Het is eigenlijk zo simpel: Geboorte heeft vriendelijke, zachte aandacht nodig. Als de moeder centraal staat dan volgt de rest vanzelf. Dit vrije geboorteverhaal (in het ziekenhuis), verteld door een vroedvrouw, laat zien hoe het ook kan (en hoe het eigenlijk hoort 🖤). Het gaat niet om thuis of in het ziekenhuis, maar om of de moeder de regie heeft en het geboorteproces zoveel mogelijk wordt gefaciliteerd:
‘Ik heb dienst als ik ‘s avonds word gebeld door Melissa. Ze is 41 weken zwanger van haar tweede kindje en heeft aangegeven thuis te willen bevallen. Haar eerste bevalling was poliklinisch en is al meer dan 10 jaar geleden. Melissa is sinds de vorige nacht aan het rommelen en heeft nu korte weeën, maar de bevalling zet voor haar gevoel niet door.
Bij Melissa aangekomen zie ik haar door het huis struinen. Ze lijkt niet ontspannen, ze heeft al veel geprobeerd. Met haar toestemming doe ik wat controles, alles is in orde en ze heeft vier centimeter ontsluiting. We praten over de onrust in haar lijf. Ze geeft aan dat het thuis bevallen haar dwarszit, ze voelt zich niet relaxt thuis en twijfelt of ze wel thuis wil bevallen. Ik leg haar uit dat gevoelens van onrust en spanning kunnen zorgen voor adrenaline. Adrenaline zorgt ervoor dat oxytocine minder goed haar werk kan doen. We moeten op zoek naar een manier om ontspannen te bevallen en we bespreken de opties.
Melissa en haar partner besluiten dat we naar het ziekenhuis gaan. Rustig pakken we de spullen en we vertrekken. Samen aangekomen op de parkeerplaats van het ziekenhuis loop ik naar de auto van Melissa, haar vliezen zijn net spontaan gebroken tijdens de autorit. Ergens verbaast me dit niet, het lijkt dat ze door deze beslissing haar mindset heeft kunnen veranderen en heeft kunnen l’oslaten’.
We gaan naar de verloskamers, ik loop vooruit om al in de kamer de lichten te dimmen voor een rustige sfeer. De rit naar het ziekenhuis kan ongemerkt ook voor adrenaline zorgen, zo probeer ik Melissa terug in ‘haar bubbel’ te krijgen. De weeën zijn sterker geworden. Ik laat Melissa acclimatiseren in de kamer. Ze zit op de rand van het bed. Ik vraag haar of ze het fijn vindt als ik een bad voor haar laat vollopen. Dit wil ze graag. Ik laat het bad vollopen en dim ook daar het licht. Ik vraag of ik nog even naar de hartslag van de baby mag luisteren voordat ze in bad gaat. Samen met haar partner begeeft ze zich naar de badkamer, ze laat zich tussen de weeën door in het bad zakken. Ze ontspant helemaal door het warme water. ‘Yes’, denk ik, ‘ze komt weer in haar bubbel.’ Ik zie dat ze zich prima redden samen. Ik overleg met hen dat ik in de buurt ben als ze me nodig hebben en zet de deur op een kier. Ik houd me liever op de achtergrond om het proces niet te verstoren. Ik zet intussen rustig de spullen klaar.
Na iets meer dan een uur hoor ik dat de weeën zwaarder worden. Melissa raakt even wat in paniek, ik coach haar met zachte stem. Ik fluister haar toe hoe goed ze het doet en hoe krachtig zij is. Ik vraag haar of ze het fijn vindt dat ik haar coach of dat ze liever wil dat ik stil ben tijdens de wee. Dit vind ik zo belangrijk om aan te voelen, niets is zo vervelend als uit je concentratie gehaald te worden tijdens een wee. Ze vindt het fijn als ik haar coach, het geeft haar moed. De laatste weeën praat ik af en toe zachtjes tegen haar terwijl ze door haar weeën gaat. Ze krijgt beginnende persdrang en duwt zachtjes mee op de wee. Een mooi proces en een gevoel dat niet tegen te houden is en dat hoeft ook niet.
Ze wil uit bad, ze voelt zich niet meer prettig in het water. Ik help haar uit bad en ze loopt naar het bed. Staand aan het bed vangt ze de weeën goed op. Ik aanschouw het proces en zorg dat ik nu in de buurt ben voor het geval dat ze me nodig heeft. Ik bied aan de baarkruk te halen, Melissa twijfelt. Ik bied aan dat ik hem klaar zet, ze mag zelf kijken wat ze ermee doet. Als de baarkruk er staat wil ze het toch proberen, ze perst een aantal keer mee met de wee op de baarkruk. Ik merk spanning bij haar en vraag of ze weet waar dit vandaan komt. Ze weet het niet, ze geeft aan dit geen fijne houding te vinden. Ze wil graag op het bed verder. Ik geef haar aan dat op haar zij misschien een fijne houding is. Als Melissa op haar linkerzij gaat liggen krijgt ze een knoeperd van een perswee! Ze schrikt ervan. Ik sta naast haar en stel haar gerust. Ze ontspant en geeft zich over aan het proces. Ik laat haar op gevoel persen en luister tussendoor eens naar het hartje van de baby. Vier persweeën later zie ik een flink stuk van het hoofdje èn haartjes verschijnen. Ik moedig haar aan en geef haar aan dat ze mee kan voelen als ze dat wil. Voorzichtig doet ze haar hand tussen haar benen, een verwonderde blik volgt. Zo mooi om te zien. Ze perst, voelt het hoofdje komen en trekt haar hand terug. De enorme kracht van de perswee zorgt ervoor dat het hoofdje staat. Voorzichtig en zoals beschreven in haar geboorteplan leg ik de warme washand onder haar perineum en vang bij de volgende wee het hoofdje op, ze perst door en de schoudertjes gaan komen.
‘Kijk maar Melissa, pak je kindje maar’, zeg ik haar. Ze kijkt met grote ogen en pakt haar kindje aan. Het laatste stukje laat zij haar dochter zelf geboren worden. Zo gauw ze kan legt ze het bij zich en kijkt ze onafgebroken naar haar meisje. Papa kust haar en heeft tranen in zijn ogen. De kraamverzorgende en ik kijken elkaar vertederd aan. Ik krijg tranen in mijn ogen van dit mooie tafereel. Ik laat ze genieten, houd mij op de achtergrond, huid op huid contact is zo belangrijk. Ik check wel het bloedverlies met een schuin oog en de kraamverzorgende kijkt of er hulp nodig is bij de borstvoeding. Het gaat als vanzelf, even wennen weer maar al gauw ligt de kleine meid te drinken. We zijn allemaal heel gelukkig met het eindresultaat.
Melissa is een vrouw die beter ontspande in het ziekenhuis dan thuis, ik kon het aan zoveel dingen merken. Ze is heel blij met haar keuze. En daar gaat het tenslotte om…’
Foto (van een andere geboorte): Geboortefotografe Jaleesa Koelen
0 Reacties op "Door de ogen van een vroedvrouw"