Eva vertelt: ‘Bij ons eerste zoontje James, ben ik met 41 weken thuis in bad begonnen, maar het eindigde in een bevalling in het ziekenhuis. Tijdens het breken van mijn vliezen zag mijn verloskundige dat er meconium in het vruchtwater zat, maar ook dacht zij bloed te zien. Dat was de reden dat ik toen met spoed naar het ziekenhuis moest. Ik was toen al op 8 cm. Eenmaal in het ziekenhuis was er geen spoor meer van het bloed en nog steeds weten we niet wat dat was en of dat überhaupt iets was. Het heeft toen nog een tijd geduurd voordat James geboren werd, omdat ik niet meer in de flow kon komen en mezelf kon openen door alle spanning en stress. Uiteindelijk heeft James meconium in zijn longetjes gehad en heeft 2 dagen op de IC gelegen. Ik had meer dan 2 liter bloed verloren en mijn placenta moest manueel verwijderd worden.
Mijn eerste bevalling was dus behoorlijk traumatisch maar toch had ik al het vertrouwen dat mijn tweede bevalling niet weer zo ging verlopen. Mijn droom was om waar ik met mijn eerste bevalling was begonnen het de tweede keer ook thuis en in bad af te maken. Toch kwam er tijdens mijn zwangerschap een tegenslag. Wij hoorde dat ik een CMV-infectie had opgelopen tijdens het eerste trimester. Dat is een virus wat gevolgen kan hebben voor ongeboren baby’s. Het vervelende is dat je tijdens de zwangerschap er niet 100% achter kunt komen of je kindje besmet is en of het eventuele schade oploopt. Wij hebben gekozen om zo min mogelijk onderzoeken te ondergaan omdat de uitslag toch geen zekerheid biedt en daarom zo min mogelijk stress te ervaren. Wel hebben wij een paar extra echo’s gehad. Deze echo’s waren altijd zeer positief en dat gaf ons weer positieve hoop. Diep van binnen heb ik altijd wel gevoeld dat het wel goed zou komen met ons kindje.
Door de CMV-infectie en mijn ‘medische-indicatie’ vanwege het bloedverlies van mijn eerste bevalling, werd mijn thuisbevalling wel weer even in twijfel getrokken. Na een aantal gesprekken in een ziekenhuis, die mij het gevoel gaven dat ik medisch moest bevallen onder hun begeleiding en dat mijn wensen niet bespreekbaar waren, voelde ik een enorm verzet opborrelen. Waarom voelde dit zo als een gevecht? Ik weet zelf het beste wat goed is voor mij en voor ons kindje. En ik ga zelf de leiding nemen over mijn bevalling (even ter verduidelijking: volgens de echo’s zou ons kindje niet meer kans hebben om in levensgevaar te zijn na zijn geboorte, alleen zou hij uren later gecheckt moeten worden door de kinderarts en bloed worden afgenomen vanwege de CMV-infectie). Toen hebben wij besloten om te gaan zoeken naar een ziekenhuis waar ik zelfstandig mocht bevallen met mijn eigen verloskundige. Ook was thuis bevallen nog steeds een optie, maar we wilden alle opties open houden. We hebben toen een ziekenhuis gevonden waar dat mogelijk was. Ik kon daar in bad bevallen met mijn eigen verloskundige en een lotus geboorte was geen enkel probleem (bij een lotusgeboorte blijft de placenta na de geboorte met de baby verbonden, de navelstreng wordt niet doorgeknipt, maar valt na een paar dagen vanzelf af). Eindelijk een ziekenhuis dat echt luisterde naar mijn verhaal en met mij mee dacht en mij vertrouwde in het maken van mijn eigen keuzes. Pfff, wat voelde dat als een opluchting! Ik heb zo het gevoel gehad dat ik heb moeten vechten voor mijn eigen keuzes, mijn eigen gevoel en vertrouwen in mijn lichaam en kindje. Ik ben zo blij dat ik mijn kracht ben blijven voelen om te staan voor mijn geboortewensen.
Bovenstaand verhaal klinkt misschien allemaal niet even positief, maar ik wil graag meegeven dat ondanks mijn onzekere zwangerschap met een hoop bemoeienis van buitenaf (wat soms een hoop angst meebrengt) het toch mogelijk is om een mooie en kalme bevalling te ervaren zolang je je hart volgt en en daar gehoor aan geeft.
Woensdag 20 maart, ik ben 41 weken zwanger, net zoals bij mijn eerste. We hebben besloten om te proberen te strippen die ochtend. Het strippen valt me tegen. Ik weet nog bij mijn eerste dat ik daar bijna niks van voelde, maar deze keer vond ik het best zeer doen. De verloskundige zegt dat mijn baarmoedermond nog helemaal naar achter zit maar het is wel gelukt. Het begint gelijk een beetje te rommelen, maar ik had al drie weken lang gerommel en veel harde buiken dus ik ging nergens vanuit. Mijn vriend was wel thuisgebleven en we doen gewoon ons ding de rest van de dag. Boodschappen, met James naar de kinderboerderij. In de auto zetten we de radio aan en er komt een nummer waarin ze zingen: Laat het vanavond gebeuren. Dit is voor mij het teken, haha. Het gaat vanavond gebeuren! Het gerommel wordt ook wel wat heftiger, maar nog niet echt het weeën gevoel. Het is inmiddels rond 17:30 en ik sta te koken. Dan heb ik toch wel het gevoel dat er lichte weeën aankomen. Ik bel mijn moeder en overleg met haar wat handig is om te doen met James. Ze stelt voor dat mijn vader James op komt halen na zijn werk. Mijn vader komt rond 18:30 James ophalen. Ik merk dat ik het wel fijn vind als mijn vader snel weggaat zodat ik me kan focussen op de weeën, die nu toch wel beginnen te komen.
Ik heb muziek opgezet en ga op de bank zitten in kleermakerszit. Ik focus me op mijn ademhaling en de weeën komen nu toch wel al om de vier minuten. Ik begin me een beetje “high” te voelen en vind het jammer dat ik straks het huis uit moet en dan waarschijnlijk ook dat gevoel kwijt ben. Ik vind het allemaal nog hartstikke meevallen, maar besluit toch om 20:00 de verloskundige te bellen omdat ik graag op tijd naar het ziekenhuis wil gaan. Onze verloskundige komt om 21:00 en komt even kijken hoever ik ben. Ik heb op dat moment 5 cm ontsluiting en we besluiten om naar het ziekenhuis te gaan. Waarschijnlijk door het toucheren krijg ik een weënstorm. Nee he, precies nu op het moment we moeten vertrekken en ik me moeilijk kan ontspannen. Het was ook een erg leuke rit kan ik je vertellen (hahah NOT).
Eenmaal in het ziekenhuis is er toch nog een kleine miscommunicatie over of ik wel in bad mag bevallen (wat wij uitgebreid besproken hadden). Mijn weeënstorm is nog steeds aan de gang en gelukkig mag ik rond 22:30 in het bevalbad. Wow, wat was dat heerlijk. De weeënstorm stopt ook direct en eindelijk heb ik weer wat pauzes tussen de weeën en kan ik me weer ontspannen.
Ik kan de weeën heel goed opvangen in bad en vind het heerlijk dat ik me zo gewichtloos kan mee bewegen met elke wee. Vrij snel breken de vliezen en krijg ik al een beetje persdrang. Het verbaast me, want voor mijn gevoel is het pas net begonnen. Ik vraag opgewekt aan mijn verloskundige of het dan nu echt al gaat gebeuren?! Het is rond 23:30 en mijn verloskundige zegt dat het mooi zou zijn als hij nog voor 00:00 geboren zou worden. Toch gaat het nog wat langer duren, want ik voel me een beetje onrustig tijdens de persweeën. Ze zijn enorm krachtig en ik kan mijn oerkreten niet inhouden. Ik weet even niet meer waar ik het zoeken moet. Wat ik nou een fijne houding vind en of het allemaal wel gaat passen. Op dit moment steunen mijn vriend en mijn verloskundige mij door mij aan te moedigen en te zeggen dat ik het kan en dat ik het allemaal mag loslaten. Dit helpt mij enorm en ik krijg weer vertrouwen dat ik dit kan en dat het ons gaat lukken. Dan komt zijn hoofdje, en wow dat is echt even heel erg heftig. Maar op dit moment ben ik in totale overgave en voel ik mij ook zo enorm krachtig en kalm want ik weet dat hij is er is na de volgende wee. Om 00:43 is Isai geboren, de eerste dag van de lente tijdens de supermaan.
Ik pak hem zelf aan en ben vol ongeloof dat hij er nu gewoon echt is. Zo bijzonder en magisch. We hebben afgesproken dat ik niet te lang in bad blijf zitten (evt. bloedverlies) en dat we voor de geboorte van de placenta in bed gaan liggen. Enkele minuten later wordt mijn placenta geboren, waar Isai de komende 7 dagen nog aan verbonden zal blijven. Ik kan maar niet stoppen met naar hem kijken. En wat gaat alles rustig en vredig. Niemand die zich ergens mee bemoeit en iets van ons wil. Helemaal in ons tempo en afgestemd op onze wensen. Wat een verschil met mijn eerste bevalling. Dit heeft zoveel goed gemaakt. Dankbaar voor deze ervaring en dat ons zoontje zo’n mooie geboorte heeft gekregen. ‘
PS: ons zoontje was uiteindelijk niet besmet met cmv (thank God).
