De kracht van intentie

Het geluk spat van dit bevallingsverhaal af. Kelly beschrijft hoe ze zich (zwanger van de derde) voorbereidde op een bevalling zoals zij die wilde, en uiteindelijk een prachtige ervaring had. Ze deelt haar verhaal om andere moeders te inspireren: ‘Het was zo’n vredige en rustige bevalling. Omringd met zó veel liefde! Alles perfect en precies zoals ik droomde. Ik voel hier zoveel dankbaarheid voor. En ik wens dit elke andere moeder ook toe’:

‘✨ Op de prachtige datum 08.08.2019 is om 0:55 uur Simon (3400 gram) geboren ✨

Het was een bevalling in bad, thuis, in België. Mijn derde kind, maar van een andere vader (François), wat een totaal ander gevoel gaf. In 2012 werd ik voor het eerst moeder van een zoon, ook thuis in bad bevallen, en in 2014 van een dochter in het ziekenhuis (klein en te vroeg geboren).

Ik wilde deze keer geen getoucheer om ontsluiting te checken en ook niet kunstmatig breken van vliezen, en gewoon niet te veel aan mijn lijf. Of helemaal niet. Want de hele zwangerschap kon ik het moeilijk verdragen als vreemde mensen mij aanraakten. Maar ik besloot het ook allemaal aan te voelen op het moment zelf. Ik had gelukkig een vroedvrouw gevonden die hier ook precies zo over dacht. Heel fijn!

Dit was ook mijn mooiste zwangerschap, niet zo zeer omdat het alleen maar een roze wolk was hoor, integendeel. Want ik heb juist veel ups en downs gehad, maar echt veel daarvan geleerd. Vooral geleerd dat ik de controle los moet laten en in het NU moet leven. Ook tussen ons als ouders hebben we wel wat struggles gehad, maar ik heb altijd vertrouwen gehad, mij overgegeven aan elke situatie en steeds gekozen voor veel liefde en uiteindelijk viel alles op zijn plek! 

Soms ga je door donkere wolken, soms blijf je daar even zoeken, maar eenmaal erdoorheen zie je het licht en ben je weer een stuk omhoog gestegen. Ik heb veel geleerd om nog meer van mijzelf te houden en mij één te voelen met het universum. 

De hele zwangerschap had ik al iets met 8 augustus. Ik was in eerste instantie ook 8 augustus uitgerekend, maar dit werd later 9 augustus. Grappig is ook dat mijn eerste twee kids beiden op de 29e van de maand geboren zijn, net als ikzelf, en net als mijn moeder. Omdat François, de vader van Simon, op 8 juli jarig is, dacht ik al snel: ‘Zie, deze baby gaat hetzelfde doen maar dan op de 8e dag, net als zijn vader.’ Ik zag ook de hele zwangerschap al vaak 88. 

Maar ik vind het toch best bijzonder dat je blijkbaar echt je bevaldatum al kan weten! Ook bij mijn eerste twee kids heb ik “gegrapt” dat ze op de 29e zouden geboren worden. En dat gebeurde dus ook.

Ook hoor ik pas na de bevalling dat de opa van mijn vader ook op 8 augustus geboren was, 133 jaar geleden dan. Zowel mijn vader als deze opa van mijn vader hebben de naam Simon als tweede naam.

Even een korte terugblik op mijn eerste twee bevallingen, de eerste ook thuis bevallen (39.2wk) in bad na een duur van zes uur. Ook een hele mooie bevalling, maar destijds was ik echt nog niet zo verbonden met de wereld om mij heen als dat ik nu ben. Dus een hele andere beleving, ook een stuk jonger (25 jaar). Na anderhalf uur (dat was lang!) persen werd toen mijn zoon van 3740 gr geboren. Twee jaar later groeide er een meisje in mijn buik, een zwangerschap vol stress vanwege relatieproblemen. Uiteindelijk zorgen om te kleine baby, en veel stress. Ik beviel toen plotseling op 36.6, in het ziekenhuis. Ze was er binnen 20 minuten nadat we aankwamen. Een hele snelle bevalling van nog geen drie uur, niet verwacht, erg overdonderd. Alles wat ik niet wilde, gebeurde juist.  Haar vader was er niet bij. Ze woog 2675 gram, maar een pittige sterke meid en inmiddels ver boven het gemiddelde. Ook toen stond ik nog op een hele andere manier in het leven. 

Maar deze derde zwangerschap was dus helemaal anders. Ik heb heel veel gevisualiseerd, gemediteerd, affirmaties gelezen, en gewenst met mijn baby in mijn buik over hoe we wilden dat de bevalling zou gaan. François is bijvoorbeeld vaak meerdere nachten weg voor zijn werk en ik had even zorgen, want wat als hij nou net aan het werk is? Maar ik heb mij helemaal overgegeven, en ik voelde dat mijn baby wilde dat zijn vader erbij zou zijn. Dus dan zou dat echt wel gebeuren. Ik had daar 100% vertrouwen in. Ook had ik zorgen over de tijdsduur van de bevalling, want wat als deze weer zo snel zou gaan? Het mag niet te lang duren en niet te kort. Gewoon precies goed zodat ik even er aan kan wennen en ook van het bevallen kan genieten. Maar ik ben er vanuit gegaan tijd te hebben en heb mij daar dus ook op voorbereid. Nu achteraf kan ik zeggen: de bevalling is echt exact zo gegaan als in mijn dagdromen de hele zwangerschap door. 

En zo begon het woensdag 7 augustus (39.5weken). Ik had soms al eens gedachtes als: ‘Misschien breken dit keer de vliezen wel eerst.’ Maar dan dacht ik: ‘Die kans is wel klein als dat eerder niet is gebeurd.’ We wandelden woensdagmiddag samen in het park even voor 16:00 uur. Ik had al de hele dag een zwaar gevoel van onder, en ook die ochtend wat roze slijmverlies. Het had mij wel aan het denken gezet, en toch dacht ik ook: ’Het zal toch niet echt 8-8 gaan worden?’ We gingen even op een bankje zitten en toen we opstonden voelde ik ineens iets warms en nats! Ik begin te lachen en vertel wat ik voel. Ik zal toch niet ineens mijn plas niet meer kunnen ophouden ofzo? We lachen het uit, en weer voel ik het nog meer nat worden. Helemaal van opwinding lopen we snel terug naar de auto, inmiddels leek het alsof ik in mijn broek geplast had haha! Goh het gaat dus beginnen. Maar wanneer? Het kan natuurlijk ook nog even duren. Ik besluit gauw naar huis te rijden, en François rijdt ook naar zijn huis om zijn zoontje naar opa/oma te brengen en wat spullen van thuis te halen. Onderweg in de auto bel ik mijn beste vriendin. Want ik ben zooo opgewonden. Zij zegt: ‘Kel.. dit is heel fijn. Nu kan je lekker alles voorbereiden, het bad al klaarzetten enzo.‘ Ook vertel ik mijn familie in de groepsapp blij: ‘Simon is on his way!’

De hele zwangerschap is zijn naam ook al bekend. Simon was altijd al bij ons, enkel nog niet geboren ☺️ 

Rond 18:00 uur beginnen mijn harde buiken wat vaker te komen, ik voel ze ook in mijn rug, maar niet pijnlijk. Ik wil nog wat bewegen, en heb geen zin om thuis op de bank te gaan ‘wachten’. Dus we stappen de auto nog in en maken een wandeling in de stad en pakken nog een terrasje. Maar ik ben natuurlijk al gauw weer doorweekt van onder, want maandverband helpt niet echt. Toch is het nog even even fijn om zoiets te doen. 

Rond 19:30 uur zijn we weer thuis, we zetten nog wat meer spulletjes klaar en we maken nog wat eten maar ik heb echt geen trek. Ik heb nog steeds dezelfde harde buiken, ze komen wel regelmatig maar we timen dat niet ofzo. We besluiten nog even samen in bed te liggen en nog wat te knuffelen, kriebelen, zoenen. Ik vind dat zo fijn, met ons baby’tje tussen ons in, die ik goed voel bewegen. Alsof hij eens even goed in de juiste positie gaat liggen op dat moment. Ondertussen praat ik in gedachte ook met Simon. Geruststellende woorden van mij naar hem en van hem naar mij. En ook hoe blij we ook zijn dat zijn vader er dus echt bij gaat zijn! Ik denk dat we daar alledrie heel blij om waren. 

Om 21:00 uur komt de vroedvrouw langs, met prachtige blauwe hortensia’s. Zo bijzonder, want ik zei een week daarvoor toevallig nog tegen mijn moeder dat ik die zo mooi vond en ze eigenlijk wilden gaan kopen. En nu staan ze op de tafel tijdens de bevalling! Ze komt even langs om naar het hartje te luisteren. En ik vind het fijn en geruststellend om te weten dat de baby het nog helemaal lekker naar zijn zin heeft. Mijn harde buiken (of misschien toch al weeën te noemen) komen al iets vaker. We spreken af dat we bellen als het nog duidelijker begint te worden of als ik het gewoon fijn vind dat ze weer komt. 

Rond 22:00 uur app ik nog met mijn vriendin, ik vertel haar dat het nu toch wel regelmatiger komt en ik het niet meer fijn vind om op mijn telefoon te zitten dus dat het waarschijnlijk het laatste berichtje voor de geboorte zal zijn.

En vanaf dit uur heb ik ook niet echt meer een besef van tijd en ben ik in een andere wereld beland. Ik heb nog gedoucht, daar kon ik de weeën heel fijn opvangen. François wilde nog wat slapen, dat gunde ik hem ook. Want wie weet zou het nog duren tot de volgende ochtend? Maar ik zei wel rond 22:00 uur : ‘Hij gaat vast ergens na middernacht geboren worden!’ Want dat het 8-8 zal worden stond wel vast. Ik ben ook nog in bed bij hem gaan liggen, lekker tegen hem aan, dat voelde zo geruststellend. Een soort van veilig honk. Ik zag steeds de echte zee voor mij, de golven, en zo kon ik heel makkelijk mee ademen op de golven in mijn lichaam. Ik had wel rugweeën, dit heb ik dus altijd tijdens bevallen. Maar deze keer heb ik me zo goed voorbereid op het ademen dat ik er veel beter mee om kan gaan. Ik vind het ook wel fijn voelen eigenlijk! Ondertussen ga ik ook nog regelmatig naar de wc, gewoon om er te zitten, ook een fijne plek om de golven op te vangen. 

Rond 23:15 uur gaan we het bad vol laten lopen en hebben we ook de vroedvrouw gebeld. Het begon echt door te zetten, en ik wilden haar er graag bij. De kaarsjes staan ook gezellig aan, en mijn zelfgemaakte birth-vision-board die ik 5 dagen eerder maakte ook. 

Ontsluiting checken doen we niet. Wel voel ik zelf even als ik alleen onder de douche sta, het geeft mij vertrouwen om te voelen wat ik voel 🙂 Ik had eerder op de avond gevoeld, en merkte duidelijk verschil. Daarna niet meer gedaan. 

Vanaf het moment dat de vroedvrouw er is begint het heel even moeilijk te worden, ik weet namelijk niet wat ik wil. In bad? Uit bad? Op de wc? Uiteindelijk ga ik toch nog even uit het bad en zit op mijn knieën voor de bank zittend. Dit was de enige houding die ik fijn vond, gewoon zittend op mijn knieën. Ondertussen word ik door François gekriebeld in mijn nek en gezicht, en adem ik met de golven mee. Ik wil denk ik gauw weer in bad, en ben er toen in gebleven denk ik. Van tijd heb ik niet meer echt een benul.

In bad beland ik echt in een andere wereld, mijn wereld, samen met mijn baby. Ook nu zit ik op mijn knieën in bad leunend op de badrand. Ik zie de zee weer voor mij. Het is zo realistisch! Het lijkt wel echt! Dit had ik ook gedroomd, en ik bedenk me dat ik zo graag met mijn baby naar de zee/strand wil als hij geboren is! Tijdens de golven die komen en gaan zie ik ook plotseling ons drieën op het strand. En ik zie geen baby maar een grotere baby die al zittend kan spelen in het zand. Dat beeld vond ik fijn om te zien. Ik heb het soms echt wel even moeilijk, want ik voel het wel enorm in mijn rug. Maar toch.. ik laat het er gewoon zijn.

En mijn baby vertelt mij nog even dat we het echt kunnen. En ik vertel hem dat hij helemaal door het geboortekanaal gaat passen. Dat we voor elkaar gemaakt zijn. We can do this! Terwijl dit zich allemaal binnen in mij afspeelt zie ik ineens een enorme hoge golf op mij afkomen! Ik schrik een klein beetje…. want als ik dit nu zie, betekent dit dan dat de komende golf in mijn lichaam groter gaat worden? Ik krijg gelijk… het wordt nu heftiger. En tegelijkertijd ben ik verbaasd dat ik dit al zag aankomen zonder het al gevoeld te hebben. Deze golven vind ik niet zo leuk. Heel even weet ik het niet meer. Ik weet mij geen houding te geven. En ik begin zelfs even een beetje in mijzelf te snikken en te huilen. Ik heb tijdens de zwangerschap ook veel emoties gehad en ik voel dat ik nu best nog weer even kan huilen, maar er is geen tijd voor. Het is dus precies genoeg om heel even kort in mezelf te huilen. De golven die ik nu voel zijn echt om hem dieper in het baringskanaal te krijgen. Ik voel het ook zó erg in mijn rug.

Op het moment dat ik het moeilijk krijg met die golven komt mijn vroedvrouw erbij. Ze zegt de perfecte woorden, helpt mij erdoorheen, en ze drukt en aait heel zacht en toch een beetje stevig op mijn rug tijdens een golf. Echt de perfecte hoeveelheid druk. Tijdens al deze momenten heb ik mijn ogen dicht en François zit voor mij. Ik vraag mij soms af… kijkt hij naar mij? Hij heeft mij nooit zo gezien.. en wat zal er door hem heen gaan op dit moment? Ik vind het zo fijn dat hij er bij is. Op dit moment hoeft hij niet veel meer te doen dan er gewoon bij zijn. Ik weet ook niet of hij mij vanaf toen nog veel gekriebeld heeft. Ik denk het niet. Tijdens de golven blijf ik naar beneden ademen, het is een fijn gevoel om zo mee te ademen, ondanks dat het wel even heel hard werken is. Er is ook een moment dat ik toch even een beetje angstig begin te worden. Of dit nu nog hiervoor of erna was weet ik niet. Maar ik vraag mij ineens af of ik wel volledige ontsluiting heb, wat als ik dat denk maar het is niet zo? Ik vraag de vroedvrouw of ze toch wel wil voelen. Maar omdat de golven zo snel komen komt daar ook geen fijn moment voor. Dus we laten het toch zo en doen het niet. Ook vraag ik ongeveer een half uur voor de geboorte of het nog lang gaat duren. Maar daar geeft mijn vroedvrouw heel wijs geen antwoord op. Ik heb toch ook geen benul van tijd, en het geeft mij juist ook wel weer de kracht om het zelf te voelen. 

Maar dan…voel ik mijn baby.. hop zo een stukje naar beneden ‘schieten’, vlak voor de uitgang! Wat ontzettend bijzonder dat ik dit zo duidelijk kan voelen. Vanaf dat moment veranderen de golven, nu zijn het echt de persweeën. Dit gaat best snel. Ik blijf ademen.. ik druk zachtjes mee met mijn lichaam. Ik ben er nu ook helemaal alert bij. Mijn ogen zijn open, mijn hand bij mijn vagina. Ik voel hem ook nog een keer afzetten met zijn voetje in mijn buik. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik deze bevalling alles zo bewust meemaak. Ik ben helemaal één met mijn eigen lichaam. Dat klinkt gek. Maar bij mijn tweede bevalling was het mijn lichaam die van alles deed en ik die niet snapte wat er gebeurde. Nu snap ik het helemaal. Ik ben er helemaal bij. En ik voel alles! 

Zijn hoofdje komt eruit, ik voel hem heel snel steeds verder gaan. Ik voel ook dat er best een hoop rek op mijn schaamlippen staat. En ik voel ook dat brandende, de ‘ring of fire’ maar dit keer snap ik dat dit helemaal niet erg is. Ik blijf ademen, ik zou hem er nu uit kunnen persen… maar mijn perswee stopt en ik besluit nog even te wachten. Zijn hoofd is volgens mij al bijna halverwege en ik voel zijn hoofd zo weer terug naar binnen gaan! De volgende perswee pers ik zijn hele hoofd naar buiten. Ik zit nu ook niet meer op knieën maar ben op mijn knieën gaan staan om hem ruimte te geven. Ik kijk naar zijn hoofdje en zie zijn hoofd omdraaien met zijn ogen mijn kant op. Wat bijzonder om dat zo te zien en ook te voelen! De volgende perswee komt zijn lijfje en pak ik hem. Ik ben zooo blij! Ik zeg direct, dat ik zo blij ben dat hij geboren is! Ook een beetje opgelucht dat het wel voorbij is 😊 Al die tijd ben ik zo kalm en stil gebleven. Maar ik wil echt van het moment genieten. Ik heb alleen maar geademd.  

En onze zoon? Die had volgens mij niet door dat hij al geboren was. Een klein kreetje. En dan lag hij op mijn borst in het warme water, nog niet beseffend dat hij al uit de buik was 😉 

En François was ook zo blij en zo ontzettend trots op mij, dat ik het zo goed gedaan had. Dit was zijn mooiste bevalling ooit en ook mijn mooiste bevalling. Voor ons beide de derde keer. 

Het was zo’n vredige en rustige bevalling. Omringd met zó veel liefde! Alles perfect en precies zoals ik droomde. Niks heb ik op deze bevalling aan te merken. Ik voel zoveel dankbaarheid hiervoor. En ik wens elke andere moeder dit ook toe❤️ Ik geloof zeker dat we heel veel zelf kunnen bepalen, door te visualiseren, vertrouwen te hebben, en je overgeven aan het proces. 

Daarna hebben we nog een halve lotus gedaan (de navelstreng wordt pas enkele uren na de bevalling doorgeknipt). 

En is hij ook niet afgevallen maar gewoon direct aangekomen. Ik denk zeker dat dit te maken heeft met dat hij zo ontzettend vredig en rustig ter wereld is gekomen. 

Welkom op de wereld Simon! We houden zoveel van je, en zijn zo blij met jou.