Verlies en nieuw leven – deel I

Toen ik dit verhaal van Banafsheh las in de vrije geboorte groep liepen de tranen over mijn wangen. Zo’n verdrietig verhaal waar tegelijkertijd zoveel liefde uit spreekt. Ze deelde haar verhaal van de stilgeboorte van haar eerste tijdens de zwangerschap van haar tweede. Inmiddels is ze thuis bevallen van een gezond dochtertje (met kerst ❤). In de volgende twee blogs deel ik het verhaal van haar tweede zwangerschap & bevalling:

‘In alle opzichten zou mijn bevalling een traumatische gebeurtenis kunnen zijn geweest: ik ben met 25 weken bevallen, mijn dochtertje is overleden tijdens de bevalling en het was een medische bevalling met veel in- en uitloop. Toch is het niet traumatisch geweest (dit zeg ik naar aanleiding van gesprekken met en beoordeling van een psycholoog en traumatherapeut), maar prachtig, verbonden en spiritueel. Mijn bevalling was verder voor mij in alle opzichten een vrije bevalling omdat ik totale eigenaarschap had over de situatie en voor mezelf en mijn gezin kon blijven kiezen.

Het verhaal:

Ik ben opgenomen met 24+4 in het ziekenhuis na bloedverlies. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben en een uitpuilende vruchtzak. Dit nieuws leidt er in eerste instantie toe dat ik in een soort shock raak, ik tril over mijn hele lichaam en ik kan niet helder nadenken of praten. Dit duurt ongeveer een half uur, maar dan begint voor mij de magie. Ik weet niet precies wat het omslagpunt is, maar opeens voelt het alsof het helemaal klopt en het zo moet gaan. Ik weet intuïtief dat mijn kindje het waarschijnlijk niet gaat overleven, maar ook dat ik dat mijn onrust en wanhoop het niet beter gaat maken voor haar. Ik ben intussen helemaal rustig. Ik zie intuïtief in dat het niet alleen dit kindje is dat de heftige tijd die ons staat te wachten moet overleven, maar ook ik, mijn man en ook de liefdesrelatie en verbinding tussen mijn man en ik, die voor mij altijd heel belangrijk is.

Ik moet in het ziekenhuis blijven en aan onder andere weeënremmers. Ik moet zo min mogelijk bewegen, mag niet naar buiten, lig aan het infuus en word regelmatig geprikt. Het is fysiek ongemakkelijk, maar het lukt me om me over te geven. Alles is tijdelijk en bewust ontspannen helpt me.

Mijn man en ik krijgen een privé kamer en hij mag in het ziekenhuis blijven slapen. We voelen ons gedurende de hele tijd heel verbonden en totaal op dezelfde lijn. We krijgen een aantal gesprekken met de artsen over het verdere verloop. Als een kindje tussen de 24 en 26 weken wordt geboren worden de ouders betrokken in de keuzes wat betreft actief beleid of niet.

Mijn man en ik hebben aan een blik genoeg, we besluiten dat we haar zullen laten gaan als ze niet zelf probeert te ademen bij de geboorte en ook dat we geen keizersnede willen, omdat dit zowel de overlevingskansen verslechtert als dat het toekomstige zwangerschappen misschien gecompliceerder maakt en mijn herstel zal bemoeilijken (ik weet niet of dit klopt maar er werd ons verteld dat een keizersnede bij zo’n jonge zwangerschap ingewikkelder en zwaarder is). Haar geforceerd in leven proberen te houden klopt niet voor ons. Intussen is het een stroom aan lieve vrienden en familie die langskomen. Het grootste deel van het ziekenhuispersoneel is fantastisch en doet zo hun best. Er zijn er een paar bij wie ik me niet goed voel, maar het is makkelijk om me daarvoor af te sluiten en gewoon duidelijk aan te geven wat ik nodig heb. Deze houding zal ik de rest van mijn bevalling vasthouden en dat helpt me zo erg. Ik voel me de hele tijd heel sterk en in mijn ‘centrum’. Ik weet echt niets van bevallen, er is geen bevalplan of iets dergelijks, maar ik ben niet bang. Mijn fantastische caseload verloskundige is helaas op vakantie, maar we bellen een paar keer (zo lief!) en ze zorgt voor haar even lieve back-up.

Met 24+6, direct na het stoppen met de weeënremmers na 48 uur, zet de bevalling door. Ik voel helemaal geen angst. Weeën bij 25 weken zijn eigenlijk gewone weeën en kunnen net zo goed pijnlijk zijn, maar ik ervaar dat niet zo. Het is extatisch en ik verwelkom iedere wee. Na een paar uur weet ik dat we onze eigen verloskundige moeten bellen en ze komt er snel aan. Ik had gelijk, ze is er net voordat mijn water breekt, rond 6 uur s avonds, en ze zal de rest van de tijd bij ons in de kamer zijn. Ik heb haar nog nooit ontmoet, maar het is alsof het zo had moeten zijn en ik mag haar meteen. Ik kan de weeën heel goed opvangen en doorademen. Ik heb veel actieve/bewegingsmeditaties gedaan in het verleden en dat komt me nu goed van pas, ik volg mijn lichaam helemaal in de bewegingen die het wil maken. Uiteindelijk wordt de navelstreng als eerste geboren om ongeveer 2 uur s nachts (groot gevaar bij zulke kleine baby’s en normaal reden voor een keizersnede). Hieraan gaat onze dochter na ongeveer een uurtje dood. Wanneer dit wordt bevestigd met een echo voel ik opluchting: ze is overleden in de omgeving die ze kende, ze zal niet lijden door intubaties en naalden of door het nog niet klaar zijn voor licht, lucht, geluiden en aanrakingen.

Mijn man vertelde later dat hij heel bang werd op dat moment, want ze moest nog geboren worden, maar ik was niet bang. De weeën nemen af en we kunnen even rusten. Na ongeveer een uur sta ik intuïtief op uit het bed en begin te lopen en te bewegen net zolang tot de weeën weer komen. Ik verwelkom ze helemaal. Ik voelde aan dat door het dode kindje mijn baarmoeder niet voldoende meer gestimuleerd zou worden en dat ik moest helpen. Het lukt me dit door te zetten tot volledige ontsluiting. Ik weet zeker dat ik de rest op eigen kracht kan, maar door interventie van een gynaecoloog neem ik toch een beetje oxytocine. Overigens ging die gynaecoloog op haar hurken om me (na toestemming te hebben gevraagd!) te toucheren terwijl ik op de grond zat. Ze was dus heel respectvol en lief, maar toch voelde ik me zo beoordeeld dat mijn weeën afnamen en ze op basis daarvan besloot om me oxytocine te adviseren. Dit is het enige moment geweest die ik anders had willen doen. Ik werd onzeker. Een moment waar ik veel uit kan leren.

Uiteindelijk wordt mijn dochter stil geboren op 1 augustus 2019. Mijn man doet dan zoiets prachtigs: hij kiest ervoor om helemaal en totaal verbonden te blijven en te kijken hoe ze uit mij komt ook al is dat zoiets moeilijks. Dit is het mooiste moment van de bevalling voor mij: om hem zo te zien, zo helemaal puur en zichzelf, trots op zijn dochter en tegelijk intens verdrietig. Het regent als ze wordt geboren en we noemen haar Baran, wat ‘regen’ in het Farsi betekent (ik ben Iraans). We voelen, nu meer dan een jaar later nog steeds, alsof het allemaal klopt en we met respect en liefde naar alles en iedereen hebben gehandeld. Mijn bevalling was in mijn beleving echt prachtig en ik ben er door empowered.

Overigens is de vroeggeboorte waarschijnlijk veroorzaakt voor een zwakke baarmoederhals of er is mis geweest met de placenta, een slecht toeval, waardoor er bloedverlies heeft opgetreden en de bevalling in gang heeft gezet. Ik ben momenteel bijna 29 weken zwanger van de tweede en krijg medicatie en controles voor een zwakke baarmoederhals. Alles gaat goed vooralsnog! Het is wel het moeilijkste dat ik in mijn leven heb gedaan, deze zwangerschap, maar mijn man, deze baby en ik zijn sterk samen.’