In de vliezen geboren

De verhalen van bevallingen waarbij een vrouw in haar flow zit vind ik altijd erg ontroerend. Het is voelbaar dat ze zich overgeeft, dat ze doet wat het moment van haar vraagt en dat ze leiding heeft in dit proces. Ook is er sprake van een bijzondere combinatie van alledaagsheid en een diepe verbinding met het leven/ de levenskracht zelf. Bevallen is een levensveranderende gebeurtenis (ik zou zelfs kunnen zeggen, initiatie) en het is tegelijkertijd heel gewoon. Zo ging deze mama gewoon nog even ergens koffie drinken toen ze weeën had. Ontspannen namen haar partner en zij de tijd voor het geboorteproces. Misschien dat het juist daardoor wel zo snel en voorspoedig ging…

Onze oudste zoon is geboren met 39.1, dus toen ik bij de tweede die termijn bereikte, begon het toch wel spannend te worden. Regelmatig had ik voorweeën, maar nog geen echt teken dat dit kindje ging komen. Ik had mijn to-do lijstje wel af, de baby mocht komen. Wel merkte ik dat ik wat spanning voelde, hoe zou het zijn om straks twee kinderen te hebben, om mijn moederschap over twee kinderen te moeten verdelen. Zou de band met mijn kleine man net zo goed blijven? Ik had het gevoel dat dit de bevalling wel eens in de weg zou kunnen staan. Dus dit op papier gezet, voor mezelf goed onderzocht, uitgesproken en ook de kleine laten weten dat dit bij mij leeft, maar dat hij/zij er niet minder welkom om is. Dat ik er zo naar verlang om kennis te maken, op het moment dat de kleine hier klaar voor is.

Donderdagavond in bed visualiseer ik de geboorte, maak contact met de baby en stel me voor hoe het er uit gaat zien. Ik weet dat de komende dagen een verloskundige werkt waar ik alle vertrouwen in heb, dus hoop ergens dat het dit weekend gaat beginnen. Om 4 uur word ik wakker van een wee. Dit is anders dan de voorweeën. Ik ben wat onrustig, ga mijn bed uit om voorbereidingen te treffen. In de ochtend spreek ik met mijn partner af dat zij gewoon naar haar afspraak gaat. Ik breng de kleine jongen naar het kinderdagverblijf en doe nog wat boodschappen. Ik spreek met mijn vrouw af dat zij om 13 uur naar huis komt, zodat we de middag lekker samen hebben. Als zij thuis is, laat ik nog even zien waar alles staat en we duiken samen op de bank. De weeën zijn er wel steeds, ongeveer elke 7 à 8 minuten en dan een minuut lang. Ik bel de verloskundige om dat te laten weten, omdat het bij de oudste erg snel ging. We spreken af dat ik bel als ik het gevoel heb dat het serieus wordt of als de vliezen breken (daar begon het bij de oudste mee, dus ergens verwachtte ik dit nu ook).

Mijn vrouw en ik besluiten nog even ergens koffie te gaan drinken. Het leidt lekker af en is fijn om nog even samen zo onze tijd te besteden. We bespreken nog even of de namen, zoals bedacht, nog steeds goed voelen. Thuis duiken we nog even ons bed in. Ik besluit nogmaals in bad te gaan. Ondertussen haalt mijn vrouw onze zoon op. Als zij thuiskomen merk ik dat de weeën veranderen. Ze komen een stuk regelmatiger, zijn heftiger en ik merk dat ik wat misselijk word. Ik zeg mijn vrouw dat ze de verloskundige en de fotograaf moet bellen, dat ik wil douchen en dat ze moet vragen of ik in het bevalbad kan gaan. Zij gaat dit regelen, ik ga onder de douche en onze zoon gaat een filmpje kijken op de bank. We spreken af dat de verloskundige weer gebeld wordt als ik denk dat de vliezen zijn gebroken, ik heb het gevoel dat dit zo is, dus ze komt onze kant op. Ondertussen ga ik in het bevalbad. Rond half 8 komt de verloskundige binnen. Ze gaat op een stoel zitten en kijkt hoe het met mij gaat. Ondertussen komt ons zoontje even kijken en komt erbij in bad. Ik merk dat ik dit mooi vind, maar ook nauwelijks meer trek. Hij besluit weer een filmpje te willen kijken en vertrekt weer naar boven. Terwijl mijn vrouw en zoontje naar boven gaan, voel ik dat het serieus wordt. Ik zeg het tegen de verloskundige en die laat het mijn vrouw ook weten. Zij gaat ondertussen wat spullen klaarzetten.

Als mijn vrouw weer beneden komt, voel ik dat ik persdrang krijg. Ik zeg dat de baby gaat komen. De verloskundige luistert even naar het hartje, de baby maakt het goed. Ik merk dat ik bang ben, bij de oudste had ik bijna een totaalruptuur. Het laatste deel van de bevalling is voor hem volgens mij erg zwaar geweest. Ik wil dus meer rust tijdens het laatste gedeelte, maar voel ook zo’n persdrang. De verloskundige zegt dat ze me dan hierbij zal coachen en is heel rustig en fijn aanwezig. Zij straalt zo’n rust uit. Het lukt me om weinig kracht te zetten. Ik voel het hoofdje steeds lager komen. Dan besef ik me dat het niet het hoofdje is, maar een vochtblaas, de vliezen zijn nog niet gebroken. Het lukt me om rustig naar beneden te blijven zuchten. Na een paar minuten wordt, nog in de vliezen, onze dochter Nienke geboren. Ik houd haar nog even onder water en haal haar rustig uit de vliezen. Bekijk haar, zie dat het een meisje is en haal haar dan boven water om haar te knuffelen. Ze kijkt wat rond, en na een aantal seconden begint ze rustig te huilen. Grote broer Jelle hoort haar huilen en rent naar de trap met “hoera, de baby is geboren”. De verloskundige haalt hem op, hij wil er weer bij in bad en maakt hier kennis met zijn zusje. Wat een wonder! 

Dan komt de geboortefotograaf binnen, helaas, te laat, maar wat geeft het ook, mooier dan dit had het niet kunnen zijn. In bad wordt de placenta geboren, en als de navelstreng helemaal wit is, knip ik hem zelf door. Wat was het weer een wonder van een bevalling. Nienke is tot nu toe een heerlijk ontspannen meisje. Ze heeft nog geen kleertjes aangehad, maar houdt zichzelf goed warm, met lekker veel huid-op-huid contact.