‘Het zijn echt golven en geen weeën zoals ik die kende van mijn eerste bevalling.’

Het blijft me verbazen hoe normaal het is dat er tijdens een bevalling dingen met vrouwen gedaan worden, zonder dat ze erbij betrokken worden en ook zonder dat er een duidelijke reden voor is. Het is zo tegenstrijdig: In de geboortezorg lijkt de tijd te hebben stilgestaan en wordt er nog veel te vaak over vrouwen besloten in plaats van met ze. Terwijl het juist bij een bevalling (waarbij je extreem kwetsbaar bent) zo nodig is om als vrouw gezien en gehoord te worden en in je kracht te staan. Bij een eerste bevalling hebben vrouwen vaak veel vertrouwen in de medici. Als de geboorte dan een heel technische gebeurtenis wordt, waarbij allerlei medische handelingen worden verricht waarvan de noodzaak eigenlijk helemaal niet duidelijk is, komen ze naderhand vaak tot de conclusie dat ze het de volgende keer anders willen. Zo ging het ook bij Sarah. De geboorte van haar tweede kind, verliep in positieve zin totaal anders dan de eerste….

Voor de bevalling van mijn eerste kindje Max werd ik met 40+6 ingeleid in het ziekenhuis in België. Ik ben Vlaamse, mijn partner Nederlander. Ik ging voor een standaard monitor en ‘moest toch blijven’ want ‘te weinig variatie in de hartritme tonen’, zonder meer uitleg. Heel de arbeid zat ik lekker in mijn coconnetje op de zitbal, gesteund door mijn partner, we deden het echt samen ondanks de vervelende monitor.. Wat daarna volgde was dat Max sterrenkijker was en ik het bed op ‘moest’, na een paar weeën op handen en knieën draaide hij alsnog en moest ik op commando beginnen aan een uitputtende persfase van een half uur. We waren vanaf het moment dat ik het bed op klom de controle kwijt.. wat volgde waren instructies, een schedelelektrode, oxytocinespuit zonder mededeling, onmiddellijk afnavelen, etc.. maar hij was er! Zonder de steun van mijn partner die het geweldig deed had dit heel anders kunnen lopen besef ik achteraf. Hij heeft me er echt doorheen geloodst. Ik kijk er nog steeds mooi op terug, met wat ik toen wist of net niet,.. maar ik wilde het deze keer wel anders. En zo kwam ik via via bij Vrije Geboorte terecht..

Inmiddels woon ik in Nederland en ik wil graag thuis bevallen in bad. Het is kerstavond en we gourmetten gezellig met ons drieën en gaan vroeg slapen. Ik ben 40+2 en heb al een aantal dagen harde buiken en voorweeën die heftiger worden maar goed weg te ademen zijn. Ik vraag me af wanneer het eens doorzet want ik ben er wat klaar mee en ben moe.. ik lig te woelen in bed van de voorweeën en kan er niet door slapen, pijn doet het niet. Vervolgens ijsbeer ik wat rond in de woonkamer zodat ik niet iedereen wakker houd boven en besluit om 23u45 toch maar terug te gaan slapen.. want als het doorzet wil ik nog wat hebben geslapen. 

Ik neem de trap en wanneer ik in ons bed wil kruipen, komen heel plots hevigere weeën, elke drie minuten. Ik schrik en voel dat het nu geen oefening meer is. Na drie pogingen krijg ik manlief wakker die denkt: ‘Jaja, het zal wel weer niets zijn, kom maar slapen jij.’ Door mijn toon en bevelende woorden om ASAP op te staan en het bevalbad te vullen valt het kwartje, gelukkig!

Het bad loopt en ik kruip helemaal in mijn coconnetje, ik vang de golven op en laat ze lekker over me heen komen. Aan mijn partner vraag ik met me te praten en me te zeggen dat ik mijn handen, mond en schouders moet los schudden, dat helpt. Verder wil ik stilte en fysieke steun..

Om 00u45 besluit ik de verloskundige te bellen, die na het ophalen van de baarkruk om 1u30 aankomt. We zijn blij want het is één van de verloskundigen die onze voorkeur had. Ze is aangenaam verrast door de intieme sfeer en de rust in huis en laat ons lekker ons ding doen. Ze zet wat spullen klaar en drinkt koffie aan tafel. Ik krijg de vraag of we kraamhulp gaan bellen en samen besluiten we dat het prima is zonder, ik heb vertrouwen in haar en zij in mij, wat fijn. Verder word ik niet getoucheerd en wordt mijn bevalplan gerespecteerd.

Om 2u besluit ik toch maar het bad in te gaan. Een beetje in dubio of het niet te vroeg is, want zoals het nu gaat houd ik het nog wel uren vol. Er wordt even naar het hartje geluisterd en dat vind ik prima. Het water werkt zo rustgevend dat ik dieper in mijn coconnetje zak, gesteund door mijn partner die achter me over het bad leunt en me steunt. De verloskundige komt rustig mee naast het bad zitten. Alles wordt intenser maar het zijn echt golven en geen weeën zoals ik die kende van bij Max zijn geboorte.

Rond 2u40 voel ik mijn vliezen breken, wat een plof! Ik besef plots dat het echt snel gaat maar tegelijkertijd heel erg rustig en sereen. We maken er zelfs grapjes over tussen de golven door. Uiteindelijk wordt het hoofdje geboren na een perswee of drie vier, ik voel eraan en vind het magisch! Vervolgens vraagt de verloskundige om even mee te duwen, de navelstreng zit één keer om het nekje maar heel rustig nemen we samen Roos aan. De verloskundige en ik, en halen de navelstreng er vanaf. Mijn vriend zit achter me en ondersteunt me fysiek en mentaal. Het is 3u en daar is ze dan!

Pas na een minuut of 5 vraagt mijn vriend om te kijken wat het geslacht is, we wilden het geslacht namelijk niet weten. Helemaal blij en vol verwondering, een dochter!! Ik probeer de borst aan te bieden maar dat vindt Roos duidelijk nog te vroeg, eerst even bijkomen..

Ik wil gelijk het bad uit en gesteund door de verloskundige en mijn vriend stap ik eruit, word ik afgedroogd en lekker omwikkeld door handdoeken en badjas en ga liggen op de bank. 3u09, voel ik de placenta komen, ik geef een klein beetje druk mee en daar is ie dan. De baarkruk heb ik niet gehaald haha. We laten de navelstreng uitkloppen en nemen de tijd om af te navelen en de cordring (edit: een cordring is een alternatief voor de navelklem) te plaatsen. Roos neemt vlotjes haar eerste slokjes moedermelk en zo begint ons avontuur als gezin met twee kindjes. Broer Max lag heel de tijd lekker te slapen boven en is vol verwondering als hij om zeven uur wakker wordt en ziet dat er een baby is. Tranen van geluk.. 

Ik kan nog steeds niet geloven dat het zo is gegaan allemaal, ook mijn vriend niet. Dit hadden we beiden nooit durven dromen, misschien wel stiekem op gehoopt maar toch.. 
Wat ben ik trots op mezelf en verwonderd waartoe lichaam en geest in staat zijn met de juiste mindset en mensen om je heen. Het plaatje klopte, helemaal.. ❤️