Mijn bevalling: De geboorte van Eva

Op 1 mei 2013 is mijn dochter Eva geboren. Het was een lange bevalling, zwaar en tegelijkertijd heel licht: Het kostte veel kracht en ging helemaal vanzelf. 

Wijze vrouw
Aan het begin van mijn zwangerschap wist ik niet zeker of ik wel een vroedvrouw zou bezoeken. Ik had geen medische vragen en geen behoefte aan testjes of onderzoeken. Maar het voelde wel heel fijn om een wijze vrouw aan onze zijde te hebben. Daarom zocht ik contact met Marieke Verschelling die ik ook voor Vrije Geboorte had geïnterviewd. Ik had met haar een goede band en we hadden allebei het gevoel dat het een gemiste kans was dat ze tijdens mijn vorige zwangerschap niet mijn vroedvrouw was.

Al bij de eerste afspraak geef ik aan dat ik nog niet weet of ik met een vroedvrouw erbij wil bevallen. We spreken af om in de loop van mijn zwangerschap verder te kijken. Al met al ben ik tijdens mijn zwangerschap maar vier keer bij de vroedvrouw geweest. Marieke luisterde met de houten toeter naar het hartje en voelde met haar warme handen hoe het kindje lag. Verder hadden we vooral gesprekjes over de ontwikkelingen die wij doormaakten door de komst van een nieuw kindje. Ik heb één keer mijn bloeddruk laten meten, omdat ik wist dat hij heel laag was, en dat klopte. Verder heb ik geen bloedonderzoek gedaan, geen echo’s, geen prikjes om mijn ijzer te meten. Ik weet van binnen dat alles goed is met mij en mijn kindje. Meetgegevens kunnen aan dat geruste gevoel niets bijdragen, wel zouden ze onrust kunnen veroorzaken. En zelfs al zou er echt wat mis zijn, dan zou de wetenschap daarvan toch vooral een negatieve impact kunnen hebben op mijn zwangerschap en de bevalling.

Na een ontzettend heftige start waarin in mijn leven alles op zijn kop stond, was dit de meest relaxte zwangerschap van alle vier mijn zwangerschappen. Ik voelde me heerlijk ontspannen en rozig .We woonden in een huisje in het bos dat alleen werd verwarmd door een houtkachel. Ik at heel gezond, geen bewerkt voedsel, geen suiker, vrijwel veganistisch, geen gluten, veel raw food en voelde me super vitaal. 

Wie zal er zijn tijdens de bevalling? 
Aan het eind van de zwangerschap hadden we met Marieke opnieuw een gesprek over de bevalling. Ze gaf aan dat ze meer duidelijkheid wilde over haar rol en positie bij mijn bevalling. Ze wilde van tevoren weten of wij zonder haar zouden bevallen, dan zou ze ons uitschrijven en waren we geen cliënt meer van haar. Of we moesten een manier vinden waarop ze wel in de buurt kon zijn tijdens de geboorte. Dit vroeg van mij een beslissing, omdat ik van plan was om tijdens de bevalling zelf te kijken of ik haar wel of niet zou bellen. We besloten dat ik in het huis van mijn ouders op 20 minuten afstand van Marieke zou gaan bevallen. Ze zou hier kunnen verblijven tijdens de bevalling, zonder dat we elkaar zouden zien. Indien nodig zou ze vlakbij zijn. Het was een tussenweg tussen unasissted en een geboorte met vroedvrouw. 

Marieke laste een kleine vakantie in rond koninginnedag, in de week voor mijn uitgerekende datum. Lotus en Jana zijn allebei een paar dagen voor de uitgerekende datum geboren, dus haar afwezigheid viel net in de periode dat ik de baby verwachtte. Marieke vond voor mij een vervangster, maar deze kon weer niet met koninginnedag, dus dan zou Laura van Deth invallen. Het werd allemaal best ingewikkeld. Hoe bewust je ook bezig bent (of probeert te zijn..), je kunt de dingen niet perfect regelen.

Bevalkamer
Met ruim 38 weken (zoals later bleek precies een week voor de bevalling) gingen we nog een dagje naar de sauna. Twee dagen erna vertrokken we naar het huis van mijn ouders waar we in het tuinhuis verbleven. Diezelfde dag maakte ik de logeerkamer helemaal in orde als bevalkamer. We zetten het bevalbad op, ik zette kaarsen neer, legde handdoeken klaar en maakte de inrichting zo fijn mogelijk. Ik regelde ook nog een filmcamera. Die stond op een statief opgesteld bij het bevalbad. Ik kreeg er een erg zenuwachtig gevoel van, alsof ik in het bevalbad een showtje zou gaan opvoeren, dus een paar dagen later haalden we de camera weer weg.

Ik voelde me rijp om te bevallen, had veel voorweeën, maar voelde ook wel onrust omdat Marieke een paar dagen later zou vertrekken. Uiteindelijk besloot ik om aan de baby over te laten met wie hij/ zij wilde bevallen. Dat gaf rust. 

Het begint! 
En inderdaad, op de dag dat Marieke vertrok begon het, met koninginnenacht (de laatste koninginnenacht ooit, de dag erna werd de koning gekroond). 

Ik lag alleen in ‘de bevalkamer’, Gerard sliep boven met de kinderen. De weeën kwamen onregelmatig. Om het kwartier, om het half uur, om de vijf minuten. Er viel geen pijl op te trekken. Ik vroeg me af of het zou doorzetten en of dit het nou echt was. Tegelijkertijd kwam ik in zo’n fijne roes, dat het heel duidelijk was dat ik nu echt op weg was naar de geboorte. Tijdens de weeën deed ik de hypnobirthing golf ademhaling en ik maakte draaiende spiraal bewegingen met mijn heupen. Een combi van hypnobirthing en Birth Into Being die ik de hele bevalling bleef ‘gebruiken’. 

Engel
Tussen de weeën door viel ik in slaap. Ik bedacht me dat dit wel eens een kroningsdag baby kon worden en dat Laura van Deth dan mijn vroedvrouw zou zijn. ‘Laura van Deth, de crème de la crème’, zoals Marieke dat had gezegd. Laura is een zeer ervaren en wijze vroedvrouw, met een open mind die onvoorwaardelijk voor geboorte in vrijheid gaat, de Ina May Gaskin van Nederland. Het klopt dan ook helemaal dat ze tijdens de conferentie voor Human Rights in Childbirth op de eerste rij naast Ina May zat. Ik ken Laura maar heb veel vertrouwen in haar. Het was een kans dat zij erbij zou kunnen zijn, hoe jammer ik het ook vond dat ik Marieke weer zou mislopen.

Op een bepaald moment zie ik die nacht half in slaap een beeld van Laura van Deth die met haar armen hoog voor zich uitgestrekt bij mij staat, als een engel die waakt over mijn bevalling. Dit is een krachtig en bemoedigend beeld dat ik me tijdens de rest van de bevalling regelmatig voor de geest haal. 

Toen ik weer wakker werd, was het ineens half vijf. Ik was verbaasd dat de nacht zo snel voorbij was gegaan. Ik riep Gerard en hij bleef bij mij tot de kinderen wakker werden.  

Rond een uur of tien haalde mijn tante Mariëtte de kleintjes op. Gerard en ik hadden een rustige dag samen. We staken de geboortekaars aan, een kaars die de dochter van vroedvrouw Marieke met mijn kindjes heeft gemaakt toen ze tijdens een consult met Marieke oppaste. 

De dag vloog voorbij. Ik had weinig besef meer van tijd. Ik herinner me er niet veel van, behalve dat ik een soort van oxytocine overdosis had en me goddelijk gelukkig voelde. Gerard was heel zorgzaam en maakte wat lichtverteerbare hapjes, waaronder af en toe een stuk ananashart (waarover het bakerpraatje bestaat dat het de bevalling opwekt). Ik heb nog een massage gehad en ik deed slaapjes tussen de weeën door. De weeën kwamen nog steeds heel onregelmatig en dat maakte me soms wel onrustig. Ik wilde dat het gewoon zou doorzetten. 

‘s Avonds bracht mijn tante de kindjes terug en stopte ze meteen in bed. Wat later belde de vroedvrouw van vive vroedvrouwen met Gerard. Ze zei dat ze met Laura had overlegd en dat wij mochten kiezen wie we erbij willen hebben, want Laura’s invaldag was nu eigenlijk voorbij. Door de beschermengeldroom over Laura was het niet moeilijk om te kiezen. Ze kwam rond twaalf uur ‘s nachts bij ons aan. Ik heb haar niet gezien, want ze volgde de routebeschrijving van het huis die ik haar eerder had gemaild en ging direct naar de logeerkamer. 
  
Hypnobirthing droom
Ik had die nacht geen idee meer van de tijd. Ik viel steeds in slaap tussen de weeën door; weeën die overigens wel steeds regelmatiger kwamen en sterker werden. Ik ging soms het bevalbad in, maar lag ook veel op bed. Het liefst lag ik op mijn rechterzij. Op een gegeven moment werden de weeën zo heftig dat deze houding tijdens een wee niet prettig was. Ik viel dan in slaap tussen twee weeën, werd wakker van een wee en ging vliegensvlug op handen en knieën zitten om door de wee heen te ademen.

Toen ik op een gegeven moment weer in slaap was gevallen droomde ik dat ik een hypnobirthing oefening deed. Hierbij zie je op alfabetische volgorde letters voor je ogen neerregenen. Eerst heel veel a’tjes, dan b’tjes, dan c’tjes etc. Bij elke volgende letter word je meer ontspannen en door die ontspanning kom je nooit verder dan de eerste 10 letters van het alfabet. In mijn droom was ik al bij de W, ik zag heel groot de letter W voor me. Vervolgens zeg ik: ‘Nee geen W, geen W’, terwijl er in mijn slaap een enorme wee (W!) opkomt. Ik zeg ‘Doe maar de X (de volgende letter in het alfabet). X, X, X’, bezweer ik. Om vervolgens wakker te worden van een hele pittige wee waardoor ik weer als een gek op handen en knieën moet draaien. Ik moet erg lachen om de droom maar ben eerst vooral erg geïrriteerd door die gemene W die toch echt niet te bezweren viel. 

Ik ga het bevalbad in en uit. Op een gegeven moment herinner ik me een tip van Marieke om zelf te voelen hoeveel ontsluiting ik heb. Hurkend in bad doe ik mijn middelvinger naar binnen en voel op kleine afstand (iets meer dan de helft van mijn middelvinger) het hoofdje, omgeven door de vliezen. Later hoor ik dat dat hartstikke dichtbij is. Maar de bevalling duurde toch nog uuuren.

Ik vraag me af waarom het zo lang duurt en weet tegelijkertijd dat deze vraag nutteloos is. Vlak voor de bevalling had ik nog een paar mooie bevallingsverhalen gelezen die ik per mail had ontvangen Ik denk aan het verhaal van Sarah die in 2,5 uur beviel van eerste wee tot geboorte van de placenta. Dat was ook mijn plan! En natuurlijk is het niet te plannen, weet ik. Ik denk ook aan het geboorteverhaal van Michelle, één van de best gelezen stukken op mijn blog. En terecht, want ze vertelt zo oprecht en open over de geboorte dat het net voelt of je er zelf bij bent. Ook zij was dagen aan het bevallen en dat deed ze erg goed. In haar verhaal las ik ook geen twijfel. Ze schijnt zich niet te hebben afgevraagd waarom het zo lang duurde, maar ging gewoon mee met de flow.

Oohhhhmmm
Rond vier uur worden de weeën echt pittig. Ik kan er niet meer in rust en totale ontspanning doorheen ademen en begin geluid te maken. Diepe ‘ohm-achtige’ klanken. Dat helpt, het geeft de pijn een richting. Gerard masseert me, hij gebruikt de light touch massage zoals die in hypnobirthing wordt geleerd.

Doordat de vliezen nog niet gebroken zijn, heb ik last van enorm pijnlijke druk op mijn anus. Tijdens de weeën is het bijna ondraaglijk en ik weet steeds minder goed wat ik ermee aan moet. Ik kan alleen erin ademen en erbij blijven. Al het andere, ook de hypnohirthing oefeningen, voelt als een trucje. Het werkt gewoon niet meer bij mij. Ik ben nog wel zo helder van geest dat ik me afvraag waarom het bij mij dan niet werkt. Het bad helpt ook niet echt. Ik ga het water in en uit en vind het gevoel van zwaartekracht op het land eigenlijk fijner dan de gewichtloosheid in het water.

Jana wordt rond vijf uur wakker en wil niet meer slapen. Ze lijkt mijn geluiden de normaalste zaak van de wereld te vinden en vindt het erg gezellig. Ik grap tegen Gerard dat ik denk dat de bevalling nu wel doorzet. 

Vroedvrouw
Hoe weet ik niet, maar er gaan nog uren voorbij, waarbij ik steeds in slaap blijf vallen tussen weeën door. Rond 7 uur worden Lotus en Jana opgehaald. Ik hoor mijn tante zeggen dat ze in hun pyjamaatje mee mogen en zich daar gaan aankleden en ontbijten. 

Wat later (rond half 9 vertelt Gerard later) hoor ik Laura buiten voor onze kamer (de bevalkamer grenst aan de tuin). Ze vraagt aan Gerard of we willen dat ze binnenkomt. Ik moet er even over nadenken, en weet dan dat mijn antwoord ja is. Even voel ik gêne over dat ik in mijn blootje ben, maar dat verdwijnt meteen weer. Laura breekt niet in in de sfeer, maar gaat erin op. Ik vertel dat het voelt alsof er iets stagneert en dat ik niet begrijp waarop het blijft hangen. Als ik zeg dat ik het hoofdje al urenlang heel dichtbij kan voelen is ze verbaasd. 

Ik krijg twee homeopathische pilletjes. Laura vraagt of ik ook zelf kan voelen hoeveel ontsluiting ik heb. Als ik zeg van niet, biedt ze aan te voelen. Voordat haar hand naar binnen gaat vraagt ze respectvol toestemming aan ‘mijn heiligdom’.

Ik heb 8 centimeter ontsluiting. Mogelijkerwijs is dat al een tijdje zo. Laura zegt dat het nu aan de orde is om me eerst verder te openen, voordat ik ga persen. Is er nog iets wat me tegenhoudt om me helemaal te openen? Ik had me dit al afgevraagd, maar kan niets bedenken. Ik vertel aan Laura tussen de weeën door hoe het afgelopen jaar is geweest en wat ik allemaal heb meegemaakt. Heftig, maar niets hiervan zit me nu dwars. Zo ga ik alles af, maar ik kan niets bedenken. Gerard zegt wijs dat het ook geen mentaal gedoe moet worden, dit zelfonderzoek. Ik zeg tegen Laura dat ik zonder vroedvrouw wilde bevallen. Ze antwoordt dat dat nog steeds kan, maar ik protesteer meteen en zeg dat ik wil dat ze blijft. Dan zegt ze dat ik haar ook niet moet zien als een vroedvrouw, maar als gewoon een vrouw erbij. 

Ik leg uit dat het lijkt alsof mijn kracht in bad verdwijnt. Laura zegt dat het bad misschien niets voor mij is. Dat lucht eigenlijk wel op. Ik had me stellig voorgenomen om in bad te bevallen, maar dat lijkt nu volkomen onbelangrijk. Het gaat niet om een van tevoren bedacht plaatje, maar om te bevallen zoals ik dat wil. Dat is toch Vrije Geboorte?! 

De geboorte
Ik zit op handen en knieën op het bed naast het bad. Gerard doet de ‘hypnobirthing massage’ op mijn onderrug. Ik vraag hem zachter en minder snel te bewegen met zijn handen. Oooh die vliezen, waarom breken ze niet?! Het doet pijn. Ik ben moe. Kan ik niet eerst even slapen? Ik heb al een dag nauwelijks gegeten. Ik heb honger, maar wil niet eten. Laura was net even weg en komt weer binnen. Ze zegt dat ik kracht en pit nodig heb. Dit verbaast me, want ik was van plan om deze geboorte helemaal vanuit ontspanning te laten gebeuren. Kennelijk werkt dat niet bij mij en is er nog iets anders nodig.

Laura legt Gerard een greep uit. Terwijl ik op handen en knieën zit, zitten ze links en rechts van me en drukken tijdens een wee keihard met hun volle gewicht tegen mijn heup. Dat is heel fijn, het geeft verlichting. Ik besluit om al mijn kracht in te zetten en pers voluit met alles wat ik heb. Tegen alle principes in pers ik zelfs met mijn gezicht. Ik voel een plop. Ja, de vliezen breken! Wat een bevrijding! Heerlijk, zoveel ruimte. Dezelfde wee gaat door. Een oneindige wee. Ik pers door en pers met volle kracht. Aaah, ik voel het hoofdje komen. Ik voel met mijn rechterhand, half gehurkt, half op handen en knieën. Het hoofdje staat. Ik wacht even en pers dan door. Ik voel het kruintje en een zacht gezichtje. Dan pers ik weer door en ik voel het lijfje. En plop, ze glijdt op het matras. Ik pak haar op en kijk meteen of het een meisje of een jongetje is. Een dochter, helemaal gaaf en gezond. Ze is heel rustig en huilt niet. De (enorm lange) navelstreng zit twee keer strak om haar nek en Laura maakt hem los. Ongelofelijk, ik kan het echt niet geloven. Het is ineens zo snel gegaan. Hier is ze dan, geboren op 1 mei om vijf over elf ‘s ochtends, ons lieve dochtertje.

Bloemen
Vanaf nu gaat alles heel gemakkelijk en snel. Ons dochtertje begint al gauw te drinken. Ze poept ook meteen een paar keer. Alles zit onder de zwarte smeer. Ook de placenta komt al snel, terwijl ik op mijn knieën zit. Dat lucht zo op altijd, de geboorte van de moederkoek. De placenta is groot en rond en de navelstreng is heel lang. Dat is fijn, want ik heb gekozen voor een lotusgeboorte en zal de navelstreng dus niet doorknippen. Door de lange navelstreng kan ik de baby de komende dagen makkelijker verplaatseb.

Ik ben zo trots dat ik het heb volbracht. Alles is goed, ik ben ook niet uitgescheurd. Het was echt een beproeving en tegelijkertijd was het zo’n fantastische, betoverende ervaring.

Laura is heel zorgzaam. Ze neemt de tijd en is ook nu met al haar aandacht aanwezig. Ze helpt Gerard om alle bloederige doeken op te ruimen en het bed in orde te maken en plukt zelfs nog een prachtig bosje bloemen dat ze naast mijn bed neerzet. Dan gaat ze op weg naar een cliënt die haar erg bezig houdt, een vrouw die al 43 weken zwanger is! Deze zwangere zal diezelfde dag ook een dochter krijgen (ook thuis, maar wel in bad). Zij zal ook met zwangeren gaan werken en we zullen bevriend raken. Haar verhaal staat hier.

Lente
We laten ons kindje rustig op aarde landen. Ze ligt de eerste dagen alleen maar huid op huid bij me, zonder kleertjes. In de derde nacht valt de navelstreng af. Wel een opluchting, want hij zat aardig in de weg. Een navelstreng wordt na een tijdje keihard en het baby’tje had er last van als ze op mijn borst lag. Toch ben ik blij met de lotusgeboorte. Het is het puntje op de i van een zwangerschap en geboorte zonder ingrepen. 
  
Het baby’tje heeft nog geen naam. We hebben wel een idee, maar we willen eerst kijken of het echt bij haar past. Vrijdag 3 mei is het zo ver: We noemen haar Eva. Ze is tevreden en straalt veel rust uit. Ze heeft een heerlijke, vredige aanwezigheid. 

Met de geboorte van Eva is de lente losgebarsten. Door de lange winter staat alles in één keer tegelijk in bloei: appels, peren, kersen, pruimen, magnolia, meidoorn, azalea… 

Als ik op de vijfde dag een wandelingetje maak in de prachtige tuin van mijn ouders word ik overweldigd door de kleuren en geuren van alles wat groeit en bloeit. Ik geniet intens. Ik ben helemaal open en het is alsof ik de natuur om mij heen tegelijk ruik, proef en voel. En…: Pal voor de oprit van mijn ouders stoppen de hele dag door fietsers om naar een schouwspel in het weiland er tegenover te kijken. Er zijn negen ooievaars neergestreken! 

Tot slot
De bevalling ging weer niet zoals ik van tevoren had kunnen bedenken. Én het ging precies zoals het moest gaan. Ik voel me bevoorrecht dat ik zelf kon beslissen waar, hoe en met wie ik wilde bevallen. Toen ik uiteindelijk hard persend naast het bad beviel was dat mijn eigen vrije keuze, een Vrije Geboorte. En natuurlijk de keuze van de baby.