‘Ik wist dat ik gewoon normaal vaginaal kon bevallen’

Dit is het mooie, inspirerende, bekrachtigende verhaal van Denise’s stuitbevalling en VBAC (vaginale bevalling na een keizersnede). De bevalling begon thuis, onder begeleiding van drie vroedvrouwen. Omdat de bevalling onvoldoende vorderde ging ze uiteindelijk toch naar het ziekenhuis. Daar bleef ze dichtbij zichzelf. De zorgverleners stelden al voor om een keizersnede te laten doen, maar de baby kwam toch via ‘de natuurlijke weg’.

‘Met heel veel liefde en enthousiasme deel ik hierbij -eindelijk, na 5 maanden- mijn bevallingsverhaal. De geboorte van mijn prachtige zoon Ivar. Hopelijk mag mijn verhaal aanstaande moeders bekrachtigen in hun eventuele keuzes voor een zo vrij mogelijke geboorte. Zoals je al leest, is mijn eerste zoon met een (geplande) keizersnede geboren. Hierdoor wist ik al meteen toen ik zwanger was, dat ik uit zou moeten wijken naar een holistische vroedvrouw om thuis te kunnen bevallen, wat ik graag wilde. Ik vond twee lieve vroedvrouwen die mij wilden bijstaan tijdens mijn bevalling en elkaar zouden waarnemen gedurende hun vakanties, eind augustus en begin september; Elke Steinhilber en Margaretha Huese. 

Mijn eerste zoon was geboren via een ‘natuurlijke’ keizersnede, omdat ik ooit een endeldarm prolaps had en de darm is opgehangen en eventueel zou kunnen verzakken. Ik kijk terug op een heel mooie geboorte van mijn eerste zoon, Taran. Toch voelde ik dat ik het nu anders wilde, de eventuele verzakking van mijn darm voelde niet zo aan de orde. Ik had (zes jaar later) gewoonweg veel meer vertrouwen in mijn lichaam gekregen en voelde dat een vaginale geboorte bij mijn tweede zoon hoorde. 

Het vermoeden dat Ivar in stuit lag, was er rond week 30. Mijn vroedvrouw Elke voelde een hard gedeelte in mijn bovenbuik. Zelf had ik ook het idee. Overigens lag mijn eerste zoon ook in stuit en zelf ben ik ook (vaginaal) in stuit geboren. ‘De familie stuit’ grapte mijn vroedvrouw. Er was geen aantoonbare reden voor een stuitligging, zoals een vervormde baarmoeder. Een echo bevestigde ons vermoeden.

Na vele oefeningen, moxa en liefdevol praten met mijn kleine man, handstanden in het zwembad (week 35), bleef Ivar in stuit liggen. En dat terwijl ik het gevoel had dat hij wel wilde draaien. De keuze voor een uitwendige versie voelde niet kloppend, maar mijn vroedvrouw vertelde wel dat dit een kans op een thuisbevalling zou vergroten. Uiteindelijk heb ik via via een goede versiekundige gevonden in het OLVG West, waar ik vertrouwen in had. Tijdens de versie (week 36) kwam het diep ingedaalde billetje maar een klein beetje omhoog uit het bekken. Ik was goed ontspannen, maar eventueel kon een weeënremmend middel nog wat meer ontspanning bieden. De volgende dag volgde een nieuwe poging met infuus met weeënremmer. Ivar was bijna geheel gedraaid, toen zijn hartslag daalde en niet meer stabiliseerde. Vliegensvlug werd hij teruggedraaid en zijn hartslag stabiliseerde weer. Vol spijt, verdriet en een schuldgevoel kwamen mijn man en ik weer tot de conclusie dat een kind niet voor niks in stuit ligt en dat dit de positie was waarin hij zich het beste voelde. Ik had naar mijn ‘niet doen’ stem moeten luisteren. Vanaf nu zou ik nog beter naar mijn intuïtie luisteren. En die vertelde mij dat een stuitbevalling thuis ook prima te doen zou zijn. Want ik wist dat Ivar niet meer zou gaan draaien. De keuze om thuis te bevallen voelde veilig en gaf mij innerlijk rust.

Wel hebben we gesprekken gehad met een gynaecoloog (die tevens de versiekundige was). Eigenlijk voelde het alsof we alles tot in de puntjes hadden voorbereid. Ik zou tijdens de bevalling voelen wat goed voelde. Ik was welkom in het geboortehuis (de gynaecoloog wist dat ik niet voor een bevalkamer in het ziekenhuis wilde kiezen en was bereid om mij tijdens de persweeën bij te staan in het geboortehuis). Het OLVG West was wel een eind weg van waar ik woonde, maar dit ziekenhuis met deze gynaecoloog voelde het meest oké. De gynaecoloog en de vroedvrouwen onderhielden ook fijn contact. 

Omdat Elke en Margaretha wisten dat ik waarschijnlijk toch voor een thuisbevalling zou kiezen, wilden ze tijdens deze bevalling een tweede vroedvrouw erbij, liefst met meer ervaring in stuitbevallingen. Vooral Margaretha vond het idee van de stuitbevalling thuis best spannend. Zij had er zelf geen ervaring mee. Omdat holistische vroedvrouwen onderling een mooi netwerk met elkaar onderhouden, hadden ze al contact gelegd met een paar vroedvrouwen. Eén daarvan – Rebekka Visser – heeft veel ervaring met stuitbevallingen. Zij en haar duo-collega Mirjam Medema waren bereid om mij bij te staan tijdens mijn bevalling. Wat best bijzonder is, want zij wonen aan de andere kant van het land. 

40 weken zwanger…. 41 weken zwanger…. Ik voel me goed, maar weeën blijven uit. 

5 september 2018, 41,3 weken zwanger:
00:10 een steekje, gevolgd door wat pijn. 8 minuten later weer en 8 minuten later weer en weer. Weeën! Wel licht, maar slapen lukt niet. Ik besluit beneden te gaan zitten, startklaar met de telefoon. Kopje thee erbij. En weg zijn de ‘weeën’. Ik ga maar weer snel in bed liggen, want ik wil niet dat de weeën weggaan. Uiteindelijk val ik in slaap. De volgende ochtend zijn de weeën er gelukkig nog gewoon. Soms om de 10 minuten, dan weer om de 20 minuten. Ik bel met mijn vroedvrouw om 9 uur. Gedurende de dag worden de weeën wat sterker. Halverwege de middag moet ik gaan zitten tijdens een wee en mij goed concentreren op mijn ademhaling. Ik leg mijn zoon van 6, Taran, uit dat hij niet tegen mij moet praten als hij mij zo ziet zitten. Hij luistert goed, vergeet het soms 😉 en is blij verheugd. Mijn man, Lukas, gaat niet meer naar zijn klanten. Met elkaar zijn we thuis. 

Om 17.00 uur komt Margaretha (Elke is op vakantie). Op mijn verzoek voelt ze even en ik heb 2 cm ontsluiting. Yes! Dit was al mijn gevoel. Het is nu echt begonnen. Margaretha heeft met voelen het idee dat er een voetje wegschiet. Ook de bil vindt ze hard voelen, bijna zo hard als een hoofdje. Ze vraagt me of ik wil dat ze blijft, maar dat hoeft voor mij nog niet. Tijdens het avondeten voel ik dat de weeën nog wat sterker worden. Er zijn steeds meer momentjes waarop ik zit, geconcentreerd adem en waarop ik niet wil dat er tegen me gepraat wordt. Om 19.30 uur leg ik Taran op bed. Ik beeld mij in hoe hij later in de avond/ nacht gewekt zal worden om bij de geboorte van zijn broertje te zijn. 

Margaretha is inmiddels onderweg. Ze heeft met Lukas gebeld en de weeën zijn nu heel regelmatig en volgen elkaar vrij snel op.  19.45 uur. Wanneer ik beneden kom, zie ik Margaretha al op de bank zitten, met een prachtig borduurwerk. Ik bewonder het en ineens schrik ik. Ik voel wat nats. Ik sta op, want ik wil de bank niet bevuilen en voel dat de vliezen zijn gebroken. We lachen er beiden om, want mijn reactie is best grappig. In het water ziet mijn vroedvrouw een klein beetje meconium. Ze vertelt me dat dit ook bij een stuitbevalling nog niet ‘normaal’ is op dit tijdstip van de bevalling. Beiden maken we ons geen zorgen. Ik voel dat het oké is. In de tuin belt Margaretha met Rebekka. Ook met de gynaecoloog. Deze vraagt mij om alsjeblieft naar het geboortehuis te komen. Dit is een klein uurtje rijden. Ik zie dit niet zitten en daarnaast voelt het nog steeds oké om thuis te bevallen. Taran komt naar beneden. Hij is verdrietig. Hij wil er graag bij zijn en kan niet slapen.

Inmiddels zit ik op een matras in de woonkamer. Dit voelt nu het fijnst. Ik wil iets stevigs en zachts voelen onder mij. Ik lig op mijn zij. Lukas vraagt of hij het bevalbad op zal zetten. Margaretha zegt dat ze denkt dit dit geen nut meer heeft, omdat de weeen inmiddels te ver gevorderd zijn (ik zou in het bevalbad weeën opvangen, maar op aanraden van de vroedvrouwen op ‘het droge’ bevallen. Dit omdat bij een stuitbevalling beentjes wel eens willen gaan ‘zwabberen’ in het water, waardoor er tijd verloren zou kunnen gaan met de geboorte van het hoofdje). Ik voel dat Ivar binnen een paar uur geboren zal worden.

De weeën zijn sterk en intens. Ik voel me dankbaar en helemaal in verbinding met Ivar. Op de achtergrond speelt steeds hetzelfde instrumentale muziekje. Iets wat Lukas had uitgezocht voor de bevalling. Het voelt en klinkt fijn. Voor Taran wordt er een matrasje naast mij neergelegd. Hij wil graag helpen en ik mag in zijn hand knijpen. Heel lief. Ik knijp vooral zo zacht mogelijk, terwijl ik eigenlijk heel hard wil knijpen. Lukas zit naast mij en ik vind het fijn om in zijn hand/ arm te knijpen. Inmiddels zit ik handen en knieën. Af en toe wrijft Margaretha stevig over mijn onderrug. Dit voelt fijn. Een soort tegendruk. Ik vang de weeën op door mijn hoofd in een kussen te duwen, wat op een baarkruk ligt. De baarkruk omarm ik inmiddels alsof het mijn beste vriend is. Hoewel hij zeker niet lekker voelt, maar dit is de fijnste houding. Dan weer Margaretha, dan weer Lukas, dan weer even een matras, het vloerkleed, de baarkruk… Als ik maar iets kan grijpen. Verder kan ik de weeën goed opvangen met mijn ademhaling. Om mij heen hoor ik Taran spelen en blij zijn over het egeltje wat op het terras naast de voordeur zit. 

21:00 uur. Ik probeer te plassen op de wc. Mijn slijmprop komt eruit. 

21.05 De tweede vroedvrouw, Rebekka, komt binnen. Heel relaxt en met een fijne duidelijke stem stelt ze zich kort voor en vraagt of ze erbij mag komen zitten. Prima. Ze neemt plaats ergens in een hoek achterin de woonkamer. Ik hoor haar niet, maar haar aanwezigheid voelt fijn. Taran wordt inmiddels erg enthousiast. Het ontgaat mij voor een deel, maar zijn hoge luide stemmetje voelt wel wat veel. De vroedvrouwen stellen voor dat hij boven gaat spelen. Dit vindt hij prachtig, zo laat in de avond. Rebekka blijkt haar duo-collega te hebben meegenomen. Zij zit in de auto en is meegereden omdat het lang rijden is en wil eventueel helpen, wanneer dit nodig is. 

21:15 uur. Ik voel een beetje aandrang. Ik duw zachtjes mee. De vroedvrouwen zeggen dat mijn bekken prachtig open gaat. Wat mooi om te horen. Ik voel ook dat ik meer open ga. Met mijn toestemming wordt er af en toe tussen een wee door geluisterd naar Ivar’s hartje met de dopper. 

21.45 uur. Ik heb nu sterke persdrang. Lukas verandert de muziek naar intensere muziek, die hij speciaal heeft uitgezocht voor de persfase. Ik gebaar met mijn arm dat het uit moet. Wat een nare muziek. Ik wil die rustige dromerige muziek weer. De oude muziek klinkt weer. En tussen een wee door kan ik even contact maken met een stukje van een visualisatie van een week ervoor. Het was een soort kracht-visualisatie en boodschap die ik toen kreeg voor de bevalling; Oer-moeder energie. Ik ervaar de oer-moeder energie als een bruine spiraal, met een rode stip in het midden, Eerst om mij heen en dan vanbinnen. In mijn buik. Ik ervaar mezelf als Schepper. Ik creëer een zo makkelijk mogelijke passage door mijn bekken, voor Ivar. Ik creëer van mijn geboortekanaal een soort korte tunnel, waarachter het licht schijnt en eindigt in een rozenpoort. De tunnel masseert Ivar liefdevol. Na deze ervaring komt er een grijze, wijze man naar mij toe (ik ervaar hem als een Gids). Hij vertelt mij dat ik dit wel kan, hier thuis en zegt; ‘Je hebt hier alles voorhanden wat je nodig hebt’ en gaat weer weg. Deze visualisatie gaf mij de hele week kracht en nu ervaar ik de spiraal weer en creëer ik de tunnel weer. Ik moedig Ivar aan en vertel hem dat hij het kan. Het voelt zo goed om dit samen met hem te doen. We kunnen dit. De vroedvrouwen bevestigen mij liefdevol in mijn aanmoedigingen. En ook Lukas zegt lieve dingen tegen mij. 

22.00 uur. Ik probeer nog een keer op de wc te plassen, tussen een wee door. Op de wc krijg ik een sterke wee. Ik hou de handgreep van de deur stevig vast en ontwricht deze een beetje. Ik ga snel weer in mijn vertrouwde handen en knieën positie zitten op het matras. De persweeën voelen sterk en ik probeer mee te persen. Ivar’s stuit ligt al diep en ik voel er veel uitlopen. Dit schijnt meconium te zijn. 

22.20 uur. Rebekka komt ‘uit de hoek’ en vertelt mij dat ze het gevoel hebben dat de weeën niet sterk genoeg zijn. Ik voel inderdaad dat ze iets minder krachtig zijn, maar ik heb er alle vertrouwen in. Rebekka vraagt aan mij of ik het goed vind dat zij het vanaf nu overneemt van mijn vroedvrouw Margaretha. Dit is oké. De liefdevolle aanwezigheid van mijn eigen vroedvrouw maakt nu plaats voor iets meer duidelijke stimulans. Met Rebekka haar duidelijke stem vraagt ze mij of ik even wil voelen. Ze helpt me omhoog en ik ben verbaasd en helemaal blij om te voelen hoe Ivar al voelbaar is. Ik voel zijn billen. Er komt weer een wee en Rebekka vraagt mij of ik Ivar nu geboren wil laten worden. Ja! Dat wil ik. Tussendoor zegt ze ook eerlijk dat ze nu graag progressie wilt zien. De stuit ligt al lang heel laag. Na een paar weeën vraagt Rebekka of ik het in een andere positie wil proberen. Opstaan voelt zeer onprettig. Ik word geholpen en probeer de baarkruk, ondersteund door beide vroedvrouwen. Nee, dit voelt echt niet fijn. Ik voel mijn wee zelfs wegzakken zonder te persen. Ze stellen nog voor om het staand te proberen, maar ook dit voelt niet fijn. Ik ga weer snel op handen en knieën zitten. 

22.30 uur. Margaretha en Rebekka zien nu goed progressie; Ivar’s stuitje komt meer naar buiten. Ze zeggen me dat ik het zo knap doe. Lukas zegt tegen mij; ‘Denk aan een wild zwijn’. O ja, dank je. Dat was ik helemaal vergeten (voor mijn bevalling had ik krachtdier kaarten getrokken. Eentje daarvan is het wilde zwijn. Ik had in Ina May Gaskin’s boek gelezen dat het je kan helpen door je te verbeelden dat je een groot barend zoogdier bent. Het wilde zwijn voelde als mijn dier). Gelijk wordt mijn kreun lager en dieper. Het voelt goed. 

23.00 uur. Mijn vroedvrouwen vertellen eerlijk dat zij zich zorgen maken, omdat Ivar’s zachte delen al zo lang gekneld zitten en zijn hartslag al lang erg hoog is. Ze vragen ons of we misschien voelen dat dit toch het moment is om naar het ziekenhuis te gaan. Lukas en ik overleggen. Lukas stemt in met mijn vertrouwen, Ik wil het nog proberen. Ik weet dat Ivar en ik dit kunnen en Ivar voelt voor mij oké. Ik blijf proberen, maar voel dat het vertrouwen om mij heen steeds verder inzakt en de zorgelijkheid groeit. Ik voel dat ik de enige ben die er nog in gelooft dat Ivar en ik dit samen kunnen. Er gaan wat gedachten door mij heen; “Zij hebben de kennis en wijsheid en ervaring. Zeker Rebekka heeft veel ervaring met stuitbevallingen en zij maakt zich zorgen…’

 
23.10 uur. De derde vroedvrouw, Mirjam, wordt er in de gang bij gehaald. Blijkbaar was zij boven aan het spelen met Taran. De toon naar mij wordt nu serieuzer. Ze vertellen mij nogmaals over de ernst van de te hoge hartslag, die nu al meer dan een uur veel te hoog is. Rebekka, met haar fijne duidelijke stem vertelt me dat Ivar nu echt geboren wil worden en het daarom beter is om nu direct naar het ziekenhuis te gaan. We stemmen in. Er wordt druk gebeld in de gang. Blijkbaar lukt het niet met doorverbinden, om een ambulance te regelen. 

23.20 uur. Mirjam belt met mijn gynaecoloog van het OLVG West en vraagt haar of zij het ziekenhuis wil inlichten (ziekenhuis op 5 autominuten afstand. Ik krijg dit telefoontje niet bewust mee, maar schrijf het er wel bij nu). 

23.25 uur. De ambulance staat voor. Er ontstaat wat hectiek. Er blijkt meer spoed te zijn dan ik zelf voel. Ik maak me zorgen om Taran. Ik wilde zo graag dat hij bij de geboorte zou zijn. Lukas heeft met lieve buren gebeld (waarmee we al hadden afgesproken dat Taran eventueel zou komen) en Taran wordt opgehaald. Ik word omhoog geholpen door een heel lieve vrouw, de derde vroedvrouw, Mirjam. Ik had haar nog niet gezien. Ik zeg haar dat ik wat aan wil en ze helpt me met mijn t-shirt. Ik heb geen onderbroek aan en dit voelt niet fijn. Er wordt nog snel een handdoek gegeven, Deze sla ik om. Ik word met snelheid naar de deur gebracht en heb geen tijd meer voor mijn slippers. In de gang krijg ik een sterke wee die ik half zittend op de trap en half staand opvang. Ik voel me wat verdrietig. Taran is inmiddels weg. Ik heb hem nog even uit kunnen zwaaien, met een gemaakte glimlach. Ik word op een brancard gelegd en zeg dat ik liever op mijn zij lig. Dit mag. Rebekka geeft mij nog snel het advies om mijn weeën nu te proberen op te houden, niet te persen.

Naast mij in de ambulance zit Margaretha. Ze is geëmotioneerd en vertelt me dat ik het heel goed heb gedaan en dat ze heel trots op mij is. Ik krijg een sterke wee en vertel haar over het advies van Rebekka. Ze vertelt mij met haar zachte, liefdevolle stem dat ik gewoon mag persen als dat goed voelt. Dit voelt als een opluchting. De ambulance mevrouw vertelt mij dat het zeker niet de eerste baby zou zijn die in de ambulance geboren zou worden. Ik probeer me er een beeld van te vormen. Ik moet er wel een beetje om lachen. Ik lig eigenlijk wel lekker. Ik voel me moe en dit liggen voelt wel even fijn. Ik voel me rustig en denk terug aan de voorgaande minuten, waarin ik persweeën lopend moest opvangen. Dat voelde heel naar. Het voelt fijn dat mijn vroedvrouw naast me zit. Ze voelt heel liefdevol en streelt me zachtjes over mijn arm. 

23.35 uur. We komen aan bij het ziekenhuis, het St Jansdal. Ik word naar binnen gereden. Verschillende mensen stellen zich voor. Ik glimlach terug en verder ontgaat het me. Ik zie felle lampen en de temperatuur voelt frisser. Een gynaecoloog stelt zich voor en zegt; ‘Goed, dan ga ik nu eens luisteren wat jóuw verhaal is.’ Ik voel de bui al hangen. Ik ben me ervan bewust dat ik met zes medische indicaties op dit moment het ziekenhuis binnenkom. Ze vinden daar vast van alles van. Ik hoor tevens dat ze denken dat ik voor een spoedsectio kom, omdat mijn eigen gynaecoloog had gezegd dat we daar voor kwamen. Mijn vroedvrouwen vertellen dat ik gewoon nog vaginaal wil bevallen en graag met mijn eigen vroedvrouwen.

Er gebeurt nu veel. Er wordt bloed afgenomen. Een ctg band wordt om mij heen gedaan. Dat zit te strak vind ik en het wordt wat losser gedaan. Er wordt een infuus ingebracht met oxytocine. De gynaecoloog wil graag zelf even voelen en vraagt of ik op mijn rug wil gaan liggen. Op mijn rug liggen voelt onaangenaam. Ik stem wel in en tijdens een wee voelt ze. Ook dit voelt zeer onprettig. Er moet een katheter worden ingebracht. Mijn vroedvrouw vraagt of zij dit mag doen en dit is oké. Nu willen ze een inwendige ctg aansluiten. Dit wil ik absoluut niet en Rebekka stelt voor om de ctg zelf laag op mijn buik vast te houden. Er wordt mij geadviseerd om weer op handen en knieën te gaan zitten. Even voelde dit wat minder fijn, want op mijn zij liggen voelt nu fijner. Maar ook de gynaecoloog zegt dat op handen en voeten nu de beste positie is. 

23.50 uur. Ik ga weer op handen en voeten en de vroedvrouw houdt de ctg op mijn buik. Het lukt gelukkig. De gynaecoloog kijkt mee op de monitor. De hartslag is stabiel, dus ik mag nog even zelf proberen. Er blijft een twijfel over de progressie en conditie van Ivar. 

De gynaecoloog houdt een heel verhaal tegen mij. Geen idee wat ze allemaal zegt. Ook tijdens weeën praat ze door. Lukas zegt me dat ik haar maar lekker moet laten lullen. Heerlijk die woorden. Dat is precies wat ik aan het doen ben. Toch kan ik haar helder antwoorden op haar vragen. Ze vraagt zich af of het stuitje misschien niet verder kan, omdat er misschien een netje zit (vanuit een vroegere darmoperatie aan mijn endeldarm; De reden voor de geplande sectio bij mijn eerste zoon). Er wordt druk gespeculeerd en onderling gevraagd naar een medisch dossier hiervan. Ik kom er tussendoor en antwoord rustig dat ik dat in mijn tas heb zitten. Dit was ik vergeten te zeggen en wist niemand. In mijn tas vinden ze een ongeopend dossier. Ik zeg erbij dat ik dit niet heb bekeken, omdat ik weet dat het netje veel hoger ligt. De gynaecoloog bevestigt dit. 

De gynaecoloog vertelt mij dat het ok team al klaarstaat vanaf mijn binnenkomst en ze legt me uit dat er misschien een spoedsectio moet komen, omdat de hartslag nu snel zou kunnen dalen. Ik krijg nog de kans om voor een gewone sectio te kiezen, maar dan zou ik daar wel nu voor moeten beslissen. Ik zeg niks en beeld me vanbinnen in hoe een keizersnede eruit ziet met een half geboren kindje. Dit is toch niet mijn verhaal. Ik heb nog steeds zoveel vertrouwen. Ik weet dat Ivar gewoon vaginaal geboren wil/ ‘hoort’ te worden. Om mij heen voel ik dat er gehoopt wordt dat ik voor een ‘normale’ sectio ga kiezen. Ik voel dat er geen vertrouwen meer is dat dit mij natuurlijk gaat lukken. Zelfs niet meer bij mijn vroedvrouwen. Dit voelt als een teleurstelling voor mij. Ik geloof er nog steeds in. Onverminderd…

Er komt een sterke wee. Ik pers mee. 

00.11uur. Geboorte Ivar
Ineens komt Ivar’s stuit er helemaal uit en floept niet meer terug. De aanmoediging en blijdschap om mij heen is groot. In een vloeiende beweging vallen de billen en benen naar buiten. Ik voel Ivar helemaal naar beneden glijden. De armen…. Ivar wordt tot aan zijn nekje geboren. Ik blijf zo lang mogelijk persen, maar mijn wee is op. Rebekka vraagt om handschoenen. Ze vraagt aan de gynaecoloog of zij mag en dit is oké. Losjes zit de navelstreng om Ivar’s nek met een knoop, als een sjaaltje. Snel haalt ze de knoop eruit en past de ‘Frank nutch’ toe (een drukmethode op borst, zodat het hoofdje wordt ingetrokken met de kin op de borst). Ze vraagt me om te persen. Zonder perswee, pers ik vol kracht en dan is Ivar geboren. 

Ik pak Ivar direct aan. Wat een euforie. Wat een opluchting. Hij is er! En helemaal zelf geboren. Ik wist het! Ik ben zo trots op Ivar. Wat een sterke jongen! Ik pak een huilende Ivar aan. De blijdschap om mij heen is groot. De kamer is gevuld met mensen. Ik word gefeliciteerd, ook door de gynaecoloog. Ze gaat weg met de woorden dat ze het OK team op de hoogte gaat brengen. Terwijl ik Ivar stevig tegen mijn borst hou, vraag ik wat hulp met het uitdoen van mijn t-shirt, wat nog ergens aan mijn arm vastzit. Ik kijk mijn vroedvrouw aan, die helemaal trots, blij en ontroerd is en voel iets glijden. Ik vertel dat er nog iets komt. Het is de placenta, om 00.13. 

De vroedvrouwen dimmen snel de lichten en het ziekenhuisteam feliciteert me en gaat weg. De kamer komt tot rust. Ik word geholpen om comfortabel op het bed te zitten en leg Ivar op mijn borst. We hebben een prachtig oogcontact. Wat een mooie jongen. Wat een wonder… Ivar komt tot rust. Daarna help ik hem een beetje met het vinden van mijn borsten. Hij drinkt. 

Rebekka en Mirjam nemen afscheid. Zij moeten nog een heel eind naar huis rijden. Ze vertellen mij hoe blij ze zijn dat ze bij de geboorte van Ivar waren en hoe bijzonder ze deze geboorte vonden.  Lukas heeft de buren gebeld en deze zijn zo lief om Taran meteen te brengen. Taran komt binnen. Heerlijk dat hij er is. We zijn nu samen met elkaar en onze vroedvrouw Margaretha. Ze vraagt ons wat we willen met de placenta. Lukas en ik voelen dat we de navelstreng niet willen doorknippen en kiezen spontaan voor een lotusgeboorte. Na Ivar’s bijzondere en krachtige levensstart willen we niets veranderen aan de perfectie van zijn geboorte. Daar hoort de placenta bij. Op grote vellen aquarelpapier maakt Margaretha voor ons twee afdrukken van de placenta. Ze zijn mooi. Om 01.30 gaat ook Margaretha naar huis. 

Om 4.00 verlaten we het ziekenhuis. Ik had het lekker rustig aan gedaan. Ik genoot even van de verzorging met eten en drinken door de zuster. Ik lag lekker met Ivar en heb ook even fijn gedoucht. Nu gaan we met Taran -die erg happy is, o.a. omdat hij nooit eerder zó laat naar bed mocht- en Ivar naar huis. Slapen, bijkomen, genieten, knuffelen…

* Toen de navelstreng losjes om Ivar’s nek zat, concludeerden de vroedvrouwen dat dit de reden moet zijn geweest waarom het uitwendig draaien zo heftig verliep. De navelstreng werd waarschijnlijk aangetrokken. Ivar lag waarschijnlijk in stuit vanwege de navelstreng. Terugkijkend en voelend, zou ik nu nooit meer kiezen voor een uitwendige versie, wanneer moxa, oefeningen en contact met mijn kindje geen beweging voortbrengen. Ik voelde eigenlijk letterlijk dat Ivar erg stil ging liggen wanneer ik oefeningen deed. Hij stopte dan juist met bewegen. Ik zou moeders willen meegeven dat zij hier op letten. Wanneer je kindje echt niet reageert, juist erg stil ligt wanneer je het probeert/ aanmoedigt om te draaien, heeft je kindje vast en zeker een goede reden om in deze positie te liggen. 

* Ik vind het fantastisch en heel bijzonder dat ik de liefde en steun van drie vroedvrouwen om mij heen mocht ervaren tijdens Ivar’s geboorte. Ik ben Rebekka en Mirjam, die zo ver wilden reizen voor de bevalling, oneindig dankbaar. Holistische vroedvrouwen zijn zo bijzonder… Ze verdienen eigenlijk -financieel gezien- erg weinig, omdat ze per maand minder bevallingen kunnen bijwonen dan reguliere verloskundigen. Hun zorg en betrokkenheid is daadwerkelijk van een heel ander niveau. De vroedvrouwen die van ver kwamen en mij alleen vanuit de verhalen van mijn vroedvrouwen Elke en Margaretha kenden, zijn gewoon gekomen. Ook al hadden ze er niks voor betaald gekregen. Zo diep zit de liefdevolle betrokkenheid bij holistische vroedvrouwen. Ik heb veel bewondering voor ze en weet nu uit ervaring hoe moeilijk hun positie is in Nederland. Enerzijds willen ze geheel de autonomie van de zwangere- en bevallende vrouw bewaken en ondersteunen en anderzijds lopen ze bij vrijwel elke bevalling weer tegen veel tegenwerking aan. Ze staan erg sterk in hun schoenen en verdienen alle dank en bewondering. 

Ook ben ik het ziekenhuis, waar Ivar uiteindelijk geboren werd, dankbaar. Ze kenden mij niet en hebben mijn bevalplan niet gezien. Toch hebben ze de regie voor een groot deel bij mijn vroedvrouwen gelaten. Het personeel was respectvol en aardig naar mij. Ik heb ervaren hoe mooi de samenwerking kan verlopen tussen vroedvrouw en ziekenhuis. Ik wens dit iedere bevallende vrouw en vroedvrouw in een ziekenhuis toe. 

Lieve moeders die dit lezen, voor een ‘buitenstaander’ had ik veel tegenslag en heb ik veel (onnodige) risico’s genomen. Toch heb ik dit niet zo ervaren, Ik ben de gehele zwangerschap (op de uitwendige versie na) trouw gebleven aan mijn gevoel. Ik wist dat ik gewoon normaal vaginaal kon bevallen. Daarnaast had ik wensen. Wensen voor mijn lieve Ivar, om hem een zo mooi en liefdevol mogelijke start van zijn leven te geven. Ik kwam er al snel achter dat er veel mogelijk is, wanneer je wensen hebt. Je moet alleen de juiste mensen om je heen ‘verzamelen’. Ook zonder deze mensen zal er veel mogelijk zijn, maar mét deze mensen: mensen die jou steunen en geloven in jou, voelt de zwangerschap en bevalling nog fijner. Holistisch verloskundigen zijn daar een voorbeeld van. Een essentiële schakel tussen reguliere geboortezorg en jezelf. 

De meeste mensen die mijn bevalverhaal (in grote lijnen) horen, schrikken van ‘het ambulance verhaal’. Zij zijn veelal niet eens op de hoogte van de keuzes die ik heb gemaakt. Keuzes die zeker niet iedereen zou hebben gemaakt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik trouw ben gebleven aan mijn intuïtie, gevoel en lichaam. Trouw aan mezelf.  Ik vind het ook niet zo erg dat ik uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis werd gereden en Ivar daar werd geboren. Het maakte zijn geboorte niet minder Vrij. Ik had vertrouwen in mezelf en mijn kind en dat is de sleutel naar een Vrije Geboorte. Ik wens iedere vrouw dit vertrouwen toe.

—- Dit is de website van holistisch verloskundige Margaretha Huese: https://vpmh.nl/ —-