Als reactie op dit prachtige geboorteverhaal zei een verloskundige dat ze als zorgverlener van alles las dat ‘beter’ had gekund qua begeleiding. ‘Maar de kracht van jouw verhaal is juist dat je ondanks allerlei toeters en bellen gewoon op jezelf bent blijven vertrouwen en je hebt overgegeven aan omgaan met wat er (mogelijk) was in het moment. Prachtig! Wat overigens geen vrijbrief is voor zorgverleners om niet meer ons best te blijven doen om de zorg nóg beter te maken voor vrouwen en zo min mogelijk barrières op te werpen om natuurlijk te kunnen baren!’
Een moeder vertelt het verhaal van haar natuurlijke stuitbevalling op de eerste dag van haar verlof:
‘Ik was 36 weken zwanger en ging met zwangerschapsverlof, heerlijk! Het verlof begon echter niet geheel relaxt want de kleine lag nog in stuit en de verloskundige wilde toch wel alles op alles zetten om hem te laten draaien, zodat mijn gewenste badbevalling thuis door zou kunnen gaan.
Op mijn eerste officiële verlofdag kwam onze doula om met een aantal oefeningen de baby hopelijk te laten draaien. Dit zorgde voor een hoop harde buiken en gerommel, maar de kleine man bleef liggen zoals hij al die tijd al gelegen had: in stuit. Dus op naar de versie (uitwendige draaiing in het ziekenhuis), die de volgende dag gepland stond. Dachten we… Diezelfde middag begon het toch wel erg te rommelen en leek er regelmaat in de harde buiken te ontstaan. Om 17 uur de verloskundige maar even gebeld. Ook zij dacht dat de harde buiken door de inspanning van die ochtend veroorzaakt werden. Ik kon het beste rust nemen en eventueel ‘s avonds een stevige wandeling maken, dan zou ik vanzelf wel merken of het door zou zetten of niet.
Ook al dacht ik zelf ook dat het loos alarm was, ik ging toch maar even een ziekenhuistas inpakken en wat babykleertjes wassen (ik was nog totaal niet voorbereid en had nog een hele to-do lijst voor tijdens mijn verlof!). Ondertussen timede ik de harde buiken: 4 minuten, 8 minuten, 4 minuten, 7 minuten. Er kwam steeds meer regelmaat in en de weeën- timer app gaf aan: pak je tas en ga naar het ziekenhuis. Toch ook maar even Sjors (die met vrienden op het strand biertjes aan het drinken was) gevraag dom thuis te komen!
Rond 22.30 uur maakten we een wandeling door de wijk. Wat een gekke ervaring. Terwijl het bloedheet was en het een gezellige drukte was op straat, schuifelden wij rustig aan door het donker. Bij de laatste bocht aangekomen moest ik toch wel even stilstaan en de harde buiken, die intussen al meer voelden als menstruatiekrampen, wegademen. Als dit nog geen echte weeën waren dan wilde ik tijdens de bevalling sowieso een ruggenprik, dacht ik!
Eenmaal thuis de verloskundige weer gebeld. Er zat ondertussen meestal nog maar 4 minuten tussen de harde buiken. De verloskundige zag toch wel noodzaak om even langs te komen. En ja hoor, ik had 2 cm ontsluiting. ‘Pak je tas, we gaan naar het ziekenhuis’. Toen kwamen toch wel even de tranen. Stiekem had ik gehoopt dat het toch vals alarm was en had ik dit echt niet verwacht. Maar het gebeurde toch echt: ik zou met 36 weken gaan bevallen, van een baby in stuit!
In de auto onderweg naar het LUMC voelde ik de emoties langzaam wegzakken en borrelde er een soort strijdlust op. Ik kon me aan de situatie overgeven en met een gezonde dosis spanning keek ik vanaf dat punt uit naar de bevalling en het ontmoeten van ons kindje.
In het ziekenhuis werden we warm ontvangen en na de overdracht van de verloskundige, die ook ons bevalplan doorgaf, kregen we de keuze voor een keizersnede of natuurlijke bevalling. Eigenlijk zat alles mee voor een natuurlijke bevalling en ik had ook alle vertrouwen in mijn lijf en kindje. De bevalling was niet voor niets natuurlijk begonnen, dacht ik. Ondertussen zat ik op 4 cm ontsluiting én scheurden mijn vliezen tijdens het toucheren. Het voelde of ik helemaal in contact stond met mijn lijf en elke verandering voelde. Heel bijzonder!
Helaas zat een bevalling in bad er niet in. Ze wilden ons kindje met een CTG in de gaten kunnen houden. Over al mijn andere wensen werd gelukkig wel fijn meegedacht en er bleek veel mogelijk te zijn. De gynaecologen gaven ons steeds de keuze, iets wat ik heel belangrijk vond en lieten ons tijdens de checks door met rust zodat we ons eigen gang konden gaan.
Ook al startte mijn bevalling totaal anders dan gewenst/gehoopt, ik besefte dat ik zelf alles in huis had om voor een fijne bevalervaring te zorgen. Ik had geen bad, kaarsjes of muziek nodig. Zolang ik maar het gevoel had dat ik keuzes kon maken die voor ons goed voelde.
Het lukte heel goed om met ademhalingstechnieken de weeën op te vangen. Ik ben direct ook even onder de douche gaan staan, dit mocht wel, met een draadloze CTG. Het was even zoeken naar houdingen, maar het warme water zorgde voor nog meer ontspanning en de tijd vloog ondertussen voorbij. Om 2 uur sloeg de vermoeidheid wel toe en kreeg ik het koud. Ik kleedde mij warm aan en ben op de bevalbal gaan zitten. Hierop wiegend, met mijn hoofd steunend op het bed, kon ik helemaal in mijn eigen beval-bubbel duiken. Ik voelde me zelfs een beetje high. Ik ervaarde de weeën niet als pijnlijk en kon tussen de weeën door zelfs steeds even wat slaap pakken. Er heerste rust en stilte in de kamer.
Om 04.00 uur s ochtends zat ik op 6 cm ontsluiting en ben ik op bed blijven liggen. Helaas zorgde dit ervoor dat de weeën in hevigheid afnamen en ik om 06.00 uur ‘nog steeds’ op 6 cm ontsluiting zat. Ondertussen arriveerde onze doula. We hadden bij haar een hypnobirthing cursus gevolgd en zij zou aanwezig zijn bij mijn bevalling. Met 36 weken stond zij nog niet stand by voor ons maar ze mocht en kon toch aanwezig zijn. En dus precies op tijd! Ze liet mij weer uit bed komen en kon met rebozo doeken en een massagetechniek mijn rug en bekken wat verlichting geven. Door de beweging werden de weeën ook weer wat krachtiger.
Op de monitor zag de gynaecoloog ondertussen dat ons kindje het wel iets zwaarder kreeg. Nog niet direct iets om de alarmbellen te laten rinkelen, maar ze wensten wel dat de bevalling goed door zou zetten. Ze raadde aan om toch wat weeënopwekkers in te zetten. Ik was op dat moment het meest bang om daardoor een weeënstorm te krijgen en de weeën niet meer zo goed aan te kunnen als ik daarvoor had gedaan, maar onze doula kon mij goed coachen en verzekerde mij ervan dat ik alles aankon.
De weeënopwekkers werden op minimale stand gezet en zorgden voor iets hevigere weeën, maar deze waren nog steeds heel goed op te vangen. Ik bleef mij focussen op mijn ademhaling en speelde in mijn hoofd een soort mantra’s en bemoedigende woorden af.
Rond 08.00uur werd er weer gecheckt en kreeg ik te horen dat ik op volledige ontsluiting zat! En dat terwijl de weeën niet eens zoveel heftiger waren. Wauw, wat een verrassing!
En voordat iedereen goed en wel de kamer weer had verlaten voelde ik ineens persdrang. Ik had er al zoveel over gehoord en herkende het direct. Een soort oergevoel dat bijna niet te stoppen is. De gynaecoloog werd weer opgetrommeld en nu zou er ook een kinderarts bij komen die stand by zou staan, just to be sure.
De hele bevalling was sowieso een happening in het ziekenhuis, want natuurlijke stuitbevallingen zónder pijnstilling komen überhaupt nog nauwelijks voor. Er werden dan ook diverse stagiaires en co-assistenten opgeroepen, maar die heb ik vriendelijk weggestuurd
Terwijl ik die persdrang in volle hevigheid over me heen voelde komen, duurde het (voor mijn gevoel) eeuwen voordat de kinderarts er was. Eerder mocht ik niet gaan persen. Dit vond ik het meest vervelende stuk van de hele bevalling, de persdrang op moeten houden. Sjors werd toen aan het werk gezet en heeft mij hier echt doorheen moeten coachen. Het was bijna niet te doen en ik vond het heel zwaar om zo’n grote oerdrang weg te moeten ademen. Toch lukte dit en volgens de aanwezigen straalde ik zoveel rust uit. Maar van binnen was het toen wel even een gevecht en ik wilde nog net niet smeken om een ruggenprik, wat natuurlijk allang al geen zin meer had gehad in deze fase van de bevalling.
Toen om 09.15 uur alle artsen aanwezig waren, mocht ik dan eindelijk, zittend op de bedrand, gaan persen. Wat een verademing, ik mocht iets gaan doen met die persdrang! Eerst voorzichtig, hoe hard moest ik eigenlijk persen? Maar direct merkte ik al dat dit geen zoden aan de dijk zette. De gynaecoloog wilde toch dat ik ging liggen met benen in de beugels zodat ze beter zicht had. Ik wilde eigenlijk niet liggend bevallen, maar voelde zelf ook dat dit nodig was. En het bleek juist fijn te zijn. Ik kon mij optrekken aan de beugels en kon in mijn lijf precies voelen hoe de kleine steeds meer omlaag bewoog en door het geboortekanaal ging. Zo bijzonder!! Na een aantal keer persen riep de doula: ‘Kijk eens, billen!!’ en vanuit mijn bubbel keek ik naar beneden en zag ik iets wat op babybillen moest lijken, zo onwerkelijk!! Ik zette nog een keer alles op alles en met de volgende perswee begeleidde de gynaecoloog ons kindje naar buiten en werd hij geboren. Hij was er!! Onze zoon Guus was geboren!
Guus werd op mijn buik gelegd en toen stond de wereld voor mij heel even stil. Niet omdat ik direct helemaal verliefd was (ik kon hem niet eens goed zien met al die doeken om hem heen) maar omdat ik toen pas ‘wakker’ werd en besefte wat er zojuist was gebeurd. Ik moest echt even landen en verwerken dat ik zojuist gewoon was bevallen. Ik dacht aan al onze familie en vrienden die geen flauw idee hadden, wat een verrassing zou dat straks zijn!
Guus deed het, ondanks dat hij prematuur geboren werd, direct heel goed. De placenta kwam met nog een keer persen en ik verloor nauwelijks bloed. De gynaecoloog begon ineens te klappen: ‘geen haarscheur’ te zien!! Iedereen barstte in lachen uit en ik kwam ook weer een beetje bij kennis. Toen ik Sjors vol trots met tranen in zijn ogen naast mij zag, overviel de blijdschap me. Het gouden uurtje dat volgde was een hele bijzondere en tot op de dag van vandaag voelen de dagen, hoe zwaar soms ook, als dagen met een gouden randje. Onze Guus geluk!
Ook al is mijn bevalling verlopen zoals ik het nooit verwacht had, ik kijk toch met een ontzettend trots en blij gevoel terug. Wat een oerkracht heb ik gevoeld. Ik heb mijn eigen grenzen en keuzes aan kunnen geven in het ziekenhuis, ik heb mij volledig kunnen overgeven en ontspannen en vertrouwde elke seconde op mijn lijf. Al die tijd dacht ik aan allerlei dingen buiten mij die een bevalling tot een succes zou maken, maar achteraf zat alles wat ik nodig had in mijzelf!’
De hele bevalling was sowieso een happening in het ziekenhuis, want natuurlijke stuitbevallingen zónder pijnstilling komen überhaupt nog nauwelijks voor. Er werden dan ook diverse stagiaires en co-assistenten opgeroepen, maar die heb ik vriendelijk weggestuurd
Terwijl ik die persdrang in volle hevigheid over me heen voelde komen, duurde het (voor mijn gevoel) eeuwen voordat de kinderarts er was. Eerder mocht ik niet gaan persen. Dit vond ik het meest vervelende stuk van de hele bevalling, de persdrang op moeten houden. Sjors werd toen aan het werk gezet en heeft mij hier echt doorheen moeten coachen. Het was bijna niet te doen en ik vond het heel zwaar om zo’n grote oerdrang weg te moeten ademen. Toch lukte dit en volgens de aanwezigen straalde ik zoveel rust uit. Maar van binnen was het toen wel even een gevecht en ik wilde nog net niet smeken om een ruggenprik, wat natuurlijk allang al geen zin meer had gehad in deze fase van de bevalling.
Toen om 09.15 uur alle artsen aanwezig waren, mocht ik dan eindelijk, zittend op de bedrand, gaan persen. Wat een verademing, ik mocht iets gaan doen met die persdrang! Eerst voorzichtig, hoe hard moest ik eigenlijk persen? Maar direct merkte ik al dat dit geen zoden aan de dijk zette. De gynaecoloog wilde toch dat ik ging liggen met benen in de beugels zodat ze beter zicht had. Ik wilde eigenlijk niet liggend bevallen, maar voelde zelf ook dat dit nodig was. En het bleek juist fijn te zijn. Ik kon mij optrekken aan de beugels en kon in mijn lijf precies voelen hoe de kleine steeds meer omlaag bewoog en door het geboortekanaal ging. Zo bijzonder!! Na een aantal keer persen riep de doula: ‘Kijk eens, billen!!’ en vanuit mijn bubbel keek ik naar beneden en zag ik iets wat op babybillen moest lijken, zo onwerkelijk!! Ik zette nog een keer alles op alles en met de volgende perswee begeleidde de gynaecoloog ons kindje naar buiten en werd hij geboren. Hij was er!! Onze zoon Guus was geboren!
Guus werd op mijn buik gelegd en toen stond de wereld voor mij heel even stil. Niet omdat ik direct helemaal verliefd was (ik kon hem niet eens goed zien met al die doeken om hem heen) maar omdat ik toen pas ‘wakker’ werd en besefte wat er zojuist was gebeurd. Ik moest echt even landen en verwerken dat ik zojuist gewoon was bevallen. Ik dacht aan al onze familie en vrienden die geen flauw idee hadden, wat een verrassing zou dat straks zijn!
Guus deed het, ondanks dat hij prematuur geboren werd, direct heel goed. De placenta kwam met nog een keer persen en ik verloor nauwelijks bloed. De gynaecoloog begon ineens te klappen: ‘geen haarscheur’ te zien!! Iedereen barstte in lachen uit en ik kwam ook weer een beetje bij kennis. Toen ik Sjors vol trots met tranen in zijn ogen naast mij zag, overviel de blijdschap me. Het gouden uurtje dat volgde was een hele bijzondere en tot op de dag van vandaag voelen de dagen, hoe zwaar soms ook, als dagen met een gouden randje. Onze Guus geluk!
Ook al is mijn bevalling verlopen zoals ik het nooit verwacht had, ik kijk toch met een ontzettend trots en blij gevoel terug. Wat een oerkracht heb ik gevoeld. Ik heb mijn eigen grenzen en keuzes aan kunnen geven in het ziekenhuis, ik heb mij volledig kunnen overgeven en ontspannen en vertrouwde elke seconde op mijn lijf. Al die tijd dacht ik aan allerlei dingen buiten mij die een bevalling tot een succes zou maken, maar achteraf zat alles wat ik nodig had in mijzelf!’
0 Reacties op "Prachtige stuitbevalling in het ziekenhuis"