Iedereen die bij een bevalling aanwezig is zou zich bewust moeten zijn van de invloed van zijn/ haar aanwezigheid op het bevalproces. Regel 1 van een bevalling bijwonen is ‘niet verstoren’ !! Het allerbeste wat je kunt doen is de heilige ruimte bewaren & bewaken: holding space voor de moeder om zich in rust en vertrouwen over te geven aan de bevalstroom.
Zo vaak hoor ik verdrietige verhalen van bevallingen die heel goed begonnen, maar uiteindelijk heel medisch werden. Terugkijkend zorgde een (kleine) verstoring ervoor dat de moeder uit haar proces werd gehaald. Zoals bij de eerste bevalling van Carina: de komst van de kraamzorg zorgde voor onrust. De ene verstoring leidde tot de andere. Ze eindigde in het ziekenhuis waar de baby met veel ingrepen ter wereld kwam. Toen Carina weer zwanger werd, besloot ze zich goed voor te bereiden, ook door haar verdriet over de vorige bevalling onder ogen te zien en te verwerken. Dit keer zou zij bevallen in een sfeer van rust en vertrouwen. En zo geschiedde… Carina vertelt over haar tweede bevalling op 12-12-2019:
‘De bevalling van mijn oudste dochter was zwaar, lang en heftig. Mijn gehoopte hypnobirthing badbevalling werd een ziekenhuisbevalling, met maximale weeopwekkers, 2 vacuümpompen die losschoten, en uiteindelijk twee vrouwen die aan de vacuümpomp trokken, een derde die op mijn buik was gaan zitten om mee te duwen en ingeknipt zonder weeën. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam compleet kwijt en voelde dat ik gefaald had als vrouw en als moeder. Ik voelde mij erg schuldig richting onze dochter dat ze zo geboren had moeten worden. Achteraf gezien raakte ik uit mijn bubbel en stopten de weeën toen de kraamzorg binnen kwam. Daarom wilde ik nu pas dat de kraamzorg zou komen na de geboorte. Gelukkig was mijn verloskundige hiermee akkoord.
Deze keer wilde ik het anders. Ik heb al langere tijd een ademhalingscoach, die mij leert los te laten door op een specifieke manier te ademen. Aangezien ik nogal een controlefreak ben, is loslaten best moeilijk. Maar tijdens een geboorte draait het om loslaten. Mijn man is een aantal keer mee geweest zodat hij me kon steunen om op deze manier los te ademen.
De dag voor de bevalling, gaf ik mezelf met 40,4 dagen nog een massage van mijn doula cadeau. Tijdens deze massage merkte ik dat ik niet kon ontspannen en vasthield. Ik belde mijn ademhalingscoach of ik nog een sessie kon om de spanning los te laten. Ze maakte de volgende ochtend direct tijd voor mij vrij. Mijn man ging mee. Mijn slijmprop raakte los vlak voordat we erheen gingen. Tijdens de sessie luisterde ik naar bevallingsaffirmaties en kon ik ruimte geven aan mijn angsten en spanningen die ik over had gehouden aan mijn eerste bevalling en aan mijn schuldgevoelens richting mijn oudste dochter.
Na de sessie gingen we naar huis. Ik was klaar voor de bevalling. Ik hoopte dat mijn dochter op 12-12 geboren zou worden. Ik wist ook dat het dan volle maan zou zijn. Onze oudste dochter was deze dag bij mijn ouders. ‘s Middags gingen mijn man en ik een stukje wandelen/waggelen in de hoop dat dit de bevalling op gang zou brengen. Ik twijfelde erg over wat we met onze oudste dochter zouden doen. Bij opa en oma laten logeren of niet. Het loslaten van haar vond ik ook erg moeilijk. We besloten dat we tegen etenstijd zouden beslissen. Als alles rustig bleef zouden we haar na het eten ophalen om thuis te slapen. Toen ik de tafel af ging ruimen en we ons klaar maakten om haar te gaan halen braken mijn vliezen! De keus werd voor mij gemaakt. Al had ik nog geen weeën, met haar in het familiebed slapen leek me geen fijn idee, dus we belden op dat ze een nachtje bleef logeren.
Mijn man en ik zetten de dingen beneden vast klaar. We verschoven de tafel om ruimte te maken voor het bad, bliezen het bad vast op en legden oude handdoeken en een matras klaar. Ik belde mijn natuurlijke verloskundige en doula om hen te informeren dat het wel eens zou kunnen gebeuren, en mijn man en ik gingen vroeg slapen zodat we in elk geval wat geslapen hadden als het zou beginnen.
Rond middernacht had ik duidelijk weeën en maakte ik mijn man wakker. Hij ging het bad vullen terwijl ik in bed bleef om de weeën te verwelkomen. Ik zong mijn afirmatie, een welkomstlied voor onze baby en belde de doula. Zij was er sneller dan gedacht omdat ze al in de buurt was. Ik had erop gerekend dat het ongeveer twee uur kon duren voordat ze er was, maar na twintig minuten zat ze al bij mij op het bed.
Eenmaal in het bad kwamen de weeën sneller en regelmatiger en besloot ik de verloskundige te bellen. We wilden zoveel mogelijk een hands off bevalling. Zij was aanwezig, ondersteunde me met homeopathie en wachte in rust en stilte af. Mijn man en mijn doula vulden elkaar zonder woorden aan in hun ondersteuning van mij. Ze streelden mijn haar, masseerden mijn rug tijdens mijn rugweeen en schonken me liters appelsap in op mijn verzoek.
Ik wist dat de maan om 6.12 helemaal vol zou zijn, en voelde ook dat onze dochter niet voor die tijd geboren zou worden. Rond 4.00 werden mijn weeën heftiger en dacht de verloskundige dat het wel eens zover kon zijn. Ik zei dat het nog niet zover was. Ineens kreeg ik een flashback naar de stagnerende bevalling van mijn oudste dochter. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Mijn doula stelde voor dat ik een uit mijn playlist het nummer van FIA, the art of letting go, zou luisteren. Dit hielp me en ik kon weer zacht zijn naar mezelf. Toch twijfelde ik nog: ik was bang dat mijn lichaam weer valse signalen gaf, zoals bij mijn eerste bevalling. Op mijn verzoek voelde de verloskundige hoever ik was. Ik vreesde voor 4cm, maar ik zat al op 9,5 cm. Dat gaf me de hoop en het vertrouwen in mijn lijf helemaal terug. Ik keek op de klok en zag dat het bijna 6 uur was, nog even en het was volle maan. Nu zou onze dochter niet lang meer op zich laten wachten. We noemden haar al bij haar naam en ik verwelkomde haar.
Ik voelde dat ik uit het bad wilde, ik had de zwaartekracht nodig. Zodra ik uit het bad was kreeg ik persdrang. Ik ging op het matras zitten. Ik had voor onze dochter de wens om in bad te bevallen. De verloskundige stelde voor dat ik terugging in bad, maar die anderhalve meter leek onoverbruggelijk. Op haar vraag of ik terug wilde in bad was mijn antwoord dat ik het mijn dochter zo gunde. Toen ze vroeg wat ik wilde voor mezelf, wilde ik liever uit het bad bevallen. De weeën werden sterker en krachtiger. Mijn man en doula zaten elk aan een kant van mij en straalden rust en vertrouwen uit. Na twintig minuten persweeën kwam het hoofdje en een arm van onze dochter. Ik voelde haar hoofdje en hield haar handje al vast. Ik moest even op adem komen en kracht verzamelen voordat haar lijfje ook geboren werd. Om 6.52 is onze dochter geboren. Mijn man ving haar op en legde haar direct bij mij op de borst. Ze vond direct de tepel en dronk gulzig.
Intens gelukkig en dankbaar was ik dat mij het vertrouwen werd gegeven dat ik mocht bevallen zoals ik wilde. Zonder ingrijpen zonder mijn verzoek.
De kraamzorg werd gebeld dat onze dochter er was. . Mijn placenta kwam helaas niet los waardoor ik toch nog naar het ziekenhuis moest. Maar na deze droombevalling thuis had ik zoveel gelukshormonen dat ik trots was op mijn lichaam dat zo goed kon samenwerken met onze dochter. Vol vertrouwen had ik kunnen loslaten.’
0 Reacties op "Deze keer wilde ik het anders..."