‘Schatje, wil je voor mij naar het bevalbad gaan? Dadelijk valt ze nog op de grond!’ ⁣

Onverwacht unassisted bevallen… De bevalling van yoga & ayurveda coach Kim van der Veer leek eerst op gang te zijn gekomen en toen weer te stoppen. Wat een verassing als na een onrustige nacht het baby’tje er ineens binnen tien minuten is…. Haar vrije geboorteverhaal:

Dinsdag 7 februari, 22 uur

Ik voel dat jij wil komen, maar dat is puur intuïtie. Geen krampen, geen weeën. Toch vraag ik Joch om alles klaar te zetten. Het bad, de bank voor ons golden hour. Ik ga in bed liggen. Breng mijn volledige aandacht naar je toe en voel aan alles: wij zijn er klaar voor…! ⁣
⁣⁣
⁣Langzaam begint het wat te rommelen. Een teken voor mij om mijn geboorteteam toch alvast een rommelmelding te geven. Ook al heb ik de wens zo lang mogelijk met Joch alleen te zijn. Dit keer wil ik niet dat iedereen het laatste half uur binnen komt rennen – zoals dat ging bij Mik & Moos. Nee, ik wens mezelf nu echt wat meer tijd toe. ⁣

⁣⁣
⁣Dinsdagnacht

Ik stuur Joch weg om beneden te gaan slapen. Ben zelf zo onrustig en gun hem zijn nacht. Om 1.30 uur, na een beetje dutten en rond spoken, maak ik Joch wakker. We moeten naar buiten. Joch reageert niet zoals ik wil. Hij komt half kreunend uit zijn slaap en wakkert daarmee irritatie bij me aan die al snel omslaat in echte woede. Zo loop ik boos voor hem de deur uit. Weiger naast hem te lopen. Ken dit niet van mezelf, want juist als ik ga bevallen wil ik hem dichtbij me. Voel ik connectie. Wil ik dat hij me aanraakt. Dit keer niet. Ik ben woest. Hij kan niks zeggen dat helpt (en wat doet hij zijn best). In deze razernij loop ik een uur lang voor hem uit. We komen bijna aan op het Buikslotermeerplein als het Joch lukt mij mee richting huis te krijgen. Mikje & Moosje liggen thuis nog in bed. We moeten écht terug.

3.15 uur

Ik fantaseer over jou, over onze andere kindjes. Voel de liefde door mijn lijf gieren. Sla een arm om Joch heen. We zijn weer met elkaar verbonden. Zo lopen we de hele weg weer terug naar huis. Door de straatjes van Amsterdam Noord. We komen langs de polder, vorst op de blaadjes, de slootjes licht bevroren. Een sprong konijnen over het gras. Ik mis geen enkel detail. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Ja, dit voelt echt als de perfecte dag voor jouw geboorte. Ik hoop zó dat het doorzet. ⁣
⁣⁣
⁣

4 uur

Eenmaal thuis zet Joch de haard aan. Mijn geboorte afspeellijst zachtjes door de speakers. Ik ga voor het vuur staan en voel de warmte door heel mijn lijf trekken. Leg mijn handen op mijn buik en omarm daarmee jouw kleine lijfje. Begrijp ineens waar al die woede van zojuist vandaan kwam: hoe kan ik nu (voor de derde keer!) weer twijfelen over het feit of ik aan het bevallen ben of niet. Het voelt als falen. In een opwelling pak ik ineens de telefoon en bel mam en Daniela (de verloskundige). Vraag of ze deze kant op willen komen. Ze kunnen er maar beter zijn als het toch ineens begint en weer allemaal zo snel gaat.⁣
⁣⁣
⁣Maar zodra ze binnenkomen voel ik het niet meer. Alles lijkt te stagneren. Ik maak me druk over de tijd die ik van ze in beslag neem. Voel me schuldig dat ik ze voor niks heb laten komen. Wil eigenlijk gewoon weer alleen met Joch zijn. Vanuit die gedachten neem ik het besluit om te toucheren. Iets dat bij de eerste twee bevallingen niet eens in me op is gekomen en ook niet is gebeurd. Met de woorden ‘ik wil je ontsluiting zeker meten, maar het zegt niks’ kies ik ervoor het toch te doen. Ik voel dat ik dit nodig heb om de volgende beslissing te nemen. Die dan ook snel gemaakt wordt als Daniela om 6.20 uur zegt dat ik pas op 1 cm zit. Voor mij is het simpel. Iedereen moet naar huis. ⁣
⁣⁣
⁣En terwijl Daniela in de auto stapt, zie ik voor me hoe we bij het ochtendgloren het bevalbad weer zullen legen. Het feestje is over. Morgen is weer een ‘gewone dag’.

6.50 uur

Me verontschuldigend loop ik naar boven, waar mama inmiddels aan Miki’s bedje staat. Tranen rollen over mijn wangen ‘sorry mam, dat ik je voor niks heb laten komen. Het zullen toch voorweeën zijn dit keer’ – ooo wat voel ik me schuldig. Het lijkt haast oneindig. En dan heb ik ook nog eens de kindjes wakker gemaakt met dit gedoe – denk ik nog – terwijl Mikje me vraagt wat ik aan het doen ben. Gelukkig antwoord mam voor mij. ‘Mama is aan het bevallen’, zegt ze, maar ik heb het idee ervan al lang losgelaten. Me nog meer verontschuldigend naar Joch kruip ik tegen hem aan in bed. ‘Het spijt me zo schat, en jij moet gewoon werken zo.’

⁣
⁣7.10 uur

Ik ga uit de ‘bevalmodus’. Lig tegen Joch aan met een kruikje op mijn rug. Even val ik in slaap, maar dan ineens wordt alles heel dramatisch. Een leeuwinnenkreet verlaat mijn mond als ik opsta en me naar de badkamer snel. Daar breken mijn vliezen. Ik roep naar Joch dat hij Daniela terug moet bellen. En doe ook maar de fotograaf. Maar nog voor hij ze kan bellen voel ik met mijn hand het hoofdje. In een dik half uur ga ik van 1 cm naar volledige ontsluiting. Ik kan nog net van boven naar beneden toe (doe dat kennelijk zo razendsnel dat mam – die de kindjes aan het aankleden is voor school – het niet eens doorheeft). ⁣
⁣⁣
⁣Eenmaal in de keuken voel ik dat je er echt uit moet. Daniela door de telefoon, Joch bij me. Ik hoor ze praten over het opvangen van de baby. Dat Joch me eigenlijk naar het bevalbad of de bank moet zien te krijgen. Eigenwijs als ik ben weiger ik dit alles. Zo leun ik over een snijplank heen terwijl Joch met een verschoonkussen tussen mijn benen staat. Dan kijkt hij me nog één keer aan en zegt op zijn aller liefst: ‘Schatje, wil je voor mij naar het bevalbad gaan? Dadelijk valt ze nog op de grond!’ ⁣
⁣⁣
⁣Hierdoor komt het besef binnen dat mij nog maar één ding te doen staat: naar het bevalbad zien te komen. Om daarmee te vermijden dat jij zo tussen mijn benen op de grond glijdt. Vraag me niet hoe, maar het lukt me. Ik stap in bad en nog geen seconde later vang ik je met mijn eigen handen op.

8 februari 2023, 7.42 uur

Je bent er!! Onder water kijk je ons aan met je dansende donkere zeewierhaartjes. Joch dicht tegen me aan. Mam naast me en de kindjes springen bij me in bad. Met één hand hou ik je vast, in de andere voel ik Moosje’s billetjes. ‘Mam, kijk even naar me’, zegt Mik ‘Ik kan met mijn hoofd onder water’. ⁣
⁣⁣
⁣Tranen van geluk rollen over mijn wangen. Alle emoties gevangen in dit ene moment. Ik deed het, met jou. Helemaal alleen.⁣
⁣⁣
⁣Nog geen vier minuten later komt fotografe Emma Brasser binnen. Ze schiet onze eerste minuten vol liefde. Ik krijg hier niks van mee. En dan, een minuut of 10 later, staat daar Daniela aan het bad. Een grote lach op haar gezicht. Voor de derde keer onderdeel van mijn geboorteteam, maar dit keer op afstand. Wat ben ik trots.’