Een gentle sectio/ Natuurlijke keizersnede

Deze website is bedoeld als inspiratieplek voor aanstaande ouders. Ook als het anders gaat dan je wenste… Als je instelt op een thuisbevalling, dan kan het een enorme teleurstelling zijn als het uiteindelijk een keizersnede wordt. Maar ook dan kan het een geboorte zijn waar je helemaal achter staat, vertelt vrouwencoach Jo-Anne van den Bor in dit persoonlijke verhaal. 

 Vanaf vroeg in de zwangerschap voelde ik mij wat afwezig, zweverig en zat ik in mijn eigen bubbel. Niet altijd handig, wel grappig: Een kapotte jas terug sturen met je fietssleutel er nog in of om 23 uur wakker schrikken van de deurbel en dat er dan een buurtbewoner voor de deur staat met de vraag of dat de boodschappen op de kliko van jou zijn en de sleutel zat ook nog in de deur.

Nadat er wekenlang diep van binnen, in mijn bubbel, afgesloten van de buitenwereld, teruggetrokken op de bank met een pot thee en heerlijke boeken steeds meer duidelijk werd wat ik echt wil; een liefdevolle, vrije, thuisbevalling op eigen kracht, werd het tijd voor actie!

Vanaf 32 weken werd ik krachtig en heel energiek, dat was dus precies nodig. Met 32 weken ging ik op zoek naar een nieuwe verloskundige. Een verloskundige die mij ondanks meerdere medische indicaties wel wilde begeleiden bij een thuisbevalling. Want daar kies ik heel bewust voor. Ingelezen en ingevoeld, dit is mijn keus, een autonome geboorte, thuis in bad! Mijn man staat 100 procent achter me en dat voelt krachtig. De risico’s wegen wat ons betreft niet op tegen de interventies. Op internet kwam ik al snel bij Tanja Smeets uit, toen ik haar foto zag, wist ik dat ik haar bij mijn bevalling wilde. Mijn dochter zag bij toeval ook de foto en zei ‘dat is een heel lieve vrouw’. Moest zo zijn….

Dus reden we meerdere keren naar Zutphen vanuit Amersfoort en spaarde we voor de extra kosten die het met zich meebrengt…..De consulten bij Tanja duurde geen 5 minuutjes maar minimaal een uur, zodat we elkaar leerde kennen. We mediteerden, deden Theta Healing, hebben uitgebreid gepraat, gelachen en voorbereid op een mooie geboorte.

Ik moest de kraamzorg nog laten weten dat ik niet tevreden was met de intake en wilde e.e.a doornemen omdat ik had gekozen voor natuurlijke kraamzorg. Ik belde en vertelde ook gelijk dat ik was overgestapt naar Tanja Smeets en toen kwam mij een bijzonder gekke reactie ter ore. “Wij begeleiden niet bij de thuisbevalling met Tanja Smeets want wij vinden dat zij vrouwen teveel keuzevrijheid geeft”??!! Bizar en wat mij betreft gelukkig maar dat ze er dan niet bij zijn. Angst helpt geen enkele bevalling verder. Tanja vond het goed zonder kraamhulp te bevallen als mijn man wilde assisteren en dat wilde hij best.

Vrijdagavond 14 april om 23.00 gingen we naar bed en toen braken de vliezen, het was begonnen. Na wat geklooi met handdoeken bedacht ik ineens dat kraamverband wel handig zou zijn en toen sliepen we redelijk, op af en toe een wee na en wat adrenaline die door mijn lijf joeg, verder. De volgende ochtend nog steeds af en toe een wee. Onze dochter Linde, 6 jaar, werd er nerveus van en vroeg zich af wie er nu toch met haar naar de voorstelling van “de grote dikke kip” moest gaan, waar ze zo graag heen zou gaan. Gelukkig haalde een lief nichtje haar op en bracht haar later naar oma. Ik had mijn dochter graag bij de bevalling gewild maar daar moest zij niets van weten.

Ik voelde, omdat het niet op gang kwam, een belemmerende overtuiging dat het niet goed zou gaan omdat het bij mijn dochter ook zo begon, en niet prettig eindigde….het lukte me met ademhaling, liefde en precies de juiste appjes van Tanja, dit los te laten.

De dag rommelde we wat aan en de avond brak aan, de uitgerekende dag, zou het nog gaan gebeuren? We speelden scrabble en staken de kaarsjes aan…..Toen we naar bed gingen rond 22.00 begonnen de weeën heftig te worden en vooral regelmatig om de 10 minuten, al snel om de 5 minuten waarop we Tanja belde die in de auto stapte. Pittige rugweeën vond ik het. Nog voor Tanja er was zaten we al een uur op weeën om de 2 minuten en ik keek ernaar uit dat ze kwam. Toen ze binnen kwam, rond 02.00 uur, ging ik in het inmiddels gevulde bevalbad en dat was heerlijk en dat heb ik ook wel 20 keer herhaald, heeeerlijk!

Het werd heus wel zwaarder de weeën op te vangen maar ik vond toch steeds weer een houding en het ging lekker, ik voelde me krachtig en oer vrouwelijk! Rond een uur of 05.00 zei Tanja dat ze dacht dat ik er bijna was omdat de weeën zo heftig waren, lang duurden, toenamen in heftigheid en steeds moeilijker op te vangen waren, ze vroeg of ik al mee kon bewegen en iets van persdrang voelde. Dit voelde ik nog niet en daarop hebben we besloten te kijken hoever ik was. Eerder wilde ik dat niet omdat het zo demotiverend kan werken. Toen bleek er pas 3 cm te zijn er het hoofdje van de baby zat nog hoog(wel ingedaald maar niet gezakt). Ik voelde steeds meer druk/pijn, anders dan de weeën pijn, op mijn schaambot en kon dat ineens ook duidelijk aangeven.

We besloten, na overleg, naar het ziekenhuis te gaan. Ik had een sterk gevoel dat de baby ergens niet langs kon en dat het een keizersnede zou gaan worden. De pijn was ook wel heel heftig aan het worden en dat trok ik niet zo best meer.

Ik moest me er even overheen zetten want thuis was toch het allerfijnst, maar het was goed. Tanja belde met het ziekenhuis in Amersfoort maar dat was vol dus werd het het Diakonessehuis in Utrecht, achteraf moest dat ook zo zijn! Met flinke weeën, nat haar en een flodderjurk met blote benen en gympen eronder hoopte ik midden in de nacht toch nog even dat er niemand uit het raam keek.

Een pittige autorit en aankomst in het ziekenhuis later leunde ik tegen de rand van een ziekenhuisbed in een prettig verlicht kamertje. We overleggen en ik kies voor een ruggenprik en wil de weeopwekkers nog wel proberen alhoewel ik me ook afvraag hoeveel zin het heeft als je al krachtige weeën hebt om de 2 minuten al uren lang. Maar goed….de ruggenprik, hoeveel weerzin ik er ook tegen voel, het gaf me wat rust en maakte me helder. Even lijkt de bevalling verdwenen…Daar lig ik dan, maar het is goed.

Mijn man staat naast me en Tanja zit in mijn vizier. De verloskundige van het ziekenhuis komt binnen en stelt voor om een schedelelektrode aan te brengen op het hoofd van de baby om de hartslag in de gaten te houden omdat de ctg steeds verschuift. Ik geef helder aan dat ik daar niet voor kies. Ik voel de baby en zal aan geven als het minder goed gaat. Dit zorgt duidelijk voor stress bij de verloskundige en ze begint het nog eens uit te leggen en probeert duidelijk te maken dat ik eigenlijk geen keus heb. Nogmaals geef ik aan dat ik daar niet voor kies en het verhaal herhaald zich nog eens. Nu vraag ik om de gynaecoloog en na de uitleg dat er eigenlijk een arts assistent tussenzit in de lijn krijg ik toch mijn zin. Dr Deurloo zit naast mijn bed en we verstaan elkaar. Ik geef aan dat ik laat weten wanneer het niet goed gaat met de baby en hij vaart op mijn intuïtie, fijn. Hij biedt de elektrode wel nog aan en ook bloedafname uit de hoofdhuid van de baby door een buisje, maar ik bedank.

Na verschillende keren de dosis omhoog te hebben geschroefd zonder resultaat vraag ik om op te schroeven naar de hoogste dosering oxytocine en na een uur te kijken hoever we zijn. Meer zit er niet in en ik ben bijna niets opgeschoten, 4 cm en hoofdje nog steeds hoog. Ik voel dat de baby minder blij wordt en ik voel er niets voor om nog langer te wachten op niets.

We kiezen, na ongeveer 11 uur van sterke goede weeën om de 2 minuten met minimale vordering, voor een keizersnede. We zijn het er allemaal mee eens.

Ik stuur iedereen weg omdat ik me samen met de baby wil voorbereiden en even tijd nodig heb om emoties te voelen die ik voel. Voordat we naar de ok gaan wil ik uiteraard uitgebreid bespreken hoe ik de keizersnede wil. Ik wil een halve lotus zodat de navelstreng kan uitkloppen. Dit is nog nooit gedaan in het diak maar het kan en ook wil ik de baby direct bij me, na overleg met de kinderarts kan dit ook vrijwel direct.

Daarna wil ik zo min mogelijk temperaturen, lengte hoef ik niet te meten en gewicht komt ook later wel…Ik wil vooral rust voor de baby en ons. Ik beloof dat ik zelf de baby goed zal observeren, Akkoord. Tanja had ik graag meegewild naar de ok maar er mocht 1 persoon mee en daar viel niet over te twisten, oké dan

Op naar de ok. Jeetje wat vind ik dit spannend en dat zeg ik ook. De mensen onderweg begeleiden me goed en leggen uit. Pfff ik word wel wat misselijk van het idee. Het voelt meer als een operatie dan een geboorte moet ik je zeggen als ik op het bed door gangen word geduwd. De buik die ik negen maanden zo beschermd en omhuld heb wordt nu door vreemden aangeraakt, opengesneden, er volgt aangekondigd geduw en dan zegt de anesthesist naast me:

Kijk maar door het raampje waarop ik roep dat ik niet durf, waarop hij roept: ‘Je moet, je zoon wordt geboren!’ En dat is goed want ik vat moed en kijk, natuurlijk wil ik kijken! Het is zondagmiddag eerste paasdag om 13.04 uur.

Hij wordt uit mijn buik getild, de tranen rollen over onze wangen, even is het stil maar dan huilt hij. Hij word voor het raampje gehouden terwijl ze de placenta los maken en na een heel korte controle wordt hij bij mij gelegd. Hij is direct stil, kijkt en zoekt de borst. Sterke vent! Alles voelt goed!

Hierna heb ik geen idee van tijd en ruimte, ze doen maar daar aan mij buik, Mijn zoon ligt bij me en is duidelijk kerngezond! Zijn naam, die weten we dan nog even niet….. Als de navelstreng wit en stug is geworden knippen we deze door. Ai de navelveter vergeten en tja die hebben ze niet in de o k….Maar een van de hulpverleners heeft wel een idee: ‘Hechtdraad, kan dat ook?’ Ja, dat kan! Hoezo out of the box, tof!

Even vind ik het jammer dat ik moet blijven in het ziekenhuis maar al snel voelt dit eigenlijk wel lekker, mijn baby en ik, bloot in bed, heerlijk. Hij zoekt de borst en drinkt, ik word met rust gelaten en papa gaat, na de eerste intieme kennismaking met onze zoon, onze dochter halen. Een dag later besluiten we hoe we hem willen noemen: Berk.

We mochten dinsdag al naar huis omdat ik zo snel herstelde. En heus het viel best even tegen thuis met die wond en na de eerste nacht vijf keer de trap op en af voor de wc heb ik mijn man een po stoel laten halen en ook een papegaai voor boven het bed, maar met een super lieve kraamverzorgster en mijn man naast me kon ik als een prinses op bed blijven en werden ik en Berk goed verzorgt. Het werd een fijne kraamweek!

Ik voel me goed, krachtig en heb een goed gevoel over de gehele bevalling ondanks dat het toch een ziekenhuisbevalling werd en zelfs een keizersnede. Omdat ik al die tijd de regie heb gehouden, eigen keuzes kon maken, me goed had voorbereid en een fantastisch team had (mijn lieve man die bij elke keuze letterlijk naast me kwam staan en mijn toverfee Tanja die me vanuit de hoek van de kamer heel veel kracht toezond en dr Deurloo die buiten de kaders durft te werken) voelde het als een geboorte op eigen kracht, een vrije geboorte, een autonome geboorte. En nu voel ik werkelijk wat dat betekent!! Autonomie=eigen keuzes maken, ook als je kiest voor het ziekenhuis!

Een autonome geboorte, daar gaan jullie meer over horen! Ik wens iedere vrouw een bewuste, liefdevolle en autonome geboorte!

Jo-Anne van der Bor zet zich in voor autonomie tijdens de geboorte. Zij geeft zwangerschapscursussen en organiseerde afgelopen jaar ook een congres met dit thema. https://www.joannevrouwencoach.com