Rustige thuisbevalling met 43 weken

Dit is het verhaal van de tweede bevalling van Marjolein. Zij beviel in de avond van 1 mei 2013 thuis in bad na 43 (!) weken zwangerschap. Ik beviel aan het eind van de ochtend van die dag en we hadden dezelfde vroedvrouw, Laura van Deth. Lees hier Marjolein’s wijze, diep ontroerende verhaal:

Op eigen wijze en in eigen tijd geboren…

We hadden het voor elkaar gekregen om in minder dan drie maanden na de komst van Ronja, een nieuw kindje te verwekken. 

De zwangerschap vloog voorspoedig voorbij. Ik stond er minder bij stil dan de eerste zwangerschap. Ik had mijn handen immers vol aan Ronja die nog aan de borst dronk en waar ik volop van genoot. Mijn buik groeide ook niet heel snel, alsof de baby wat verlegen was en er nog niet durfde te zijn, of mijn lichaam was in de war: moet ik nou ontzwangeren of zwanger zijn?! 

Een echo laten maken vond ik zonder waarschuwing van binnenuit niet nodig.  

Het idee om binnen een jaar twee kinderen te krijgen vond ik af en toe best eng. Met een kind was het al druk en ook erg leuk, zou het dan met twee kleine kindjes veel drukker worden en nog leuker? Ik probeerde er niet te veel over na te denken. Ik vertrouwde erop dat alles goed is zoals het is. Ook vertrouwde ik op mijn lichaam en de baby. Ik vertrouwde erop dat ik ‘gewaarschuwd’ zou worden als er iets niet in orde zou zijn. Een echo laten maken vond ik zonder waarschuwing van binnenuit niet nodig. 

Pas toen mijn buik groter begon te worden en de uitgerekende datum dichterbij kwam kon ik echt stilstaan bij de nieuwe baby. Net als voor Ronja, maakte ik voor Thura een geboorteschilderij, richtte ik een altaartje in naast het bad waarin ik hoopte te bevallen en had ik af en toe een mooi moment met mijn doula. 

De intensiteit van de eerste bevalling, hoe mooi die verder ook was, lag nog vers in mijn geheugen. Om nu alweer door zo’n proces te moeten gaan, daar zat ik nog niet echt op te wachten. 

En toen werd het 10 april, de datum die geprikt was als de uitgerekende dag, 40 weken. De baby en mijn buik voelden nog rustig en ik had niet het gevoel dat de baby elk moment kon komen. Er gebeurde dan ook niets en het werd al snel 41 weken. De omgeving vond dat het nu toch echt wel tijd was gekomen voor de baby om geboren te worden, want voor moeder Marjolein zou het nu wel heel zwaar aan het worden zijn! “Nee hoor”, zei ik dan. “De baby zit nog lekker warm binnen en komt er vanzelf een keer uit.” Toen de 42 weken bijna om waren kreeg ik ook verontrustende berichten als: je bent gevaarlijk bezig, weet je wel wat voor risico’s je loopt?! Vervolgens werden de risico’s nog even opgesomd, terwijl ik daar dus helemaal niet op zat te wachten! 

Toen de 42 weken bijna om waren kreeg ik ook verontrustende berichten als: je bent gevaarlijk bezig, weet je wel wat voor risico’s je loopt?! 

Ik werd enorm verdrietig en begon te twijfelen aan mijn eigen vertrouwen, handelen en intuïtie. Moest ik dan toch maar naar het ziekenhuis om me te laten inleiden? Stel nou dat het wel mis gaat en dan? Gelukkig kon ik deze gedachten die me aan het wankelen brachten onder de douche wegspoelen en voelde ik mij genoodzaakt een brief te schrijven:

Den Haag, 27 april 2013

Lieve mensen die zich zorgen maken om de situatie waarin ik mij nu bevind.

In eerste instantie had ik helemaal geen zin om deze woorden te moeten gaan schrijven, daar ik hoopte dat de mensen in mijn omgeving, met name de mensen die mij goed kennen, mijn dierbaren, simpelweg vertrouwen hebben in mijn handelen. Maar vertrouwen hebben en vertrouwen krijgen is een van de moeilijkste opgaven tegenwoordig. Misschien is het zelfs zo dat je soms vertrouwen moet verdienen. Ik wil graag toelichten waarom ik mij na 42 weken zwangerschap niet (meteen) laat inleiden in het ziekenhuis en ik hoop hiermee wat vertrouwen te winnen en een voorbeeld te kunnen zijn voor vrouwen die net als ik dichtbij hun gevoel willen kunnen blijven.
Er zijn heel veel dingen die ik vreemd vind. Zo vind ik het vreemd dat wanneer je zwanger raakt er een datum wordt geprikt waarop je bent ‘uitgerekend’ en dat je ‘over tijd’  bent wanneer je die datum bent gepasseerd. Ieder mens, elke man, vrouw, baby is anders en heeft zijn of haar eigen ritme. Er zijn baby’s die weken te vroeg worden geboren. Tegenwoordig worden baby’s die met 24 weken geboren worden al gered, een paar jaar geleden was dit nog niet het geval. Er worden baby’s geboren met 37 weken die net zo weinig wegen als een baby van 30 weken. Er zijn baby’s die met 44 weken geboren worden en hartstikke gezond zijn. Wat is gemiddeld?

Wat ik ook vreemd vind is dat er steeds meer gezonde zwangere vrouwen per se in een ziekenhuis willen bevallen en dat het aantal keizersnedes zo ontzettend aan het groeien is! Wie snijdt er nu in een gezond lichaam?! Om risico’s voor te zijn? Creëer je zo juist niet meer risico’s?

Wat ik niet vreemd vind is dat er culturen/ landen zijn waarin er helemaal geen medische zorg is en vrouwen achter een boom even tussen de bedrijven door een kind baren, helemaal alleen!

En zo kan ik nog wel even doorgaan….

Hoe een kind gebaard zou moeten worden, dat is zo afhankelijk van in welk land en in welke cultuur je opgroeit. Naar mijn idee leven wij in een land waarin veel vertrouwen wordt gebaseerd op cijfertjes, statistieken. De kans op risico’s stijgt voor zoveel en na zoveel weken zwangerschap. ‘De kans’, ‘risico’s’… ik kan er persoonlijk niet zoveel mee. Ik berust mijn vertrouwen op mijn gevoel. Dit is niet te meten, te wegen, te filmen, te onderzoeken. Dat is er gewoon. En ja dat kan eng zijn.

Vandaag is het 27 april 2013. Volgens de berekeningen was ik 10 april uitgerekend. Echter zit de baby nog steeds in mijn buik. Ik maak mij op dit moment geen zorgen. Het is absoluut niet zo dat ik denk dat ik denk dat ik straks even een kindje baar hier achter het kippenhok, het is ook absoluut niet zo dat ik bang ben voor het ziekenhuis en daarom mij nu niet laat inleiden, het is ook niet dat ik een eigenwijze, betweterige, koppige, trotse troela ben die denkt het allemaal wel zelf te kunnen zonder enige hulp van buitenaf (nou misschien dat laatste een beetje…). Ik neem deze situatie uiterst serieus. 

Afgelopen woensdag, toen ik 42 weken zwanger was, ben ik met mijn vroedvrouw naar het AMC geweest en hebben we een gesprek gehad met gynaecoloog Irene de Graaf. Ze zijn daar een poli aan het oprichten voor vrouwen die een medische indicatie krijgen en niet meteen in een protocol terecht willen komen, voor zelfbewuste vrouwen die eigen verantwoordelijkheid nemen en niet omdat ze eventuele  risico’s voor willen zijn. Het was een heel fijn gesprek waarin we met respect voor elkaar naar elkaar luisterden. De gynaecoloog legde mij de risico’s uit die eventueel zouden kunnen ontstaan. Aangezien ik over een dosis gezond verstand beschik neem ik deze risico’s serieus. Echter besef ik ook dat deze risico’s op statistieken berusten en zoals ik al eerder zei, wat mijn eigen gevoel in het moment zegt, neem ik serieuzer dan statistieken. We hebben in goed overleg een ‘plan’ opgesteld. Aangezien ik de hele zwangerschap zonder problemen ben doorgekomen, een goede (lage!) bloeddruk heb, de baby goed beweegt en ik me goed voel, zag de gynaecoloog nu geen reden om mij stante pede in te leiden. Mocht ik nu op enig moment het gevoel krijgen dat er iets met de baby of met mij aan de hand is, dan kan ik naar het MCH hier om de hoek (zie het vanuit mijn bed!). De gynaecoloog heeft contact gehad met het MCH, de situatie uitgelegd en zij zullen mij opvangen indien dat nodig is. Mijn besluit om rustig af te wachten totdat de baby wil komen is voor mijn gevoel in goed overleg gegaan. Ik voelde mij gehoord en gesteund  door Irene en ervoer zelfs vertrouwen bij haar.

Wat wil ik nu het allerliefst? Dat is thuis bevallen, in bad, in mijn eigen vertrouwde veilige, rustige omgeving en een gezonde baby in mijn armen sluiten. Het liefst nog gisteren dan vandaag. Ook wil ik dat de baby op zijn of haar eigen tijd kan komen. Maar het aller allerbelangrijkste is dat de baby gezond ter wereld komt. Mijn voorkeur ligt bij een natuurlijke bevalling thuis, maar mocht het zover komen dat ik om wat voor reden toch naar het ziekenhuis zou moeten, dan zou ik daar ook vrede mee hebben. Voor nu voelt het allemaal nog in orde. Terwijl ik dit typ zit baby weer lekker op mijn blaas te duwen en krijgen mijn darmen een fijne massage. Ik geniet heerlijk van het zonnetje dat door mijn ramen valt en ik ben blij dat ik dit verhaal op papier heb gezet.

Tot slot zou ik degenen die zich zo’n zorgen maken willen vragen om bij zichzelf na te gaan waarop deze zorgen berusten. Is het een naar gevoel in je onderbuik? Waar komt dat vandaan? Berust dat gevoel op ongelukkige cijfertjes, statistieken, voorbeelden uit de omgeving, eventuele risico’s? Ik snap de bezorgdheid en waardeer het ergens ook wel. Ik zie het als teken dat jullie om mij geven. Maar deze bezorgdheid is van jullie, is een gevoel of gedachte in jullie lichaam of hoofd en het is nu niet wat ik nodig heb voor een ontspannen bevalling. Wat de baby en ik nodig hebben is vertrouwen. Vertrouwen dat ik de juiste stappen onderneem wanneer dat nodig is, vertrouwen dat mijn lichaam het aangeeft als er iets aan de hand is, vertrouwen dat de baby op zijn of haar eigen tijd komt, vertrouwen. Gewoon vertrouwen.

Ik hoop met heel mijn hart dat het vertrouwen in mij na dit gelezen te hebben groter is geworden, al is het maar een babyhandje vol.

Liefs, Marjolein

Mijn geduld werd getest, terwijl de ochtenden, middagen, avonden en nachten zonder weeën voorbij trokken. 

Nadat ik de 42 weken grens passeerde bleef ik elk moment van de dag in afwachting van een wee die mij zou vertellen dat mijn kindje snel geboren zou worden. Nog steeds was ik volledig in vertrouwen en wist ik dat het kindje in mijn buik het goed had. Het had totaal geen haast om geboren te worden, dus waarom zou ik dat dan wel hebben? Ja natuurlijk was ik nieuwsgierig welk wezentje nu zo lang in mijn buik zwom, of het een jongen of een meisje was, of het haartjes op zijn of haar hoofd zou hebben… Mijn geduld werd getest, terwijl de ochtenden, middagen, avonden en nachten zonder weeën voorbij trokken. Ja natuurlijk had ik ‘alles’ al geprobeerd om de bevalling op gang te laten komen: acupunctuur, voetreflexologie, kinine, vrijen, pittig eten, wandelen. Maar dit alles was gewoon niet de bedoeling. Ik moest gewoonweg ‘zijn’, in het moment, het hier en nu. Dus dat was ik, ik was lekker aan het zijn en aan het genieten van het getrap in mijn buik, terwijl Ronja gezellig om mij heen aan het lopen was en steeds meer lades en deurtjes opentrok.

Weer een nacht zonder een enkele wee. Ik kreeg het gevoel dat het nu wel klaar was, maar of ik nu klaar was met zwanger zijn of de baby klaar was om op aarde te komen? 

Woensdag 1 mei, 43 weken, werd ik wakker met een teleurgesteld gevoel. Weer een nacht zonder een enkele wee. Ik kreeg het gevoel dat het nu wel klaar was, maar of ik nu klaar was met zwanger zijn of de baby klaar was om op aarde te komen? Geen idee. Ik zocht contact met mijn vroedvrouw, maar die was op dat moment bij een andere geboorte. Gelukkig belde ze terug en zou ze die middag langskomen om even naar het hartje van de baby te luisteren en aan mijn buik voelen hoe het verder met de baby was. Alles leek goed die middag en ik bleek zelfs al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Mijn lichaam was er klaar voor, de baby was er klaar voor, er kwamen alleen geen weeën!

Na een onprettige baarmoedermondmassage ging de vroedvrouw weer weg en ja hoor… Het onrustige gevoel wat met de massage ontstond groeide na een half uur uit tot regelmatige weeën. Het was toen half vijf in de middag. Ik had geen idee hoe lang dit nu kon gaan duren, dus ik besloot rustig te gaan koken, te eten met Ronja en manlief, na het eten toch maar even op de bank te gaan liggen en Ronja naar bed te brengen en daarna natuurlijk nog even mijn woonkamer op te ruimen. Toen kon ik het knus maken in de slaapkamer, waar spoedig een kindje geboren zou worden. 

Nog steeds was ik redelijk helder en zat ik te wachten op minstens net zulke intense sensaties als bij de eerste bevalling.  

De weeën werden rond 20 uur intenser, maar tussendoor kon ik nog prima functioneren. Tja en wanneer moest ik nou mijn doula en mijn vroedvrouw laten komen? Straks moesten ze hier de hele nacht zitten wachten… Op aandringen van manlief, tevens badvuller en op temperatuur houder (dank dank dank!), heb ik beide vrouwen toch maar opgepiept. De tedere doula was er rond half 10 en de bijzondere vroedvrouw een kwartier later. En nog steeds was ik redelijk helder en zat ik te wachten op minstens net zulke intense sensaties als bij de eerste bevalling. 

Met mijn adem duwde ik de baby naar beneden en met een paar keer ‘persen’ werd om 22.38, na 43 weken zwangerschap, een prachtige baby geboren.  

Na een toiletbezoek vroeg ik de vroedvrouw of ze even kon voelen hoe ver de ontsluiting was, aangezien ik lichte persdrang voelde. Helemaal verbaasd was ik toen ik al 9 centimeter ontsluiting bleek te hebben! Ik ben toen lekker in bad gaan zitten. Met elke wee keerde ik steeds verder en dieper naar binnen. De ontsluitingsweeën gingen heel snel over in persweeën. Met mijn adem duwde ik de baby naar beneden en met een paar keer ‘persen’ werd om 22.38, na 43 weken zwangerschap, een prachtige baby geboren. Zodra het lijfje naar buiten gleed ving ik het op, bracht het langzaam naar boven, keek ik meteen tussen de beentjes (!) en legde ik een dochter tegen mijn borst aan. Thura Elin Adaya, een beeldschoon meisje met een enorme bos zwarte haren. Geen enorme baby van minstens 8 pond, waar ik op rekende. Een heel gemiddeld kindje van 3400 gram met alles erop en eraan. Zelfs nog een dikke laag huidsmeer. 

Nu ik zelf een ‘medisch’ geval werd, kon ik niet langer ontkomen aan deze angstcultuur. Het is mijn les geweest om dicht bij mijzelf te blijven, bij mijn gevoel en te vertrouwen op mijn lichaam, op de baby, op de kennis van de bijzondere vroedvrouw. 

Deze zwangerschap heeft mijn ogen nog verder geopend. Ik wist wel het een en ander van de angsten die veel mensen hebben rondom de geboorte, maar daar hoefde of wilde ik mij niet zoveel van aantrekken. Maar nu ik zelf een ‘medisch’ geval werd, kon ik niet langer ontkomen aan deze angstcultuur. Het is mijn les geweest om dicht bij mijzelf te blijven, bij mijn gevoel en te vertrouwen op mijn lichaam, op de baby, op de kennis van de bijzondere vroedvrouw.

Het is niet alleen de medische wereld die de regie tijdens zwangerschappen en bevallingen overneemt, het is ook de vrouw zelf die zo ver van haar gevoel is verwijderd, dat zij de regie en dus de verantwoordelijkheid uit handen geeft!  

Daarnaast kreeg ik ook de mogelijkheid om als eerste gebruik te maken van de poli die ze in het AMC aan het oprichten zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat dit verhaal meer ogen kan openen dan alleen de mijne. Ik hoop met heel mijn wezen dat de innerlijke kracht van vrouwen en hun vertrouwen in het eigen lichaam mag gaan groeien. Het is niet alleen de medische wereld die de regie tijdens zwangerschappen en bevallingen overneemt, het is ook de vrouw zelf die zo ver van haar gevoel is verwijderd, dat zij de regie en dus de verantwoordelijkheid uit handen geeft! 

Zolang wij vrouwen uit angst en onwetendheid de verantwoordelijkheid uit handen blijven geven, stimuleren wij de artsen en verloskundigen om op hun manier en denkwijze te blijven werken, in plaats van te kijken wat jij als individuele (zwangere) vrouw nodig hebt. Het is een lange, hele lange weg. Alle stappen, hoe klein dan ook, kunnen een bijdrage leveren voor iedereen en daarmee de weg wat korter maken. En als je niet weet hoe je dit pad kan betreden, vraag dan iemand die de weg wel kent. We moeten dit samen doen, voor elkaar en voor onze (toekomstige) kinderen.