Het verhaal over de schedelelektrode laat zien dat het in Nederland nog niet vanzelfsprekend is dat vrouwen over zichzelf beslissen tijdens de bevalling. Er wordt nog te vaak voor ze besloten in plaats van met ze en ze worden nog te vaak niet volledig geïnformeerd waardoor ze überhaupt geen weloverwogen keuzes kunnen maken.
Ik kreeg naar aanleiding van mijn laatste blog enorm veel geschokte reacties van moeders die tijdens hun bevalling hadden ingestemd met het aanbrengen van ‘een plakkertje’ om de harttonen van de baby te meten. Sommigen begrepen nu pas waarom hun baby na de geboorte een wondje op zijn hoofd had, anderen vertelden dat er jaren later nog een littekentje zat – want een schedelelektrode is dus geen plakkertje maar een pinnetje dat in de hoofdhuid van de baby wordt gedraaid.
Waarom worden vrouwen zo scheef ‘geïnformeerd’?
Een reden die voorbij kwam (ik was compleet verbaasd) is ‘dat bevallende vrouwen zozeer in een roes zitten dat er voor ze moet worden besloten’. Ze begrijpen niet wat er allemaal gebeurt, dus moet de zorgverlener maar de beste afweging maken. Deze aanname zegt veel. Niet alleen over hoe er over bevallende vrouwen wordt gedacht, maar ook over hoe er over bevallen wordt gedacht.
Ik kan me van mijn bevallingen herinneren dat ik precies wist wat ik wel en niet wilde en nodig had. Zelden in mijn leven heb ik mij zo dichtbij mezelf gevoeld als tijdens mijn bevallingen. Als mij was gevraagd of ik een naaldje in het hoofd van mijn baby wilde laten zetten om de harttonen te volgen, dan zou ik waarschijnlijk met hart en ziel hebben geweten dat het antwoord nee is.
En dat wist ik binnenin mijn roes. Juist die roes wijst de weg! Die bubbel hoort bij de hormonenflow die helemaal is gericht op geboorte geven. De bubbel is goed, het is een voorwaarde voor een vrije geboorte. Als de hormonen stromen dan neemt je lichaam het over en baart zoals het de bedoeling is. De allereerste intentie van iedereen die bij een geboorte aanwezig is zou moeten zijn om jouw bubbel te beschermen. Dus niet de vraag stellen: wat kan ik doen om het proces te controleren? Maar: wat kan ik doen om het proces te faciliteren?
Een verstoring tijdens een bevalling kan hard doortikken. Alles wat je uit je geboortesfeer haalt verstoort. Vragen stellen, naar je kijken, met de mensen om je heen praten, een te koude of te lichte kamer, onvriendelijk of onpersoonlijk contact en natuurlijk directe medische ingrepen zoals ‘even’ strippen, toucheren, vliezen breken, met een snoer aan een monitor vastzitten…
Als het hormoonsysteem verstoord raakt dan kan het bevalproces stagneren. In plaats van geduld te betrachten en te kijken wat je nodig hebt om weer in de flow te komen, wordt er vaak technisch van buitenaf gekeken hoe het proces een zetje kan krijgen. Er wordt bijgestimuleerd door middel van synthetische oxytocine, er wordt medicinale pijnstiling aangeboden etc. En dan wordt een bevalling medisch en moeten dus continu de harttonen in de gaten gehouden worden…
En ja zo’n uitwendige ctg, een buikband, verschuift vaak. De metingen zijn daardoor minder nauwkeurig. Een schedelelektrode die continu de harttonen aangeeft is dan wel heel handig, al moeten daar nog wel even de vliezen voor worden gebroken als ze nog niet gebroken zijn (een niet-geringe medische ingreep zoals ik in Vrije Geboorte beschrijf).
Een verloskundige zei dat ze de voorkeur gaf aan een schedelelektrode boven een onnodige keizersnede (omdat er door onjuiste metingen ten onrechte kan worden gedacht dat de baby in gevaar is). Uiteraard! Maar hoe heeft het zo ver kunnen komen dat voortdurend meten noodzakelijk is, waarom wordt een gewone gezonde bevalling medisch? Het antwoord is helaas maar al te vaak heel simpel: doordat het proces wordt verstoord!
Ook hoorde ik: ‘Het is echt geen schroef hoor, het is maar een klein naaldje.’ Oké, maar zou jij een klein naaldje met een snoer eraan (jn de vorm van een schroef) in je hoofd gedraaid willen hebben? Ik val al bijna flauw bij de gedachte. ‘Ja’ maar, opperde iemand, ‘de pijn van de bevalling zelf is veel heftiger dan die van dat schroefje.’ Uhm, maar hoe weet je dat? En een bevalling verwondt en beschadigt toch niet?! En – ten eerste natuurlijk – mag ik dat alsjeblieft zelf beslissen?!
Ongelofelijk maar waar: tot in de jaren tachtig werden baby’s zonder verdoving geopereerd. Ook in Nederland. Men geloofde namelijk dat het zenuwstelsel nog niet zo ver was ontwikkeld dat ze pijn konden ervaren. De gedachte dat de baby geen last heeft van de schedelelektrode lijkt af te stammen van die middeleeuwse overtuiging.
Even voor de duidelijkheid: ik ben dankbaar dat we in Nederland zulke goede zorg hebben en ik ga er vanuit dat zorgverleners hun werk met de beste intenties doen. Maar als protocollen klakkeloos worden opgevolgd zonder het gesprek aan te gaan en te kijken wat iemand persoonlijk nodig heeft, dan kan er (ongemerkt) veel schade worden berokkend. Een doorgeslagen technische medische benadering van geboorte staat haaks op wat moeders nodig hebben om goed te bevallen.
Om mijn lichaam te volgen moet mijn hoofd zoveel mogelijk ‘uit staan’. Voorkom dus verstoring van buitenaf en grijp zo min mogelijk in. Stem je af op mijn bubbel, in plaats van andersom. Het gaat niet om een zorgverlener nodig heeft om het proces als veilig te kunnen omschrijven, maar om wat ik als bevallende vrouw nodig heb om me veilig te voelen tijdens de geboorte zodat de hormonen vrij kunnen stromen. En het mooie is, als je een geboorte niet verstoort, dan is het – in een gezonde situatie – ook veilig, want je maakt precies de goede stofjes aan en het lichaam van je baby en jij weten precies wat ze moeten doen. Het grootste gevaar van het geboorteproces is verstoring ervan.
0 Reacties op "Het grootste gevaar van het geboorteproces is verstoring ervan"