Al vanaf 26 weken zwanger was het duidelijk dat ons meisje comfortabel was met een stuitligging. Dit bleef zo tot week 36 ondanks de moxa therapie, spinning babies en acupunctuur. Mijn brein en verstand zeiden gelijk: ‘We gaan voor een keizersnede, dat is hoe het gaat als een baby in stuit ligt.’ Ik deelde deze gedachten in de whatsapp groep van de vrije geboorte cursus. Daar werd deze gedachten gerespecteerd, maar er kwamen ook adviezen om toch mijn echte eigen gevoel nog eens goed toe te laten.
Ik maakte in verschillende meditatiesessies contact met de baby in mijn buik. Toen was het duidelijk: ze lag met een reden in stuit, het hoorde bij het proces waar wij samen in zaten. Ik koos toch voor mijn gevoel en de zekerheid die mijn kindje in mijn buik mij gaf. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog heb ik duidelijk gemaakt dat ik echt met volle overtuiging voor de natuurlijke stuitbevalling wilde gaan. Deze gaf aan dat alles gunstig was, zowel de ligging van de baby als mijn doorzettingsvermogen. Hij gaf wel aan dat het wel voordeliger was als de bevalling op een doordeweekse dag zou plaatsvinden in verband met het aanwezige personeel. Ik gaf aan voor nu niet open te staan voor een inleiding en dat ik mijn kindje zelf wilde laten komen wanneer zij daar klaar voor was.
Zondagavond om 18 uur tijdens het eten begonnen de lichte samentrekkingen in mijn baarmoeder. Ik ben thuis onder de douche gaan staan en mentaal in mijn bubbel gedoken en contact gemaakt met mijn kindje. Om 19.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. In mijn vluchttas zaten allemaal lampjes, geurtjes en van alles om een fijne sfeer te creëren, maar ik voelde aan alles dat dit niet nodig was. Ik zat zo in mijn bubbel en was geheel in mijn element. Het enige wat ik nodig had was rust, ruimte om te doen wat ik wilde en mijn lieve Tom naast mij.
Om 2.30 uur had ik negen centimeter ontsluiting wat voor mij als een wonder voelde, omdat ik weinig tot geen pijn ervaarde, alleen een bepaalde extase waarin ik verkeerde. Er werd aan mij gevraagd of de vliezen gebroken mochten worden, omdat de hartslag van mijn kindje wat omhoog ging. Hier ging ik mee akkoord.
Na het breken van de vliezen namen de weeën in intensiteit toe en kreeg ik na een uur al persdrang. Deze heb ik lopend opgevangen. Staand op mijn benen ben ik al voor het eerst rustig mee gaan persen met de weeën. In mijn bevalplan had ik beschreven dat ik echt niet op mijn rug wilde bevallen toch voelde ik ineens heel diep de wens om dat toch te willen. Eerst ben ik in de all fours houding gaan persen, maar dit voelde niet goed ik wilde echt op mijn rug.
De gynaecoloog vroeg mij of ik dit wel echt wilde ondanks mijn bevalplan en ik gaf aan dit echt te willen. Eenmaal op mijn rug perste ik met volle overgave en na vijftig minuten werd onze lieve Eefje geboren met eerst een beentje en daarna haar prachtige kleine billetjes en snel daarna kwam haar hoofdje en begon ze te huilen. Het was gelukt: Eefje is gezond en wel geboren zonder pijnstilling door middel van een natuurlijke stuitbevalling. Tien minuten na Eefje kwam ook de placenta op natuurlijke wijze.
Ik was zo blij, trots en euforisch het voelde als een enorme kracht dat dit gelukt was en ook nog op een manier waar ik zelf helemaal achter stond. Het zorgpersoneel in het ziekenhuis heeft tot de laatste minuut mijn wensen opgevolgd en gerespecteerd en mijn lieve Tom was een rots in de branding tijdens dit avontuur. Het was het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt en heb gedaan en ik ben de vrouwen van de vrije geboorte cursus zo dankbaar dat ze mij het vertrouwen hebben gegeven dit te kunnen. Voor nu zie ik een stuitbevalling als iets natuurlijks wat een variatie is op iedere andere natuurlijke geboorte en ik moedig andere vrouwen dan ook aan om deze optie vaker te overwegen als er spraken is van een stuitligging.
Hilde
0 Reacties op "Natuurlijke stuitbevalling in het ziekenhuis"