Ik liet mijn lichaam haar werk doen

‘Na een avondje fijn samen zijn met familie kreeg ik sterk de behoefte om alleen te zijn. Even niets. Even niemand om me heen. Thuis gekomen lekker onder de dekens gekropen waarna onze dochter Maan niet helemaal fit werd. Maantje lekker bij papa gelegd en zelf verhuisd naar de bank. De ideale gelegenheid om even helemaal alleen te zijn.

Al snel constateerde ik dat de lichte spanningen in mijn buik wel eens weeën zouden kunnen zijn. Het gaf me een plezierig gevoel dat de kleine meid snel naar ons toe zou komen. Het maakte me enthousiast. Ik stak wat kaarsjes aan, draaide ontspannende muziek en liep rustig door de ruimte. De samentrekkingen kwamen niet al te vaak en waren niet heel sterk. Ik besloot lekker te gaan liggen. Het idee te laten rusten en te zien wat de nacht zou brengen. Af en toe werd ik wakker van een samentrekking. Soms moest ik er diep bij ademhalen maar in de meeste gevallen toverde het een glimlach op mijn gezicht. Ik maakte contact met ons meisje en viel iedere keer weer rustig in slaap. De ochtend brak aan en zo werden ook Maan en Teun wakker. Ik vertelde ze over de rustige nacht waarbij ik toch activiteit had gevoeld. Ik schakelde mijn moeder in zodat zij er vandaag voor Maan kon zijn en ik mijn focus kon leggen waar die op dat moment hoorde te zijn. Gaf Teun aan dat hij nog wel een halve dag kon gaan werken en dat wij het wel redden thuis.

Vanaf dit moment leken de weeën sneller te komen maar de intensiteit nam nauwelijks toe. Ik moest op z’n tijd wat dieper ademhalen en meer concentreren. Mijn moeder kwam voor Maan en Teun vertrok nog even naar het werk. Ik ging in bad, me helemaal klaar maken voor deze mooie dag. Ik voelde me opgewekt en gelukkig en kwam zo langzaam in mijn cocon. Ik vroeg mijn moeder om met Maan even een wandeling te gaan maken zodat het thuis helemaal geruisloos werd en ik me kon concentreren. Ik hield mijn buik vast., wiegde heen en weer, luisterde naar de klanken van de muziek en verdween volledig in een roes van geluk en zachtheid. Toen mijn moeder thuis kwam constateerde ze dat de weeën sneller kwamen. Ze schakelde Teun in zonder mij uit deze roes te halen en ik deed mijn ding. Hier ergens drong tot me door dat ze wel eens vandaag zou kunnen komen.

Teun kwam thuis, keek het even aan en kreeg het gevoel dat het bevalbad toch eerst op moest voordat hij wat ging eten. Zo begon hij met het opzetten van het bad. Dochter Maan was wat geschrokken. Ze wist immers dat als het bad kwam de baby bij ons kwam wonen. Samen met oma en papa hebben we Maan rustig uitgelegd dat mama dadelijk in bad ging en dat haar kleine zusje vandaag zou komen. Ze werd rustiger en ging vrolijk helpen met het bad. Ik verplaatste me naar boven omdat ik waarnam dat de samentrekkingen in mijn buik plaats hadden gemaakt voor een lang en intens gevoel van spanning. Geen pieken en geen dalen meer. Ik hing er verder geen oordeel aan en liet het voor wat het was.

Weer beneden vroeg ik Teun de verloskundige te bellen. Na het aanhoren van het verhaal gaf de verloskundige aan straks wel even te komen kijken. ‘Fijn’, dacht ik, ‘ze komen straks even kijken dan ga ik nog gauw naar het toilet.’ Eenmaal op het toilet maakte het intense gevoel van spanning plaats voor wat meer kracht. Persdrang? Had ik geen besef van de hevigheid van de bevalling? Hmm ,misschien toch niet goed gevoeld. Ik toucheerde zelf even om te kijken of ik verandering voelde en kwam tot de ontdekking dat het hoofdje nog ongeveer 1 cm voor de uitgang zat. Ik liet de verloskundige vlug terugbellen. Ze bleef rustig, gaf aan dat ik in bad mocht gaan zitten, mijn lichaam mocht volgen, vertrouwen mocht houden en dat alles goed zou komen.

Zo nam ik plaats in een met een klein laagje gevuld bad. Voelde dat ik nog meer ontspande, werd nog rustiger. Volgde de persdrang. Ondertussen kwam de stagiair verloskundige binnen. Ze keek liefdevol over het randje van het bad, vroeg of ze wat kon betekenen en polste hoever ik dacht dat we waren. Na zelf even gecheckt te hebben constateerden we dat dit niet langer meer kon duren dan enkele minuten. De verloskundige kwam binnen. Keek het van een afstandje aan en ging rustig zitten. Mijn moeder ging naar boven om even bij Maan te kijken.

Ik volgde mijn gevoel, hoorde ons nummer afspelen. Ik liet mijn lichaam haar werk doen en zo kwam daar onze kleine Veer Otje ter wereld. In alle rust en omringd door de meest dierbare personen in mijn leven. 

Maan en oma kwamen direct naar beneden en grote zus Maan was dolenthousiast. Daar was ze dan haar zusje! Ze wilde direct mee in het water en zo bewonderden wij nog een poos ons kleine meisje. Papa en oma aan de zijde en ik met mijn meisjes heerlijk in het water.

En zo brachten wij de rest van de dag heerlijk door op de bank. Het huisje vulde zich met geliefden om een kijkje te nemen en wij besteedden de tijd om dit wonder te bekijken!’

Roos – 8 december 2019