Wat een verrassing toen niet het hoofdje van de baby maar de billetjes eerst naar buiten kwamen, tijdens Wendy’s bevalling! Zonder dat ze dat wist had de baby in stuit gelegen. Wendy en de vroedvrouw raakten niet in paniek. Korte tijd na de ontdekking (‘Ohoo, balletjes, hij ligt in stuit!’) werd het kindje in alle rust en zonder moeilijkheden thuis in bad geboren.
‘Voor mijn zwangerschap heb ik een kuur gevolgd puur op basis van voeding om van mijn allergieën af te komen. Dit voedingspatroon beviel me zo goed dat ik dit heb aangehouden tijdens de zwangerschap. Ik heb dus een gezond dieet er op na gehouden en zwangerschapskwaaltjes op weten te lossen zonder inbreng van een arts of synthetische medicijnen. Tot zo ver ging het goed… Ik ben natuurlijk erg benieuwd of, als je alle tips opvolgt inderdaad een natuurlijke bevalling kan hebben met zo min mogelijk bemoeienis aan je lijf van een arts, verloskundige of anders.
Niet laten opjagen
Ter voorbereiding heb ik onder andere De natuurlijke weg naar een betere geboorte en Een sterke band met uw baby, van Francesca Naish gelezen. Wat zij schreef over voeding sloot aan bij hoe ik al at. Dus van te voren deed ik dit ‘dieet’ al. Ik heb de yoga oefeningen gedaan die daar stonden, maar niet de perineum massage.
Ter voorbereiding heb ik een HypnoBirthing cursus gevolgd. Met name omdat die cursus omschreef wat ik beter wilde leren. Dat is, mijzelf niet laten opjagen omdat anderen er zijn of wat doen. Mijn angst vooral was dat ik naar het ziekenhuis zou moeten en daar in paniek zou raken. Ook had ik van te voren een bevalplan gemaakt. Daarin stond dat ik zo min mogelijk getoucheerd wilde worden en ook niet zo vaak met de doptone, zodat ik kon vertrouwen dat mijn lichaam het goed zou regelen. Ook wilde ik graag in bad bevallen, thuis in de keuken. Er stond ook in dat ik graag twee uur op de placenta wil wachten en niet meteen naar het ziekenhuis omdat dit bij mijn moeder drie keer het geval was en bij haar de placenta spontaan kwam bij aankomst in het ziekenhuis.
Bijna al mijn wensen kwamen uit
Tijdens mijn bevalling kwamen al mijn wensen uit, op twee na: ik wilde helemaal rustig blijven en weinig pijn ervaren. De omstanders vonden wel dat ik rustig was, maar zelf ervaarde ik dat niet zo. Er waren naast mijzelf drie mensen aanwezig bij de bevalling. Mijn vriend, mijn verloskundige en een vriendin van mij. De eerste harde buik diende zich aan om 15.26. De tweede 15.32.
15.56: Nog even snel een fotootje maken van mijn bolle buik onder het mom van ‘Je weet nooit.’ De harde buiken komen en gaan met intervallen.
16.18: De rugpijn die ik erbij krijg vind ik niet leuk. Ik hoop dat mijn vriend gauw thuis is. Inmiddels heb ik ook flinke honger, maar echt koken is er zo niet van gekomen. Ik bel mijn vriendin om te vragen of ze inderdaad nog bij de bevalling wil zijn, mocht dat vannacht gebeuren. Helaas heeft ze het druk en ik bel nog een paar andere mensen ter afleiding. Ik ben best enthousiast, want heb wel naar de bevalling toegeleefd. Ik heb mijn verloskundige en mijn vriend gevraagd dat ze mij als het pijn doet eraan herinneren dat ik geheel natuurlijk wil bevallen en ik liever pijn heb dan dat ik wazig ben van één of ander medicijn.
16.33: Ik begin ik me toch echt af te vragen of dit het nou is. Ik voel me een beetje ongesteld met bijkomende misselijkheid.
17.04: Ik vind mezelf een watje want ik zit te janken van de pijn en het misselijke gevoel. Er zit nu duidelijk een regelmaat in met iets van 5 minuten en een wee van 1 minuut. Ik twijfel of het nog weg zal gaan en besluit dat ik in bad ga om te zien of het daarvan overgaat (ik had namelijk gehoord dat voorweeën dan stoppen). Bij het bad twijfel ik, want ik wil eigenlijk dat de baby de 14e komt, zoals ik had bedacht (het is de 13e).
17.07: Ik ga niet in bad. De HypnoBirthing golfademhaling (voor tijdens een wee) voelt niet goed. Ter afleiding ga ik door het huis bewegen tussendoor. Dansjes doen, trap op rennen, en mensen bellen.
17.50 – 17.53 – 17.58: Ik heb t gevoel dat er iets uit moet.
21.00: Bad geprobeerd met drama als gevolg. Baarmoedermond even gevoeld en ik twijfel of de bevalling al begint. Het voelt nu sponzig, terwijl het de dag ervoor nog super stevig was. Nog aan het dansen en tussendoor ontspannen. Ik adem uit bij een wee met zo laag mogelijke klanken en ontspan zoveel mogelijk mijn onderlichaam.
22.00: De verloskundige gebeld dat ze misschien toch nog vandaag moet komen, anders moeten we midden in de nacht bellen.
23.15: Eerst komt mijn vriendin binnen en 2 minuten later de verloskundige. Ik praat bij met mijn vriendin en ben heel erg blij dat ze er is. Het ontspant me. Anderzijds vond ik het nu eigenlijk niet meer zo leuk worden, dat bevallen.
23.45: Toucheren, 4,5 centimeter. Ik hoor: ‘Je bent al op de helft.’ WOUW. Ik maar twijfelen of hij echt komt nu. Ik word heel blij! Joepie hij komt echt in de nacht en echt de 14e zoals ik dat in mijn hoofd had. Ik verlies bloed en moet voor de zoveelste keer naar het toilet.
Ik heb het koud en vooral aan mijn benen. Ik stond namelijk nog in mijn badjas nadat ik uit het bad kwam. Ik klets tussendoor en beweeg. Totaal niet HypnoBirthing, maar het is fijner voor me. Ik adem uit bij een wee met zo laag mogelijke klanken en ontspan zoveel mogelijk mijn onderlichaam. Op een wee probeer ik heel hard JA! te roepen, onderlijf en kaken ontspannen…
Mijn vriend en de verloskundige gaan het bad opzetten. Ik voel me heel fijn bij deze drie mensen en ze zorgen geweldig voor me!
Het bad is warm en ik krijg meer pauzes tussen de weeën, ook al sta ik maar tot mijn enkels in het warme water. Het leunen op de rand wil niet zo heel erg omdat het nogal slap is en de nieuwe spullen stinken naar plastic. Maar dit wordt allemaal opgelost. Op een wee probeer ik heel hard JA! te roepen, onderlijf en kaken ontspannen, ook al wordt dit steeds moeilijker.
1.45: De vliezen doen bloeb, en er komen bubbels omhoog.
Ohoo, balletjes, hij ligt in stuit!
Dan voel ik dat er iets groots naar beneden wil. Er komt na een tijdje iets zachts uit.
Ik denk: ‘Navelstreng?’ Maar het klopte niet…. De verloskundige kijkt en zegt: ‘Het was een jongetje toch?’ Ohoo, balletjes, hij ligt in stuit!
Even roep ik ‘Jij zei dat ie goed lag!’. Maar dat is meer mijn sarcasme, want ik maak me totaal geen zorgen. Ik hoorde van haar in de zwangerschap dat de beste manier om een stuit te bevallen in het bad is. En ik heb toevallig een verloskundige die expert is in water. En in tips geven die mij vertrouwen geven…. Dus ik voel me helemaal goed. Hij komt er nu echt uit.
Ik heb twee broekspijpen te pakken om hard in te knijpen tijdens een wee en denk dat ze drie straten verder horen en weten dat de baby eraan komt.
2.00: Persweeën (vertelde de verloskundige later).
2.17: Ik vind het fijn te voelen dat die buik- en been- en rugpijn overgaat in een wat trekkerig gevoel bij mijn vagina. Het doet ook wel zeer, maar het is toch heel anders. De verloskundige zegt: ‘Als je duwt is ie er in 3 weeën uit. Mooi!’ Dus ik ga meeduwen totdat mijn plasbuisje echt pijn doet. Dan stop ik even en voel al dat mijn baby eruit komt. Benen en armen gaan zo ook bloeb, bloeb. Ik voel de baby naar boven drijven en moet even draaien. Ik snap en hoor niet goed waarheen ik moet draaien en heb onder water even geen lucht meer. De verloskundige helpt me, dat is fijn. Net alsof ze even het hoofdje eruit haakt. Dat hoofdje voelt trouwens wel kleiner dan de billen.
We hebben twee keer naar het hartje geluisterd en verder niet getoucheerd. De enige hulp was dat laatste stukkie en dat was erg fijn, want ik kon niet meer zo goed ademhalen. Ik voelde de baby wiebelen met zijn armen en benen dus wist dat het goed zat. Er zaten wel een aantal minuten tussen het lijfje en het hoofd, de weeën stopten ook wel even. Gelukkig maar want ik was druk bezig met me niet verslikken…
Om 2.40 is hij geboren!
Lief, mijn baby’tje kon meteen kruipen en was heel lief overal op aan het sabbelen. Ook aan mijn borst dus. De beentjes gaan langs beide zijden naar zijn oren en zo zien we hoe hij in mijn buik zat.
Bijna twee uur later: de placenta
Dan is het toch tijd voor de placenta, maar ik voel geen weeën meer. Er komen er twee, maar geen placenta. Ik probeer uit bad te gaan, maar de kou doet mijn hele lichaam verkrampen en trillen. Heel langzaam ga ik dan eruit. Hoeveel tijd nog voor de placenta.. al anderhalf uur. Bij mijn mam duurde het iets meer dan twee uur bij alle drie haar kinderen, dus ik maak me geen zorgen. Ik drink wat vrouwenmantel thee, en neem wat van homeopathische sepia. Het baby’tje word nog eens aangelegd en na 1 uur en 50 minuten komt dan toch die placenta eruit.
We bewaren de placenta om later te capsuleren (de placenta wordt gedroogd en gecapsuleerd voor persoonlijk medicinaal gebruik).
Ik ga met een berg handdoeken en kleedjes en mijn baby op de bank liggen. Er wordt opgeruimd door iedereen. Ik blijf tot negen uur op de bank met mijn baby en voel me heel de tijd kiplekker en energiek.
De baby krijgt meteen een goede apgar score, 1 puntje aftrek voor het gekneusde scrotum. Maar zo’n alerte en relaxte baby, mooi roze en nog geen schrammetje moet het wel goed doen. Zijn mama wordt ook nog even bekeken aan de onderkant en meer dan een schaafwondje kunnen we niet ontdekken. Ik geniet van een potje brandnetelthee zonder maagzuur en mijn lieve baby die graag op mij ligt te slapen.
Om 11.00 bellen we de kraamzorg of er die dag nog iemand kan komen. Zij wil me in bed hebben en laten slapen, maar de adrenaline zorgt ervoor dat ik nog vier dagen vrolijk blijf door stuiteren met baby op mijn arm. Niet moe en geen pijn.
Ik had wel een beeld van de bevalling, bijvoorbeeld dat het nacht zou zijn en het beval badje blauw. Dit klopte perfect. Ik had me geen voorstelling gemaakt van de geboorte zelf. Maar goed ook, misschien had ik dan wel het vermoeden gehad dat hij in een stuitligging lag…
En de reactie van de vroedvrouw:
Toen ik er om 2 uur ‘s nachts achter kwam dat het een stuit was schoot er van alles door mijn hoofd. Wendy voelde iets zachts, maar bij het eerste toucher had ik niets vreemds gevoeld bij 4 cm. En met de snelheid van de bevalling kon het niet een enorm caput succedaneum zijn (Een geboortegezwel, wat ontstaat door de druk op het hoofdje. Dan komt er vocht tussen de schedelbeenderen en de huid te zitten. Dat hoort zo.), dus toen ik even mocht voelen was het me snel duidelijk dat het om een stuit handelde.Â
Maar mama zat lekker in bad. Vooraleer we haar eruit zouden hebben, afgedroogd en in de auto hadden gekregen zou de kleine in de koude auto geboren zijn, denk ik. Dus mijn eerste reactie was, weer even de voorlichtingsfilmpjes in mijn hoofd afspelen over de mooie onderwatergeboortes van Dr. Ponneth (uit het beroemde ziekenhuis van Oostende). En precies zo werd de kleine ook geboren. Wel schiet er van alles door je hoofd met de huidige rechtszaken omtrent verloskundigen die zich niet aan de richtlijnen hebben gehouden. Dus toen alles naar wens was verlopen, was iedereen opgelucht, inclusief ik.  En kijk eens wat we de verzekering bespaard hebben qua kosten! We zouden er een beloning voor moeten krijgen, maar ja, dat zit er helaas niet in…
De mooiste beloning is twee tevreden ouders en een gezonde zoon. En daar doen we het allemaal voor.Â
