Wat een droom…: Je wordt midden in de nacht wakker omdat de vliezen breken en een uur later heb je je baby in je armen. Anderhalve week geleden kregen Susan en haar man hun derde kindje, per ongeluk unassisted., omdat het zo snel ging: ‘Dit is het mooiste wat wij ooit hebben mogen meemaken.’
‘Na de (achteraf) onnodige inleiding van de geboorte van onze dochter keken we deze zwangerschap erg uit naar een andere ervaring. We hebben het boek Vrije Geboorte meerdere malen gelezen en veel thuisbevallingen (zonder assisentie) bekeken online.
Het idee van samen (mijn partner en ik, zonder iemand anders erbij) bevallen spreekt ons ontzettend aan maar gezien ik veel bloed ben verloren bij mijn eerste bevalling en we een hele fijne vroedvrouw, Mirjam, hebben gevonden besluiten we Mirjam te betrekken bij de geboorte. We overleggen dat het uitgangspunt een hands-off bevalling wordt.
Op 3 november gaan we rond 22.30 naar bed. Het was de dag van de uitgerekende datum. Alles is helemaal rustig en er zijn geen tekenen van een naderende geboorte. In de nacht word ik wakker en voel een plop. Ik vind dit een raar gevoel en ik besluit maar even te kijken hoe laat het is, het is 23.58. Ik voel vocht langs mijn benen lopen: de vliezen zijn gebroken. Ik zeg tegen mijn man dat de vliezen zijn gebroken en hij helpt me naar beneden. Op de wc voel ik een wee, die ik als behoorlijk heftig ervaar. Mijn man begint van alles klaar te zetten en ik wil nog zeggen dat dit niet hoeft omdat het nog wel even kan duren. Dit lukt me alleen niet want ik heb alweer een wee. Ik kleed me uit en vraag mijn man een badjas en wat droge kleding aan te geven. De weeën die ik heb zijn kort maar vlak op elkaar. Eenmaal aangekleed besluit ik Mirjam te bellen, het is dan 00.14 uur. Het voelt wat snel om al te bellen want ik ben nog maar een kwartier wakker maar het lijkt mij de beste keuze. Ze vraagt wat ik graag zou willen en ik vraag haar om te komen, de weeën zijn sterk.
Zodra ik heb opgehangen voel ik de baby dalen en maak ik mijn net schoon aangetrokken kleding vies met ontlasting. Naar het toilet en even schoonmaken. De weeën voelen heftiger dan ik mij herinner en ik vraag me af hoe dat kan. Ik heb een aantal geboorte-affirmaties gemaakt en die spreek ik uit terwijl ik heen en weer loop door de woonkamer. ‘Ik ben niet bang’ , ‘ik en mijn baby zijn sterk, wij kunnen dit’, ‘mijn lichaam weet wat het moet doen’. Tijdens de weeën voel ik al lichte persdrang. Hierbij probeer ik zoveel mogelijk te ontspannen. Ik weet niet hoe ver mijn ontsluiting is maar het lijkt mij dat er niets mis kan gaan als ik maar ontspan. Ik merk dat ik erg helder ben van gedachten tijdens de geboorte en mij heel bewust van alles wat er gebeurt.
Mijn man heeft ondertussen van alles voorbereid. Onze houtkachel is aan, kleding voor de baby gepakt, zeiltje voor op de vloer, handdoeken paraat, warm water staat klaar. Ik merk dat ik graag nog even naar de wc zou willen maar zodra ik daar ben veranderen mijn weeën in volledige persdrang.
Ik heb dorst en vraag om thee. Mijn man wil naar de keuken lopen maar ik roep hem terug. De baby komt nu. Schreeuwend vang ik de persweeën op. Ik ben mij erg bewust van dat het hoofdje bijna geboren gaat worden. Ik probeer zo goed mogelijk te ontspannen van onderen. Mijn man blijft zo rustig en zit gehurkt achter mij klaar met een handdoek. Ik voel dat het hoofdje is geboren en ik krijg een pauze, heerlijk. Deze pauze duurde maar 3 seconden vertelde mijn man achteraf maar voor mij was dit heel fijn al voel ik de druk van de schouders. Met de volgende wee is onze baby geboren. Ik heb nergens het idee gehad dat ik actief heb geholpen met persen, dit ging volledig vanzelf. Mijn man heeft de baby opgevangen en ik pak de baby tussen mijn benen door aan. Ik sta immers nog midden in de woonkamer, licht gehurkt.
De baby heeft wat vocht binnen gekregen dus ik houd hem op zijn buikje. Het helpt en hij ziet er goed en gezond uit. Zijn huiltje krijgt kracht. Ik ga met hem zitten op de bank en bekijk zijn geslacht. Een jongen!! Onze Tonnis is geboren. Het is ongeveer 00.38. Ik geef mijn man een zoen en we feliciteren elkaar.
Een auto komt aanrijden, daar is Mirjam. Betere timing had niet gekund. Wat prachtig dat ik dit alleen met mijn man heb kunnen doen en wat fijn dat Mirjam er daarna direct is. Ze heeft goede tips voor de placenta, houdt het bloedverlies voor mij in de gaten en helpt met van alles weer op te ruimen. Verder heeft ze mijn man van alles laten zien van de placenta. Ik krijg hier allemaal niet veel van mee want ik geniet van de eerste borstvoeding.
Dit was een geboorte nog mooier dan wij ons hadden kunnen voorstellen. Alles bij elkaar duurde de geboorte 40 minuten. Het was een heel intieme gebeurtenis samen. En mijn man heeft zijn zoon op de wereld geholpen. Dit is het mooiste wat wij ooit hebben mogen meemaken. Wat zijn we gezegend.’
0 Reacties op "'Er kan niets misgaan, als ik maar ontspan'"