Hands off ziekenhuisbevalling in België

‘Ik had na mijn fertiliteitstraject een afkeer gekregen van al het medische. Alles was al zo gepland… Dus hoe het uiteindelijk gelopen is, was het mooist mogelijke scenario voor mij’, vertelt bewust alleenstaande moeder Fien die na een lang ivf traject zwanger werd.

Haar vrije geboorteverhaal laat zo mooi zien hoeveel er mogelijk is als je instaat voor je wensen en het gesprek blijft aangaan. Ze beviel handsoff in bad in een Vlaams ziekenhuis dat bekend staat als erg conservatief. Dit lukte haar door te praten en te blijven praten:

‘Het ziekenhuis was eerst echt niet mee. Heb er serieus voor moeten onderhandelen. Ze zijn hier nog medischer dan in Nederland. Ik kreeg heel vaak: ‘Dat is niet volgens het beleid’ te horen… 🙈

Had het gevoel dat ze niet gewend waren dat iemand veel vragen stelde. Maar mijn gynaecologe schreef álles in mijn dossier en was na een tijdje om. De algemene trend in het ziekenhuis was heel beleidsgericht, maar het hing er ook vanaf wie je trof.’

De nacht voor de geboorte had ze wat dat betreft pech. Ze werd ingeleid met een ballonnetje en trof een niet bepaald invoelende verloskundige (zacht uitgedrukt), of zoals Fien het op zijn Vlaams zei: ‘Die ene foemp van een vroedvrouw…’

De avond voor de bevalling

Fien vertelt:

‘Zondagavond 17u30. Een vriendin kwam me halen om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn zus kwam ook. Zij mocht mee naar de kraamafdeling om te overnachten zodat ik niet alleen zou zijn.

Het was spannend.
Het hele weekend gehuild.
Zo overweldigend.

18 uur in het ziekenhuis.
‘Je mag meteen naar het verloskwartier.’
‘Heh??? Verloskwartier? Maar deze morgen hadden ze gezegd dat het ballonnetje op de kraamafdeling zou zijn en dat we samen daar mochten overnachten.’

Dat was het eerste dat misliep in communicatie.

Resultaat: het was lastig dat mijn zus kwam en ik was uiteindelijk toch alleen. Mijn zus was in mijn appartement, ik in de verloskamer waar het veel te koud was.

Het ballonnetje werd ingebracht en ze raadden mij aan te slapen. De gynaecoloog assistent en vroedvrouw hebben me nog een half uur gerustgesteld.

Maar het was te koud en ik had zulke krampen van dat ballonnetje (die uiteindelijk weeën bleken te zijn, maar soit).

Om 22.30 uur druk ik op het belletje.
‘Hoe voel je je?’ Vraagt de vroedvrouw en ik vraag of die druk normaal is en zeg met tranen in mijn ogen dat ik het heel spannend vind en best wat angstig ben.

Geen antwoord op mijn vraag. Maar wel…

Zij: ‘Ja, je weet toch waarom we je inleiden, hè. Als je een week langer wacht heb je misschien geen kindje meer.’
Gevolgd door alle doemscenario’s mogelijk.
Echt wat ik moest horen de avond/nacht voor mijn bevalling.

Ik met nog meer tranen: ‘Het is een pittig traject geweest. Ik ben al 5 vruchtjes verloren.’

Zij: ‘Oh maar dat zijn maar vruchtjes. Das ni zo erg he.’

Oké.
Klaar.
Die foemp hoefde ik niet meer te zien.
Ze was weg.
Ik begon te snikken.
En ja… ik had weeën blijkbaar.
Maar durfde niet meer op het belletje te drukken.

💔’

De bevalling zelf

En dan de bevalling zelf, gelukkig een 180 graden andere ervaring:

‘Toen de gynaecoloog en een nieuwe vroedvrouw ‘s morgens binnenkwamen vertelde ik over de nacht. Er werd naar me geluisterd. Ik voelde me gehoord. Ik vertelde over het blad dat ik maakte voor op de deur. Het was geen plan. Gewoon de hoop op een aantal dingen. Ik ben het ziekenhuisteam zo dankbaar dat ze die stille hoopjes volgden. Ze hingen ze op op de deur. Ze hebben ons echt gerespecteerd.

Mijn vliezen werden om 9.30 uur gebroken en we kregen de boodschap dat ze binnen een uur de voortgang zouden controleren voor er oxytocine zou worden toegediend. Ik vroeg hen om het geleidelijk te doen.

🕛 Maar we kregen de tijd die ik hoopte. Ze kwamen pas na 2 uur kijken. Die 2 uur maakten het verschil voor de oxytocine.

🦋 We kregen ook de ruimte, mijn doula @madoula.birthsupport en ik. Marthe was mijn rots in de branding. Ze masseerde, zorgde, zette thee, sprak met en voor me…
We hadden muziek op staan, lieten (na wat gedoe) het bad vullen en het was zo sfeervol in de ruimte dat de vroedvrouwen zeiden dat het zo gezellig was en nog wat meer de kamer verduisterden.

🌸 Er was zoveel rust. Ik was zo ontspannen. Wachtte op de pijn die iedereen beschrijft, maar het was anders. Elke wee gaf druk, intense intense druk. Ik riep telkens ‘nee nee nee’, maar wisselde ergens in het proces naar ‘ja ja ja’, want elke wee was in mijn hoofd mijn kleintje dat de weg zocht. Elke wee was goed.

💬 Er werd niets voor me beslist. Alles werd toegelicht. Zij leken wat onzeker over de geboorte onder water, maar lieten ons toch onze gang gaan. Er was het vertrouwen dat ik al die tijd zocht.

Het laatste beeld dat ik heb voor Johanne geboren werd is dat van 4 zorgverleners die op de rand van het bad keken hoe wij dit deden. Ik streelde Johanne’s haren toen het hoofdje stond en zei huilend: ‘Hey’. ❤
(De vroedvrouw: ‘Oh… ze zegt hey.’ 🥲)

Johanne kwam om 14.42 uur super rustig ter wereld. Ergens rond de zesde van Beethoven. Het was zo mooi. En zelfs een beetje gezellig.

PS: De gynaecoloog-assistent had al aangegeven dat ze er graag bij wilde zijn en ik vind het echt zalig dat ze mijn bevalling heeft kunnen zien. Het besef dat het anders kan dan ze gewend was zorgde voor lichtjes in haar ogen. Was echt cool om te zien.’

Art en verhaal: Fien Bombeke, @fienbombeke en @dagboekvaneensolomama.momlife