Een gebeurtenis in onderstaand verhaal was voor mij de aanleiding om mijn blog van vorige week te schrijven over de rare gedachtegang dat je over tijd bent als je meer dan 40 weken zwanger bent en over de nieuwe mode om al met 41 weken (of eerder zelfs) in te leiden. Deze aanstaande ouders gingen met 41 weken voor controle naar het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde ze daar houden en de bevalling kunstmatig opwekken ‘om het zekere voor het onzekere te nemen’. Dat aan een inleiding allerlei risico’s kleven werd niet genoemd. Deze ouders stonden sterk in hun schoenen en besloten toch rustig af te wachten. Uiteindelijk werd de baby drie dagen later zonder complicaties geboren, heerlijk thuis en ook nog in bad.
‘Op 19 mei was ik uitgerekend. Hoewel ik zelf de overtuiging had dat ons meisje zich de 17e zou aandienen, liep ik ineens ‘over tijd’. Ik voelde me fysiek en mentaal eigenlijk wel prima, dus accepteerde dat de baby er nog niet klaar voor was. Vervelender vond ik de opmerkingen uit mijn omgeving: ‘Nog niet?’
Op woensdag 24 mei nam ik contact op met een doula voor een overtijdbehandeling. Het advies was duidelijk: blijf lekker actief en ga niet zitten wachten. Dus we gingen gewoon op pad. Voor zaterdag stond een afspraak gepland.
Op vrijdag 26 mei ging ik een protecollair traject in. Met 41(+) weken wordt hier om de dag een ctg en echo gedaan. Ik besloot hierin mee te gaan, ik vond het prettig dat het welzijn van onze baby in de gaten werd gehouden. De ctg vertoonde echter een kort dipje en hoewel we langer aan de ctg werden gehouden voor een verder verloop en deze prima in orde was, keek de arts meteen ernstig. De echo toonde meer dan voldoende vruchtwater. Het advies van de arts was helder: inleiden. ‘De baby kan op de navelstreng hebben gestaan, maar dat is een positief scenario en we willen geen risico nemen.’ BAM, in de angst gaan zitten. Mijn man schoot meteen in de verdediging en heeft een inleiding afgewimpeld. Dan moesten we de volgende morgen maar een ctg doen, maar het advies zou toch wel hetzelfde zijn. Ik heb contact opgenomen met de verloskundigenpraktijk en zij hebben enorm rond zitten bellen. Conclusie was dat diezelfde avond nog een ctg werd gedaan en als die in orde was, dan kon ik terug het normale traject in. En het zag er prima uit!
Zaterdag kwam de doula. Ze heeft een aantal oefeningen gedaan en ons acupressuur aangeleerd. Daarna hebben we een stevige wandeling gemaakt. ‘s Nachts kreeg ik wat menstruatiekrampen. Ik was blij, het zat er nu toch wel echt aan te komen.
Zondag ging ik weer naar het ziekenhuis en gingen weer met een dikke tien door alle testjes heen. De (andere) arts stelde voor om te strippen en hoewel ik er wel aan toe was, gaf ik aan dit liever met mijn eigen verloskundige te bespreken en laten uitvoeren. Die nacht had ik weer last van menstruatiekrampen, maar het zette niet door.
Maandag 29 mei deden we alles volgens ons routine. Mijn man ging werken, zoon naar de opvang.
Om 10 uur bel ik de verloskundige. Ze komt rond het middaguur en ineens vind ik het toch wel heel spannend. Ik ga lekker uitgebreid douchen en rusten. Wie weet gaat het straks heel snel. Na het douchen ben ik even op bed gaan liggen en heb zelfs even geslapen. Ik werd wakker om – uiteraard – naar de wc te gaan. Ik besloot wakker te blijven aangezien de verloskundige zou komen en ik niet naar beneden wilde sjezen. Toen de verloskundige kwam zijn we snel naar mijn slaapkamer gegaan. De baby lag goed, hartslag gehoord, bloeddruk oké, dus tijd voor een inwendig onderzoek. Zonder blikken of blozen (maar met voldoende waarschuwing) heeft ze me getoucheerd en gestript. Toen ze klaar was, vertelde ze me dat strippen moeilijk was, omdat ik al een goede 3 cm ontsluiting had. Whoah, dit had ik niet verwacht! De baarmoedermond is nog niet helemaal verweekt, maar wel onderweg.
Na het vertrek van verloskundige, die verwacht dat het niet heel lang meer zal duren, ben ik beneden stevig gaan stofzuigen en schoonmaken. Hopelijk helpt dat.
Mijn man belde rond 15 uur voor een kletspraatje en daarna is het toch wel harder gaan rommelen. Ik heb mijn man om 16.15 uur geïnformeerd dat ik in het laatste uur toch wel zo’n 5 pijnlijke/drukkende (onder)buiken heb gehad en dat we vanavond het bad in elk geval maar klaar moeten zetten. Na het belletje heb ik geen weeën meer gehad, maar ik vind het wel fijn dat hij thuis komt. Toch maar een raar, onvoorspelbaar gebeuren, zo’n geboorte.
Mijn man kwam thuis en we zijn samen onze zoon gaan ophalen. In het uurtje dat we weg waren had ik toch wel wat krampen. Nog steeds heb ik niet de indruk dat dit ‘echt’ weeën zijn en ik sta nog rustig met de buurvrouw te praten. Eenmaal thuis begint mijn man aan de pannenkoeken en ik begin toch maar aan het bad. Het lijkt allemaal wel wat pijnlijker te worden, regelmaat kan ik niet echt ontdekken maar ik houd het op de app bij. Het lukt mij niet helemaal met het bad en we gaan aan tafel. We kletsen rustig met onze zoon en tegen het einde – met mijn oog op de app – geef ik mijn man aan dat ik toch maar de verloskundige ga bellen. Zoon en man ‘werken’ nog even aan het bad, het staat nu zo klaar dat er alleen nog maar water in moet. Man en zoon gaan douchen en de krampen worden al maar heftiger. Mijn man belt de oppas na het douchen en ik bel de verloskundige, want ik denk dat het toch wel snel achter elkaar komt. Ik kan nog prima praten en de pijn straalt soms wel even naar mijn benen door. De verloskundige geeft aan wel even langs te komen, maar ik voel dat zij verwacht dat het nog wel even op zich laat wachten omdat ik nog zo helder kan communiceren en ik eigenlijk ook niet overtuigd ben dat dit echte weeën zijn. Daarna voelt het nog sneller te gaan. Ik trek mijn bikini broek aan en sta beneden tegen een kastje een toch wel duidelijke wee weg te ademen als mijn vliezen ineens breken. Mijn zoon (3) kijkt op, vraagt of het wel goed gaat en waarom ik sta te plassen. Ik moet erom lachen, maar kan zijn vragen niet beantwoorden.
De oppas belt aan. Ze ziet hoe ver ik ben en neemt zoon rap mee. Ik ga naar boven, ik moet ontspannen met water en besluit te douchen. Ik heb al mijn kleren uitgedaan en sta onder de douche. Ineens staat de verloskundige er en ze is helemaal verbaasd dat ik al zo ver ben. Man roept dat hij het bad gaat vullen en ik dus geen warm water meer zal hebben. In een paar tellen geeft hij aan dat ik in bad kan. Dat doe ik, ook al staat er nog lang niet genoeg water in het bad. De weeën zijn goed te behappen als ik in bad zit en de zwakke straal op mijn onderbuik richt. Ineens lijkt er logica in te zitten. De verloskundige wil de hartslag even checken, Hiervoor moet ik staan en ik kan gelukkig tegen Peter aan leunen. Als ze klaar is, staat er een respectabele laag water, maar nog lang niet genoeg tot het randje dat het minimum aangeeft. De weeën worden steeds intenser maar ik kan ze met de ademhalingsoefeningen eigenlijk best goed aan. Ik denk aan de affirmatie dat elke wee de baby dichterbij brengt en vertrouw hierop. Op handen en knieën turend in het water, voel ik me best prettig. Ik voel de baby nog schoppen, achteraf besef ik me dat ook zij hard aan het werk was. Ik verlies de rest van de omgeving uit het oog en voel/zie eigenlijk alleen maar mijn man.
Ik heb een paar momentjes dat ik even vergeet waar ik mee bezig ben en in een soort paniek schiet, maar mijn man moedigt me aan aan m’n ademhaling te denken en de verloskundige moedigt me aan naar m’n lijf te luisteren. ‘Dit helpt echt’, denk ik nog. Ik besluit zelf te voelen hoe ik ervoor sta en ik voel haar hoofd. Wauw, dit gaat niet lang meer duren maar ik heb tegelijkertijd geen besef van tijd. Het gaat ineens even wat beter, maar ik blijf in mijn ademhaling. Ik vraag me ineens af of dit die ‘stilte voor de storm’ is, de pauze die je even de gelegenheid kan bieden om je kracht te verzamelen. Ik denk het.
De weeën beginnen weer. Ik heb een paar echt intense weeën. Bij een hele zware denk ik ineens: ‘Ik kan écht niet meer, wacht, dit is een perswee!’ Ik pas de ademtechniek voor persweeën toe, voel het down under echt branden en begin mee te duwen: ze moet er uit! Aan het einde van de wee duw ik hard mee en gooi er echt een oerkreet uit. Ik voel haar in één keer geboren worden en ben er zelf ondersteboven van. Ik roep ergens in de wee nog dat ik haar niet kan opvangen en ik hoor nog dat dat niet erg is. Ik hoor de verloskundige zeggen dat ik de baby kan pakken. Ik ga op m’n knieën en zie haar, ogen wagenwijd open. Ik pak haar glibberige lijfje en begeleid haar langzaam naar de oppervlakte terwijl ik haar bewonder. Ze kijkt meteen de wereld in.
Ik laat me achterover zakken en draai me om: ik zie dat het 20 uur is en besef dat het echt heel snel is gegaan. Ik zie ook dat ze erg blauw is en moeite heeft om goed adem te halen. Ik laat de leiding nu aan de verloskundige over, ik vertrouw het nu. Na wat begeleiding en pogingen, geeft ze aan dat het beter is om haar navelstreng te knippen zodat ze er beter bij kan om haar op weg te helpen. Ik stem toe en knip het zelf door. Ik vind het jammer maar ik snap wat ze bedoelt, ik zie en voel het zelf. Onze baby knapt weer snel op en ik krijg haar meteen terug. Ik wil haar aanleggen. De verloskundige zegt nog dat de baby misselijk is en dat dat misschien niet lukt, maar de baby denkt daar anders over en hapt meteen goed aan. We blijven in het bad zitten, de baby krijgt wat hydrofiele doeken. Ik krijg de tijd voor de placenta, maar dat wil niet. We besluiten het bad uit te gaan, het wordt ook wel koeler en we besluiten toch voor een lage dosis syntho te gaan. Dit geeft net dat zetje en het floept er vervolgens met een beetje persen zo uit. De baby is inmiddels al aan de tweede borst bezig. Na een goed uur worden de controles uitgevoerd en blijkt de baby een lage temperatuur te hebben. Ze wordt huid-op-huid bij mijn man gelegd terwijl er een oppervlakkige scheur wordt gehecht bij mij. Dan wordt ze aangekleed en bij mij gelegd. Tegen middernacht is ze op temperatuur en vertrekt iedereen. Onze Hannah is eindelijk bij ons.’
0 Reacties op "Bevallen op haar eigen tijd"