In dit laatste deel vertelt Banafsheh over de bevalling van haar dochtertje Mina, na het verlies van hun geliefde baby’tje Baran dat te vroeg werd geboren en stierf tijdens de bevalling.
‘Ik wou dat ik kon schrijven hoe ik de weg naar ontspanning heb kunnen vinden, maar dat lukte pas op het moment dat Mina uit mij kwam. Ik heb verschrikkelijk diepe angst ervaren tijdens de zwangerschap, die zo hoog piekte, dat ik tussendoor niet volledig kon zakken. Omdat de angst gefundeerd is (er is een aanzienlijke kans op herhaling, ook al is de oorzaak van de eerdere vroeggeboorte nooit gevonden), zijn mijn gewoonlijke manieren om met angst om te gaan niet voldoende en zelfs ongepast (want: als ik iets voel dat een eerste teken van een bevalling zou kunnen zijn, dan is dat misschien wel echt zo. Hoe hou je dan angst en werkelijkheid nog uit elkaar?). Tijdens de ergste momenten, ’s nachts, half in slaap, half wakker, voel ik soms bijna fysiek alsof mijn baby naar buiten glijdt. Ik draag alleen nog maar witte onderbroeken. Ik heb vanaf week 16 een ziekenhuistas klaar staan en de babykamer is met vijf maanden zwangerschap al af, omdat ik bij een vroeggeboorte gewoon in het ziekenhuis wil kunnen zijn. Ik ervaar de zwangerschap als fysiek heel zwaar, maar alle kwaaltjes zijn over zodra ik de 37 weken bereik. Ik lig meerdere malen heftig trillend op het ziekenhuisbed te wachten op slecht nieuws, dat uiteindelijk gelukkig nooit komt.
Het enige dat ik kon doen tegen de angst was een omgeving creëren waarin er met zachtheid naar wordt gekeken. Mijn man en ik doen dat samen: we zoeken een fijne gynaecoloog en blijven altijd kritisch en doortastend, we wenden ons tot onze fantastische caseload verloskundige die ook de zwangerschap van Baran heeft begeleid, ik voer gesprekken met een gespecialiseerde psycholoog, die me ook behandelt met EMDR, en mijn man en ik brengen belangrijke veranderingen in ons werk aan waardoor we meer ruimte en rust hebben, een hele grote stap voor twee ambitieuze en carrièregerichte mensen.
In de laatste weken voor de bevalling, heb ik een aantal mooie ervaringen die me helpen wat te zakken: mijn man regelt een fotoshoot om mijn buik vast te leggen, mijn vriendinnen organiseren een prachtige blessingway, en ik doe een visualisatie van de aankomende bevalling met mijn verloskundige. Al die ervaringen leiden ertoe dat ik duidelijk voel dat ik thuis wil bevallen en vanaf 37 weken laat het ziekenhuis dat ook toe. Ik kan het allemaal niet geloven. Mijn man, verloskundige en ik kennen elkaar heel goed en ik voel niets anders dan vertrouwen en vanzelfsprekendheid: Zo gaan we het doen.
In die laatste weken spreek ik continu mijn dochter en mijn baarmoeder toe: ‘Wij gaan dit samen doen, wij met z’n drietjes. Wij kunnen dit. Kleintje, blijf jij maar goed liggen met je hoofd naar beneden en niet bang zijn als het zover is. Ik doe het meeste werk, jij gaat langzaam naar beneden bewegen. Vergeet niet te draaien af en toe!’ Ik hoop op antwoorden, van haar, van mijn lichaam, van het universum op vragen over het leven en de toekomst. Ik ben diep op zoek naar de diepe spiritualiteit die ik bij Baran voelde, maar kan die niet vinden. Het frustreert me. Een paar dagen voor de bevalling valt eindelijk het kwartje: het is anders dit keer. Het is veel simpeler, dit meisje in mijn buik en ik zijn verbonden en we houden van elkaar. Niets meer en niets minder. Ik heb me anderhalf jaar lang zo vaak door ingewikkelde situaties en gevoelens heen genavigeerd, dat de eenvoud van dit zijn met mijn dochter overweldigend is. Het is eenvoudig, sober en simpel. Er zijn lessen, geen antwoorden, er is alleen het nu.
Uiteindelijk is dit ook hoe de bevalling voelt: met een bepaalde soort eenvoud. Ik beval in vier uur, thuis. Ik voel geen grootse emoties, geen euforie, geen verdriet. Het is alleen mijn baarmoeder, mijn kind en ik. De mensen die erbij zijn, mijn man, mijn zusje, de verloskundige en de kraamhulp zijn toeschouwers die ik erbij wil. Zij begrenzen een ruimte waarin ik mag zijn. Soms komt er een vlaagje angst of twijfel voorbij en dat spreek ik meteen uit waardoor het vervliegt. Sommige weeën doen pijn, sommige zijn orgastisch. Sommige weeën vang ik zo op dat mijn man denkt dat ik er geen heb, bij de meesten hang ik aan zijn armen voor tegenkracht en laat ik mijn stem gaan. Ik voel mijn dochter de hele bevalling bewegen, prachtig vind ik dat. Ik vraag mijn man tegen haar te praten en haar gerust te stellen. Ik doe hetzelfde en zo zorgen we samen voor haar.
Het bijzonderste, mooiste en heftigste moment is de laatste perswee. Die is heel intens en op het moment dat deze piekt, beweegt mijn meisje, waardoor een volgende wee meteen volgt. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat ze in een keer naar buiten wordt gelanceerd. Mijn verloskundige, een prachtige toegewijde vrouw, probeert tevergeefs nog wat tegendruk te geven. Het is de eerste keer dat ze me aanraakt die nacht. Haar warme zachte aanraking, in volledige aanwezigheid, raakt mij diep. Dat zij er is, dat ik ervoor heb gezorgd dat zij er is, en dat ik voor alle andere voorwaarden heb gezorgd om tot dit moment te komen… Wat een geluk, rijkdom en kracht.’
Lieve Banafsheh, dankjewel voor het delen van het hele verhaal. Het verhaal over zowel je diepe verdriet als je intense vreugde. Misschien is dat wel het allermoelijkste wat er is, en tegelijkertijd het meest bekrachtigend: liefdevol aanwezig zijn met alles wat er is.
0 Reacties op "Verlies en nieuw leven - deel III"