Met 35 weken bevallen met eigen regie

Een heftige bevalling, prematuur en heel medisch. En toch een vrije geboorte, zelfs bijna hands off. Het geboorteverhaal van Kyra Elgersma laat zo goed zien dat het belangrijkste is dat jij centraal staat en dat er open wordt gecommuniceerd, wat er ook gebeurt. Ze vertelt:

‘Na 35 weken was mijn lijf op. De afgelopen maanden had ik al bedrust, ernstige bekkeninstabiliteit en gerommel in mijn buik. De hele dag lag ik op bed in de woonkamer. Ik kon werkelijk niks meer van de pijn. Het was een groot risico, deze tweede zwangerschap. Want na de oudste hadden ze ons al op het hart gedrukt dat een tweede zwangerschap onverantwoord was en mij blijvend invalide kon achterlaten. Vanaf week 30 was dat ook het enige waar ik aan kon denken. Zo bang, dat ik nooit meer die rolstoel uit kwam. Dat ik nooit meer van die pijn af kwam 😞

Woensdag 25 mei was eindelijk onze badkamer af, die de afgelopen maand verbouwd werd. De verloskundige kwam langs voor een bloeddruk check (ik had PE bij de oudste) maar alles zag er goed uit. Eind van de middag begon ik boven rustig een beetje op te ruimen en de nieuwe badkamer schoon te maken. Ik kreeg ineens een ongelooflijke kick aan adrenaline en nesteldrang. Rond 22 uur ‘s avonds schoot ik krom van een eerste wee.

Een echte wee, die ik voorlopig nog bleef ontkennen. Ik dook mijn bed in en hoopte op een goede nacht… waarin ik vervolgens wee na wee kreeg. Ergens wist ik het wel, dat het begonnen was. Maar ergens bleef mijn hoofd het ook nog ontkennen. Om een uur of zeven ben ik maar uit bed gegaan, en besloot ik de vluchtkoffer verder in te pakken.

Tegen een uur of tien ‘s morgens liet ik m’n man weten dat ik vermoedde dat ik weeën had. Ik was al die tijd boven bezig geweest en bleef ze weg zuchten. Ze werden voor mijn gevoel sterker en langer. Ik sprong even onder de warme douche om te kijken of het ging afnemen of juist toenemen. Helaas gebeurde dat laatste. Het werd tijd om de verloskundige te bellen! Die kleine meid ging niet meer lang blijven zitten.

Op mijn verzoek werd ik getoucheerd en had ik zo’n 1,5 cm ontsluiting. Er was dus echt al wel wat gebeurd, shit. We hebben rustig overlegd wat te doen, en besloten dat ik lekker in bad zou gaan om te kijken of het niet gewoon van de indaling kwam.

Ik zou bellen als er wat was en ze ging weer de deur uit. Tijdens mijn badsessie werden de weeën krachtiger, ik had amper pauzes ertussen en mijn buik was kei en kei hard. Ik bedacht me dat ik de baby al anderhalve dag niet gevoeld had en pakte de Doppler er even bij. Haar hartslag was 200+ en iedere vezel in mijn lijf wist: Het gaat niet goed. De verloskundige stond direct weer op de stoep, toucheerde weer op mijn verzoek en voelde drie centimeter ontsluiting. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan!

In het ziekenhuis werd ik direct getest op een eventuele oorzaak voor de vroeggeboorte. Alles duidde op een infectie bij ons kleine meisje. Gelukkig werd er vooralsnog goed naar mijn wensen geluisterd en zochten we samen naar een fijne manier van weeën opvangen. De lampen gingen uit, ik kreeg een bal, draadloze CTG om m’n buik en mocht lekker onder de douche. Het liefst wilde ik in bad, dus na een paar uur werd die voor mij gevuld. Hier kon ik zo goed mijn weeën in opvangen en keerde ik in mijn eigen wereld 😍

Het duurde lang, heel lang. Maar niemand pushte mij, ze bleven rustig en ik had echt het gevoel dat ik alsnog zelf de regie had.

Helaas ging het helemaal niet goed met ons meisje. Haar hartslag werd gevaarlijk hoog en stabiliseerde maar niet. We besloten dat het beter was om uit bad te gaan, en toen vroeg ik -na zo’n 30 uur weeën te hebben gehad- of ze wilde toucheren. Nog steeds drie centimeter, hier baalde ik zo van. Dit was precies hetzelfde als bij mijn eerste bevalling. De kinderarts en gynaecoloog begonnen zich wel zorgen te maken om ons meisje en wilde dat ze nu zo snel mogelijk geboren werd. Voor ons beiden wilde ik zo min mogelijk interventies, dus we zochten naar de beste optie. Er werd een ruggenprik geplaatst en ze braken mijn vliezen. Dit hielp bij mijn eerste bevalling om van die 3 cm af te komen, binnen een uur was ik toen bevallen. Op hoop van zegen dat dat nu weer zo zou zijn! En ja hoor, dik een half uur later kreeg ik persweeën 😍

Ik wilde echt niet op mijn rug bevallen, dat voelde helemaal niet fijn! Dus ik ging -ja, ondanks de ruggenprik- overeind zitten. Ik belandde uiteindelijk in de “aanzoekshouding” 😜 Dat voelde echt het lekkerste!

De allerliefste verloskundige die er bij was sprak mij zo veel moed in. Ze zei dat ik naar mijn lijf mocht luisteren en gewoon mocht doen wat ik voelde. Dat hoefde niet eens echt, want mijn lijf drukte haar er gewoon uit! Ik hoefde amper te persen. Als een leeuwin brulde ik met de perswee mee, en binnen een paar tellen (serieus!) lag ze tussen m’n benen. Ze schoot er als een raket uit! Helemaal ingepakt met de navelstreng, om haar hele mini kleine lijfje heen geknoopt. Als een cadeautje ❤️

Ze deden er vervolgens alles aan om haar goed bij te krijgen, want ik hechtte heel veel waarde aan het gouden uur. Helaas ging het niet goed en moest ze naar de reanimatietafel. Ik mocht zelf nog snel de navelstreng doorknippen en daar ging ze. Mijn arme schat 🥺💔

Mijn lijf was nu zo in shock en paniek, dat ik helemaal geen weeën meer had. Toen iedereen met ons meisje bezig was, probeerde ik zelf nog een beetje te persen en drukken voor de placenta. Maar hij zat echt muur en muurvast. Ik had intussen al ruim een halve liter bloed verloren en wilde voorkomen dat ik straks naar de OK moest, want mijn meisje had mij nu hard nodig!

Samen met de verloskundige besloten we dus toch voor de oxytocineprik te gaan. Gelukkig kwam de placenta hierna al snel los, en heel naar buiten. Ik had verder geen schrammetje en het bloeden stopte snel. Na een uur of twee waren ze eindelijk klaar met het beademen en prikken van mijn baby, en mocht ze bij me liggen 😭❤️

Het was een mega heftige bevalling, ze was zo kwetsbaar en klein. Maar ik voelde me echt een baas in eigen buik. Echt een team, samen met mijn man, vriendin/fotograaf en de artsen!’