Dit is het verhaal van de tweede bevalling van Jilke (zie vorige blog). Ook dit keer beviel zij thuis, in bad, zonder vroedvrouw en met haar lieve ouders erbij. En ook dit keer wist ze toen de bevalling begon intuïtief het tijdstip dat de baby geboren zou worden. Maar dit keer ging het wel een stuk sneller… Het mooie van dit verhaal is niet alleen het fijne eindresultaat – een zachte, vrije geboorte -, maar ook de beschrijving van de gevoelens en overwegingen van Jilke onderweg.: ‘Het was heel zen en zag er ook heel zen uit, maar het voelde wel heftig in mijn lichaam.’ Het verhaal:
‘Om 12 uur ‘s nachts breken m’n vliezen. Ik ben 41 weken en 4 dagen zwanger van mijn tweede kindje. Net als de vorige keer wil ik dit keer weer helemaal zelf thuis in bad bevallen op eigen kracht en naar eigen inzicht.
Ik lig in bed, met een peuter aan de borst en voel een gek bubbeltje onderin m’n buik. Even denk ik: ‘Hé, wat is dat?’, en meteen daarna: ‘Huh, dat zijn toch niet m’n vliezen?!’ Ik koppel de slapende peuter los en schuifel het bed uit, m’n benen zo goed mogelijk bij elkaar houdend. Zodra ik naast het bed sta voel ik onmiddellijk dat het inderdaad mijn vliezen zijn… In een paar stappen sta ik in de badkamer, precies op tijd, het vruchtwater kletst op de grond. Ik trek m’n natte broek uit terwijl ik de adrenaline voel gaan stromen. Wow, het gaat echt gebeuren! Mijn baby komt! De dag is net overgegaan van 26 op 27 mei, ik weet zeker dat deze datum de geboortedatum van mijn kindje zal worden. Wat een bijzonder besef.
Zachtjes roep ik mijn lief. Ik stuiter heen en weer en vertel hem dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Het vruchtwater komt nog steeds en ik vang wat op in een glaasje. We twijfelen of het vruchtwater helder is. Het is niet heel donker of gekleurd, maar er lijkt een beetje groene waas in te zitten. De vorige keer braken mijn vliezen pas vlak voor het persen, in het bad. Naar mijn idee was het toen heel helder, maar kwam dat door het water eromheen? De groenige waas kan ik me toch niet herinneren.. .Wat nu? We besluiten om te researchen. We lezen verloskunde studies over risico’s en case studies over meconiumhoudend vruchtwater. We besluiten dat we de risico’s goed aandurven om thuis te blijven en in het bad te bevallen. We leggen wel telefoonnummers stand-by.
Behalve heel veel opwinding voel ik verder nog niets… Ik houd een groot maandverband tussen m’n benen terwijl ik zachtjes van de trap af naar beneden loop. Ik blijf telkens vruchtwater lekken, dus we leggen een onderlegger op de bank en ik ga daar ‘rustig’ zitten.
Ik vind het hartstikke spannend! En precies na een half uur, om 00:30, voel ik de eerste wee. Netjes! Alles komt mooi op gang dus. Ik herken het gevoel meteen van de vorige keer en besef dat het gerommel dat ik de afgelopen weken af en toe meende te voelen eigenlijk niets voorstelde.
Ik voel me blij. Ik weet dat ik nu eerst door de weeën heen zal gaan en dat ik dat ook echt wel heftig ga vinden, maar ik weet dat ik het kan en dat ik over een aantal uren een piepklein baby’tje in mijn armen heb. Vorige keer duurde de hele bevalling 11,5 uur en een tweede bevalling gaat vaak in de helft van de tijd, zeggen ze. Ik reken en tel vlug; als het een beetje meezit heb ik voor de ochtend een baby! Ik herinner mij dat ik de vorige keer bij de eerste weeën opeens wist hoe laat mijn kindje er zou zijn en ik denk nu een uur of half 6.
Mijn lief belt m’n ouders die bij de bevalling zullen zijn. Uiteraard springen ze meteen in de auto en zijn ze er een klein uurtje later. De weeën voelen heftig, de eerste paar komen zo’n elke 10-15 minuten, maar al vlug gaat de frequentie omhoog. Ik weet dat ik de weeën beter en vooral meer ontspannen op kan vangen in het bad, dus ik wil dat bad in. Het is nog maar half vol, maar ik ga er toch alvast in zitten.
De warmte voelt fijn, maar ik vind het dit keer iets minder makkelijk om een handige houding te vinden. De weeën nemen toe in kracht en frequentie. Telkens na een paar weeën draai ik een soort van om, op m’n andere zij. Af en toe weet ik niet waar ik m’n hoofd moet leggen of m’n arm moet laten. Het blijft wat ongemakkelijk qua houding, maar het lukt om telkens om te blijven ontspannen. Tijdens een wee denk ik alleen maar aan ontspannen, lappenpop, langzaam en lang ademen, en dat elke wee me dichterbij de geboorte van mijn baby brengt. Mijn lief zet op mijn verzoek de hypnobirthing cd aan. De kalme stem voelt ontzettend vertrouwt, van de vorige keer nog. De cd blijft op repeat staan tot het einde van de bevalling.
Bij mijn vorige bevalling zat ik enorm in een tijdsvacuüm, dit keer ben ik me meer bewust van tijd en vraag ik stipt elk uur hoe laat het is. Half 3, half 4… Ik voel of ik mijn baby al kan aanraken. Het hoofdje zit nog best diep. De weeën zijn heftig, komen vaak en duren lang. Achteraf zie ik op de timer-app dat ze wel anderhalf tot tweeënhalve minuut duren en dat er maar een minuutje pauze is tussendoor. Op een gegeven moment kan ik niet meer bepalen waar een wee ophoudt en een nieuwe begint.
Het is inmiddels 4:30. Ik ontspan en mediteer me nog door wat weeën heen. Dit klinkt heel zen en ziet er ook heel zen uit, maar het voelt wel heftig in mijn lichaam. Ik voel nog een keer, mijn baby zit nog steeds best diep… Ik besluit om op m’n handen en knieën te gaan zitten. M’n bekkenopening kan zich dan het best openen en de zwaartekracht helpt ook mee. Zo kan ik helpen om ruimte te maken voor mijn baby om te zakken.
Zodra ik overeind kom gebeurt er opeens van alles tegelijk… Er komt een wee waarbij mijn lichaam aan alle kanten meeduwt. Ik ben ineens heel erg misselijk en door het ‘geduw’ van m’n lichaam zowel naar onder als naar boven, gooi ik mijn avondeten er ook maar even uit. Over de rand van het bad gelukkig.
Ik moet ervan huilen, mijn lichaam doet van alles en ik heb heel even het gevoel dat ik echt alle controle kwijt ben. Maar dan weet ik dat het goed is, dat ik het los mag laten (letterlijk!) en dat ik dit aan mijn lichaam en mijn baby over kan laten.
Mijn moeder zit bij mijn hoofd, naast het bad. Ze knuffelt en aait me en houdt me stevig vast. Ik heb mijn hoofd in haar schoot. Mijn lief is bij mij in het bad en zit achter me. Er komt weer een wee, mijn lichaam duwt mee en ik voel mijn baby centimeters zakken! Even pauze. Weer een wee, mijn lichaam duwt vanzelf en weer voel ik mijn baby centimeters omlaag gaan. Wow! Wat voelt dit bijzonder! Dit zijn echt de allerlaatste loodjes!
Bij de volgende wee staat het hoofdje, ik aai het. Er is even pauze. Weer een wee en het hoofdje is er helemaal, het lichaampje nog niet. Weer even pauze. Ik laat het rustig gebeuren, geen haast, mijn lichaam weet zelf hoe het moet. Het duurt heel eventjes en dan komt er nog een wee en daar is het baby’tje helemaal! Geboren om 5:24 uur, vijf uur na de eerste wee. Mijn lief pakt het kindje aan, dit keer moet ik m’n been over de navelstreng heen tillen… poeh!
Ik zie mijn kindje, onder water. Ik geef het een kusje. Wat is het klein! De navelstreng ligt tussen de benen, is het een meisje of een jongen? Weer een meisje misschien? Ik haal de navelstreng opzij. Huh, er zit een piemeltje aan?! Het is een jongetje! We halen hem samen boven water. Hij moet er een beetje van huilen. Meteen kleurt hij mooi roze en kan goed ademen. Een jongetje! <3 Een zoon! Wat heeft ie een zachte uitstraling. De naam die we wilden geven past helemaal niet, veel te hard. We weten nog niet hoe hij zal heten, dat blijft nog een verrassing tot een paar dagen later.
Ik houd hem bij m’n borst, hij hapt aan. Wat een natuurtalent! Hij drinkt, zomaar, helemaal zelf! Heerlijk met z’n lijfje in het warme water dicht tegen mij aan. Vlak daarna voel ik weer een wee.
Bij mijn vorige bevalling wilde de placenta niet zo graag geboren worden. Dit keer heb ik bij m’n voorbereidingen daar veel aandacht aan besteed. Acupressuurpunten, drinken aan de borst (door baby of desnoods door m’n peuter), op m’n hurken zitten (zoals gewoon was tot een paar decennia geleden), kruiden etc.
Hardop moedig ik de placenta aan, wees welkom! Ook jij mag komen en bent gewenst. Ook jij hoort erbij! Ik masseer drukpunten bij mezelf en laat mijn baby drinken. Ik voel dat de placenta loslaat in m’n buik. Ik ga op m’n knieën zitten en bij de volgende nawee duw ik mee en trek heel voorzichtig aan de navelstreng. En ja hoor, precies 1 uur na de geboorte van mijn baby, is ook de placenta daar om 6:27. Wat geweldig! De geboorte is helemaal compleet!
Ondertussen heeft mijn moeder onze grote dochter wakker gemaakt en naar beneden getild. Ze ziet haar verfrommelde broertje, terwijl ze nog wakker aan het worden is. Wat een ophef allemaal. Na eventjes gaan we uit het bad. Ik douche en kruip in bed, samen met m’n verse baby en de rest van het gezin. We zijn moe maar voldaan. ♥
0 Reacties op "'Bij de volgende wee staat het hoofdje, ik aai het'"