Mijn vrije ziekenhuisbevalling

Dit is het verhaal van de derde bevalling van Lina. Na twee traumatische bevalervaringen, besloot ze tijdens de derde zwangerschap om haar angsten in de ogen te kijken, haar verdriet over hoe de dingen waren gelopen te helen en al haar aandacht te richten op wat ze tijdens deze zwangerschap en bevalling nodig had. Dankjewel Lina voor het delen van je prachtige verhaal van een helende bevalervaring in het ziekenhuis…

Op 28-2 van dit jaar beval ik van onze zoon. Bij mijn eerste bevalling was ik thuis en heb ik na mijn bevalling een fluxus gehad waarbij ik anderhalve liter bloed verloor. Ik kon moeilijk gestabiliseerd worden en het verliep heel moeizaam om mij uit ons bovenhuis te halen, met veel hulpdiensten. De nasleep van deze bevalling was zeer intens voor mij. Drie jaar later beviel ik van onze dochter, weliswaar voor de zekerheid in het ziekenhuis, maar wel met mijn eigen verloskundige. Er was onbewust veel angst voor deze bevalling welke ik niet heb aangekeken. Ik ging ‘blind’ deze bevalling in met alleen maar hoop op een goede afloop. Helaas kreeg ik weer een fluxus en verloor ik, ondanks dat we in het ziekenhuis waren, 4.5 liter bloed! 

Direct na de geboorte van onze dochter in 2017, kwam er een intens verdriet over me heen. Ik voelde namelijk al langer dat er nog een derde kindje bij mij, bij ons, hoorde. Dit gevoel was zo sterk maar zo tegenstrijdig met de twee traumatische bevallingen die ik had meegemaakt. De wens van nog een zwangerschap en gevoel van nog een kindje ontvangen liet mij niet meer los. een jaar na de geboorte van onze dochter besluiten we een voortraject te starten in het ziekenhuis waarbij alle medisch aanwijsbare oorzaken van een fluxus werden uitgesloten. De conclusie die uiteindelijk werd gemaakt is dat beiden fluxussen veroorzaakt zijn door macrosomie (een hoog geboortegewicht, 4000 en 4500 gram ) in combinatie met een snelle bevalling ( 5 uur en 2.5 uur ). Daarnaast werd er aangegeven dat er veel mogelijkheden zijn om een nieuwe bevalling goed te laten verlopen. Door dit traject groeit ons vertrouwen in het ziekenhuis. En bijzonder genoeg groeit ook het vertrouwen in mijn eigen lijf. Ik voel dat er ook een kans is dat mijn lijf kan bevallen zonder complicaties.

In mei 2019 besluiten mijn man en ik het avontuur aan te gaan. Direct na mijn vermoedelijke eisprong voel ik dat ik zwanger ben en dat dit kindje bij ons moet komen. 
In de eerste helft van mijn zwangerschap is er veel angst. Ik herleef beiden bevallingen vaak opnieuw en voel veel angst om dood te gaan en mijn gezin achter te laten. Ik ga op zoek naar manieren om dichter bij mezelf te komen en door mijn eigen angsten heen te gaan en weer in het vertrouwen in mijn lijf en baby te komen.

Ik stap uit mijn comfortzone en volg een mooie zwangerschapsretraite die me veel kracht en inspiratie brengt. Hierna begin ik met het lezen van het boek Vrije Geboorte. Ik lees het boek in één avond uit en voel alleen maar herkenning. In de tweede helft van mijn zwangerschap kom ik nog dichter bij mezelf, kijk mijn angsten nog intenser aan en voel daardoor het vertrouwen groeien. Ik zorg voor mezelf, stel mijn grenzen en neem heel veel rust. Ik stel onder andere mijn grenzen door mij af te schermen van angsten van anderen over mijn bevalling en omring mij zoveel mogelijk met hulpverleners en mensen die vertrouwen hebben in mijn lijf en bevalling. 
Ik maak dagelijks contact met mijn baby en vertel hem mijn onzekerheden maar ook hoe gewenst hij is. Ik probeer elke dag mijn bevalling te visualiseren, ik stel mij hierbij voor hoe ik hoop dat het zal gaan. Ik denk aan een langzame bevalling met een rustige ontsluitingsfase en visualiseer vaak de geboorte van mijn placenta. Dit alles geeft mij kracht, en weer groeit het vertrouwen in mijn lijf en baby. Ik voel mijn autonomie toenemen, iets wat ik nooit heb ervaren bij mijn eerste twee zwangerschappen en bevallingen. Ik verdiep mij in mogelijke medische handelingen bij een ziekenhuisbevalling en stel een bevalplan op. Ik bespreek dit in het ziekenhuis en dit wordt goed ontvangen, waardoor mijn vertrouwen in het ziekenhuis ook sterker wordt.  

Op 21-2 ben ik 40 weken zwanger. Ik voel dat mijn baby nog heel fijn zit en nog even tijd nodig heeft. Op 27-2, ik ben dan 40+6, voel ik ineens dat de bevalling heel dichtbij is, het is een soort onderbuikgevoel, zo sterk dat ik zeker weet dat ik de dag erna mijn baby zal hebben. Ik ga die avond nog met mijn kinderen in bad want ik voel dat dit voorlopig de laatste keer zal zijn. Ik vraag mijn man foto’s te maken van mijn buik en de kinderen. ’s Avonds om 0:00 uur voel ik de eerste wee. Een golf komt over me heen en direct herken ik het. Echter voelt deze golf heel anders dan bij mijn vorige bevallingen. De golf stopt en het duurt wel een half uur voordat er weer een wee is. Zo gaat dit twee uur door en heb ik pas vier weeën gehad als we het ziekenhuis bellen. We besluiten naar het ziekenhuis te gaan omdat het wellicht ineens snel kan gaan gezien mijn verleden met zeer snelle bevallingen. In het ziekenhuis aangekomen worden we verwelkomd en krijgen we een kamer toegewezen. De verloskundige van dienst herken ik direct, zij was er tijdens de crisissituatie bij mijn vorige bevalling bij en ik voel direct mijn angsten opkomen. Ik besluit dit even zo te laten zijn en te accepteren. De verloskundige herkent mij ook en ziet mijn angst en onrust. Ze vraagt of ik een andere hulpverlener wil bij mijn bevalling, maar ik voel sterk dat dit zo moet zijn en vraag haar mijn bevalling te begeleiden.

Er wordt heel netjes gehandeld zoals ik in mijn bevalplan heb beschreven. Er wordt een doptone gezocht zodat er geen ECG aangelegd hoeft te worden. Ik krijg een infuus aangelegd zodat er na de bevalling medicatie toegediend kan worden. Hierna wordt er gevraagd of ik getoucheerd wil worden en omdat ik pas een paar weeën heb gehad ben ik toch wel nieuwsgierig of mijn bevalling nu op gang is en ga ik akkoord. Ik blijk al 5 cm ontsluiting te hebben. Na deze handelingen worden mijn man en ik alleen gelaten zoals gevraagd in mijn bevalplan. De weeën blijven maar langzaam komen maar ik voel wel dat ze steeds een klein beetje sterker worden. Ik voel me de hele tijd rustig en kalm… Maar dan ineens vliegt de situatie in het ziekenhuis me toch aan en voel ik zo’n sterke drang om naar huis te gaan, thuis bij mijn kinderen en mijn vertrouwde omgeving. Ik besluit mijn muziek op te zetten met mijn oortjes om mijzelf af te sluiten van de ruimte en de herinneringen die er al liggen. Dit lukt mij goed, de muziek die ik vooraf veel heb geluisterd kalmeert me. Ik loop van hoek naar hoek in onze kamer en mijn man wijkt geen seconde van mijn zijde. Ik voel dat zolang ik blijf bewegen er weeën komen, wanneer ik stil zit of sta zakt het af. En bij elke wee voel ik mijn verdriet en angst opkomen en weer gaan, een bijzonder gevoel.  

Na nog eens 3 uur weeën te hebben opgevangen word ik ineens onzeker. Ik ben al vijf uur aan het bevallen en voel nog maar weinig vordering . De intensiteit van de weeën en de overname van mijn lijf zoals ik dat bij mijn eerdere bevallingen heb ervaren is er niet. Ik voel me super helder en alert en ben in controle over mijn lijf. Ik ben weer zoekende naar het vertrouwen in mijn lijf. Op mijn verzoek word ik getoucheerd en zit ik op zeven cm. Ik verbaas me over het langzame verloop van deze bevalling. Dit was hoe ik het al weken visualiseerde voor mijzelf, geen snelle bevalling maar een langzaam vorderende bevalling waarbij ik mij stapje voor stapje kan aanpassen aan het proces.

Na nog eens twee uur blijk ik nog steeds zeven cm ontsluiting te hebben en wordt mij gevraagd of ze mijn vliezen mogen prikken. Ik heb mij hier vooraf in verdiept en wijs dit direct af, ik ben bang dat mijn bevalling dan te snel zal gaan en ik mij hier onvoldoende op kan aanpassen. Ik geef aan dat ik mijn lijf zelf het proces wil laten doen en dit wordt geaccepteerd. Er vindt ondertussen een wisseling van dienst plaats en de huidige verloskundige en nieuwe verloskundige komen samen kennismaken. Zij spreken beiden uit het gevoel te hebben dat er een mentale barrière is waardoor de ontsluiting stagneert. Het benoemen hiervan geeft een opening in mijzelf. Hierna vindt er een heel helder gesprek plaats tussen mij en de verloskundigen. Ik spreek mijn diepste angst uit: ik ben bang om dood te gaan, bang om weer in een kritieke situatie terecht te komen. Ik geef aan het niet aan te durven om verder te gaan in deze bevalling en iets in mij hoopt dat ik voor altijd op deze zeven cm blijf hangen en dat ik weer naar huis mag naar mijn kinderen. Ik voel angst dat mijn vertrouwen in mijn lijf onjuist is en dat ik mogelijk weer moet dealen met een gecompliceerde afloop van mijn bevalling. De verloskundige spreekt hierop begrip naar mij uit maar geeft in geen enkele vorm valse hoop. Na dit gesprek toucheert ze me nogmaals en blijk ik ‘ineens’ negen cm ontsluiting te hebben. Dit is het zetje in mijn vertrouwen wat ik nodig heb. Ik doe letterlijk mijn ogen dicht en besluit door mijn angst heen te gaan op weg naar mijn baby. Wat volgt zijn een aantal zeer intense weeën waarbij ik voel dat ik het aan mijn lijf over durf te laten en het te ondergaan. Na enkele hevige weeën voel ik dat ik moet meeduwen en na een paar intense persweeën komt onze zoon ter wereld. Nadat hij op mijn borst wordt gelegd herinner ik mijzelf direct aan mijn visualisatie van de nageboorte. Ik heb mij wekenlang gevisualiseerd geen angst te voelen en de geur van mijn baby op de snuiven. Dit doe ik en ik voel inderdaad bijna geen angst. Ik krijg medicatie en mijn placenta komt al snel. Ik hoor de verloskundige direct zeggen dat mijn baarmoeder ‘knetterhard ’ is en voel dat het dit keer goed zal gaan! En dat gaat het! Ik verlies amper bloed. Voor het eerst in drie bevallingen ervaar ik het gouden uur. En wat is het bijzonder, ik kan niets anders dan stralen na mij bevalling. 

De dagen na mijn bevalling loop ik op een gigantische blauwe wolk! Wat voel ik mij geheeld door deze bevalling. Wat voel ik mij gesterkt en dichtbij mijzelf. Ondanks de medische bevalling met toedienen van medicatie voelde het echt als mijn bevalling. Ik voelde me volledig in mijn kracht staan en autonoom in het beslissen over handelingen. Ik voel een enorme dankbaarheid hiervoor, naar mijzelf, naar alle mensen om mij heen die dit hebben ondersteund en ook zeker dankbaarheid naar het ziekenhuis. Ik hoop dat mijn verhaal ook mag sterken in vrouwen met een medische indicatie, want ook hier kan een geboorte enorm vrij voelen!

>> Lina ging naar de zwangerschapsretreat van Marjolein Vos (een collega & goede vriendin wiens werk ik zeer aanbeveel). Toevallig is er komend weekend (3-5 juli 2020) weer een retreat: : http://hetnieuwemoederschap.nl/zwangerschapsretraite