Unassisted bevalling van de eerste: ‘Mijn lichaam doet helemaal vanzelf mee’

Dit is het prachtige verhaal van de geboorte van het eerste kind van Jilke. Jilke is momenteel hoogzwanger van de derde, dus er is een nieuw geboorteverhaal onderweg. 🙂 Zij beviel zonder vroedvrouw, thuis, in de aanwezigheid van haar man en ouders. Mensen denken wel dat een vrije geboorte hetzelfde is als het Amerikaanse freebirthing oftewel, unassisted birth, oftewel ‘bevallen zonder vroedvrouw’. Maar het is juist omgekeerd: een vrije geboorte kan een bevalling zonder vroedvrouw zijn, maar ook een ziekenhuisbevalling. Er is geen goed en fout, het gaat om wat bij jou past en om hoe jij het wil. Een vrije geboorte is een bevalling waarbij je trouw bent aan jezelf en je eigen keuzes maakt zodat je je in vertrouwen kunt overgeven aan de bevalflow. Het mooie van een unassisted bevalling is dat de moeder echt op zichzelf is aangewezen, echt handelende hoofdpersoon moet zijn tijdens haar bevalling en daarom heel aanwezig is bij het geboorteproces. Jilke beschrijft heel nauwkeurig, stapje voor stapje, hoe haar baby’tje op de wereld kwam en hoe ze letterlijk en figuurlijk meebewoog met de weeën. Van de eerste wee, tot ‘het staan van het hoofdje’ tot het moment dat haar man de baby aanpakte…

De uitgerekende datum 11 april gaat voorbij zonder noemenswaardigheden. Zelf ben ik 3 weken te laat geboren en denk dat ons babytje ook best eens ‘te laat’ kan komen. Ik vind het zwanger zijn nog steeds hartstikke leuk!

De nacht vrijdag 12 op zaterdag 13 april:

Ik ga naar bed maar word ‘s nachts rond 1 uur wakker. Ik ben misselijk en mijn buik is heel gevoelig, als ik hem aanraak doet het zeer. We hebben vrijdag voor het avondeten een milde variant van (vegetarische) Mexicaanse wraps gegeten. Christophe heeft eigenlijk bijna alle bonen daaruit opgegeten, maar ik heb er toch een paar op en denk dat de buikpijn daarvan is.

De nacht van zaterdag 13 op zondag 14 april:

Precies hetzelfde als de nacht hiervoor. Ik lig weer een paar uur wakker met een hele gevoelige buik en misselijkheid. Nu niets geks gegeten, dus ik weet niet waar het van is. Uiteindelijk val ik weer in slaap en ‘s ochtends is alles weer als vanouds.

Zondagavond 14 april meldt een vriendin op het forum waar we beiden op meeschrijven, dat haar vliezen zijn gebroken. Ze gaat snel haar huis opruimen, maar meldt ook al snel daarna dat het toch allemaal wat teveel is en dat ze er zelfs een beetje van moet huilen. Ik zit mee te stuiteren en vind het heel erg spannend! Heel stiekem zou ik zelf ook wel een beetje willen (die vriendin is eigenlijk pas over drie weken uitgerekend!), maar aan de andere kant bevalt het zwanger zijn me ook nog steeds prima dus heel erg vind ik het niet dat ik (nog) niet aan de beurt ben. Christophe haalt pizza van Is Morus (de voortreffelijke Italiaan een straatje verderop)  als avondeten, mmm lekker!

Zondagnacht 14 april op maandag 15 april:

Hetzelfde riedeltje van misselijkheid en een gevoelige buik herhaalt zich ‘s nachts. Ik ga zelfs nog even uit bed, zo misselijk voel ik me, maar ik kruip dan toch al snel weer terug. Na een poos met mijn ogen dicht te hebben gelegen val ik eindelijk in slaap…

En dan word ik wakker van een pijnvlaag in mijn buik, ik kijk op de klok, het is half 8 ‘s ochtends en vervolgens dringt het een beetje tot me door dat ik net in mijn slaap ook al drie keer zo’n pijnvlaag heb gevoeld. Ik blijf nog even liggen, de pijn zakt af, maar even daarna voel ik weer zo’n pijnvlaag.

Zou ik weeën hebben?… Wow… Zou dit de dag zijn dat ons baby’tje ter wereld komt? En dan weet ik ineens dat hij of zij om 18:05 uur geboren zal worden…!

Zachtjes ga ik uit bed, ik laat Christophe nog even liggen en lees op het forum hoe het met de bevallende vriendin gaat. Daarna reageer ik zelf nog even: ‘Hier precies een nacht gehad als gisteren, met een hele gevoelige buik en misselijkheid. Ik ga nu eerst denk ik proberen te douchen, misschien heb ik weeën?’

Zoals geschreven ga ik daarna douchen om te kijken of de pijnvlagen door willen zetten of afnemen. De vlagen blijven komen en na een klein poosje vind ik de douche niet heel prettig meer. Ik ga eruit, trek een badjas aan en maak Christophe maar eens wakker. Het is inmiddels half 9 / 9 uur. We besluiten om een beetje te ontbijten. Ik maak een wit bolletje met chocoladepasta. Na drie happen krijg ik weer een pijnvlaag waar ik zelfs van moet gaan staan en mijn broodje blijft verder onaangeroerd liggen. Het is nu zo rond half 10 en ik ga mijn ouders bellen, die bij de bevalling zullen zijn. Ik vertel ze dat ik denk dat ik weeën heb en papa reageert kalm en zegt dat ze er zo aankomen.

Mama had trouwens verwacht mijn bevalling ‘s nachts zou beginnen, zoals bij haar telkens, en was verbaasd dat ik ‘s ochtends, maandagochtend nog wel, belde.

Rond half 11 zijn mijn ouders er. Vlak voordat ze hier zijn ga ik nogmaals in de douche om te kijken of ik de weeën zo makkelijker kan opvangen, want ze zijn echt veel heftiger dan ik van te voren had verwacht. Voor deze dag had ik nog geen enkele keer een oefenwee of een harde buik gehad (behalve dus 3x ‘s nachts een hele gevoelige buik die bij nader inzien qua gevoeligheid heel erg lijken op de weeën die ik ervaar). Ik had me nog geen voorstelling kunnen maken van werkelijke weeën, maar ze blijken lichamelijk best zwaar, heftig en (nog) niet makkelijk op te vangen. Bij een wee verkrampt mijn lichaam helemaal, zo gevoelig wordt mijn buik ervan. Ik probeer telkens uit alle macht te ontspannen, maar op een of andere manier lukt dat helemaal niet echt. Ik probeer de weeën liggend, staand en zittend op te vangen, maar op geen enkele manier kan ik een houding vinden die iets verlichting wil geven. Dus ik hoop dat de douche wat verlichting zal bieden… Niets is minder waar, als ik er nog maar net in sta en 1 of 2 weeën heb proberen op te vangen, trek ik het bijna niet meer en wil weer in het bed liggen. Ik voel me misselijk. In een badjas lig ik op het bed, maar ook liggend kan ik de weeën niet goed aan. De druk van de lucht op mijn buik is gewoonweg al te gevoelig/pijnlijk.

Tussendoor, ik weet niet meer precies op welk moment, moet ik naar het toilet. Mijn moeder maakt zich nog even zorgen dat ik wellicht al persdrang heb, maar ik weet zeker dat ik alleen naar het toilet moet. Dat gaat allemaal vloeiend, maar dan komt er weer een wee en wil ik zo snel mogelijk weer van het toilet af. Ik loop terug naar het bed.

Bij elke wee probeer ik me te ontspannen, maar op een of andere manier kan ik elke keer juist alleen maar al mijn spieren aanspannen. Ik denk aan de hypnobirthing cursus en Christophe zet de regenboog cd voor me aan. Het helpt een beetje om daarnaar te luisteren, maar mijn lichaam echt ontspannen lukt (nog) niet. De woorden gaan langs me heen, maar ik voel me iets meer gerustgesteld met deze vertrouwde geluiden op de achtergrond.

Christophe is trouwens al vanaf het ontbijt gaan bijhouden hoe snel de weeën komen en hoelang ze duren. Ze komen elke 3-5 minuten en duren ongeveer 1 tot anderhalve minuut. Zo rond half 12 vraag ik aan Christophe of hij het bad wil gaan vullen. Om 12 uur / kwart over 12 stap ik het bad in. Wat is dat lekker warm! Ik voel me een stuk lichter en de eerste paar weeën zijn een heel stuk beter op te vangen zo in het water! Ik heb dorst en neem een slokje koud water. Na een poosje wordt het me toch weer even teveel en wil ik even uit het bad om op het bed te liggen, omdat ik denk dat dat misschien fijner is. Ik stap uit het bad, doe een badjas aan en ga op het bed liggen. Dan krijg ik een wee, oei! Wat doet de lucht pijn aan mijn buik! Ik wil onmiddellijk na de wee weer terug in het bad!

In het bad probeer ik, voor mijn gevoel voor de honderdste keer, om de hypnobirthing ademhaling toe te passen tijdens de weeën. En dit keer lukt het me zowaar! Niet precies zoals ik heb geoefend, maar het lukt me om mijn lichaam zo ontspannen mogelijk te houden en bij het inademen mijn buik als ballon op te blazen en uit te ademen naar beneden.

Voor mijn gevoel lig ik zo een half uurtje in het bad als ik een wee krijg waarbij het me even niet meer lukt om te ontspannen (achteraf blijkt dat ik veel langer zo heb gelegen, maar ik zit echt in een tijdsvacuüm). Ik heb weer een paar krampachtige weeën en de situatie lijkt nu uitzichtloos. Ik wil dit niet meer, het doet zoveel pijn aan mijn lichaam. Dit is zoveel heftiger dan ik had verwacht! Hoe kan iemand denken dat je je kunt ontspannen tijdens een wee? Hoe heb ik kunnen denken dat ik ‘wel even’ zou kunnen bevallen? Ik roep dat ik niet meer wil, dat ik er mee stop. Ik wil het bad uitstappen, maar krijg weer een wee. @&$)*&$!, ik kan helemaal niet stoppen. Toch wil ik stoppen. Mijn moeder zegt dat ik niet kan stoppen, maar dat het echt niet heel lang meer zal duren.

Ergens tussendoor luisteren we nog een paar keer de hypnobirthing cd, terwijl ik in het bad lig… Ik vind het ‘prettig’ om naar de stem van de mevrouw te luisteren, om me erop te concentreren. Soms drink ik nog een slokje koud water.

Af en aan door de dag heen huil ik af en toe van de pijn. En vaak vloek ik ook nog bij een wee! Rond 3 uur / half 4 komt mijn vader bij me zitten en brengt me in hypnose. Hij houdt mijn arm vast terwijl ik op de rand van het bad hang. Hij praat op een zachte, kalme, rustige toon tegen me. Dit had ik echt nodig! Hij geeft me weer vertrouwen en moed. Het geloof in mijn lichaam en babytje komt weer terug en ik heb weer hernieuwde kracht om door te gaan. Ik ga weer liggen in het bad en papa vraagt aan Christophe of hij bij mij in het bad wil gaan. Dat vind ik heel erg fijn! Ik had het hem al eerder willen vragen, maar het was me nog niet gelukt, gelukkig vraagt papa het nu en komt Christophe in het bad. Ik lig in het bad met mijn ogen dicht, Christophe komt achter mij zitten en ik ruik hem. Wat is dat fijn! Zijn geur! Ik ben zo blij dat hij achter mij zit en mij ondersteunt.

Inmiddels wil ik weten hoe ver ik ben, ik vraag of mama al iets ziet, maar ze weet het niet zo goed. Ik besluit om zelf te voelen, ik moet mijn vingers best diep naar binnen doen, maar ik voel iets hards… Een hoofdje! ♥

Op een gegeven moment voel ik de vliezen breken en vocht het water in stromen. Ik kijk, alles is helder, met wat kleine vlokjes!

Ik vang nog wat weeën op, zoveel mogelijk ontspannen. Met Christophe achter me voel ik me veilig, hij vertelt soms in mijn oor over de roos die opent of over andere hypnobirthing dingen. Dan zie ik de klok op de badrand staan, het is 17:10 uur. Ik herinner me nog dat ik vanmorgen dacht dat mijn baby om 18:05 uur geboren zou worden en ben opgelucht. Dat is al bijna! Ik schiet al op! Ik voel nog een keer, het hoofdje is al duidelijk dichterbij! Ik besluit om zachtjes mee te gaan duwen naar beneden bij de weeën. Dat voelt fijn. Ik merk na een poosje dat ik als vanzelf steeds iets harder meeduw. Ik wil op mijn knieën zitten, misschien helpt de zwaartekracht dan ook nog een beetje mee? Maar na 1 of 2 weeën is dat toch (nog) niet prettig en ik weer ga liggen. Ik voel en het hoofdje is weer iets dichterbij.

Mijn lichaam doet nu helemaal vanzelf mee op de weeën, ik kan het niet tegenhouden. Ik voel weer en het hoofdje hoeft echt nog maar een klein stukje! Ik weet dat ik naar mijn lichaam mag luisteren! Ik pak telkens mijn benen vast als er een wee komt en duw mee. Een paar keer op een wee. Jemig dat doet pijn! Ik durf niet zo goed door de pijn heen te persen en doe voorzichtig… En dan wil ik toch weer op mijn hurken.

Zodra ik op mijn hurken zit, voel ik dat het hoofdje de opening al openhoudt, het is er al bijna. Ik herinner mij het filmpje op youtube van een vrouw die in het bad bevalt en daar, bij deze fase van haar bevalling, de opening masseert en haar baby al over het hoofdje aait vlak voor het geboren wordt. Dat doe ik ook. Ik masseer de rand, het staat strak gespannen, als het maar heel blijft! Het staat al zo strak, terwijl pas een klein stukje van het hoofdje uitsteekt!

Het duurt voor mijn gevoel eventjes, maar dan krijg ik weer een wee. Dit wordt hem! Ik ga duwen, door de pijn heen, ik roep ‘Christophe, pak het aan! Help mee!’. Ik voel dat het hoofdje eruit komt, ik wil niet nog een wee, dat het hoofdje eruit is, maar het lichaam nog moet, dus als Christophe het nu aanpakt en als het nodig is een beetje meehelpt?! Maar dat is niet nodig, zodra het hoofdje eruit is, glibbert de rest gewoon vanzelf mee! En Christophe is, dankzij mijn geroep, precies op tijd om het baby’tje onder mij op te vangen!

Christophe zegt ‘kijk eens’ en geeft het babytje, tussen mijn benen door, aan naar voren. Wat goed bedacht van hem! Ik had verwacht dat hij het langs de zijkant zou aangeven, maar hij zegt dat ik het aan moet pakken zo, anders moet mijn been over de navelstreng heen. Ik ga ondertussen zitten en pak het baby’tje aan. Het is echt een babytje! Ik ben heel heel heel erg verbaasd, een levend wezentje, met haartjes! Er beweegt een armpje en gaat een oogje open, wow! Het leeft! Het doet het! Een echt heus babytje ♥! Ik zie oortjes, handjes, vingertjes, voetjes en teentjes, alles zit eraan! Wow wow wow! Er is gewoon echt een babytje uit mij gekomen…… De navelstreng loopt over het buikje, tussen de beentjes door, ik houd hem opzij, wat is het? Een meisje! Het is een meisje! Wow! Die handjes, vingertjes, voetjes en teentjes! Wow wow wow! ♥

Ik had verwacht dat ik moest huilen, maar dat is helemaal niet zo! Christophe en ik halen haar samen boven water. Hoe laat is het? 18:29 uur. Ik had 18:05 verwacht, maar dit is er vlakbij! Ze is er. Mijn mama vraagt hoe ze gaat heten, ik kijk naar Christophe. ‘Nin’, zegt hij. ♥ Ze heet Nin! Een dochter, ze heet Nin! Daar is ze. Christophe en ik geven elkaar een kus. Mijn papa, mama en wij bewonderen haar. Ik zie het puntje op haar hoofdje, precies het kruintje, dat kwam als eerst, dat was wat ik voelde! Het kruintje lijkt op een roos, ik denk nog even aan wat Christophe in mijn oor fluisterde tijdens de weeën.