‘Mijn lichaam ontspande op mijn commando’ – De vrije geboorte van een reizende familie – deel 2

Vorige week deelde ik het verhaal van de reizende familie die zich voorbereidde op de bevalling. Nu volgt het prachtige verhaal van de bevalling zelf. In Miriam’s verhaal is te lezen hoe overgave, ook aan de hevigheid van de weeën, de sleutel is tot een ontspannen bevalling.

‘De avond van 4 september, twee dagen voor de ‘uitgerekende datum’, bracht ik onze zoon Tijn naar bed. Zijn vader was die dag teruggekomen van een een etmaal kamperen in zijn eentje. Bovenop een berg had hij zich in stilte voorbereid op ons aanstaande avontuur. Hij vertrok met een mentale vermoeidheid en kwam terug als een herboren ziel, blij en vredig.

Tijn en ik hadden op onze beurt een fijne tijd samen gehad, achteraf gezien onze laatste dag met elkaar in deze samenstelling. Die avond was hij in mijn armen in slaap gevallen. Ik keek naar hem en vroeg me af hoe vaak ik nog zo met hem zou liggen, als mijn enig geboren kind. Opeens verscheen mijn moeder in mijn gedachten. Ze stierf voordat ik moeder werd. Op hetzelfde moment merkte ik een verandering in mijn lichaam en meteen daarop brak mijn water. Blij verschoonde ik mezelf en ging naar beneden om het Bas te vertellen.

Zijn reactie vermenigvuldigde mijn blijdschap: “Wauw, wat fijn! Lieve schat, jij kán dit! En wij kúnnen dit. Ik heb alle vertrouwen in ons. We gaan dit op zo’n mooie manier doen.” Het voelde als een openingsdans.

Even later lazen we samen mijn droomgeboorte en mijn angsten die ik een week eerder had opgeschreven. Het ontroerde ons allebei. Het voelde bevrijdend en gaf vertrouwen. Het enige dat we konden doen was ‘Ja’ zeggen tegen deze droombeschrijving. Met die ja gingen we naar bed.

De volgende dag gingen Bas en Tijn boodschappen doen en kwam onze doula Marjorie langs om wat geboortedingen te bespreken. Ze liet me zien hoe we de navelstreng met draad konden afbinden en gaf me een fijne massage in de tuin. ‘s Middags maakten we als gezin een fijne wandeling over de klif. Omdat ik vocht had verloren voelde het alsof ik op veren liep. Ik had energie over en voelde het vertrouwen dat mijn lichaam wist wat het moest doen. ‘s Avonds keken we samen een natuurfilm waarbij beide jongens in slaap vielen. Zonder voorteken van wat die nacht zou gebeuren, voegde ik me bij hen.

Om 2 uur die nacht ging ik plassen. Ik voelde wat lichte krampen en viel weer in slaap. Om 3 uur ging ik weer naar de wc, deze keer een grotere boodschap. Mijn lichaam was plaats aan het maken. De krampen werden duidelijker nu en ik twijfelde of we naar beneden moesten gaan om het bad op te zetten; dat hadden we gek genoeg nog niet nodig gevonden. Ik koos ervoor nog wat te slapen en dat lukte, onregelmatig. Met elke golf schrok ik even wakker: ‘Oja, het is begonnen…’ Dan ademde ik zoals ik had gelezen naar het gevoel in mijn buik toe en fluisterde zacht en glimlachend: ‘Jaaah… welkom kleintje.’ Steeds als ik dat deed voelde ik mijn lichaam verder ontsluiten. Ik herinnerde me de angst voor dat gevoel van tegennatuurlijkheid, wat juist niet tegennatuurlijk is, maar wel sterk zo voelt. Een kracht die alles overheerst en een neiging tot verzet tegen zoveel hevigheid. En in die hevigheid was het enige dat mij te doen stond, dit proces begrijpen en mijn lichaam één overstemmend signaal geven: ‘Jaaa’. Mijn lichaam, dat instinctief alle ledematen en spieren aantrok, ontspande op mijn commando.

Om kwart voor 5 legde ik mijn hand op Bas’ rug. Het was tijd. Ik wierp een blik op onze slapende zoon. Een laatste in deze setting, al wist ik dat toen nog niet… Op de bank vond ik een houding die ondersteunde wat er in mijn lichaam gebeurde. Eerst wiegend op handen en knieën zoals ik ook tijdens yoga doe; later half overeind op mijn zij.

Bas deed kaarsen, wierook en klassieke muziek aan. De sfeer was warm en intiem op dit tijdstip tussen nacht en dag. Met het instructieboekje in de hand begon Bas het bad op te zetten. Het werkte op mijn lachspieren. Waarom hadden we dit eigenlijk niet eerder gedaan? Ik begon me af te vragen of het wel op tijd gevuld zou zijn.

Rond een uur of 6 moest ik naar de wc. Dacht ik. Daar zat ik een tijdje en vond het een welkome afwisseling. Het bad stond inmiddels klaar, het hoefde alleen nog gevuld. Maar deze geboorte ging sneller dan ik dacht.

Bas boog zich over me heen en wreef warm over mijn onderrug heen en weer. Al zijn liefde voelde ik in zijn aanwezigheid, zijn handen, zijn stem die mij aanmoedigde terwijl het nu onmiskenbaar snel ging. Ik ademde diep en herkende de lage toon die ik uitademde uit één van de mooie geboortefilmpjes die ik twee dagen eerder met Tijn had bekeken. Het was een gevoel vol bekrachtiging; wat ik deed was universeel en gebeurde wereldwijd onaflatend.

Toen zei Bas iets magisch, het waren woorden die alles samenvatten waar deze dans tussen ons over ging. Het was een bevestiging van mijn vrouwelijke en zijn mannelijke schoonheid, een kroon op dit moment. Hij zei: ‘Jij prachtig barende vrouw.’ Door zijn woorden omarmde ik de oorspronkelijke vrouw in mij. Het voelde als heling van generaties aan ongelijkheidspijn. Door zijn woorden liet hij mij weten dat hij mij in de schoonheid van dit moment zag en het wonder zag dat zich in ons voltrok.

Op dat moment stond ik op en voelde het hoofdje tevoorschijn komen. Verrukt hield ik het vast en vroeg Bas het lijfje op te vangen dat meteen erna kwam. Daar was hij! We hadden het gewoon gedaan!! De opluchting was hemels; compleet overweldigd hoorden we hoe ons jongetje een kerngezond kreetje slaakte. Wat een oogverblindend geluk! Hallo kleintje, daar ben je dan…

Om kwart over 6 werd Bodhi Eden geboren.

Ik ging in de douche zitten met Bodhi dicht tegen me aan en een kwartier later werd de placenta geboren. We kozen voor een halve lotusgeboorte en legden de placenta in een schaal. Even later werd Tijn wakker. Eenmaal beneden liep hij naar zijn kersverse broertje op mijn borst, bestudeerde hem een poosje, keek mij glimlachend aan en liep met dezelfde glimlach naar zijn ontbijt.

Ons nieuwe leven was begonnen.’

*** De verhalen van Miriam zijn te volgen via haar blog https://redbootsjourney.com ***