Donderdag 18-2-2021 ben ik 40.5 weken. Ik word om 8.00 uur wakker met wat harde buiken maar verwacht nog niet meteen dat de bevalling zal beginnen. Ik probeer nog wat te slapen maar het wordt toch wat ongemakkelijk dus ik besluit toch maar naar beneden te gaan waar mijn vriend en dochter ook zijn.
De harde buiken zijn oncomfortabel maar zo heb ik ze wel vaker gehad de afgelopen weken dus ik twijfel of het echt is. Bij mijn dochter braken eerst mijn vliezen en kwam ik meteen in een weeënstorm terecht dus ik weet eigenlijk niet hoe een bevalling hoort te verlopen zonder gebroken vliezen. Ik besluit toch maar de vroedvrouw alvast te bellen en de geboortefotograaf te appen. Beiden wonen wat verder weg dus op tijd erbij zijn kan geen kwaad.
Met zijn drieën twijfelen we wat. De geboortefotograaf heeft kantoordag en is dus per direct beschikbaar maar mijn vroedvrouw heeft eigenlijk een vrije dag dus besluit haar gastouder te regelen, mocht het toch doorzetten. Prettig dat ik toch alvast iets heb laten weten dus.
Langzaam worden de harde buiken toch steeds oncomfortabeler en m’n vriend heeft in de tussentijd alvast het bevalbad gevuld, voor de zekerheid. Dit is op zich niks bijzonders, we hebben het bad al weken klaar staan en ik ga er regelmatig in om even te ontspannen. Ik stap in bad, samen met mijn dochter en het wordt rustiger. Mijn dochter aait mijn buik en speelt lekker in het water. De tussenpozen tussen de harde buiken worden langer en ze worden minder oncomfortabel maar ze gaan niet weg. Ik zie het een tijdje aan en twijfel nog wat verder. Mijn dochter stapt na een tijdje weer uit bad en gaat bezig met haar eigen spel op het droge. Ik merk dat ik niet meer zo goed kan nadenken, dit herken ik van mijn eerste bevalling. Zowel de vroedvrouw als de geboortefotograaf geven aan dat ze wel denken dat het begonnen is maar ik vind de harde buiken/weeën zo mild dat ik nog steeds twijfel. Ze besluiten beiden om toch alvast te komen. Is het niet voor de bevalling, dan wel voor de gezelligheid 😅
Ik hou me rustig en dobber wat in bad. Ik twijfel niet meer maar laat gewoon zijn wat er is. Langzaam worden de weeën wat intenser. Op een gegeven moment voel ik dat ik naar de wc moet voor een grote boodschap, plassen doe ik gewoon in bad, wat is dat fijn! Ik stap uit bad en voel opeens enorm heftige weeën. Ik kan amper lopen en op de wc heb ik het even erg zwaar. Als ik afveeg zie ik roze afscheiding en ik weet dat het menens is. Mijn vriend draagt me zowat terug naar het bad en eenmaal erin keert de rust meteen weer terug en ebt de pijn weer weg. Wat een opluchting, wat geeft het water veel ontspanning en pijnstilling! Ik app mijn vroedvrouw en geboortefotograaf nog snel dat het nu op begint te schieten.
Mijn vriend is nog wat aan het rommelen en speelt wat met mijn dochter, maakt boterhammen enzovoorts. Ik ervaar nog steeds rust en de weeën komen in golven. Het is goed op te vangen, niets wat ik niet aankan. Bij elke wee voel ik van onder hoe de baby steeds dichterbij komt, het is magisch hoe je dat zelf zo goed kunt voelen. Ik maak geluid en beweeg mijn lichaam, ik steun op knieën en handen. Vanuit mijn tenen komt het geluid, lage brommende zingende tonen, het helpt, het zorgt dat ik in mijn bubbel blijf en mijn lichaam voel.
Opeens voel ik persdrang. De vroedvrouw en geboortefotograaf zijn er nog niet maar ik heb vertrouwen in mijn lichaam en verzet me er niet tegen. Ik pers mee en roep mijn vriend om bij het bad te komen zitten, mijn dochter komt ook kijken. Ik voel met mijn hand en voel de vruchtzak. Ik roep: ‘Jaaaa jaaaa’ om te zorgen dat ik kan openen, vooral op momenten dat het pittig is en ik eigenlijk nee wil roepen, gebruik ik de mantra ‘ja’ om mee te bewegen en me niet te verzetten tegen dat wat er is.
De vroedvrouw komt binnen en ik zeg haar dat ik de vruchtzak voel. Ze zegt: ‘Oh dat is prima’ en komt ook bij het bad zitten. Ik ga door met waar ik mee bezig was, ik slaak oerkreten uit en mijn vliezen breken. Ik voel nu het hoofdje en vraag mijn vriend om ook te voelen. Na elke wee schiet het hoofdje weer terug wat ervoor zorgt dat ik echt even kan ontspannen tussendoor. Nog steeds ervaar ik die rust en kan ik mezelf helemaal geven. Ik ervaar geen tijdsdruk en besef dat deze persweeën waarbij het hoofdje steeds staat en weer terug beweegt ervoor zorgen dat het weefsel de tijd krijgt om op te rekken en dat ik niet (te veel) uitscheur. Door het water brandt het niet zoals ik bij mijn eerste bevalling wel ervaarde. Ik neem de tijd en volg mijn lichaam en baby.
Na een aantal persweeën is daar het hoofdje. Ik aai zachtjes zijn hoofdje en voel dat hij kaal is. Wat is dat bijzonder! Ik roep vol verwondering: ‘Hij is kaal!’ De volgende perswee laat even op zich wachten en ik wacht rustig af. Door de rust die ik ervaar merk ik op dat terwijl het hoofdje al geboren is, ik de beentjes nog van binnen voel trappelen. Wat een enorm bijzonder gevoel! Dan komt er weer een wee, ik zet nog even flink kracht en dan worden met een brul om 12.28 uur de schouders en de rest van het lichaampje geboren.
Ik pak hem onder water en probeer hem omhoog te halen maar voel van binnen dat hij vast zit. De navelstreng is vrij kort en zit om de achterkant van zijn nek en onder zijn oksel door gewikkeld. Ik probeer hem los te maken maar dat is best nog even puzzelen 😅 uiteindelijk lukt het en haal ik hem naar boven. Ik leg hem op mijn borst en hij begint rustig met ademhalen en huilt niet. We kijken met zijn allen naar hem en zijn zo verwonderd. Na enkele momenten geeft hij een harde brul en wordt daarna weer heerlijk rustig. Hij doet het prima ❤️ Hij blijkt toch wat haartjes te hebben, maar niet veel haha.
Ongeveer 5 minuten na de geboorte komt de geboortefotograaf binnen. We grappen dat ze te laat is maar natuurlijk kan ze alsnog mooie plaatjes schieten. Ik geniet van mijn baby en samen met mijn vriend en dochter bekijken we hem van top tot teen, wat een pracht! Ik leg hem aan en hij drinkt meteen goed.
We wachten op de placenta, ik heb wel krampen, vooral als ik de baby aanleg maar de placenta komt niet meteen. Ik pers wat mee en trek rustig aan de navelstreng om te voelen of er wat beweging in zit. De navelstreng is na een tijdje uitgeklopt wat betekent dat de placenta in ieder geval wel los is, nu moet hij er alleen nog uit. Het water kleurt langzaam steeds roder maar mijn benen zijn nog zichtbaar onder water en ik voel me nog prima dus er hoeft niet ingegrepen te worden. Uiteindelijk is er een uur voorbij en is de placenta er nog niet. Met de volgende kramp ga ik harder mee persen. Ik trek wat aan de navelstreng en uiteindelijk is hij daar dan. Het blijkt een hele grote placenta te zijn, vandaar dat ie niet zomaar af kwam.
We bekijken de placenta en daarna stap ik uit bad. Het is papa’s moment om te buidelen, huid op huid. Wat een emotioneel moment. ❤️
Ik neem plaats op de bank en we maken nog wat foto’s. De vroedvrouw checkt mijn yoni en ik blijk wel een schaafwond op mijn schaamlip en een tweedegraads ruptuur te hebben bij mijn perineum. We besluiten niet te hechten. De twee delen vallen mooi tegen elkaar aan en ik vertrouw erop dat mijn lichaam hiervoor is gemaakt en dit zelf kan helen. De vroedvrouw vertrouwt hier ook op en we laten het zo.
Onze dochter helpt vingertjes tellen en is helemaal verliefd op haar kleine broertje. We hebben gekozen voor een lotusgeboorte dus we leggen de placenta in een mandje met zout en gedroogde bloemen. Ook hier helpt onze dochter liefdevol bij.
Mijn eerste bevalling verliep al goed en redelijk makkelijk maar vond wel in het ziekenhuis plaats. Door verschillende omstandigheden om de geboorte heen overkwam alles me toen en ik had niet het gevoel dat ik de controle of regie had. Ik voelde me op veel momenten zelfs teveel en kreeg het gevoel dat ik moest opschieten. Dit deed geen eer aan de gehele ervaring en er waren veel zaken die ik achteraf graag anders had gedaan.
Ik had een grote behoefte aan een vrije, hands off geboorte thuis in bad dit keer, met de aanwezigheid van onze dochter en dit is gelukt. Ik heb me voorbereid door verschillende boeken te lezen, waaronder Vrije Geboorte en Mijn Reis Naar Binnen, verschillende podcasts te luisteren (vooral die van Nina Pierson, Mama’en) en veel te visualiseren en echt mijn rust te zoeken in de periode voor de bevalling zodat ik al mijn focus en kracht in de voorbereiding kon stoppen. Voor ons allemaal was het een geweldige en bekrachtigende ervaring, onze dochter vond het ook prachtig om te zien en om haar broertje op deze manier te ontmoeten.
Met zoveel dank aan onze holistisch caseload vroedvrouw die voor alles open stond en alle vertrouwen had in mij en mijn lichaam, hebben we deze levensveranderende ervaring werkelijkheid kunnen laten worden en mijn zoon een zachte landing kunnen geven, voor eeuwig dankbaar ❤️ mét práchtige plaatjes, ook de geboortefotograaf ben ik enorm dankbaar 🙏🏻
Matteo Oliver Tönder 💙
18-2-2021 geboren om 12.28u
4440 gram en 55 centimeter lang
0 Reacties op "Ik neem de tijd en volg mijn lichaam en baby"