Verlies en nieuw leven – deel II

‘Het verhaal van Mina begint eigenlijk al in augustus 2019, direct na de geboorte en overlijden van mijn eerste dochter, Baran. Baran is geboren met 25 weken en tijdens de geboorte overleden. Ondanks de tragische afloop was die bevalling diep spiritueel en heel mooi. Ik ervoer veel liefde en verbondenheid met mijn man, mijn dochter en mezelf.

Tijdens die eerste bevalling en in de tijd daarna voel ik heel sterk dat er nog een kindje zal komen dat zal blijven. Het enige dat ik moet doen is doorgaan en overleven. Het verdriet en de rouw zijn heel heftig, maar ik besluit om die niet mijn leven te laten bepalen. Intuïtief zorg ik ervoor dat ik niet word overweldigd door mijn emoties door het verdriet in kleine porties tot mij te nemen. Ik laat mezelf toe om huilbuien van enkele minuten te hebben op de fiets, onder de douche, alleen. Ik begrijp het verdriet niet, kan er geen woorden aan geven, maar ik veroordeel het niet en accepteer dat dit mijn manier is. Het is een kwetsbaar proces en ik bescherm het zorgvuldig. Tegelijkertijd vecht ik ervoor om mijn verbinding met de wereld om mij heen niet te verliezen. Ik praat en benoem en hou mijn hoofd hoog: ik zal niet die tragische vrouw zijn, oordelen zullen mij niet deren.

Ik ben in die tijd heel zacht naar mijn baarmoeder. Ik praat met haar: ‘Het is niet jouw schuld. Jij bent ook zo verdrietig, ik voel dat je huilt om haar. Sorry dat dit ons is overkomen.’ Ik vraag mijn man hetzelfde te doen en hij fluistert met zijn lippen op mijn buik. Ik moet weten dat hij ons niet beschuldigd, 1000 x opnieuw. Ik besluit om mijn baarmoeder te beschouwen als een aparte entiteit, deel van mij, maar niet ‘mij’. Het is daarom niet ‘ik’ die Baran te vroeg heeft laten komen, maar mijn baarmoeder die gewoon maar primair is, een soort dier, dat om wat voor reden dan ook even niet meer zwanger kon zijn. Ik beloof haar nooit meer te mishandelen met hormonen en spiraaltjes, misschien dat ze daarom nog niet klaar was voor een zwangerschap? Gewoon wat onrijp en onervaren?

In maart 2020 ben ik opnieuw in verwachting. Gedurende die zwangerschap, die 40+2 weken duurt, voelt mijn baarmoeder als een pantser om mijn baby. Dat pantser is zo sterk dat het soms voelt alsof ook ík van mijn baby ben afgesloten. Ik maak me soms zorgen over die afstand (want voelt deze baby zich niet te alleen en verlaten?), maar vaker nog ben ik er blij om, omdat ik met de angst voor herhaling leef. Ik wil niet dat mijn kind die emoties meekrijgt. Een lieve vriendin, die ook een kindje heeft verloren, weet precies te zeggen wat ik moet horen: ‘Ze is weerbaarder dan je denkt.’ Ze lijkt gelijk te hebben, want nu na haar geboorte is Mina, mijn regenboogbaby, ontspannen, tevreden en gezond. Ongedeerd door wat er in mij is omgegaan.

Mijn dochter Baran is altijd dichtbij, zo ook tijdens de zwangerschap. In het begin voelt het soms alsof ik twee baby’s in mijn buik heb, alsof ze bij Mina in mijn buik is gekropen. Ik denk niet dat ze er echt is, maar ik zie haar voor mijn geestesoog. Soms, als ik mijzelf verzorg met mijn handen, voelt het alsof het haar handen zijn die liefdevol mijn lichaam strelen. Ik verwar de zwangerschappen af en toe en dat vind ik echt moeilijk. Ik wil niet dat Mina een vervanger is, maar ik laat het maar gebeuren, ik vecht er niet mee, want anders wordt het groot en vloeit het niet weg.’

In de volgende blog deel ik het bevallingsverhaal 🙏