Hands off thuisbevalling met zoveel liefdevolle support

‘Met exact 37 weken verlies ik aan het begin van de avond ineens een plons vocht. De plonsjes blijven maar komen, dus dat kan maar één ding betekenen: mijn vliezen zijn gebroken. Bob en ik moeten heel hard lachen, van lichte spanning en omdat geboorte gewoon zo geweldig onvoorspelbaar is. In ons hoofd hadden we nog een maandje de tijd voordat Sami zou komen, maar kennelijk heeft Sami zelf andere plannen.

Ik bel onze verloskundige Elke en zij stelt wat vragen om in te schatten of het inderdaad mijn vliezen zijn. We spreken af dat we elkaar de volgende ochtend sowieso zullen zien. En mocht ze eerder nodig zijn, kan ik haar altijd bellen.

Heel spannend en geborgen tegelijk
Die avond maken Bob en ik het huisje al zo veel mogelijk klaar. Matrasje op de bank, geboortecollage en affirmaties in de woonkamer ophangen en de koelkast vullen met kokoswater en snackjes. Bob rondt ook nog een deadline voor een fotoklus af en dan gaan we lekker slapen. We hebben een rustige nacht waarin Ben gelukkig doorslaapt en ik tussen het vocht verliezen door ook echt even goed slaap. Ik voel al wat meer beweging en golfjes in mijn buik en heb alle vertrouwen dat dit proces heel rustig op gang aan het komen is. Het voelt heel spannend en geborgen tegelijk.

De volgende ochtend vertellen we aan Ben hem dat hij vandaag naar oma Mieky gaat en dat Sami misschien al snel geboren wordt. Ben wordt helemaal hyper en kan niet stoppen met praten. Hij mag Bob helpen het bad alvast op te zetten. Dat is natuurlijk feest. Rond 9 uur komt Elke langs. We hebben het over de risico’s van infecties en de huidige protocollen van gebroken vliezen. Elke benadrukt vooral weer eens hoe ik mijn eigen keuzes hierin mag maken: niets moet en we mogen het per moment aankijken. We love Elke!

Ik wil sowieso niet ingeleid worden na 24, 48 of zelfs 72 uur, want ik vertrouw compleet op mijn lijf, op Sami en ik weet dat ik thuis kan bevallen.

Steeds meer golfjes
Elke gaat weer naar huis. Bob brengt Ben weg en gaat nog even op kantoor de laatste dingen afronden en gereed maken voor overdracht. Ik heb het huis helemaal voor mij alleen en maak er een prachtig bevalnestje van. De zon schijnt heerlijk op deze vrijdag 25 november. Ik heb muziek op staan, zit lekker op de pilatesbal op ons balkonnetje in de zon te wiebelen, te ademen en te genieten van deze stilte en ons mooie uitzicht op de bomen. Ondertussen voelde ik steeds meer golfjes en het vocht wat ik verlies wordt een beetje rozig. Volgens Elke een heel goed teken, want dat betekent dat de baarmoedermond bezig is te ontsluiten. Ik voel dat we rustig aan het opbouwen zijn. In de stilte van ons huisje kan ik lekker rustig aan doen. Ik eet wat soep, ga op de bank nog wat lezen en voel de golfjes door mijn lijf. Bob komt rond half vier thuis en vanaf het moment dat hij er is, lijken de golven toe te nemen. Elke belt nog even en zegt: ‘Ah, ik denk dat ik me straks al klaar moet gaan maken om naar jullie toe te gaan.’

Bob en ik eten om half zes nog wat. Bob is aan het kletsen is over zijn dagen ik vraag af en toe of hij even wil stoppen met praten als ik weer een kleine wee krijg.

Na een half uurtje weeën timen zegt Bob: ‘Ik denk dat ik Elke maar ga bellen.’ Ik zeg: ‘Nee joh, nu al? Dat is toch veel te vroeg.’ Maar ik herinner me ook dat Elke heeft gezegd dat ze in dit soort gevallen vaak meer op de partner vertrouwt, omdat deze van buitenaf beter kan inschatten waar hun vrouw is. Omdat de ontsluitingsweeën bij Ben zo lang duurden, kan ik me niet voorstellen dat nu al het moment is aangebroken om Elke hiernaartoe te halen. Ik spreek dan ook mijn zorg uit dat de weeën weer zullen afzwakken als Elke binnenkomt. Dat heeft niets met Elke te maken, maar met een angst dat ik dan toch weer uit mijn bevalbubbel zal gaan, dat ik ‘aan’ zal gaan en voor gastvrouw zal gaan spelen (wat de vorige keer gebeurde). Bob vertelt dit aan Elke als hij haar aan de telefoon heeft. Zij zegt meteen: ‘Ik kan ook komen en na tien minuten weer weggaan als het niet goed voelt.’

Helemaal in mijn eigen wereld
Dus we besluiten samen dat het tijd is voor Elke om naar ons toe te komen. Als ze aankomt zit ik al helemaal in mijn eigen wereld. Ik heb totaal geen besef van tijd meer. De tijdsspanne die ik vanaf nu beschrijf heb ik uit het baringsverslag van Elke… omdat ik op het moment zelf echt geen idee had van hoe lang en hoe laat.

Elke arriveert om 18.20 uur. De muziek staat aan, ik sta in mijn badjas naast de bank te dansen, te wiegen en te zingen en ondertussen stromen er nog steeds beetjes water uit me. We hebben een handdoek op de grond gelegd met daaronder mijn yogamat. Ik vang de weeën op de bank op in all fours positie (op handen en knieën).

Ik knuffel Elke tussen de weeën door en zeg dat het toch wel heel fijn is dat ze er is. Ze lacht en zegt: ‘Ja, zo te horen ben je al lekker onderweg.’ Ze benadrukt nogmaals dat ik mag doen alsof ze er niet is, lekker doorgaan met mijn flow. Ik ben ook flink veel aan het boeren.Elke knikt goedkeurend: ‘Laat het er maar lekker uitkomen!’

Bob en Elke vullen samen het bevalbad en ik hoor ze af en toe een beetje kletsen op de achtergrond, maar veel krijg ik er niet van mee. Bob komt vervolgens dichtbij me en houdt me vast wanneer ik een wee heb. Ik voel zijn sterke lichaam en lieve hart en kan me er volledig aan overgeven. Dit was mijn diepste wens voor deze bevalling: het samen met Bob doen, het samen ervaren. 

Ik ervaar de weeën niet als pijnlijk. Het is eigenlijk best fijn: ik voel dat ze me dienen. Ik voel dat Sami klaar is om geboren te worden. Ik voel heel veel liefde, vertrouwen en rust. Ik voel me veilig en heel sterk. ‘Trust your power’ staat op een van de affirmaties op de muur. Bij elke wee zing ik heel laag: ‘Jaaaaaaaa’. Om mee te gaan, om ze te omarmen, om ze te dragen. Geluid maken helpt me enorm. Ik voel nul schaamte of gêne. Ik ben thuis, dit is mijn plek, mijn geboorte. Om 19.30 uur belt Elke onze kraamverzorgster Margreet.

Ik ga in bad en zoek naar de juiste positie. Bob blijft me aan de buitenrand ondersteunen en vasthouden en soms suggesties van houdingen opperen. Na twintig minuten wil ik weer uit bad. Het is toch niet helemaal de juiste plek. Het voelt lekkerder om staand met de zwaartekracht mee te werken. Om 20.15 uur arriveert Margreet, voor ons een bekende, want zij was ook onze kraamhulp bij de geboorte van Ben. Ze geeft een handkus vanuit de woonkamer en trekt zich met Elke terug in de keuken. Ook hier heb ik weinig van meegekregen.

Ik ben met Bob totaal in mijn eigen wereld. Bob fluistert af en toe lieve dingen in mijn oor of maakt een paar grapjes zoals Bob dat zo heerlijk kan (toen het liedje Cedro van Rainer Scheurenbrand kwam waar de hele tijd ‘Aweeweeeweee’ als mantra werd gezongen zei Bob: ‘Luister schat, ze moedigen je aan, dit is het weeënlied!’). Ik hoor Bob’s stem: ‘We gaan samen nog een kindje op de wereld zetten’ en hij kust me, knuffelt me en ik voel zoveel liefde, trots en dankbaarheid.

‘Weet dat we alle tijd hebben’
Om 20.30 uur wil ik weer in bad, dit keer met Bob samen. Bob zit achter mij en ik leun in zijn armen. Het voelt heerlijk ontspannen, maar de weeën ebben wat weg. Het voelt stiller. Ik merk hier dat mijn hoofd het wat over begint te nemen: ‘Zou ik niet nu al persdrang moeten hebben? Volgens mij zit ik al op volledige ontsluiting? Hoe lang gaat het nog duren?’

Gedachtes die natuurlijk niet helpen, maar toch omhoog komen. Ik wil heel graag aan de persfase beginnen. Maar het is nog niet zover.

Ik wil na een halfuur (om 21 uur) weer uit bad en probeer allerlei verschillende houdingen en posities. Ik voel dat ik moet overgeven en krijg een teiltje onder mijn hoofd geduwd. Ook moet ik tegelijkertijd plassen op de yogamat. Wat een ongelofelijk oergevoel toch.

‘Heeel goed’, moedigden Elke en Margreet me aan. ‘Alles wat eruit moet, mag eruit’ ‘Laat maar komen.’ Ik boer ook weer flink. Af en toe voel ik een stevige arm van Margreet om me heen, een washandje op mijn hoofd en haar aanmoedigende stem: ‘Heeel goed, je doet het heel goed.’

Ik hang om Bob’s nek. Ik hang aan de TRX (soort ringen), op de pilatesbal, all fours op de bank…. En op een gegeven moment suggereert Elke ook de baarkruk nog (die daar opeens stond, zonder dat ik het doorhad had Elke hem klaargezet).

Ik word moe en Elke heeft het door. Ze doet wat homeopathische pilletjes in mijn mond (lees later dat het arnica was). Ze geeft aan dat ik ook even kan gaan liggen. Ik vang nu heel veel staand op en dat kan ook zwaar zijn. Rusten is ook helemaal prima. Bob zit naast me. Ik voel constant zijn vertrouwde handen ergens op mijn lijf. Zijn aanwezigheid is altijd bij me. Hij blijft lieve woorden zeggen: ‘Je doet het zo goed, ik ben trots op je!’

Ik ga op de bank liggen en de weeën zakken weer wat weg. Op het moment dat ik mijn benen verschuif komt er een hele sterke, prikkende wee. Ik moet weer overgeven en gil het bijna uit. Margreet en Elke staan meteen bij de bank. ‘Dat was een heftige’, zegt Elke. Ik begrijp er inmiddels niets meer van. Ik spreek mijn angst uit: ‘Ik weet niet meer hoe ik ze moet opvangen. Ik heb het gevoel dat ik te weinig kracht heb om de weeën te laten doorzetten.’ Elke komt naast me staan en zegt: ‘Ik denk dat je zeker genoeg kracht hebt. Weet dat we alle tijd hebben. Het hoeft niet altijd in een storm achter elkaar te gaan. Het mag ook even zakken en rustig zijn.’

Deze bekrachtigende woorden halen me uit mijn eigen verhaal. In mijn hoofd vond ik dat ik nu al aan het persen zou moeten zijn. Ik zat er in het begin zo lekker in, maar nu voel ik een soort gekke onvoorspelbaarheid in de weeën. Eigenlijk heel gewoon, maar daar moest ik even aan herinnerd worden. Ook zegt Elke dat het haar opvalt dat de weeën sterker worden als ik asymmetrische houdingen aanneem. Dat voel ik ook. Elke vermoedt dat het hoofdje van Sami nog niet helemaal recht ligt en dat er nog wat beweging nodig is om hem goed voor het geboortekanaal te krijgen.

Ik geniet van de rust
Elke en Margreet trekken zich even in de slaapkamer terug, zodat Bob en ik echt even alleen met z’n tweeën zijn. Dit oppert ze afgaand op wat ik eerder met haar had gedeeld, dat ik me misschien toch onbewust bezighoud met de mensen in de kamer. Voor mijn gevoel is dat nu niet zo, omdat ik me compleet veilig voel bij Margreet en Elke, maar ik denk ook: ‘Ja laten we dat gewoon proberen, misschien werkt het hartstikke goed.’ Op het moment dat Elke en Margreet de kamer verlaten (rond 22 uur) valt ook de muzieklijst stil. De batterij van mijn telefoon is leeg. Bob loopt naar mijn telefoon, maar ik zeg: ‘Laat maar even stil. Dit is wel fijn.’ Op de muur zie ik een andere affirmatie: ‘Hoe stiller je wordt, hoe meer je kunt horen.’ Ik glimlach.

Ik ga op de bank liggen. Ik zak in de stilte. Bob komt bij me en masseert mijn voeten. Het lijkt alsof de weeën compleet verdwenen zijn en dat is oké. Ik geniet van de rust, van samen met Bob in stilte zijn. Bob zegt weer tegen me: ‘Lieverd, we hebben alle tijd. Geen haast.’ Ook deze woorden maken me rustig en kalm. Ik kan in het NU landen en ben samen met mijn grote liefde. Na een poosje wissel ik weer van houding, leunend beweeg ik op de bal en bank. Bob vraagt of hij even de rebozotechniek zal doen bij mijn heupen (rebozo is een massagemethode waarbij je met doeken wordt gewiegd). Ik stem in en Bob pak een deken van de bank en schudt zo mijn heupen en billen heen en weer. Dit brengt meteen beweging en kracht in me omhoog en ik krijg ineens een ander gevoel, een drukkend gevoel. Dit lijkt op persdrang.

Moed om te persen
Bob gaat Elke en Margreet inlichten (om 22.53 uur) en ze komen weer de woonkamer binnen. Bij de volgende wee zeg ik ietwat teleurgesteld: ‘Oh nee, toch geen persdrang misschien.’ Maar een klein half uurtje later is er toch de verandering. Ik voel het en Elke en Margreet horen het. ‘Juiiiisst!’, hoor ik ze zeggen. ‘Dit is het Eline!’

Ik voel Sami zakken. Ook hier kom ik weer voor een mentale uitdaging… want Ben floepte er in dertien minuten en ongeveer vier persweeën uit. Sami en ik hebben wat meer tijd nodig. Ik voel het hoofdje zakken en weer een klein beetje teruggaan. Maar het zakt wel echt. Ik begeleid hem naar buiten. Mijn kreten worden harder en luider. Ik voel weer een paar stevige armen van Margreet om me heen en ze zegt: ‘Het is ook af en toe gewoon KUT, dat mag!’ Ik voel me weer zo gesteund en gedragen.

Bob moedigt me aan om laag in mijn stem te blijven. Ik merk dat ik inderdaad heel hoog aan het gillen was en dat levert weinig op. Ook voel ik dat ik bang ben. Elke zegt : ‘Het vraagt ook moed om te persen. Zeker als het kindje wat vroeger geboren wordt, kan het spannend voelen om te persen, omdat er toch onbewust iets kan zijn wat het kindje vast wil houden.’ Dit is ook weer zulke fijne en waardevolle informatie. Het herinnert mij eraan dat ik mijn diepste moed naar boven mag halen. IK KAN DIT! IK KAN DIT! En Sami ook.

Ik zoek naar de juiste posities. En ik probeer mijn stem laag te houden. Sami zakt dieper. Bij de volgende wee pers ik met al mijn kracht en oerkreten en ik voel de ‘ring of fire’. Ik voel het branden en weet: Ik mag hier doorheen. Ik kan hier doorheen. Ik pers door en daar is Sami’s hoofdje! Het hoofdje staat (23.31 uur), een overweldigend bijzonder gevoel voor mij. Ik hoor vaag de juichende en blije kreten van Bob, Margreet en Elke op de achtergrond. En ik help mezelf eraan herinneren dat ik het hoofdje zelf kan voelen nu. Ik raak Sami aan en voelde een golf van geluk. Niet lang daarna komt de volgende wee en komt zijn lijfje naar buiten. Sami landt met begeleiding van Elke zachtjes op de bank en is om 23.32 uur geboren. Elke zegt: ‘Pak hem maar.’ Ik pak Sami op en leg hem op mijn buik. ‘Je bent er! Je bent er!’ Naschuddend en lachend van geluk. Daar is hij dan. Onze lieve Sami.

Bob komt naast me liggen en ik krijg dekens over mij en Sami heen. Ik bibber en klappertand na. Maar bovenal benik zooo gelukkig. WAUW. WAUW. WAUW. We did it: Bob, Sami en ik. Een volledige hands-off bevalling met de liefdevolle steun van Elke en Margreet.

Ons gouden uur is heerlijk, samen op de bank. De placenta volgt snel om 23.55 uur. We hebben twee uur samen op onze bank gelegen. In volle overgave en liefde. Ik kijk zo dankbaar om me heen. In ons fijne, veilige huisje met Bob naast me en Sami op me. Hij drinkt al uit de borst en doet zijn oogjes open, maakt voor het eerst contact met Bob.

Ik wilde heel graag een lotusgeboorte, dus de navelstreng en placenta blijven verbonden aan Sami. We pakken de placenta in. En na een heerlijke douche stoppen Elke en Margreet ons heel liefdevol met z’n drieën in bed, Sami tussen Bob en mij in. We krijgen een kus op ons voorhoofd en daar begint ons nieuwe hoofdstuk. Een leven met onze Sami Jip erbij!’

Eline, deelneemster van de vrije geboorte cursus