Helende geboorte na een nare bevalling

Dit is het verhaal van de tweede bevalling van acupuncturiste Daniëlle. Zij koos bewust voor een vroedvrouw bij wie zij zich veilig en vertrouwd voelde en zij bereidde zich grondig voor met onder andere acupunctuur en hypnobirthing. De bevalling verliep heel anders dan de vorige – rustiger, vrediger, meer ontspannen en zonder medische ingrepen.

Anders aanpakken
Ik ben zwanger van mijn tweede kindje. Deze bevalling ga ik het anders doen. Ik sta er niet meer onbevangen in en dat wil ik terug. Maar ik zorg er wel voor dat ik alles rondom mijn bevalling goed geregeld heb. Mijn eerste bevalervaring was niet fijn. Toen ben ik met 42 weken en 4 dagen door middel van een inleiding bevallen in het ziekenhuis. Dat was een teleurstelling: niet alleen had ik me ingesteld op een thuisbevalling, ik was ervan overtuigd dat mijn kindje uit zichzelf zou komen. Toen mijn zoontje hartproblemen kreeg, moest ik ingeleid worden. In het kort: ik kreeg direct een weeënstorm, het hartje van mijn baby trok de weeën niet goed, veel stress, kreeg bijna een keizersnede (afgewend door bijpompen nepvruchtwater), stoorde me enorm aan de verpleegkundigen (die naast mijn bed stonden te joelen), was blij met een ruggenprik (terwijl ik die vooraf absoluut niet wilde), de co-assistent rende tijdens het persen steeds weg (vanwege onderbezetting) en ik moest persen en mocht niet schreeuwen, ik kreeg koorts. Mijn zoon, Dagomar, is met behulp van een zuignap en een knip geboren. Daarna ben ik samen met Dagomar een week in het ziekenhuis gebleven, omdat ik een streptokokken-B infectie opgelopen had en Dagomar heeft de eerste weken de borst geweigerd. Zo verteld lijkt het wel een traumatische ervaring, toch keek ik er ook wel positief op terug. Het moment dat Dagomar geboren werd was natuurlijk geweldig. Hij was gezond en ik was bevallen via de natuurlijke weg. 

De ruggenprik had me ook iets moois gegeven: Ik kreeg in korte tijd volledige ontsluiting en dat voelde alsof er van binnen een lotusbloem open ging. Het borstweigeren was afschuwelijk om mee te maken, maar het is uiteindelijk goed gekomen en het is de reden waarom ik vrijwilligerswerk ben gaan doen bij een borstvoedingsorganisatie. Deze zwangerschap en geboorte is ook de reden waarom ik me in mijn acupunctuur ben gaan specialiseren op het gebied van gynaecologie. Toch had ik me de geboorte van ons kind anders voorgesteld: thuis en intiem, een rustiger verloop, net zoals de geboorteverhalen van mijn moeder.

Niet over rozen
Tijdens een geboortenetwerkbijeenkomst voor alternatieve genezers kwam ik holistisch verloskundige Marieke Verschelling tegen. Haar uitstraling vond ik heel bijzonder. ‘Als ik ooit weer zwanger word, dan zou ik haar er heel graag bij hebben’, dacht ik. Een half jaar later was ik zwanger. Ik heb Marieke gelijk gebeld.

Mijn zwangerschap liep niet over rozen. Ik had direct het gevoel dat er iets mis was. Met 10 weken kreeg ik een ernstige bloeding en ben een week in het ziekenhuis gebleven. Het duurde weken voordat ik mijn energie weer terug kreeg. Met 16 weken kreeg ik uitstralende pijn en bandenpijn en heb een tijd lang een rolstoel nodig gehad. Met chiropraxie en Chinese kruiden heb ik deze pijn weer helemaal onder controle gekregen.     

Toen ik 30 weken zwanger was, kwam de angst voor de bevalling hevig opzetten. Mijn vorige bevalervaring was zo beklijfd in mijn lichaam. Ik had besloten om dit keer alles uit de kast te trekken om de geboorte anders te doen verlopen. Ik ben begonnen met geboortevoorbereidende kruiden en acupunctuur. Dit in combinatie met hypnobirthing heeft me veel gebracht. Ik heb mijn hersenen gebrainwasht met positieve bevalervaringen en affirmaties. Daarnaast een aantal ademhalingen geleerd, waardoor je je lichaam kunt volgen tijdens de bevalling en geen pijn hoeft te ervaren.

Voorbereidingen
Het dagelijks luisteren van de hypnobirthing-cd, vlak voor het slapen gaan, heeft me heel veel rust gegeven en daardoor kon ik mijn angsten los laten. Ook het doen van een ritueel samen met Marieke en mijn vriend heeft weer voor een positieve focus op de bevalling gezorgd. En heel bijzonder vond ik het ritueel samen met een aantal zwangere vrouwen, mijn moeder, Marieke en een andere holistisch verloskundige om onze angsten voor de bevalling los te mogen laten en de ruimte die ontstond te vullen met positieve affirmaties. Heel krachtig en mooi zo’n gezamenlijke sessie: dat had ik nooit verwacht. Ik heb een geboorteplan gemaakt, een collega-acupuncturist heeft me vanaf 36 weken wekelijks behandeld voor ‘voorbereiding op de bevalling’.

Geboortekamer
Ik heb een opblaasbaar bevalbad gekocht. Ik ben de geboortekamer gaan inrichten: een kast vol kruiden, homeopathie, acupunctuurnaalden, magneten en dergelijke voor pijnbestrijding tijdens de bevalling en om mogelijke problemen op te lossen (bijv. weeënzwakte, koorts). Het werd een prachtige bevalkamer met kleurige doeken, mooie afbeeldingen en een grote foto van ons gezin. Het bad heeft er weken vóór de bevalling gestaan. Ik vond het fijn om er te komen en me voor te stellen dat hier mijn kindje geboren zou worden. Dagomar, nu 3,5 jaar oud, kwam er ook graag en dan mijmerden we hoe hier in dit bad zijn broertje geboren zou gaan worden. Mijn moeder zou uit Limburg naar Utrecht komen om de bevalling bij te wonen en er voor Dagomar te zijn (die ook bij de bevalling zou mogen zijn als hij dat wilde). Het enige waar ik een beetje bang voor was, was dat ik misschien wel teveel geregeld had, teveel voorbereidingen had getroffen om het anders te doen. Maar ik kon niet anders, ik wilde niet het gevoel hebben van de eerste bevalling: ‘Had ik maar…’  

Ruimte
In de 41e week begon ik toch weer te stressen. De angst om over tijd te gaan en dus naar het ziekenhuis te moeten werd steeds groter. Ik had wel al een aantal nachten wat buikpijn gehad, maar er zette niets door. Met Marieke heb ik afgesproken dat ik ook nog na 42 weken thuis mocht bevallen, mits de uitslag van dagelijkse checkups in het ziekenhuis goed zou zijn. Dat gaf heel veel ruimte.

De dag voor de geboorte heeft Marieke me gestript. Achteraf vertelde ze me dat ik toen al 2 cm ontsluiting had. Die dag heb ik nog een leuke activiteit met Dagomar ondernomen. Die avond hoopte ik dat het nu eindelijk zou mogen gaan doorzetten. Ik heb magneetjes op bepaalde acupunctuurpunten geplakt, gemediteerd, gebeden en de HypnoBirthing cd geluisterd. Daarna ben ik mijn vriend Mike achter de computer vandaan gaan halen om samen in bed te liggen en elkaar te knuffelen. Om met onze lijven samen de wens uit te spreken dat ons kindje zou mogen komen.

Hobbels
Om 11 uur ben ik gaan slapen met een weeïg gevoel in buik en onderrug. Een paar uur later werd ik wakker van een sterke samentrekking die zich opbouwde en weer ging. Dacht er nog niets bijzonders over, heb de diepe ademhaling toegepast en het was nauwelijks pijnlijk. Pas toen de samentrekking weg was en ik helemaal pijnvrij was (ook mijn rug waar ik al weken een zeurend gevoel had) was ik eerst verbaasd en dacht toen: misschien zet het nu wel door. 

Ik ben weer gaan slapen, want dacht dat het voorweeën waren en in een staat van halfslaap heb ik meerdere golvingen gehad. Ik noemde het in mezelf tijdens deze fase hobbels: kleine hobbels en soms een grotere hobbel. En in zo’n hobbel probeerde ik met mijn adem de hobbel te vullen.  Ik was heel ontspannen en ook al was het niet geheel pijnloos, het was ook niet heel pijnlijk. Zodra ik meer kramp voelde, dan merkte ik dat de adem de spieren zo kon rekken dat de kramp weg ging. 

Het was zo anders dan bij Dagomar, dat ik eigenlijk niet kon geloven dat dit hét dus was. Om 5 uur ben ik wakkerder geworden en heb een tijdje geobserveerd of het ook ritmisch was en om de zoveel minuten. Dat was eigenlijk niet zo. Ze kwamen en gingen, maar heel ongelijk in grootte en in tijd er tussen. Ik bedacht me: ik ben zelf ook niet zo georganiseerd in mijn dagelijkse leven, dus waarom zouden de contracties dat wel zijn…

Ik twijfelde of ik aan het bevallen was. Misschien kon ik beter weer gaan slapen. Ik had geen zin om zelf op de klok te kijken en te gaan timen. Ik heb Mike op een gegeven moment maar eens wakker gemaakt om hem te vragen of hij dacht dat dit de bevalling was. We moesten Marieke namelijk op tijd bellen, want ze moest helemaal uit Culemborg komen. En mijn moeder zou er zeker 2 uur over doen om te komen. Mike keek me aan, heeft geklokt en kwam na een aantal contracties tot de conclusie dat er waarschijnlijk nog niets aan de hand was. Hij draaide zich om om verder te slapen.

Het is begonnen
Dat voelde niet goed. Na een paar minuten heb ik hem toch maar weer wakker gemaakt en gezegd dat ik toch sterk twijfelde en wilde dat Marieke het zou beoordelen. Hij heeft eerst mijn moeder gebeld. Als het niet die dag zou gebeuren, dan vast de dag erna en dan was ze er maar alvast. Een kwartier later heeft hij Marieke gebeld en gevraagd wat zij ervan dacht. Marieke was niet overtuigd dat het begonnen was: het was ochtend, het leven in de stad was alweer hoorbaar, Dagomar klonk springlevend op de achtergrond. Kans was groot dat de contracties door de stress van de dag weer zouden stoppen. Ze wilde mij aan de lijn hebben. Ik klonk niet alsof ik midden in een bevalling zat. We spraken af dat ik me zou gaan douchen en daarna weer zou bellen om te vertellen hoe het met me ging. Ik merkte dat ik telefoneren erg vervelend vond.Toen ik ophing kreeg ik een enorm sterke contractie.  

Ik wilde niet met de buitenwereld bezig zijn en telefoneren vond ik niet fijn. Ik heb bewust mijn ogen dicht gedaan om me weer af te sluiten, ben onder de douche gaan staan, kreeg een paar samentrekkingen. Daarna heb ik niet gebeld, ik had er geen zin in. Ik ben weer in bed gedoken, lekker in mijn holletje onder de dekens en mijn elektrische dekentje. Op dat moment belde Marieke zelf: ze kwam. Later zou betekenen dat ze in de file zou zitten en dat wilde ze liever niet. Toen Marieke er een dik half uur later was, bleek ik al 7 cm ontsluiting te hebben. Ze heeft het me niet verteld. Gelukkig, want het is fijn om de bevalling als tijdloos te ervaren en zonder meetlat. Marieke en Mike zijn het bad gaan klaar maken. Ik mocht er in.

Water
Het bad was nog niet vol en de slang waar het water uit kwam heb ik op mijn buik gericht. Heerlijk was dat. Iedere vrouw die van badderen houdt, zou in water moeten bevallen. Wat een immens fijn gevoel als je dat bad in stapt. Ik heb in het bad op mijn zij gedobberd met mijn hoofd rustend op de hand van Mike en een flexibeam. De ontsluitingsgolvingen kwamen en gingen en de ruimtes tussen de golvingen in leken eindeloos. Ondertussen was mijn moeder ook gearriveerd. Dagomar sprenkelde de hele tijd water op me en kletste continu. Het meeste wat gezegd werd kon ik niet verstaan. Soms hoorde ik een verloren zin, zoals van Dagomar: mama slaapt. Tussen contracties door maakte ik af en toe contact met Dagomar, dronk ik iets of gaf Mike een kus. Maar de meeste tijd vond ik het gewoon fijn om me helemaal af te sluiten en te dobberen. Toen ik persdrang voelde (helemaal niet zo heel sterk), kon ik niet geloven dat ik al deze fase in mocht gaan; ik had nog iets heftigs verwacht bij de laatste centimeters ontsluiting. Marieke heeft niet gevoeld, maar zei dat ik met mijn lichaam mee mocht gaan. 

De persgolvingen vond ik wel een stuk lastiger. Ik moest diep in mezelf zoeken hoe hierin mee te gaan. Eigenlijk als de golf over het hoogtepunt heen was, dan lukte de hypnobirthingademhaling goed. Een zoektocht, maar wel met ontspanning. Ik zag vrouwen van de film Orgasmic Birthing voor me, dat hielp om fijne geluiden te maken en me te verheugen op mijn zoontje. Ook al heb ik wel pijn ervaren, het was niet vergelijkbaar met mijn eerste bevalervaring. De roes was sterker en de enorm lange rustpunten tussendoor gaven me veel ruimte.

Bang
Op een gegeven moment lag ik niet meer lekker. Ik wilde mijn rug krommen, maar dat ging niet in deze liggende positie. Ik ben op mijn knieën gaan zitten en over de badrand gaan hangen in Mike’s armen. Ik heb ook nog heel even gestaan, maar dat vond ik niet prettig. Ik begon me opeens te irriteren aan mijn zoontje die heel lief water op me aan het sprenkelen was. Ik heb gevraagd of hij weg kon gaan. Mijn moeder heeft hem beneden achter de televisie gezet en is weer naar boven gekomen. Achteraf gezien was dit goed. Ik kan me van de volgende gebeurtenissen de volgorde niet meer herinneren en het lijkt ook wel alsof ik kleine stukjes kwijt ben. Ik weet bijvoorbeeld niet meer of Marieke gevoeld heeft of het hoofdje al in zicht was. Dat moet wel, want ik kan me wel herinneren dat ze zei dat ik mijn baby al kon voelen en dat hij in de vliezen geboren ging worden. Ze heeft in ieder geval nog met de doptone naar het hartje geluisterd.

Alles was goed. En ik kon het hoofdje zelf voelen. Ik heb nog mezelf op een bepaald acupunctuurpunt gepressuurd. Op een gegeven moment gaf Marieke aan dat ik het laatste stukje even moest persen. Ik deed het niet. Ik had er helemaal geen zin in en ik geloofde ook dat het niet zou hoeven. Ik wist dat als ik zou persen dat dit wel pijnlijk zou zijn. Marieke kwam bij me zitten, sloeg een arm om me heen en vroeg of ik ergens bang voor was. ‘Misschien wel’, antwoordde ik. Even voelde ik de angst: angst voor de pijn als het hoofdje zou staan. Ik voelde dat ik niet zou hoeven persen, maar dat het dan nog lang kon gaan duren. Op het moment van deze gedachte, sloeg mijn gevoel om: ik was er klaar voor, ik wilde dat mijn baby nu zou komen.

Het laatste stukje
Het laatste stukje was heel heftig en ook wel heel pijnlijk. Ik heb het helemaal uitgeschreeuwd, ik voelde me heel dierlijk. Ik heb alles gegeven wat in me zat, alsof ik een doodsstrijd leverde. Ik heb mijn kindje opgevangen.

Myrddin is in de vliezen geboren in bad. Ik was blij: zo was de kans op een strep-B infectie heel klein. Myrddin heeft zichzelf in bad aangelegd en na een uur zijn we uit het bad gegaan om de navelstreng te knippen. Ik heb een shake gedronken met een stukje verse placenta, kokosmelk en en de rest is gedroogd en verpulverd. Ik heb de bevalling gekregen, die ik wenste. Ik voel me gelukzalig en compleet. Ik kan nu volledig genieten van mijn kraamtijd, samen met mijn baby in bed.