Op de eerste dag van de tweede volledige lockdown en de eerste dag van mijn zwangerschapsverlof viel ‘Mijn reis naar binnen’ bij me op de deurmat. Die reis naar binnen werd een meer gezamenlijke reis naar binnen aangezien mijn twee oudste kindjes door de lockdown thuis waren en ik niet de rustige verlofweken had waar ik naar uit had gekeken. Ik vond het fijn om jouw boek als afsluiter te lezen ter voorbereiding op de geboorte van ons derde kindje. Deze zwangerschap heb ik genoten van de boeken van Ina May Gaskin, Positief over Bevallen van Milli Hill en het (her)lezen van jouw geupdatete editie van Vrije Geboorte.
Ik deel graag mijn vrije geboorteverhaal met je! Een hands-off halve lotusgeboorte thuis in bad van onze dochter Abbey. (scroll naar beneden voor de prachtige foto’s!)
Wat er aan vooraf ging…
In 2016 was ik in verwachting van mijn eerste kindje Annabel. Van kinds af aan kreeg ik thuis mee dat bevallen een dag hard werken is en dat je er dan iets moois voor terug krijgt. Mijn moeder beviel 4 keer thuis in haar eigen slaapkamer en mijn oudere zus (tevens verloskundige) drie keer. Ik dacht dus dat gaan we wel even doen! Het bevalbad stond klaar en ik bereidde me voor op een mooie thuisbevalling. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis omdat ik niet vorderende ontsluiting had, mijn vliezen waren gebroken bij drie centimeter en ik niet verder kwam. Ik kreeg een ruggenprik, wee-opwekkers en een (ongewilde) knip. Met uitzondering van de knip was alles in goed overleg gegaan en werd ik fijn begeleid door mijn verloskundigen en mijn zus die bij de gehele bevalling aanwezig was. Toch hield ik een beetje een nare nasmaak aan deze bevalling over, een gevoel van falen. Waarom kon ik niet net als mijn moeder en zus ‘gewoon’ thuis bevallen.
Tussen mijn eerste en tweede bevalling volgde ik een opleiding tot zwangerschapsyogadocent. Dit gaf me weer nieuwe kennis en handvatten waar ik mijn tweede zwangerschap mee in ging. Tijdens mijn tweede zwangerschap bereidde ik me opnieuw voor op een mooie badbevalling. Ik las onder andere jouw eerste editie van Vrije Geboorte. Deze keer zou ik zowel de verloskundige als mijn zus pas bellen wanneer ik zeker wist dat er ‘geen weg meer terug’ was. Het werd een mooie en snelle badbevalling thuis terwijl mijn oudste dochter lekker lag te slapen. Onze zoon Ted bleef bij het laatste stukje alleen een beetje hangen met zijn schouder en hoewel ik een fijn gevoel overhield aan deze bevalling was het deze keer mijn zus die daar andere gevoelens aan over hield. Ik had ook de angst in haar stem gehoord toen ze onze zoon aanpakte. We bespraken op een later moment samen dat bij een eventuele volgende bevalling ik haar pas zou bellen zodra de baby geboren was.
Ik kies bij de zwangerschap van ons volgende kindje bewust voor een andere verloskundigenpraktijk met veel ervaring in badbevallingen en met een iets ruimere kijk op de heersende protocollen. Mijn wens en gevoel zegt dat ik een hands-off bevalling wil. Ik weet waartoe mijn lijf in staat is en ik wil dat tijdens de geboorte van dit kindje graag volledig volgen.
Geboorte Abbey Janice
Op maandag 11 januari voelt het aan het einde van de middag ineens alsof ik in mijn broek plas. Ik denk: ‘Het zal toch niet waar zijn? Begint deze bevalling met gebroken vliezen?’ Mijn man Harm gaat even naar buiten met de kindjes en ik zorg voor het eten. We leggen de kindjes samen op bed en wachten af maar er gebeurt niets. Wel voel ik nog een paar keer dat ik vocht verlies dus bel ik voor de zekerheid naar de verloskundige. Het klinkt toch echt alsof mijn vliezen zijn gebroken.
Die nacht slaap ik niet veel in de hoop dat er wat op gang komt. Maar de ochtend nadert en er gebeurt niets om over naar huis te schrijven. Het vochtverlies is inmiddels ook gestopt. Toch vals alarm? Harm besluit om thuis te werken zodat ik wat bij kan slapen. We bellen de verloskundige op dat het vochtverlies is gestopt en dat het toch vals alarm blijkt te zijn. Wat een ‘mindfuck’. Een goede les in geduld :-).
Dinsdag op woensdag slaap ik heerlijk, ik word niet eens wakker om naar het toilet te gaan en de kindjes slapen ook goed door. Ik ga nog naar de verloskundige en bespreek met haar dat ik er klaar voor ben maar dat ik denk dat deze baby nog wel een weekje blijft zitten tot de uitgerekende datum. Als ik toch zou weten dat het een dag later compleet anders is!
Die avond voel ik wat gerommel in mijn buik. Ik zeg tegen Harm: ‘Laten we maar op tijd naar bed toe gaan, als het net zo snel gaat als bij onze zoon Ted dan hebben we vannacht een baby. Je weet maar nooit…’ Ondertussen ben ik met mijn hoofd ook bij mijn gastzusje Katherine in Amerika (ik heb in mijn middelbare schooltijd een jaar in de VS gewoond en nog steeds goed contact met mijn gastfamilie). Ze is twee weken voor mij uitgerekend en aan het bevallen van haar derde dochter. Ik heb alleen al een tijdje niets gehoord dus ik maak me ook een beetje zorgen.
De weeën of het gerommel blijft aanhouden maar is erg onregelmatig. Dan weer om de 10 minuten, dan om de 5 en dan weer om het kwartier. Ik kan de slaap nog niet vatten dus ik ga naar beneden en maak het gezellig. Kaarsjes aan, muziekje op. Ondertussen wacht ik ook op nieuws vanuit Amerika. Tegen 1 uur appt mijn gastmoeder Janice dat de baby is geboren, daarna krijg ik ook een berichtje van de man van Katherine en rond 2 uur van Katherine zelf. Wat fijn! Misschien zwakken mijn weeën nu wel af en waren ze om Katherine ‘een handje te helpen’. Een dag later weten we dat Katherine haar dochter Annabel noemt, zoals onze oudste dochter en dat onze twee baby’tjes maar een paar uur verschillen in leeftijd.
Rond een uur of 3 ga ik toch maar terug naar bed, ik kan de slaap op de bank niet vatten en het lijkt niet echt door te gaan zetten. Terug in bad dommel ik af en toe wat in en voel ik soms een wee.
In de ochtend overleg ik met Harm, de weeën blijven komen maar zitten vrij ver uit elkaar. We besluiten dat Harm even Ted naar de gastouder brengt en we dan verder kijken. Harm heeft nog een sollicitant om 10 uur en onze dochter Annabel is ook gewoon thuis. We vragen Annabel wat ze graag wil, mama heeft buikpijn dus het kan zijn dat de baby geboren wordt. Wil je daar bij zijn of wil je liever naar oma toe? Ze besluit toch liever naar oma toe te gaan. Prima. Harm rijdt nog naar zijn werk om daar zijn laptop op te halen en we besluiten dat hij de sollicitatie telefonisch doet. Ik breng ondertussen Annabel verderop in de straat naar opa en oma toe. Tijdens het bellen met de klas (ze heeft online onderwijs ivm de tweede corona lockdown) vertelt ze dat de baby misschien vandaag of morgen komt…
Wanneer Harm en ik samen thuis zijn zetten we het bad op in de keuken en gaan we daarna een stukje samen wandelen om te kijken of de weeën elkaar nog wat sneller opvolgen. Harm grapt nog: ‘Dit zal wel een meisje zijn gezien de langzame opbouw.’ Het wandelen zorgt er wel voor dat de frequentie iets omhoog gaat. Thuisgekomen ga ik lekker even douchen en probeer ik in mijn coconnetje te komen. We hebben het fijn samen, Harm is heel relaxt en ik ben wat ongeduldig. Ik voel me als een treintje dat staat te puffen op het station maar eigenlijk wil vertrekken.
Rond 12 uur begin ik trek te krijgen dus maken we een boterham klaar, Harm bakt zelfs nog een eitje. Ondertussen app ik de oma’s dat het nog niet echt opschiet. Om half 1 slaat dat ineens om: de weeën komen nu om de 2/3 minuten en worden steeds intenser. We besluiten dat we om 1 uur fotograaf Chantal en de verloskundige bellen, want als het zo doorzet kan het ineens snel gaan.
Ik vang de weeën staand op tegen de box. Af en toe duwt Harm op mijn onderrug en ga ik zitten op de geboortebal. Tegen 1 uur bellen we de verloskundige op en appen we Chantal. Blijkbaar heeft een ‘vreemde’ verloskundige dienst die dag. Dat brengt me een beetje van mijn stuk. Zal zij mijn wensen wel respecteren en het geboorteplan opvolgen? En wat voor ‘energie’ komt er binnen? Het gekke is dat er ineens weer meer tijd tussen de weeën in zit. Wat je gedachten allemaal niet kunnen doen. Harm geeft me het vertrouwen dat het allemaal goedkomt. ‘Je kunt dit Bregje’ en we bespreken samen dat hij ervoor zorgt dat er niet onnodig wordt ingegrepen.
Wanneer Chantal binnenkomt vertel ik dat er een ‘vreemde’ verloskundige komt en komen er even wat tranen. Niet veel later stapt verloskundige Jolijn binnen. Ik gooi er maar meteen uit dat het even een tegenvaller was dat er een onbekende verloskundige zou komen. Dat klaart direct de lucht en ik voel meteen dat het goed zit. Ik focus me weer op mijn weeën en Jolijn leest mijn geboorteplan door.
Ik geef aan dat ik wel even naar het hartje wil luisteren en dan lekker in bad wil gaan. Dat doen we. De weeën blijven ondertussen regelmatig komen maar ik kan ze prima wegademen. De mantra die ik al de hele nacht en dag gebruik is ‘open en laat los’. Ik zit lekker in mijn bubbel. Op een gegeven moment heb ik steeds het gevoel dat ik wil staan, ik doe gewoon waar ik me het fijnste bij voel. Ik voel de druk toenemen en ik voel zelf inwendig of ik al een hoofdje voel. Dat is het geval. De vliezen zijn nog niet gebroken. 5 minuten later heb ik echt het gevoel dat ik moet poepen dus ik geef maar gewoon mee. Tijdens deze momenten denk ik nog even aan jouw geboorteverhaal uit Vrije Geboorte, ik had ook de behoefte aan vaste grond onder mijn voeten dus terwijl ik daar sta overweeg ik om uit bad te komen. Maar ongeveer op dat moment zegt Jolijn: ‘Als je wilt dat ze (wat bijzonder is omdat we dan nog niet weten dat Abbey een meisje is…) in het water geboren wordt dan kun je even gaan zitten.’ Dat doe ik terwijl ik meegeef met mijn lijf en ik heb ineens een hoofd in mijn handen. Jolijn vraagt of ik een navelstreng om de nek voel. Terwijl ik voel geeft mijn lijf weer mee en heb ik een baby in mijn handen. WOW dat ging snel!! Ongelofelijk… Ik ga rustig zitten en kijk naar dit mooie baby’tje. Harm heeft al gezien dat Abbey Abbey is, een meisje.. ik nog niet dus ik kijk achter de navelstreng. Wat ben ik verrast! Ik had echt gedacht dat het weer een jongetje zou worden. Wat een cadeautje en wat een mooi meisje.
Na een paar minuten voel ik weer wat persdrang. Ik geef weer mee en Jolijn geeft als suggestie dat ik zelf zachtjes aan de navelstreng kan trekken. Dat doe ik en de placenta wordt vlot geboren. Een halve lotusbevalling, zoals ik graag wilde. We leggen de placenta in een kom en die drijft nog op het water. Het bloedverlies is echt minimaal dus het water blijft mooi helder.
Na de geboorte van de placenta bellen we meteen mijn zus Geertje op of dat ze haar nichtje komt bekijken. Ze wist niet dat de bevalling gaande was maar had al de hele dag een raar gevoel in haar buik.. Ook gaat Harm direct Annabel ophalen bij opa en oma. Wat bijzonder als Geertje samen met haar nichtje tegelijkertijd binnenkomt. Powervrouwen samen :-).
Ondertussen wordt de kraamzorg gebeld en loop ik naar boven. Op bed knip ik zelf de navelstreng door. Zelf heb ik geen hechtingen nodig. Als ook onze zoon Ted is opgehaald door tante Geertje en Annabel is ons gezin compleet. We bellen onze familie en genieten samen met ons mooie gezin. Wat een droombevalling!
0 Reacties op "'Ik doe gewoon waar ik me het fijnste bij voel'"