorbij! Daar is ze! Emma!
Ik werd met baby en al terug naar het bed geholpen, waar vrij snel ook de placenta keurig geboren werd. Ik kreeg het fijne nieuws dat er ook geen hechtingen nodig waren. Daarna heb ik Emma aangelegd voor haar eerste en laatste live voeding. Een idyllisch plaatje van een baby die keurig aan hapte en dronk alsof ze nooit anders had gedaan. Daarna heb ik zélf de navelstreng doorgeknipt. Dat vond ik wel mooi symbolisch, niemand anders verbreekt de verbinding tussen Emma en mij, dat doe ik zelf. Al met al hebben we bijna twee uur zo samen gelegen, dronken van geluk.
En toen kwam het moment van de overdracht. Iedereen had de kamer verlaten behalve de twee vaders en de doula met haar camera. Ik had verwacht enorm te moeten huilen hierbij, maar dat gebeurde niet. Ik was niet verdrietig of bang, ik vond het niet moeilijk. Het was een prachtig moment en ik kon niks anders dan stralen en genieten. Zodra er foto’s waren gemaakt van het intens bijzondere moment waarop ik Emma in haar vaders armen legde, sloop de doula de kamer uit en waren we écht even alleen met zijn viertjes. We spraken uit hoe mooi het was, hoe blij we waren. Ik ook. Intens gelukkig met dit mooie resultaat, mooie Emma! Zoveel geluk als die dag, in die kamer…
Daarna ben ik gaan douchen, heeft de verloskundige Emma nagekeken en uiteindelijk zijn we allemaal gaan slapen.
Naderhand heb ik toch nog best wel moeite gehad met het verloop. Ik voelde me helemaal niet zo trots! Een gesprek met mijn beste vriendin heeft me enorm geholpen. Ik vertelde haar dat ik zoveel moeite had te accepteren dat ik niet kalm was gebleven, dat ik de paniek had toegestaan te ontstaan. Ze wees me erop dat ik daarin heel snel herpakt had. Ik wierp tegen dat ik misschien helemaal niet zo goed was in baren als ik altijd dacht. Dat het alleen maar dankzij haar, mijn man, de doula en een geduldige verloskundige was, dat ik thuis was bevallen. Glimlachend vroeg ze me wie – héél bewust – dit team gekozen had toen ze net zwanger was. Ik dus…
Ze had gelijk. Het was helemaal gegaan zoals we gehoopt hadden. Een thuisbevalling bij de vaders thuis, op de baarkruk, Emma aangepakt door haar vader, ongelofelijk hoe mooi het was gegaan! En de grootste factor daarin, was ik zelf. Ik had dat geregeld. En daar mocht ik best trots op zijn! ‘
0 Reacties op "Zo veel geluk als die dag, in die kamer...."