Op 15 juli beviel deze mama van haar tweede zoontje. Het was een helende ervaring na een traumatische ervaring in het ziekenhuis na de geboorte van haar eerste zoon.
Na 9 jaar ongewenst (wel bewust) kinderloos, het ziekbed van mijn man een jaar eerder, het omgooien van ons voedingspatroon en een ‘discussie’ over onze leeftijden (man 50, ik 32) raakte ik dan toch in verwachting van ons wondertje. Floris (19/03/2015) kwam precies op de uitgerekende datum, na een prachtige thuis-bad-bevalling in ons leven. Ivm de verdenking van een (sub)totaalruptuur, het feit dat ik me niet zo fit voelde nadat ik was onderzocht (fluxus?) en dat Floris erg klein was (2675gr) werd ik ruim één uur na de bevalling opgehaald door de ambulance. Een traumatische ervaring in het ziekenhuis volgde en ik had moeite om daarna de draad weer op te pakken… En dat is heel lang zo gebleven. De ‘waarschuwing’ van de verloskundige dat ik bij een volgende zwangerschap in het ziekenhuis zou moeten bevallen ivm een fluxus, het lang uitblijven van mijn cyclus en de pijn die ik had als ik alleen al aan gemeenschap moest denken, maakte dat een tweede kindje haast onbespreekbaar was. Daarnaast hadden we ook nog de zorg over een pleegdochter welke verre van soepel verliep.
In april vorig jaar werden we door onze pleegdochter op een verschrikkelijke manier aan de kant gezet. Een zware periode volgde, dit was echter ook een periode dat mijn man en ik weer dichter bij elkaar kwamen en de komst van een tweede kindje steeds vaker onderwerp van gesprek werd. Inmiddels was ik voor het littekenweefsel onder behandeling geweest en kwam ik erachter dat het probleem vooral tussen mijn oren zat. Een tweede kindje was welkom, al vond ik alles nu een stuk spannender 😊
En zo bleek ik in november in verwachting te zijn van ons tweede wondertje. Ik ging op zoek naar een andere verloskundigenpraktijk en er volgde opnieuw een prachtige zwangerschap!!! Mijn geboorte plan, geschreven tijdens de zwangerschap van Floris, paste ik op een paar punten aan. Maar grotendeels waren mijn wensen gelijk.
37+ weken
Al weken rommelt het in mijn buik… en ik twijfel over alles wat ik voel. Van donderdag op vrijdagnacht heb ik het gevoel dat het gaat beginnen. Er zit behoorlijk wat ‘structuur’ in mijn (voor)weeën en ik besluit mijn man wakker te maken. Samen zetten we het bad op in de woonkamer. Ik zeg tegen hem dat er nog geen water in hoeft, daarvoor twijfel ik te veel of het wel door gaat zetten. Als het bad staat, stuur ik hem terug naar bed zodat hij nog even kan slapen. Zelf ga ik nadat mijn buik weer rustig wordt, ook weer naar bed. Om zes uur word ik opnieuw wakker van mijn onrustige buik… We bellen mijn moeder en uiteindelijk ook de verloskundige. Vals alarm… Hooguit 2 cm ontsluiting en geen reden om op een bevalling te gaan zitten wachten. ‘Zet het van je af en doe de dingen die je anders ook zou doen en dan zien we wel wanneer het echt komt.’
Vrijdag en zaterdag gaan voorbij en zaterdagavond gaan we nog met ons mannetje, mijn moeder en een neefje en nichtje even naar de nostalgische kermis. Om 22:30 uur leggen we Floris in bed en duik ik er zelf ook in. Om 1 uur lijkt het dan toch echt begonnen te zijn, zonder aankondiging wist ik ineens weer wat ik moest voelen 🙈
Om 2 uur heb ik mijn man gevraagd uit bed te komen en het bad vol te laten lopen. Fluitje van een cent voor hem, het bad stond immers al klaar vanaf donderdagnacht 😇.
Om 4 uur heeft hij de verloskundige gebeld. Daar moest even geschakeld worden omdat de dienstdoende verloskundige al met iemand anders in het ziekenhuis zat. Op de vraag of we ook naar het ziekenhuis wilde komen gaf mijn man aan dat dat niet de bedoeling was en we thuis zouden blijven. Wat later kregen we telefoon dat de verloskundige waarbij ik alle controles had gehad, dat ze (ondanks haar vakantie) in de auto zat en nog zo’n 20 minuten moest rijden. Mijn moeder was inmiddels ook gebeld zodat er iemand was, mocht Floris wakker worden. Ondertussen ging ik in bad. Heerlijk was dat en ik kon mijn weeën goed opvangen. Al had ik voor mijn gevoel niet de juiste controle over mijn ademhaling.
De tijd verstreek (de verloskundige en mijn moeder waren inmiddels gearriveerd) en nu kwam voor mij het meest spannende moment… de persfase, daar waar het de vorige keer fout ging. Ik bleef denken aan dat wat de verloskundige had gezegd: ‘Als het gaat branden, dan niet meer mee persen maar je baarmoeder het werk laten doen’. Pfff, dat valt niet mee hoor… een paar keer voelde ik na de wee het hoofdje terug schieten dus ik besloot me om te draaien met mijn rug tegen de badrand. Mijn man ondersteunde me onder mijn armen, zo fijn!!! En even later kwam er een klein zwart bolletje, nog in het vlies te voorschijn. Met een klein beetje hulp van mezelf werd iets voor half 6 het hoofdje geboren. Om 5:32u was hij er dan helemaal, onze kleine grote man Jelte!!!
Om 5:45u heeft mijn man Floris wakker gemaakt. Na de woorden ‘Floris, de baby is geboren’, stond hij in een wip klaarwakker beneden 😍.
Jelte had een klein beetje water terug binnen gekregen nadat we de navelstreng, die achterlangs zijn nekje zat probeerde eraf te krijgen. Hierdoor duurde het even voordat hij echt goed zelf begon te ademen. Daardoor direct na het uitkloppen van de navelstreng afgenaveld en na een klein pufje zuurstof uit de fles, mocht hij weer heerlijk bij mij terug het bad in.
Nu was het wachten op de placenta, die totaal geen haast leek te hebben… Gelukkig kwam de oxytocine-spuit niet eens ter sprake. Geen bloedverlies, dus geen reden tot ingrijpen. En zo ging er ruim een uur voorbij, waarna we besloten dat het handig was even op de bank te gaan liggen en te kijken of hij daar wel wilde komen. Mijn moeder en Floris gingen even naar boven en met een klein duwtje in mijn buik, plopte de placenta er na anderhalf uur uit. Zelf had ik een kleine winkelhaak opgelopen en de verloskundige overlegde met mij wat we ermee zouden doen. Ik mocht mee kijken en na wat uitleg en geruststelling, was het met één hechting opgelost.
Om 8 uur in de morgen was ik helemaal opgelapt en lagen er twee mannen bij me te drinken.
Ik kan terugkijken op opnieuw een prachtige badbevalling die in totale rust tot een geweldig resultaat leidde.
0 Reacties op "'Een prachtige badbevalling in totale rust'"