Maaike beviel vorige maand heerlijk thuis (na een eerdere ziekenhuisbevalling met inleiding en knip). Haar geboorteverhaal laat heel sprekend zien hoe bepalend je gedachten kunnen zijn voor het geboorteproces. Maaike raakte even in paniek toen bleek dat ze ‘nog maar vijf centimeter’ ontsluiting had, terwijl ze dacht dat ze er al bijna was. Natuurlijk zegt zo’n cijfer niet veel (vroeger geloofde men in de mythe van 1 centimeter ontsluiting per uur, en helaas wordt er nog steeds wel zo gedacht…). Het kan nog uuuuuren duren of het kan heel snel gaan. Maar de mind is sterk, twee kanten op. Ze kwam weer tot zichzelf, door de kracht van visualisatie en door de fijne aanwezigheid van haar man en vroedvrouw en het werd (op het nippertje) een badbevalling. Maaike vertelt:
‘Meerdere keren heb ik Vrije Geboorte gelezen, mijn man en moeder moesten het van mij ook lezen tijdens mijn laatste zwangerschap en ik zeg elke zwangere het te lezen. Wat een fijn boek! Ook heb ik ter inspiratie en voor positieve gedachten vaak de geboorteverhalen op de site gelezen. Hier heb ik zoveel aan gehad! Daarom wilde ik ook graag mijn verhaal opschrijven en delen van de prachtige bevalling van Espen op 20 oktober 2019:
Onze dochter Linde van bijna vier ligt wakker bij ons in bed. Het is 2 uur in de nacht van zaterdag op zondag. Ik voel lichte kramp in mijn buik en mijn hart maakt een sprongetje, zal het vandaag gaan gebeuren? Ik knuffel met onze dochter (zal ze het aanvoelen dat er wat te gebeuren staat?) terwijl mijn man Martijn lekker doorslaapt en om 4 uur valt Linde eindelijk in slaap. Meteen op dat moment worden de krampen heviger. Ik probeer nog wat te slapen, maar ik ben klaarwakker. Ik heb zo uitgekeken naar deze bevalling! En ik heb er ook best zin in. De zwangerschap was pittig met erge misselijkheid en vermoeidheid, dus het is best fijn dat het einde in zicht is. Het bevalbad staat al een tijdje klaar naast ons bed. De verloskundige denkt dat het best eens snel zou kunnen gaan, dus hebben we het maar vast klaargezet voor de zekerheid. Onze dochter is in het ziekenhuis geboren, ingeleid met 41+2 weken en na een heftige weeënstorm en een knip in 4 uur geboren. Alhoewel ik toen geen slecht gevoel had over de bevalling wist ik wel al snel dat ik het een eventuele volgende keer helemaal anders zou willen. Omdat ik voor Linde een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad begon ik mijn zwangerschap van haar in het ziekenhuis, om te checken of het nu wel goed zat. Uiteindelijk zijn we daar maar gewoon gebleven voor de controles en de bevalling. Maar mijn grote wens is voor deze keer: thuis, in bad en hopelijk zonder de weeënstorm. Ik ben benieuwd in hoeverre de bevalling zal gaan verlopen zoals ik het al een tijdje visualiseer voor mezelf.
Om 5.45 uur voel ik de eerste echte wee en ik besluit Martijn wakker te maken: ‘Lief, we krijgen een kindje vandaag.’ Slaperig en blij kijkt hij op. Hij gaat douchen en mijn moeder bellen dat hij onze dochter zo komt brengen. Ik maak haar wakker: ‘Mop, de baby komt vandaag! Papa gaat je naar oma brengen’. Met grote ogen kijkt ze me aan, ik krijg een blije knuffel. Terwijl ze weg zijn ga ik douchen en een beetje opruimen in huis. De weeën komen al best regelmatig ondertussen, maar zijn nog prima te doen. Als Martijn weer thuis komt besluiten we toch de verloskundige alvast te bellen. Het zou immers snel kunnen gaan. Haar dienst zit er al bijna op, maar ze besluit toch langs te komen en bij ons haar aflossing af te wachten. Om 7.45 uur is ze er en heb ik inmiddels om de drie minuten een wee van een minuut. Ik vind het zo fijn haar nog even te zien. Ik heb deze verloskundige tijdens deze zwangerschap niet veel gezien, maar tijdens mijn twee miskramen van het vorige jaar heb ik veel en fijn contact met haar gehad. En haar aflosser om 8.30 uur blijkt Laura te zijn, de verloskundige waarvan we al hoopten dat ze dienst zou hebben tijdens de bevalling. Wat een geluk! Ik vind dit een mooi teken dat de bevalling best eens zou kunnen gaan zoals ik in mijn hoofd had. Met dat gevoel ga ik het bevalbad in.
Ik zit heerlijk in dat bad, met mijn rustige muziekjes op, zachte verlichting en een rustige sfeer. De weeën worden steeds wat heviger, maar ik kan ze prima opvangen in mijn coconnetje en het warme water. De kraamverzorgster is ook al gekomen omdat de verloskundige verwacht dat het niet lang zal duren. Petra kraamde ook bij ons met Linde en het is fijn haar er weer bij te hebben. Maar voorlopig blijven ze een groot deel van de tijd lekker beneden zitten en laten ons boven met rust. Tegen 12 uur zijn de weeën hevig en voel ik al best flinke druk onderin. Ik herken dit van bij Linde en denk verheugd dat ik zo al kan gaan persen. Ik had eigenlijk ook wel stiekem verwacht vóór de middag een kindje in mijn armen te hebben. Voorzichtig vraagt Laura of ik het fijn vind als ze misschien even voor me kijkt hoever ik al ben. Ik weeg de voor- en nadelen en besluit dat ze even mag kijken. Ik hoef het bad gelukkig niet uit. Na het voelen vraagt ze me nog een keer of ik het echt wil weten en ik blijk tot mijn schrik nog maar 5 cm ontsluiting te hebben, terwijl ik dacht er al bijna te zijn. Dit is wel een flinke domper die ik even moet verwerken. Ik had echt gedacht dat deze bevalling net zo of zelfs nog sneller zou gaan dan de vorige. Bij Linde had ik al 4 cm ontsluiting zonder dat ik het doorhad, nog voor het inleiden! Ik schiet in de paniek en uit mijn cocon. De vermoeidheid begint na de korte nacht nu wel toe te slaan en ik zeg tegen Martijn dat ik niet meer kan. Ik zie het even niet meer zitten.
Ik huil de teleurstelling en paniek eruit bij Martijn, ondertussen de weeën opvangend. Ik voel dat de paniek me verkrampt en probeer mezelf als een bloem te zien die open gaat. Hopelijk helpt deze visualisatie voor de ontsluiting. Dit hou ik een paar uur vol, terwijl ik steeds wat wissel van houdingen in het bad en weer terug kom in mijn coconnetje. Tussen de weeën door ben ik zo gelukkig dat ik hier in bad zit in ons eigen huis in afwachting van ons kindje. Dit is hoe ik het zo graag wilde en het lukt me gewoon. Martijn zit naast het bad een boek te lezen en af en toe vult hij het bad bij met warm water of houdt hij mijn handen vast. Laura komt boven en vraagt of ik misschien wil weten hoe ver ik nu ben. Dat wil ik wel. Ze twijfelt over wat ze voelt en ze zegt dat ze het beter kan voelen op bed. Maar dan moet ik het bad uit, of ik dat zie zitten. Nee! Denk ik, ik wil dat bad niet uit! Maar tegelijkertijd voel ik dat het nodig is, dus tussen de weeën door ga ik op bed liggen en komt Laura met het nieuws: 6 cm. Huilend zoek ik naar adem om de wee door te komen. Voorzichtig oppert ze dat het misschien voor de ontsluiting goed kan zijn even uit bad te blijven en rond te lopen. Maar alleen als ik dat zie zitten. Haar manier van communiceren is de hele bevalling zo fijn. Ik voel me vrij in mijn keuzes en gezien in mijn kracht.
Vanaf het moment dat ik uit het bad ben gestapt zijn de weeën in kracht erg toegenomen en ik wil helemaal niet rondlopen en uit bad, want daar was het veel fijner! Maar ik voel dat het kindje de zwaartekracht echt nodig heeft om de weg naar beneden te gaan maken. Veel verder dan de badkamer kom ik niet en ik plof op de wc neer. Martijn komt voor me staan en ik hou hem met al mijn kracht stevig vast tijdens elke wee. Deze weeën zijn echt heel heftig en ik voel dat ik in een stroomversnelling kom. De weeën volgen elkaar nu zonder pauze op. Ik loop weer terug naar de slaapkamer en leun over het bed als ik enorme druk onderin voel. Ik zeg huilend dat ik niet meer kan, ik ben zo moe. Martijn staat als steun achter me, ik zak bijna door mijn benen. Het is inmiddels 16.30 uur. Ik merk dat Laura en Petra om me heen dingen in gereedheid brengen en ergens achterin mijn hoofd snap ik dat dat maar één ding kan betekenen… het duurt niet lang meer! Zachtjes zegt Laura dit ook tegen me: ‘Je doet het zo goed vrouw, wat een kracht.’ En: ‘Je bent er bijna! Als je in bad wil bevallen moet je wel nú in bad gaan.’ Ondertussen ben ik al aan het meepersen, maar ik twijfel geen moment. Ik wil zó graag dat dit kindje lekker in bad geboren wordt! Laura zegt me het einde van de wee af te wachten, maar hij duurt zo lang dat ik tijdens de wee wankelend in het bevalbad stap. Ik land op mijn knieën en al snel komt het hoofdje, ik voel voorzichtig… haartjes! Nog een paar keer persen en een beetje draaihulp van Laura en daar is hij dan. Geboren om 16.44. uur Hij heeft wat wrijving over zijn ruggetje nodig om bij te komen, maar dat gaat snel goed. Wat is hij prachtig, ons zondagskindje Espen Olivier.
We blijven nog een tijdje in bad zitten, maar dan wordt het water toch echt te koud. De placenta laat op zich wachten, maar op de baarkruk komt hij dan toch na drie kwartier. Iets langer dan de half uur die er voor staat, maar ook nu blijft Laura gewoon rustig en geeft ze mij het vertrouwen dat mijn lichaam dit kan en dat het goed komt. We hebben gekozen voor een halve lotus bevalling en de placenta ligt in een oude koektrommel naast me op bed. De navelstreng blijft nog heel lang doorkloppen en pas als hij helemaal wit is geworden binden we hem af. Ondertussen heeft Espen mijn borst al gevonden en doet dappere pogingen om al wat te drinken. Het is een flinke jongen en helaas heb ik een scheur waarvan Laura niet goed kan zien tot waar het doorloopt. En zo komt er toch nog vervelend nieuws aan het eind: ik moet met de ambulance naar het ziekenhuis zodat ze daar beter kunnen kijken en het eventueel op de ok kunnen hechten. Ik snap dat het nodig is om weer goed te kunnen herstellen, dus ik leg me er bij neer. Gelukkig blijkt in het ziekenhuis dat het meevalt en wordt ik met plaatselijke verdoving keurig gehecht en mogen we weer lekker naar huis. De volgende ochtend haalt Martijn meteen Linde op van opa en oma. Met zijn viertjes op bed, wat een geluk! En wat is Linde lief voor haar broertje.
Espen is een heerlijk tevreden jongetje. We merken echt het verschil tussen deze rustige thuisbevalling waarbij hij zelf heeft besloten wanneer hij er klaar voor was en de ingeleide snelle bevalling van Linde, waarna ze heel veel tijd nodig heeft gehad om te landen en rust te vinden. Ook voor mij gaat het herstel voorspoedig. Van mijn scheur heb ik totaal geen last gehad, in tegenstelling tot de knip van de vorige keer. Ik kijk vol trots en geluk terug op de bevalling. En wat een fijne mensen waren erbij. De verbinding met Martijn, de steun van Laura en goede zorg van Petra. Na heel veel jaar bezig te zijn geweest met zwanger worden en blijven is het voor ons zo goed. En wat een prachtig einde is het geworden van die periode. Nu genieten van onze kindjes.
0 Reacties op "‘Ik voel me vrij in mijn keuzes en gezien in mijn kracht’"