Met zijn tweetjes bevallen, zonder verloskundige

Dit bevallingsverhaal… Onverwacht bevallen zonder verloskundige. Én een helende bevalling na een traumatische ziekenhuisbevalling. 🔥❤️

Anouk vertelt:

‘Negen maanden lang heb ik me voorbereid. Boeken, yoga, meditatie, traumaverwerking. Alles heb ik uit de kast gehaald om deze bevalling een positieve ervaring te laten worden.

Ik begon te begrijpen dat het ziekenhuis (onbedoeld) omstandigheden creëerde die mijn eerste bevalling tegenwerkten. Beetje bij beetje begon ik te geloven in de kracht van mijn lichaam, dat ik het wel zou kunnen, dat het wel zou ‘passen’. Dat wij het zouden kunnen. Zelf én samen.

Na 41 weken begon het ziekenhuis te bellen. Ik zou en móest me laten checken. Ik voelde dat alles goed was met het kindje en mij en dit bezorgde me enorm veel stress. Om het ziekenhuis gerust te stellen lieten we toch een ctg maken. Alles was goed. Opgelucht liepen we het ziekenhuis uit (tot nooit ziens). 😊

Ons kleine lieve mensje liet nog even op ons wachten. Ik voelde dat ze er klaar voor was en besloot met 41+2 om me bij mijn verloskundige Sanne te laten strippen. Dit was het laatste zetje dat we nodig hadden.

Samen met onze zoon blaast Bas het bevalbad vast op, voor de zekerheid. Tijdens het eten voel ik wat rommelen. Ik breng onze zoon naar bed, lees een verhaaltje voor en zie hem in slaap vallen. Wat een liefde heb ik voor dit jongetje die ineens zoveel groter lijkt! ❤️

Om half negen ben ik weer beneden. De intensiteit neemt toe. Ik ga al snel over mijn yogabal hangen. Mmmm wat een lekker gevoel en wat een enorme ontspanning tussen de weeën door.

Bas timet de weeën (ik ben er niet mee bezig) en belt de verloskundige. We mogen nog even samen ;opstarten’. Fijn.

Oeh, dit gaat snel. Bas belt nog een keer en laat het bad vollopen. Op elke wee kreun ik: ‘Jaaaa.’ Kom maar wee, kom maar. Ik kan dit.

Ik ga staan en houd me vast aan de tafel. ‘Dit zijn de laatste ontsluitingsweeën’, zeg ik. ‘Ik moet naar de wc.’ Bas mag niet meer van mijn zijde wijken, ik heb hem nodig. Voor de wc breken mijn vliezen en alles gutst op de grond en over Bas heen. ‘Sorry’, zeg ik, en Bas moet lachen.

‘Ik moet nu in bad.’ De persdrang begint. Ik klim over de rand (hoe dan?) en ga in het water zitten. De persdrang wordt ineens tien keer sterker. Wauw, wat een effect kan dat water hebben. Dit bedoelen ze dus met een orgasmic birth. Dan schreeuw ik, rauw. Bas belt mijn moeder en de verloskundige dat ze nu moeten komen.

‘Bas kom, ik kan het niet zonder je.’ Eén moment voel ik paniek, de verloskundige gaat te laat zijn, voel ik. We moeten dit samen doen. Het bad is nog niet vol genoeg, hier kan ons kindje niet in geboren worden. ‘Ik moet gaan staan.’ Bas staat achter mij. Met onze voeten in het water. Wat een oerkracht. Op elke wee zeg ik: ‘Kom maar meisje kom maar.’ In elke korte pauze kreun ik: ‘Wacht meisje, wacht nog even.’ Ik voel haar haartjes, haar hoofdje, steeds een stukje verder. Bas, ik ben hem zo dankbaar, ik heb zoveel aan hem. Zo kan het dus ook.

Daar is ze dan. Bas pakt haar aan. Dan hoor ik haar huilen. Alles is goed. We gaan zitten, lachen, pure euforie.

Een paar minuten later komt de verloskundige binnen en filmt alles. We hebben het gewoon samen gedaan! Twee minuten later komt ook mama binnen, onze zoon is overal doorheen geslapen.

Het is pas tien uur ‘s avonds. ❤️

‘Hoe heet ze?’ vraagt Sanne. Bas en ik kijken elkaar aan. De namen die we bedacht hebben kloppen niet.

De volgende ochtend zijn we eruit. Maisie, wat een vreugde breng je ons elke dag.❤️’

>> In de Vrije Geboorte cursus leer je hoe je kunt samenwerken met je lichaam, zodat je kunt bevallen vanuit rust, regie en vertrouwen, wat er ook gebeurt. Meer dan 80 lessen met info over bevallen (waaronder je opties in bijzondere situaties), creatieve en verdiepende oefeningen, ervaringsverhalen, meditaties en meer…